ตอนที่ 238 ความรักของมารดาที่มาล่าช้า

ราชามารตู้เถียนได้ยินที่ฉินมู่พูดและตกตะลึง พลันเข้าใจทันทีว่าฉินมู่หมายถึงอะไร

พื้นที่ต้องห้ามในป่ามิได้ใช้ป้องกันการรุกรานของศัตรู แต่เพื่อมิให้ผู้คนในหมู่บ้านไร้กังวลหนีออกไป!

หากว่ามันใช้เพื่อป้องกันศัตรูภายนอก ผู้ที่บุกเข้ามาเท่านั้นที่จะถูกพื้นที่ต้องห้ามนี้โจมตี

ทว่าที่นี่ไม่ว่าผู้คนจะพยายามเข้าไปหรือหมายจะออกมา พวกเขาก็ล้วนแต่จะถูกทําลายล้างอย่างอํามหิต!

ซากโบราณต่างๆ ที่เชื่อมต่อเส้นทางไปอีกฟากป่าน่าจะเป็นเส้นทางที่ผู้คนแห่งหมู่บ้านไร้กังวลกรุยขึ้นมาด้วยความอุตสาหะ เพื่อหลบหนีจากหมู่บ้านไร้กังวล และมิใช่เส้นทางอันเกิดขึ้นตามธรรมชาติ

เข้าใจสถานการณ์จากเบาะแสเพียงเล็กน้อย…คนธรรมดาคง ไม่มีทางสงัเกตเห็นจุดนี้ ผู้ที่สอนไอ้เด็กร้ายกาจนี่จะต้องเป็นจอมวายร้ายที่กลอกลิ้งเจ้าเล่ห์อย่างถึงที่สุดเป็นแน่

ราชามารตู้เถียนร่างสั่นเทิ้มอย่างระงับไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าเหล่ามารฟ้าที่เกาะเรือจันทรามามิได้เล็ดลอดสายตาของฉินมู่ แต่เขาจงใจไม่เปิดโปงพวกมันเพราะหมายจะใช้พวกมันทดสอบทาง!

เด็กหนุ่มที่อํามหิตและร้ายกาจเช่นนี้ต้องมีจอมวายร้ายเป็นผู้สั่งสอนเขาอย่างแน่แท้!

ราชามารตู้เถียนมองไปทั่วๆ พื้นที่ต้องห้ามและคิดในใจ เพียงเรือจันทรา พวกเรามิอาจเข้าไปในสถานที่นี้ได้ เรือจันทรานั้นใหญ่โตเกินไป หากว่าพวกบุกไปทั้งอย่างนั้นก็จะกระตุ้นให้พื้นที่ต้องห้ามทำงานเป็นแน่ พื้นที่ต้องห้ามนี้ทำลายมารเทวะหญิงตนนั้นไปอย่างง่ายดาย ถ้าจะทำลายเรือจันทราก็คงไม่ยุ่งยากเท่าไรเหมือนกัน…

ขณะที่เขาคิดเช่นนั้นเอง เรือจันทราก็พลันสั่นสะท้านและค่อยๆ ย่อลงนั่ง แรงสั่นสะเทือนเขย่าเรือ 3 ขามหึมานี้เมื่อมันราบลงจอดกับพื้นและหยุดเคลื่อนไหว

ราชามารตู้เถียนพลันพบว่ารัศมีเทพสวรรค์รอบกายฉินมู่ได้หายวับไป และเขาก็ระบายลมหายใจโล่งอก หากว่าฉินมู่ขับเรือจันทราเข้าไปในพื้นที่ต้องห้าม แม้แต่เขาก็คงถูกทําลายไปด้วย

แม้ว่าฉินมู่จะได้ประจักษ์ถึงความพินาศของหมู่บ้านไร้กังวล แต่เขาก็ยังคงมีความคิดเป็นเหตุเป็นผล อันทําให้ราชามารตู้เถียนตะลึงใจยิ่งนัก เขาจึงเตะกิเลนมังกรให้ตื่น

กิเลนมังกรสลัดศีรษะแล้วเดินตามเขาไป พลางถามด้วยเสียงงัวเงีย “ก้อนเหล็ก พวกเราอยู่ที่ไหนแล้ว”

ราชามารตู้เถียนเดือดดาลขึ้นมา “เจ้าหลับมาตลอดทางยังมีหน้ามาถามข้าอีกเรอะ”

กิเลนมังกรยิ้มแย้ม “เจ้าก็ไม่รู้เหมือนกันหรือว่าพวกเราอยู่ที่ไหน ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าเจ้าเองก็หลับมาตลอดทางเหมือนกัน”

