ตอนที่ 1056 ตกทะเลสาบ

นอกห้อง นางข้าหลวงใหญ่ทั้งสี่ได้ฟังเสียงในห้อง ก็อดหน้าแดงไม่ได้ พากันเดินออกไปไกลด้วยสัญชาตญาณทันที

ในห้องเซียวหวงเองก็เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกตินี้ ค่อยๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง จึงก้มหน้าลงมองฟู่หลินบนเตียง พบว่าฟู่หลินไม่เพียงแต่ใบหูแดงเถือก แม้แต่ร่างผอมบางของเขาก็เห่อร้อนจนออกสีชมพูระเรื่อไปทั้งตัว

ยามนี้แม้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ แต่ใบหน้ายังคงมีความเขินอาย แววตาส่องประกายวาวคล้ายพยายามฝืนบังคับตนเอง

เซียวหวงเห็นเขาเช่นนี้ก็คิดอยากจะรังแกเขาสักที แต่การรังแกนี้มิใช่การรังแกแบบธรรมดาทั่วไป สรุปก็คือนางรู้สึกว่าความคิดตนเองไม่ถูกต้อง รีบยื่นมือไปกระชากเสื้อตัวบางมาคลุมร่างกายฟู่หลิน รีบเอ่ยขึ้นว่า “เอาละ ยังมีตรงไหนยังไม่ได้ใส่ยาอีกไหม ข้าจะให้บ่าวชายมาใส่ยาให้เจ้าต่อ พี่สาวไปช่วยเจ้าสืบหาคนลงมือกับเจ้าก่อน”

เซียวหวงกล่าวจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป ฟู่หลินเบิกตาโตมองนางก้าวเดินไปอย่างเร่งรีบเช่นนี้ ก็อดหัวเราะไม่ได้ ด้วยความเข้าใจของเขาที่มีต่อเซียวหวง นางกำลังตื่นตกใจ ช้าเร็วสักวันหนึ่งเขาจะสอนให้นางรู้จักใจที่มีให้เขา

เซียวหวงออกจากห้องนอนฟู่หลินก็สั่งการหมอหลวงฉีให้ดูแลรักษาฟู่หลินให้ดี จากนั้นก็พานางข้าหลวงใหญ่ทั้งสี่ออกจากตระกูลฟู่กลับเข้าวัง ตลอดทางกลับ นางสั่งการเจี้ยงเสวี่ยไปสำนักจิ่วหลงซือให้จ้าวเหิงไปสืบเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในโรงบ้านหลวง

เซียวหวงเพิ่งจะกลับถึงตำหนักก็ถูกเซียวเหวินอวี๋เรียกตัวไปเข้าเฝ้า

ครั้งนี้เซียวเหวินอวี๋มองเซียวหวงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เซียวหวงคิดถึงเรื่องที่ตนเองทำเพื่อฟู่หลินทันที เสด็จพ่อไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของฟู่หลินกับนาง เห็นนางทำเช่นนี้ย่อมไม่พอพระทัย

เซียวหวงครุ่นคิดอย่างรวดเร็วว่าควรอธิบายเรื่องนี้กับเสด็จพ่อ

เซียวเหวินอวี๋เอ่ยอย่างไม่พอใจว่า “หวงเอ๋อร์ เราถามเจ้า เจ้าชอบคุณชายตระกูลฟู่ผู้นั้น คิดจะแต่งกับเป็นราชบุตรเขยรัชทายาทหรือ”

เซียวหวงไม่เคยคิดมาก่อนจริงๆ ฟู่หลินเป็นน้องชายนางนะ แต่ก่อนหน้านี้มีจังหวะหนึ่งที่นางคิดรังแกเขา แต่เรื่องนี้นางไม่อยากให้ฟู่หลินรู้ เขาเห็นนางเป็นพี่สาว หากรู้ว่าในใจนางคิดเรื่องสกปรกพวกนี้ ย่อมต้องรังเกียจพี่สาวอย่างนางเป็นแน่

พวกเขาจากภพก่อนมาถึงภพนี้ ก็ควรยิ่งสนิทสนมกับมากกว่าเมื่อก่อนถึงจะถูก

เซียวหวงครุ่นคิดมองไปยังเซียวเหวินอวี๋กล่าวว่า “เสด็จพ่อ ข้าเห็นฟู่หลินเป็นดังน้องชาย แต่วันหน้าข้าจะระวังรักษาระยะห่างกับเขาให้ดี”

