ตอนที่ 1025 โรคห่าระบาด

สำนักศึกษาเมืองหนิงโจว

พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับมาก็ลงโทษทุกคน ขับไล่นักเรียนสองสามคนที่ก่อเรื่องประท้วงออกจากสำนักศึกษา ในฐานะนักเรียน ไม่เคารพอาจารย์และมิตรสหาย เก็บเอาไว้ทำไมกัน

สำนักยาหลวงเมืองหนิงโจวเริ่มเข้าที่เข้าทาง หมอที่สำนักยาหลวงอบรมออกมาก็เดินทางไปเป็นหมอประจำแต่ละหมู่บ้าน ผู้ป่วยในพื้นที่เมืองหนิงโจวต่างได้รับการรักษา ไม่มีผู้คนล้มตายด้วยโรคไม่ร้ายแรงอีก

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวมีชีวิตที่สุขสงบมาก แต่ในเมืองหลวง เซียวเหวินอวี๋กลับวุ่นวายไม่หยุด

ฮองเฮาสิ้นไป รัชทายาทถูกปลด ตอนนี้ในวังเหลือสนมเพียงแค่สามคน ฝ่าบาทยังไม่ยินยอมเสด็จวังหลังไปโปรดปรานพระสนมใด จะได้อย่างไรกัน

กาวโส่วฝู่นำขุนนางประชุมทุกวัน เรื่องแรกที่กราบทูลทุกวันก็คือขอให้ฝ่าบาทแต่งตั้งฮองเฮารับพระสนม

บรรดาสตรีสูงศักดิ์ในเมืองหลวงได้รับข่าวนี้ก็พากันตื่นเต้นดีใจ ร้านเครื่องประดับกับร้านตัดเสื้อสำเร็จรูปเต็มไปด้วยลูกค้า สินค้าชั้นดีหน่อยก็ถูกคนกว้านซื้อไปหมด

ขุนนางใหญ่ในราชสำนักเริ่มเคลื่อนไหวคิดให้บุตรสาวตนได้เข้าวังเป็นฮองเฮา ส่วนคนสถานะต่ำลงมาหน่อยก็ไม่คิดจับจ้องมองตำแหน่งฮองเฮา จ้องมองเพียงตำแหน่งพระสนมเท่านั้น

เฉิงเอินโหวเองก็เคลื่อนไหว หากหลานสาวตนเข้าวังได้เป็นพระสนม สำหรับตระกูลตนก็นับว่าจะได้ก้าวขึ้นไปอีกขั้นแล้ว

หลายปีมานี้พวกนางตั้งใจอบรมบุตรีในจวนอย่างดี ไม่เหมือนหญิงสาวที่เติบโตแล้วเมื่อหลายปีก่อนที่ไม่อาจออกหน้าออกตาได้ ไม่มีทางเข้าวังเป็นพระสนมได้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว

ไม่เพียงแต่ตระกูลเฉิน ตระกูลจางและตระกูลจ้าวเองก็เริ่มเคลื่อนไหว

มีเพียงจวนอู่กั๋วกงที่ตกอยู่ในสภาวะกลัดกลุ้มใจ ฮูหยินซื่อจื่อรู้เรื่องบุตรสาวไปอยู่อาราม อารมณ์ก็ไม่ดีอย่างมาก บุตรสาวงามราวบุปผาของตน เหตุใดต้องไปอยู่อาราม

ฮูหยินซื่อจื่ออดไปหามารดาสามีที่เรือนด้านหลังไม่ได้ “ท่านแม่ ท่านลองบอกข้าหน่อยว่านี่มันเรื่องอันใดกัน บุตรสาวตระกูลเราไม่งามหรือ เหตุใดฝ่าบาทต้องให้นางไปอยู่อาราม”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่อายุมากแล้ว ไม่ค่อยจะอยากสนใจเรื่องพวกนี้ แต่สะใภ้มาหา นางก็ไม่อาจไม่เอ่ยอันใด

“ระหว่างแต่ละคนล้วนเป็นวาสนา นางไม่ได้รับความรักจากฝ่าบาท ก็เพราะชะตาวาสนานางเอง หรือเจ้าคิดบังคับกดศีรษะฝ่าบาทให้มาชอบนางให้ได้อย่างนั้นหรือ”

ฮูหยินซื่อจื่อเบื้อใบ้ไร้วาจา เป็นนานกว่าจะได้เอ่ยขึ้นว่า “ฝ่าบาทยังยอมรับหญิงตระกูลหวังเช่นนั้นเป็นฮองเฮาได้ เหตุใดจึงไม่อาจยอมรับบุตรสาวข้าเล่า นางชอบฝ่าบาทมาก”