ที่ใจกลางของหมู่เสามหึมา ร่างของฉินมู่ย่อกลับลงไปเป็นปกติ และเขาดึงขาที่จมลงไปในเรือขึ้นมา

ตัวเรือได้ผสานกับขาของเขาแต่ในเมื่อร่างของฉินมู่ได้ขยายใหญ่มหึมาเมื่อก่อนหน้า เขาได้ทิ้งรอยเท้ามหึมาเอาไว้หลังจากที่เขาหดตัวลง นี่ทําให้เขาสามารถดึงขาของตนออกมาได้

ฉินมู่ยืนขึ้นและจิตเขาพลันสั่นสะท้านทันที ในห้วงวินาทีนี้เขารู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างสุดๆ และสมบัติเทวะที่ถูกปลุกเปิดขึ้นมาโดยพลังงานอันไพศาลของเรือจันทราก็ทยอยปิดตัวลงไป เหลือแต่สมบัติเทวะทารกวิญญาณและห้าธาตุที่ยังคงอยู่กับเขา

พลังงานของเรือนั้นมากมายเกินไปสําหรับเขาในตอนนี้ หากว่าเขาหมายจะควบคุมมัน เขาจะต้องรีดเร้นพลังชีวิตมาเป็นค่าสังเวย

เอี้ยนจิงจิ่งอยู่บนเรือตะวันตลอดเวลา ดังนั้นนางคงถูกรีดเร้นพลังชีวิตไปมากกว่าข้านัก นางคงลำบากมากเหลือเกิน…

ฉินมู่หายใจลึก 2 ที และกลืนกินยาวิญญาณจํานวนหนึ่งเพื่อฟื้นฟูร่างกาย เขาลุกขึ้นแล้วกล่าว “ราชามาร มังกรอ้วน เข้าพื้นที่ต้องห้ามนี้กันเถอะ”

ราชามารตู้เถียนระบายลมหายใจสั่นสะท้านและกล่าว “เจ้าคิดจะใช้ความรู้และสายตาของข้าเพื่อหลบหลีกอันตรายและค้นหาวายร้ายทั้งหลายในหมู่บ้านของเจ้างั้นหรือ”

ฉินมู่พยักหน้า “เจ้าเป็นราชามารแห่งโลกตู้เถียน ราชาแห่งเหล่ามารเทวะ ความรู้และสายตาของเจ้าสูงส่งกว่าข้ามากนัก ดังนั้นมีแต่เจ้าเท่านั้นที่พาข้าเข้าไปได้”

ราชามารตู้เถียนหัวเราะด้วยเสียงอันดังแล้วกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ใช่แล้ว มีแต่ข้าเท่านั้นที่พาเจ้าไปเข้าไปและออกมาได้อย่างปลอดภัย เจ้าสามารถเลียเท้า…”

สีหน้าฉินมู่แปรเปลี่ยนเล็กน้อย และราชามารตู้เถียนก็รีบเปลี่ยนคําพูดของเขาพลางหัวเราะ “ข้าล้อเล่น ดูเจ้าสิคิดจริงจังเชียว ข้าสามารถพาเจ้าเข้าไปและออกมาได้ แต่เจ้าจะต้องปลดปล่อยข้าดังที่เจ้าได้ตกลงเอาไว้!”

ฉินมู่แย้มยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่กลับคําพูดแน่นอน ข้าสามารถลงนามในสัตยาบันภูติบดีกับเจ้าก็ได้นะ!”

ราชามารตู้เถียนส่ายหน้า “ไม่จําเป็นต้องทําอย่างนั้น หากว่าพวกเราลงนามในสัตยาบันภูติบดี ข้าจะไม่เชื่อเจ้าอีกต่อไป เจ้าจะต้องขุดหลุมไว้รอดักข้าแน่ๆ”

ฉินมู่หัวเราะแห้งๆ และครุ่นคิดในใจ ราชามารตู้เถียนรู้จักข้าดีจริงๆ ด้วยคำสัญญาปากเปล่าข้ากลับละอายที่จะหลอกลวงเขา… ท่านปู่เป๋กล่าวถูกแล้ว ข้ายังคงเป็นคนใจดีมากเกินไป

เขากระโดดขึ้นบนหลังกิเลนมังกรและราชามารตู้เถียนก็ขึ้นไปด้วยเช่นกัน เมฆอัคคีพวยพุ่งใต้เท้ากิเลนมังกรและพวกเขาค่อยๆ ลงจอดกับพื้น ไม่นานพวกเขาก็ไปถึงชายขอบของพื้นที่ต้องห้าม