เซียวเหวินอวี๋พยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยขึ้นว่า “การกระทำของเจ้าทำให้คนในและนอกเมืองหลวงไม่น้อยพากันจับตามอง หากเจ้าหวังดีต่อฟู่หลินจริง ก็อย่าได้ทำอันใดอีก และรีบเลือกราชบุตรเขย เช่นนี้จึงจะเป็นการดีต่อเขา”

เซียวหวงคิดถึงว่าฟู่หลินได้รับบาดเจ็บก็เพราะนาง คิดถึงเรื่องนี้ ในใจนางก็สลดลง

“หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ”

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนเห็นบุตรสาวอารมณ์ไม่ดี ก็สงสารเอ่ยว่า “เอาละ ในใจหวงเอ๋อร์รู้ดี ฝ่าบาทอย่าได้ทรงตำหนินางอีกเลย ให้นางกลับไปพักผ่อนเถอะ”

เซียวเหวินอวี๋ไม่ได้เอ่ยอันใดอีก ให้เซียวหวงไปพักผ่อน

เซียวหวงกลับออกไป เดินไปยืนอยู่บนขั้นบันไดหิน มองไปยังดวงดาวเหนือชายคา ค่อยๆ ครุ่นคิด อย่างไรในภพนี้นางและเขาก็แตกต่างกัน วันหน้ารักษาระยะห่างไว้สักหน่อยจะดีกว่า

ในพระตำหนัก เซียวเหวินอวี๋เรียกองครักษ์ลับมาสั่งการว่า “ไปสืบเรื่องโรงบ้านหลวง”

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

องครักษ์ลับรับพระบัญชาไปสืบเรื่องวันนี้

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนเห็นเขาสั่งคนไปสืบเรื่องนี้ ก็อดแปลกใจไม่ได้ ถามว่า “ฝ่าบาทให้คนสืบเรื่องนี้ทำไม เพคะ หรือทรงสงสัยว่าฟู่หลินจงใจ”

หากเป็นเช่นนี้ ก็แสดงให้ว่าคุณชายใหญ่ตระกูลฟู่คิดแต่งกับหวงเอ๋อร์ แต่กล่าวเช่นนี้ก็แสดงให้เห็นว่าเขามีอุบายลึกล้ำ บุตรสาวเขาไม่ควรมีคู่ครองที่มีอุบายลึกล้ำเช่นนี้ พระสวามีฮ่องเต้หญิงจะต้องเป็นคนความคิดบริสุทธิ์ จึงจะรับรองได้ว่าชีวิตบุตรสาวจะไม่ถูกทำร้าย หากพระสวามีจะเป็นคนอุบายลึกล้ำ พวกเขาไม่มีทางยอม แม้เซียวหวงชอบก็ไม่ได้

แต่ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนคิดถึงว่าคุณชายใหญ่ตระกูลฟู่ผู้นี้เดิมสมองเสื่อมปัญญาอ่อน สุขภาพก็อ่อนแอ ถูกคนรุมทำร้ายก็เป็นเรื่องธรรมดา

“สุขภาพเขาไม่ดี ถูกคนทำร้ายเช่นนั้นก็ปกติ ไม่อาจกล่าวว่าเขามีอุบายล้ำลึก”

เซียวเหวินอวี๋เลิกคิ้วเอ่ยเตือนซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยน “ข้ามักรู้สึกว่าหวงเอ๋อร์กับคุณชายใหญ่ตระกูลฟู่ผู้นี้มีอันใดไม่ธรรมดา เจ้ารีบช่วยนางคัดเลือกราชบุตรเขยให้เร็วสักหน่อยจะดีกว่า”

เอ่ยถึงเรื่องนี้ ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนก็อดปวดหัวไม่ได้ “ฝ่าบาทไม่รู้ คุณชายพวกนั้นปกติดูแล้วก็งามสง่าดี แต่ปรากฏพออยู่ต่อหน้าหวงเอ๋อร์ แต่ละคนก็ตกใจหวาดกลัวตัวสั่น คนเช่นนี้ หวงเอ๋อร์จะพึงพอใจได้อย่างไร เอาละ ไว้หม่อมฉันคอยใส่ใจเรื่องนี้เอง”

เซียวเหวินอวี๋ไม่ได้กล่าวอันใดอีก ยื่นมือขึ้นโอบซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนไปพักผ่อน