ในปีนั้นหากไม่ใช่บุตรสาวชอบฝ่าบาท นางย่อมไม่มีทางให้บุตรสาวเข้าวังไปเป็นพระสนม

เดิมนางคิดว่าบุตรสาวเข้าวัง แม้ไม่ได้เป็นที่โปรดปราน แต่ต้องได้ตำแหน่งพอสมควร แต่ปรากฏ ฝ่าบาทไม่แตะต้องบุตรสาวนาง สุดท้ายยังส่งบุตรสาวนางไปอยู่อาราม

ฮูหยินซื่อจื่อยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห แต่กลับไร้หนทาง หวังฮองเฮาเพิ่งจะตายได้ไม่นาน นางไม่กล้าไปหาเรื่องฝ่าบาท

ฮูหยินซื่อจื่อคิดถึงฮูหยินโจวกั๋ว มองไปยังแม่สามีตน กล่าวว่า “ท่านแม่ ฮูหยินโจวกั๋วเป็นบุตรสาวบุญธรรมท่าน ท่านแม่ไปขอให้ฮูหยินโจวกั๋วเขียนจดหมายเข้าวังช่วยบุตรสาวข้าพูดสักหน่อยได้หรือไม่ ได้ยินว่าฝ่าบาทให้ความเคารพฮูหยินโจวกั๋วมาก หากนางเอ่ย ฝ่าบาทต้องรับบุตรสาวข้ากลับเข้าวังเป็นแน่”

หากฝ่าบาทมีราชโองการให้รับบุตรสาวนางกลับเข้าวัง เช่นนั้นก็จะไม่เหมือนเดิมแล้ว

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่หันไปมองฮูหยินซื่อจื่อทีหนึ่ง ถอนหายใจเอ่ยว่า “แต่ไรมาฮูหยินโจวกั๋วไม่เคยยุ่งเรื่องของฝ่าบาท นางไม่มีทางออกหน้า”

“ในปีนั้นมิใช่ฮูหยินโจวกั๋วส่งหวังฮองเฮาไปข้างกายฝ่าบาทหรือ”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ส่งสายตาจ้องใส่ฮูหยินซื่อจื่อทีหนึ่ง “นั่นเพราะไท่ซั่งหวงให้นางเลือก นางก็ไร้ทางเลือกไหม เอาละ เจ้าอย่าได้เอาแต่คิดมาก ทุกอย่างล้วนเป็นโชคชะตาวาสนา”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กล่าวจบก็โบกมือให้สะใภ้ออกไป

ฮูหยินซื่อจื่อโมโหมาก พอเดินออกไปก็บ่นไม่พอใจไม่หยุด “ท่านแม่ไม่สนใจ ในใจนางรักแต่บุตรสาวคนเล็กของนาง นางไม่ชอบบุตรสาวข้า จึงได้ไม่สนใจนาง”

“ฮูหยินอย่าได้เอ่ยวาจาเหลวไหลนะเจ้าคะ”

ไม่เพียงแค่ตระกูลเนี่ยคิดหาทาง แม้แต่ตระกูลอื่นในเมืองหลวงเองก็คิดหาทาง

น่าเสียดายตอนนี้ทุกคนต่างนิ่งอึ้งไร้วาจา พอบรรดาขุนนางในราชสำนักบีบเขา เขาก็เอ่ยว่า

“เราได้รับความกระทบกระเทือนใจจากเรื่องของฮองเฮา ในใจเหมือนมีเงาดำปกคลุม ระยะนี้ไม่คิดแต่งตั้งฮองเฮารับพระสนม เราเห็นหญิงเหล่านั้นแล้วก็คิดถึงว่าพวกนางจะเป็นเหมือนฮองเฮาทำร้ายเราหรือไม่”

ฮ่องเต้ตรัสเช่นนี้ บรรดาขุนนางใหญ่ยังจะกล่าวอันใดได้ หรือจะบอกว่าไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายฝ่าบาท หรือกล่าวว่าฝ่าบาททรงคิดมากไปแล้ว

สรุปไม่มีผู้ใดกล้าตอบวาจานี้

เซียวเหวินอวี๋ส่งลูกน้องหลายคนไปเมืองหนิงโจว “พวกเจ้าไปอารักขาอวิ๋นเยี่ยน จำไว้ จะต้องอารักขานางให้ดี อีกอย่าง ต้องมารายงานความเคลื่อนไหวของนางในเมืองหนิงโจวต่อเรา ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับนาง”