ราชามารตู้เถียนกระสับกระส่ายเป็นอย่างยิ่งและถุยเฟืองสองสามชิ้นออกมาจากปาก “แม้ว่าจะมีเส้นทางปลอดภัยที่นี่ แต่เส้นทางปลอดภัยนี้ถูกสร้างจากข้างในออกมาข้างนอก หากเราเดินตามมันโดยเป็นทิศทางเดินออกก็จะไม่มีอันตรายอะไรมากมาย แต่หากว่าเราใช้มันในการเดินเข้าไป ก็คงจะเผชิญกับ อันตรายมากพอดู เจ้าจะต้องอยู่ชิดตัวข้าตลอดและไม่ก้าวผิดพลาด หากว่าเจ้ากระตุ้นพื้นที่ต้องห้ามให้ทํางานขึ้นมา พวกเราทั้งหมดคงไม่เหลือซาก!”

ฉินมู่ก้าวไปข้างหน้าและเปิดช่องที่หน้าอกเทวรูป เพิ่มชิ้นส่วนอะไหล่เข้าไปจํานวนหนึ่ง เขาบอกเตือน “ราชามาร อย่าคิดจะเล่นตุกติก ไม่เช่นนั้นเจ้าก็จะถูกกักไว้ที่นี่เช่นกัน”

ราชามารตู้เถียนตอบอย่างหงุดหงิด “ไม่ต้องห่วง ข้าเข้าใจ ตามมาใกล้ๆ!”

ฉินมู่ตามเขาไป

4 หน้าและ 12 ตาของราชามารตู้เถียนมองไปรอบๆ ปากทั้ง 4 ของเขาพึมพําเมื่อมองทะลุถึงอันตรายในพื้นที่ต้องห้ามและคิดคํานวณในใจ

ฉินมู่เห็นราชามารตู้เถียนใช้ปราณมารของตนเพื่อขับเคลื่อนวิธีการคํานวณห้วงมิติ ตัวเลขและอักษรรูนจํานวนมากเคลื่อนที่วูบวาบไปอากาศขณะที่เขากําลังคํานวณอย่างสลับซับซ้อน

“ราชามาร ความเชี่ยวชาญในพีชคณิตของเจ้าสูงลํ้าจริงๆ” ฉินมู่กล่าวอย่างตื่นตะลึง

ราชามารตู้เถียนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “เหลวไหล หากไม่ เรียนวิชาพีชคณิตอย่างลึกซึ้ง เรียนวิชาเทวะไปก็ได้แต่เปลือกรูป แต่ไม่หยั่งรู้ถึงแก่นแกน”

“เจ้าสอนข้าได้ไหม” ฉินมู่ถามด้วยความตื่นเต้น “ข้ามีตําราคํานวณบรมปริศนาที่ข้ายังไม่ทันศึกษาจนกระจ่างแจ้ง ตําราคํานวณบรมปริศนาใช้สัญลักษณ์ทั้ง 8 ในผัง 8 ทิศเพื่อแปลเลข 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 และ 8 มันเป็นเลขฐาน 8 ที่ค่อนข้างหินทีเดียว”

ราชามารตู้เถียนกล่าวด้วยความประหลาดใจ “เลขฐาน 8? เจ้าจะต้องใช้ผัง 8 ทิศในการคํานวณ ซึ่งได้แก่ ฟ้า ดิน สายฟ้า นํ้า ภูเขา ลม ไฟ และทะเลสาบ หากว่าเจ้าใช้ตัวเลขไปแทนที่พวกมันก็จะทําให้ยุ่งยากในการคํานวณ แต่หากว่าเจ้าใช้ผัง 8 ทิศ แทนลูกคิดเพื่อคิดคํานวณการเปลี่ยนแปลงของสมการ นั่นก็จะง่าย ขึ้นเยอะ… เราจะคุยกันทีหลัง อย่าเพิ่งกวนข้าตอนนี้ หากว่าข้าคํานวณพวกพลาด พวกเราจบเห่กันหมดแน่!”

ความเชี่ยวชาญในพีชคณิตของราชามารตู้เถียนมิได้นับว่าเลิศลํ้า แต่ในสายตาคนธรรมดาทั่วไปมันลึกลํ้าเป็นอย่างยิ่ง ประโยคหนึ่งที่เขาโพล่งออกมาโดยไม่คิดกลับให้แรงบันดาลใจอย่างวิเศษแก่ฉินมู่

เขาได้ศึกษาตําราคํานวณบรมปริศนามาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ แต่ไม่ได้ความสําเร็จใดมากมาย มันซับซ้อนเกินไป และการคํานวณก็ยุ่งยากเหลือแสน

แต่หากว่า เขาใช้ผัง 8 ทิศแทนลูกคิด มันก็จะกลายเป็นเครื่องมืออันอัศจรรย์ในการคํานวณ ทุกปัญหาที่เขาเผชิญอยู่ในตอนนี้ก็จะคลี่คลายลงอย่างง่ายดาย!