ฟู่หลินได้รับบาดเจ็บ เดิมคิดว่าเซียวหวงจะมาเยี่ยมเขา ปรากฏเขานอนอยู่บนเตียงได้สองวันก็ไม่เห็นเซียวหวงมาเยี่ยมเขา แต่หมอหลวงฉีส่งคนนำยามาตลอด

แต่หมอหลวงฉีไหนเลยจะเหมือนอาหวง ฟู่หลินอารมณ์ไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ

แต่กลับได้ยินฟู่เซวียนเล่าว่าคุณชายในเมืองหลวงเกิดเรื่อง หลายคนถูกคนคลุมด้วยถุงกระสอบและลากไปทุบตีจนบาดเจ็บสาหัส

ฟู่หลินได้ยินก็อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย เขารู้ว่าเป็นฝีมือเซียวหวง แม้ว่าอาหวงไม่ได้มาเยี่ยมเขา แต่นางแก้แค้นให้เขา นางยังคงเป็นอาหวงที่เขาคุ้นเคย

เพียงแต่นางไม่มาเยี่ยมเขา ทำให้เขาร้อนใจมาก

ขณะฟู่หลินกำลังร้อนใจ ฟู่เซวียนก็นำข่าวมาบอก

“พี่ใหญ่ ไม่ได้การแล้ว ได้ยินว่าฮองเฮาจะเลือกคู่ครองให้รัชทายาทแล้ว ครั้งนี้ประกาศเรียกตัวฮูหยินกับคุณชายเข้าวัง”

สีหน้าฟู่หลินพลันดำทะมึน เปล่งรัศมีเย็นเยียบรอบกาย

ดูท่าเขาต้องรีบเร่งลงมือทำให้เซียวหวงรู้ความในใจตนเองแล้ว เขาอยากอยู่กับนาง

ฟู่หลินครุ่นคิดแล้วก็เงยหน้ามองไปยังฟู่เซวียน ฟู่เซวียนเห็นแววตาเขาก็พลันรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว รู้สึกอึดอัดจนแทบทนรับไม่ไหว

ฟู่หลินเอ่ยว่า “ฟู่เซวียน ประคองข้าออกไปเดินหน่อย”

ฟู่เซวียนเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนแรงว่า “พี่ใหญ่ พี่ไปเดินเองได้ไหม เห็นอยู่ว่าพี่เดินเองได้”

แม้ว่าพี่ใหญ่ดูแล้วบาดเจ็บหนัก แต่ในความเป็นจริง เขาเห็นอีกฝ่ายออกมาฝึกยุทธ์กลางคืนดึกดื่น

ฟู่หลินไม่เอ่ยอันใด มองจ้องฟู่เซวียนนิ่งเงียบ ฟู่เซวียนไม่กล้าปฏิเสธ ลุกขึ้นเดินไปข้างกายฟู่หลิน ประคองเขาเดินออกไป ทั้งสองคนเดินเล่นรอบจวน ฟู่เซวียนไม่เข้าใจว่าฟู่หลินต้องการอันใด ปรากฏทั้งสองคนเดินไปๆ ก็เดินไปถึงมุมตะวันตกสุดของจวนตระกูลฟู่ ที่ตรงนั้นเป็นทะเลสาบขุดเล็กๆ สุดท้ายฟู่หลินล้มลื่นตกลงไปในทะเลสาบได้สำเร็จ ยามนี้เดือนสิบ น้ำในทะเลสาบหนาวเหน็บอย่างมาก แม้บาดแผลฟู่หลินหายดีแล้ว แต่สุขภาพเจ้าของร่างเดิมไม่ดี และยังได้รับบาดเจ็บมา ยามนี้ลื่นตกลงไปในทะเลสาบก็จมลงไปทันที

ฟู่เซวียนส่งเสียงร้องแตกตื่นตกใจ “ใครก็ได้ รีบมาช่วยเร็ว พี่ใหญ่ตกน้ำ รีบมาช่วยเขาขึ้นมาเร็ว”

เดิมฟู่หลินกับฟู่เซวียนล้วนมีบ่าวรับใช้ แต่ฟู่หลินบอกให้บ่าวรับใช้อย่าได้ตามพวกเขามา ดังนั้นยามนี้จึงไม่มีผู้ใด โชคดีพอฟู่เซวียนตะโกนดัง บ่าวรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลนักก็รีบวิ่งมาโดดลงไปนำฟู่หลินขึ้นมา ฟู่หลินถูกช่วยขึ้นมาแล้วก็หอบหายใจอ่อนแรง สีหน้าซีดขาวจนน่ากลัว ไม่มีสีโลหิตแม้แต่น้อย