นางไปจากเมืองหลวงได้ระยะหนึ่งแล้ว เขามักจะคิดถึงนาง เขาพอเข้าใจแล้วว่า นอกจากนาง เขาไม่คิดอยู่กับผู้ใดอีก ในเมื่อในใจปักใจว่าเป็นนาง ก็ให้เขาได้เฝ้ามองนางว่านางเหมาะจะเป็นฮองเฮาของเขาหรือไม่ ครั้งนี้จะเป็นเรื่องชั่วชีวิตของเขาแล้ว

ลูกน้องได้รับราชโองการจากเซียวเหวินอวี๋ก็รีบเดินทางไปเมืองหนิงโจว

น่าเสียดายพวกเขาคว้าน้ำเหลว เพราะเซี่ยอวิ๋นจิ่นลู่เจียวกับซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนสามคนไปเมืองเซียง เมืองเซียงเกิดโรคห่าระบาด วันหนึ่งติดต่อผู้คนไปถึงร้อยกว่าคน

ลู่เจียวกับซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนได้ข่าวก็รีบนำคนตรงไปเมืองเซียง สถานที่แห่งนี้ห่างจากเมืองหนิงโจวไม่ไกลนัก สำนักยาหลวงในพื้นที่ได้ข่าวก็รีบส่งคนนำจดหมายไปแจ้งสำนักยาหลวงเมืองหนิงโจว ลู่เจียวกับซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนรีบเดินทางไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่วางใจให้พวกนางไปกันสองคน ดังนั้นจึงได้พาคนอีกสองสามคนอารักขาพวกนางเดินทางไปเมืองเซียง

ลูกน้องเซียวเหวินอวี๋รีบมุ่งไปยังเมืองเซียง พร้อมกับส่งสารด่วนเข้าเมืองหลวงไปรายงานฝ่าบาท เมืองเซียงเกิดโรคห่าระบาด

ตอนพวกลู่เจียวเร่งเดินทางไปถึงเมืองเซียง จือฝู่เมืองเซียงได้สั่งการให้คนปิดประตูเมืองไปแล้ว ทุกคนเข้าได้ออกไม่ได้ นี่คือวิธีป้องกันหยุดยั้งโรคห่าระบาดที่ค่อยๆ ระบาดแผ่วงกว้าง ดังนั้นจำต้องปิดประตูเมือง

พวกเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวมาถึง จือฝู่เมืองเซียงได้รับรายงานก็รีบนำคนมารอต้อนรับ

“ใต้เท้าเซี่ยกับฮูหยินโจวกั๋วมาแล้ว ดีมากจริงๆ เมืองเซียงเราขอต้อนรับท่านทั้งสอง”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนข้างๆ ไม่ได้เอ่ยอันใด แม้ว่านางปิดหน้าด้วยผ้าบาง แต่ร่างงามอรชรก็ยังทำให้ใต้เท้าจือฝู่มองอีกสองสามที แต่ใต้เท้าจือฝู่ตอนนี้ร้อนใจกับเรื่องโรคห่าระบาดมากกว่า

ลู่เจียวรีบถามเขาว่า “อยู่ดีๆ เมืองเซียงเกิดโรคห่าระบาดได้อย่างไร ยังแผ่กระจายลุกลามวงกว้างเช่นนี้อีก”

ส่วนใหญ่โรคห่าระบาดจะต้องเกิดหลังสงคราม น้ำท่วม ภัยแล้ง จึงจะก่อเกิดโรคห่าระบาด เมืองเซียงไม่ได้เกิดเหตุเภทภัยเหล่านี้ จะเกิดโรคห่าระบาดได้อย่างไร

จือฝู่เมืองเซียงปาดเหงื่อไม่หยุด “ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น แต่ไรมาไม่เคยได้ยิน อยู่ๆ พลันปะทุขึ้นมา โรคห่าระบาดแพร่ลุกลามออกไปในคืนเดียว คนเกือบร้อยติดกันไปหมด วันนี้ติดกันยิ่งมาก”

“ผู้ติดเชื้อเหล่านี้ตอนนี้อยู่ที่ใด รีบพาพวกเราไปดู”

ใต้เท้าจือฝู่อึ้งไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าฮูหยินโจวกั๋วมาถึงก็ไม่คิดพักผ่อนก่อน แต่จะรีบไปช่วยคน เหนือความคาดหมายของเขาจริงๆ

“ได้ ฮูหยิน เชิญตามข้ามา”

ทุกคนตามหลังจือฝู่ไปยังพื้นที่จัดให้ราษฎรที่ติดโรคห่าระบาด