ในยันต์ 8 ทิศไม่ได้มีแต่เลขฐาน 8 มันยังมีเลขฐาน 2 หยินหยาง และเลขฐาน 4 ของภาคเปลี่ยนผ่าน!

ฉินมู่สามารถอนุมานความเข้าใจมากมายจากคําตอบเดียว มันมีฟิสิกส์คํานวณจํานวนมากอยู่ในตําราคํานวณบรมปริศนา แต่ไม่มีรายนามของเครื่องมือการคํานวณระบุเอาไว้ หลังจากได้รับคําชี้แนะจากราชามารตู้เถียน เขาก็มีโอกาสในการตรึกตรองทําความเข้าใจตําราบรมปริศนาจนถ่องแท้ในที่สุด!

หากข้าต้องการทำเช่นนั้น ข้าจะต้องมีพยุหะสำหรับใช้ในการคำนวณผัง 8 ทิศแห่งไท่จี!

ฉินมู่นําตําราบรมปริศนาออกมาและอ่านมัน ปราณชีวิตของเขาแปรเปลี่ยนเป็น 4 ภาคของหยินและหยางก่อนที่จะก่อเป็น 4 ภาค เปลี่ยนผ่านแห่งหยินและหยางก่อนที่จะก่อรูปเป็นอักษรรูนแห่งผัง 8 ทิศที่ลอยล่องรอบตัวเขา

เมื่อเขาใช้มือดึงผัง 8 ทิศแห่งไท่จี่ก็แยกออกเป็น 49 อัน หยินและหยางหมุนเวียน 4 ภาคเคลื่อนคล้อย และผัง 8 ทิศเปลี่ยนแปลง

“ที่แท้การคํานวณต้าหยานในตําราบรมปริศนาก็ทํางานเช่นนี้…” ฉินมู่มองไปที่ผังอันเปลี่ยนแปรไปมาและพึมพํา เมื่อตัวเลขมากมายกําลังปรากฏขึ้นมาในจิตของเขา

“อย่าวอกแวก!” ราชามารตู้เถียนดุเขาด้วยสีหน้ามืดคลํ้า

ฉินมู่รีบสลายผัง 8 ทิศทั้ง 49 นั้น ด้วยราชามารตู้เถียนนําทางไป เขานับว่าค่อนข้างปลอดภัย ราชามารตู้เถียนเป็นจ้าวผู้ปกครองแห่งโลกตู้เถียน ดังนั้นความรู้และวิสัยทัศน์ของเขาจึงเหนือลํ้ากว่าฉินมู่ไปไกล แม้ว่าเขาจะไม่สามารถทําลายเวทจํากัดเขตในพื้นที่ต้องห้ามนี้ แต่การหลบหลีกพวกมันไม่ใช่เรื่องยาก สําหรับเขา

ยิ่งไปกว่านั้น เวทจํากัดเขตระหว่างทางได้ถูกทลายโดยผู้คนที่ออกมาจากข้างในแล้ว ผู้ใหญ่บ้านและคนอื่นๆ ก็ได้ทลายเวทจํากัดเขตด้วยกําลัง ดังนั้นการเดินทางของพวกเขาจึงค่อนข้างไร้อันตราย

ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงซากสิ่งก่อสร้างหักพังแห่งแรก และฉินมู่ก็ยั้งเท้า สถานที่นี้เป็นหมู่บ้านที่มีครัวเรือนเพียง 4 หลังคาเรือน หม้อ ถ้วยชาม และเตายังคงอยู่ที่นี่ครบครันแต่ไม่มีผู้คนอยู่อาศัยอีกต่อไป

ฉินมู่เห็นหลุมฝังศพ 11 หลุม แต่ไม่มีป้ายหลุมฝังศพปักตั้งเอาไว้ หลุมศพที่พอกพูนไว้ด้วยดินเหลืองใหญ่โตนัก แต่ฉินมู่มองไม่เห็นร่องรอยเบาะแสที่จะระบุว่าผู้ถูกฝังในนั้นเป็นใคร

