ตอนที่ 467 นี่ก็คือเทพเจ้าเงินตราหญิง

ทุกคนได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็พากันโล่งอก

ยามนี้คนในบ้านตระกูลลู่ก็ออกมาต้อนรับ

ลู่ต้าเหนียนพาบุตรชายมาทักทายลูกเขย เถียนซื่อกับสองสะใภ้ทักทายลู่เจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่

สะใภ้ใหญ่รีบเอ่ยขึ้นก่อนว่า “น้องเจียว ตั้งแต่เช้ามานี้ ไม่รู้ท่านแม่ชะเง้อมองตั้งกี่รอบ พวกเจ้ามาได้เสียที”

สะใภ้รองเองก็ยิ้มพลางพยักหน้า “ใช่ พวกเรารอน้องเจียวและน้องเขยกันแต่เช้า”

ลู่เจียวคิดไม่ถึงว่าพี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รองล้วนอยู่ด้วย เอ่ยถามว่า “พี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รอง เหตุใดไม่กลับบ้านท่านกัน”

สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองยิ้มกล่าวว่า “พวกเรารู้ว่าวันนี้น้องเจียวกลับมา ดังนั้นจึงไว้กลับบ้านพรุ่งนี้”

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ขอบคุณพี่สะใภ้ที่นึกถึงพวกเรา”

สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองอดถอนหายใจไม่ได้ น้องสามีนางตอนนี้ไม่เพียงหน้าตางดงาม แม้แต่วาจาที่กล่าวออกมาก็ทำให้คนรู้สึกอบอุ่นใจไม่น้อย

เถียนซื่อมือหนึ่งคว้ามือลู่เจียว อีกมือคว้าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ พาทุกคนเข้าบ้านตระกูลลู่

“เจียวเจียวดูมีราศีไม่เลว ดูท่าชีวิตที่อำเภอดีมาก”

ลู่เจียวเพียงแค่พยักหน้า ไม่ได้บอกเถียนซื่อเรื่องอันตรายที่พวกเขาเผชิญกันมาที่อำเภอ ถึงกับกำชับพี่รองกับลู่กุ้ยว่าอย่าบอกเรื่องพวกนี้กับบ้านตระกูลลู่

เรื่องราวผ่านไปแล้ว บอกกับพวกเขาไปรังแต่จะทำให้พวกเขาเป็นห่วงเสียเปล่า ไยต้องทำเช่นนั้น

ดังนั้นคนในบ้านตระกูลลู่ มีเพียงสะใภ้รองลู่ที่รู้ว่าครอบครัวลู่เจียวประสบเหตุอันตรายต่างๆ นานาที่อำเภอ

ลู่เจียวยิ้มมองเถียนซื่อ “ท่านแม่ก็ดูกระฉับกระเฉงไม่เบา ดูท่าพี่สะใภ้ทั้งสองดูแลดี”

สะใภ้ใหญ่สะใภ้รองลู่มีสีหน้ายิ้มแย้มบานแฉ่งยิ่งกว่าเดิม

“น้องเจียวเกรงใจไปแล้ว การดูแลท่านแม่เป็นเรื่องสมควร”

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “อันใดสมควรไม่สมควร ล้วนเพราะพวกพี่สะใภ้มีความกตัญญู”

วาจานี้กล่าวจนสะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟัน

ทุกคนเดินไปห้องโถง สะใภ้รองลู่รั้งท้ายพลันเห็นจ้าวอวี้หลัว

“เอ๊ะ นั่นคือผู้ใด หน้าตางดงามจริง”

สะใภ้รองลู่ไม่เคยเห็นเด็กสาวตัวน้อยงดงามเช่นนี้มาก่อน

จ้าวอวี้หลัวไม่รอให้ผู้อื่นแนะนำ ก็เอ่ยขึ้นก่อนว่า “ข้าชื่อจ้าวอวี้หลัว ท่านพ่อข้าชื่อจ้าวหลิงเฟิง”

ยามนี้ทุกคนล้วนให้ความสนใจจ้าวอวี้หลัว

เถียนซื่อหันไปมองจ้าวอวี้หลัว จากนั้นก็มองไปยังบุตรสาวตนเอง

“นี่คือ?”