“สถานที่นี้ปลอดภัย!” ราชามารตู้เถียนกล่าว

ฉินมู่เดินเข้าไปในหมู่บ้านและมองไปรอบๆ ทันใดนั้นหัวใจเขาก็สั่นสะท้านเมื่อเขามองเห็นเปลกล่อมเด็กในบ้านหลังหนึ่ง มันยังมีม้าไม้และเสื้อผ้าทารกจํานวนหนึ่งบนเตียงอันดูประณีตเป็นอย่างยิ่ง

บนหน้าอกของเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งปักคําว่า ‘ฉิน’ เอาไว้

ฉินมู่นําจี้หยกที่มีคําว่า ‘ฉิน’ อยู่บนนั้นออกมา เด็กหนุ่มหลับตาลงอยู่เนิ่นนาน เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาใหม่ก็ไม่มีนํ้าตาในดวงตาคู่นั้น ราวกับว่ามันแห้งเหือดไปสิ้น ‘นี่คือบ้านของข้าหรือ’

เขาเดินผ่านเตาไฟในห้องครัวและมองไปที่หม้ออันแขวนห้อยไว้เหนือเตานั้น มีถ้วยชามวางอยู่เต็มโต๊ะ เขาหมายจะหาข้อมูลอื่นๆ เพิ่มเติมแต่ไม่พบเบาะแสใด

เขามาที่ประตูและพลันยืนแข็งทื่อ เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบงัน

มันมีคําว่า ‘สุข’ จาก ‘สุขสองเท่า’ แปะอยู่บนประตู แม้ว่าที่นี่จะไม่มีลมและฝนแต่กาลเวลาที่ล่วงเลยก็ทําให้ลายมือที่เขียนอักษรนี้จางลงไป

อักษร ‘สุข’ นี้หมายความว่าเจ้าของบ้านหลังนี้ได้แต่งงาน พวกเขาแต่งงานกันในพื้นที่ต้องห้ามแห่งนี้

ม้าไม้เล็กๆ ในลานบ้านน่าจะตระเตรียมไว้สําหรับทารกที่ยังไม่ถือกําเนิดโดยเจ้าของเรือน เสื้อผ้าทารกอันประณีตก็น่าจะตัดเย็บไว้รอลูกน้อยเช่นกัน

“ได้เวลาไปแล้ว” ราชามารตู้เถียนเร่งเขา “เมื่อนําทางเจ้าเสร็จ ข้าก็จะไปล่ะ ข้าไม่อยากอยู่ในโลกผีสางของเจ้าต่ออีกแม้แต่วันเดียว!”

ฉินมู่ระงับอารมณ์มากมายของตนและมุ่งหน้าไปยังส่วนลึกของพื้นที่ต้องห้ามกับราชามาร

4 ชั่วโมงถัดมาพวกเขามาถึงซากสิ่งก่อสร้างอีกแห่ง

มันมีเมืองเล็กๆ ที่มีครัวเรือนประมาณ 100 หลังคาเรือน และนอกซากเมืองนี้ก็มีหลุมฝังศพเป็นแถวๆ

ฉินมู่เดินไปรอบๆ และพบว่ามีโรงเรียนอยู่ในเมืองเล็กแห่งนี้ แสดงว่าจะต้องมีเด็กๆ เล่าเรียนความรู้อยู่ที่นี่ด้วย…

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ที่นี่คงเป็นสถานที่อันคึกคักคับคั่งด้วยผู้คน แม้ว่าจะมีพื้นที่ต้องห้ามอันตรายร้ายกาจอยู่ข้างนอก แต่ที่นี่คงเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา

แต่ทว่าในหมู่บ้านถัดไป กลับเหลือเพียงแค่ 4 ครอบครัว…

พวกเขาเดินทางต่อไป และซากอาคารแห่งที่ 3 เป็นเมืองใหญ่ขึ้นมาอีก เศษอาวุธวิญญาณแตกหักใหญ่มหึมาเกลื่อนกระจายไปทั่วพื้นที่นี่ หากว่าพวกมันถูกนําไปขายที่จักรวรรดิสันตินิรันดร์ ผู้ขายต้องกลายเป็นคนที่รํ่ารวยที่สุดในโลกเป็นแน่ แต่ที่นี่ พวกมันกลับแค่วางเกลื่อนไปทั่วเท่านั้น

“ไปต่อ!” ฉินมู่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

“พวกเราตายแน่!” เสียงเดือดดาลของยายเฒ่าซีดังมาจากไกลๆ “ไอ้พวกเฒ่าเวรตะไลทั้งหลาย ทําให้หญิงแก่อย่างข้าต้องพลอยตกหลุมไฟไปด้วย และต้องทิ้งชีวิตไว้กับพวกเจ้า!”