ลู่เจียวยังไม่ทันได้พูดอันใด จ้าวอวี้หลัวก็เอ่ยก่อนว่า “ท่านยาย ข้าเป็นคู่หมายเอ้อร์เป่า”

ลู่เจียวอยากยกมือกุมขมับด้วยสัญชาตญาณทันที

ตัวร้ายหญิงผู้นี้พลังทำลายล้างรุนแรงแท้

เถียนซื่อมองจ้าวอวี้หลัวอย่างตกใจ จากนั้นก็มองไปยังลู่เจียว “นี่เป็นคู่หมายเอ้อร์เป่าจริงหรือ”

เอ้อร์เป่ารีบกระโดดออกมาปฏิเสธ “ไม่ใช่ ท่านยาย อย่าไปเชื่อนาง นางกล่าวเหลวไหล นางไม่ใช่คู่หมายข้า”

ระยะนี้จ้าวอวี้หลัวได้ข้อสรุปว่า พอตนเองพูดออกมา เอ้อร์เป่าปฏิเสธ นางไม่กล่าวแย้งต่อ ขอเพียงนางเอ่ยออกไป ทุกคนล้วนเชื่อ

สาวน้อยแซ่จ้าวมองเอ้อร์เป่าเงียบๆ สีหน้าเหมือนโดนรังแกก็ไม่ส่งเสียงร้องสักคำ

เถียนซื่อกับคนบ้านตระกูลลู่ล้วนเชื่อว่านี่คือคู่หมายเอ้อร์เป่า

เถียนซื่อกวักมือเรียกจ้าวอวี้หลัวเข้ามาหา ลูบศีรษะนางกล่าวว่า “ตุ๊กตาน้อยหน้าตางดงามจริง เหมาะกับเอ้อร์เป่าเรามาก”

แต่ไรมาจ้าวอวี้หลัวเป็นคนปากหวาน พอได้ฟังเถียนซื่อก็ปากหวานต่อทันที “ท่านยาย ท่านก็งามจริง”

เถียนซื่อถูกหยอกจนหัวเราะ “ปากน้อยๆ นี่หวานจริง”

นางดึงจ้าวอวี้หลัวกับลู่เจียวเข้าไปในห้องโถง เอ้อร์เป่าด้านหลังโมโหแย้งว่า “ท่านยาย นางไม่ใช่คู่หมายข้าจริงๆ”

น่าเสียดายไม่มีคนสนใจเขา ลู่เจียวเองก็ไม่อาจพูดกับเถียนซื่อต่อหน้าทุกคนว่าไม่ใช่ว่าที่ลูกสะใภ้นาง ได้แต่แอบทอดถอนใจแทนเอ้อร์เป่า

ทุกคนเดินเข้าไปในห้องโถงบ้านตระกูลลู่ เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวพาเด็กน้อยทั้งห้าไปอวยพรปีใหม่ผู้อาวุโสสองคน จากนั้นก็กล่าวอวยพรกับพี่ใหญ่และพี่รองก่อนจะนั่งลง

ลู่เจียวให้คนนำของขวัญพวกเขาเข้ามากองเต็มครึ่งห้องโถงบ้านตระกูลลู่ คนทั้งครอบครัวล้วนได้รับ ผู้ชายก็เป็นสุรากับใบชา ผู้หญิงก็เป็นเสื้อผ้ากับขนมอีกไม่น้อย เถียนซื่อได้เยอะที่สุด นอกจากเสื้อผ้าและขนมแล้ว ยังมีเครื่องประดับเงินหนึ่งชุด พร้อมกับกำไลทองคำอีกหนึ่งวง

หญิงในหมู่บ้านล้วนสวมกำไลเงิน พวกนางไม่เคยเห็นกำไลทองคำจริงๆ

สะใภ้ใหญ่กับสะใภ้รองวิ่งมาดูกำไลทองคำ ทั้งสองคนประคองดูอย่างระมัดระวัง เกรงว่าจะทำกำไลทองหล่น

ราคาน่าจะไม่น้อยเลยทีเดียว

ในใจเถียนซื่อดีใจอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้ายิ้มแย้มเบิกบานราวกับดอกไม้ผลิบาน แต่ปากก็ยังเอ่ยเตือนลู่เจียว “ครั้งนี้ซื้อมา แม่รับไว้แล้ว แต่ครั้งหน้าห้ามซื้อมาอีก อย่าลืมว่าบ้านเจ้ายังมีเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ต้องใช้เงินทอง วันหน้ายังมีเรื่องต้องใช้เงินอีกมาก”

“บ้านเราไม่ขาดแคลนสิ่งใด เจ้าไม่ต้องซื้ออันใดมาให้สิ้นเปลืองเงินทองอีก หากเจ้าคิดถึงท่านพ่อกับท่านแม่ ซื้อขนม ซื้อเสื้อผ้ามาเยี่ยมท่านแม่ก็พอ”

ลู่ต้าเหนียนพยักหน้าหงึกๆ เห็นบุตรสาวกตัญญูเช่นนี้ เขาอดคิดถึงเรื่องเงินห้าตำลึงก่อนหน้านี้ไม่ได้ ลู่ต้าเหนียนรู้สึกละอายอย่างมาก ได้แต่กล่าวรับคำตามเถียนซื่อ

“ท่านแม่เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง บ้านเจ้ายังต้องใช้เงินอีกมาก วันหน้าห้ามซื้อของแพงเช่นนี้มาอีก”

“เจ้าค่ะ”

ลู่เจียวยิ้มรับคำ แต่ครั้งหน้าก็จะซื้อมาเหมือนเดิม

นางรู้สึกว่าตนเองกำลังเลียนแบบเซี่ยอวิ๋นจิ่น รับปากไว้แล้วก็ส่วนรับปาก แต่ก็ยังทำตามเดิม

ในห้องโถง พี่สะใภ้รองลู่ถามเบาๆ ว่า “น้องเจียว กำไลทองคำวงนี้ราคาเท่าไรหรือ”

ลู่เจียวมองนางทีหนึ่งไม่คิดอยากตอบ เกรงว่าจะกระทบกระเทือนจิตใจคนบ้านตระกูลลู่

เถียนซื่อกลับมองนางถามว่า “เท่าไร บอกพวกเขา”

นางต้องให้คนในบ้านได้รู้ว่าบุตรสาวมอบให้พวกเขามากมายเท่าไร

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “สองร้อยตำลึง”

บ้านตระกูลลู่พากันสูดลมหายใจดังเฮือกพร้อมกัน

กำไลทองคำวงหนึ่งราคาถึงสองร้อยตำลึง นี่มันเงินสองร้อยตำลึงเชียวนะ

สะใภ้ใหญ่สีหน้าเบิกบาน แววตาที่มองเถียนซื่ออ่อนโยนราวกับพระโพธิสัตว์ น้องสามีเป็นดังเทพเจ้าเงินตรา วันหน้าของดีของท่านแม่ก็ต้องเป็นของพวกเขา ขอเพียงดูแลท่านแม่ให้ดี สุดท้ายของพวกนี้จะไม่ใช่ของพวกเขาหรือ

นางคลอดลูกอีกสองคนก็เลี้ยงไหว

สะใภ้ใหญ่เบิกบานใจมาก สะใภ้รองลู่กลับสะเทือนใจไม่น้อย ก่อนหน้านี้ท่านพ่อกับท่านแม่เอ่ยแล้วว่า วันหน้าของทุกอย่างในบ้านล้วนเป็นของพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่

แต่สะใภ้รองลู่สะเทือนใจอยู่เพียงครู่หนี่ง ก็มองไปที่ลู่เจียว

น้องสามีตนเองคือเทพเจ้าเงินตราหญิง ผลประโยชน์ตระกูลตนจะหนีไปไหน

สะใภ้รองลู่ครุ่นคิดแล้วก็มองไปที่จ้าวอวี้หลัว

บ้านน้องสะใภ้มีเจ้าหนูน้อยสี่คน คนหนึ่งมีคู่หมายแล้ว ยังเหลืออีกสามคน นางให้เถาจื่อบุตรสาวนางเป็นสะใภ้บ้านน้องสามีได้ เช่นนี้วันหน้าบุตรสาวนางไม่เพียงแต่จะได้เสวยสุข ยังมีเงินมาแสดงความกตัญญูพวกนางอีก

สะใภ้รองลู่ยิ่งคิดก็ยิ่งดีใจ กวักมือเรียกบุตรสาวตนเองมาหา

“เถาจื่อ รีบไปเล่นกับท่านอาสิ”

เถาจื่ออายุเพียงหนึ่งขวบ พูดจาเริ่มไม่อ้อแอ้แล้ว และนางก็ชอบท่านอามาก ท่านอาสวย และมีกลิ่นหอมติดตัวอีกด้วย

“ท่านอา”

ลู่เจียวลูบศีรษะเถาจื่อน้อย เอ่ยชมว่า “เถาจื่อหน้าตางามจริง”

เถาจื่อแอบรู้สึกเขิน เติบโตในหมู่บ้านย่อมขี้ขลาด ไม่เหมือนจ้าวอวี้หลัวที่หากมีคนชมนาง นางก็จะหน้าเชิดขึ้นฟ้า