ตอนที่ 510 เด็กน้อยที่แสนโชคร้าย

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวขอบคุณเถียนซื่ออย่างมีมารยาท เดิมก็หน้าตาดี มีท่าทีกิริยางามเช่นนี้อีก ทำเอาเถียนซื่อรู้สึกเพียงแค่ว่าบุตรเขยคนนี้ดีไร้ที่ติ

แม้ว่าคนรอบกายนางหลายคนต่างบอกว่าบุตรเขยบ้านนางวันหน้าก็จะรับอนุ

แต่ตอนนี้เถียนซื่อกลับไม่ได้เป็นห่วงเท่าไร เพราะก่อนหน้านี้ตอนนางไปอาศัยอยู่ที่ตระกูลเซี่ยอำเภอชิงเหอมาระยะหนึ่ง มองทุกอย่างได้กระจ่างชัด

บุตรเขยตนติดบุตรสาวมาก กลับกัน บุตรสาวกลับไม่ได้ปักใจอันใดกับบุตรเขยเพียงนั้น

นางรู้สึกว่าหากบุตรเขยรับอนุจริง บุตรสาวก็คงจะตัดสินใจหย่าทันทีและจะไม่เสียใจอีกด้วย

ดังนั้นเถียนซื่อรู้สึกว่าบุตรเขยน่าจะไม่กล้ารับอนุภรรยา ดังนั้นนางจึงได้วางใจมาก

“รอให้ลู่กุ้ยแต่งงาน พวกเจ้าก็จะไปเมืองหลวงรอสอบอะไรนั่นใช่หรือไม่”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า “รอลู่กุ้ยแต่งงานแล้ว พวกเราก็กลับไปเก็บของ แล้วก็จะออกเดินทางไปเมืองหลวง แม้ว่าเดือนสองปีหน้าถึงจะสอบ แต่อำเภอชิงเหอห่างจากเมืองหลวงไกลมาก อีกอย่าง พอถึงเมืองหลวงก็ยังต้องพักผ่อนก่อน จากนั้นก็ทบทวนตำราให้ดีก่อนจะร่วมการสอบปีหน้า”

“สมควรแล้ว วันหน้าเจียวเจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ฝากเจ้าดูแลแล้ว หวังว่าครอบครัวพวกเจ้าจะอยู่ดีมีสุข”

แม้ว่าเถียนซื่อรู้สึกว่าบุตรเขยไม่กล้ารับอนุภรรยา แต่ที่ควรกำราบก็ต้องกำราบไว้ก่อน

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นคนฉลาด พอได้ฟังคำแม่ยายก็เข้าใจความหมายของนาง อย่าได้รับอนุ ครอบครัวก็จะอยู่ดีมีสุข

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบรับรองว่า “ท่านแม่ยายวางใจ พวกเราทั้งครอบครัวจะอยู่ดีมีสุข ไม่ยอมให้ผู้ใดมารบกวนพวกเรา”

เขากล่าววาจานี้แล้ว เถียนซื่อก็วางใจ

ทุกคนเข้าบ้านตระกูลลู่อย่างเบิกบานใจ นอกประตู ชาวบ้านในหมู่บ้านซิ่งฮวายังไม่ยอมไป คนที่พอมีอาวุโสก็เดินเข้าบ้านตระกูลลู่มาเสียเลย

วันนี้ลู่กุ้ยแต่งงาน พวกเขาก็ต้องมากินเลี้ยงบ้านตระกูลลู่ พอดีจะได้ทักทายเซี่ยจวี่เหรินไว้ก่อน

บ้านตระกูลลู่ครึกครื้นขึ้นมาในพริบตา

ท่านปู่ ท่านย่า และอารองบ้านตระกูลลู่ก็มากันแต่เช้าแล้ว อาสะใภ้รองช่วยเถียนซื่อต้อนรับแขกอย่างกระตือรือร้น

เถียนซื่อค้อนใส่นางทีหนึ่ง จากนั้นก็ปล่อยนางไป วันนี้เป็นวันแต่งงานบุตรชายคนเล็กนาง นางก็คงไม่อาจชักสีหน้าไม่ดีใส่น้องสะใภ้ผู้นี้กระมัง

ลู่ต้าเหนียน พี่ใหญ่ลู่และพี่รองของลู่เจียวต้อนรับทักทายเซี่ยอวิ๋นจิ่น

เถียนซื่อกับสะใภ้ใหญ่และสะใภ้รองต้อนรับทักทายลู่เจียว

ลู่เจียวสั่งการให้เฝิงจือนำของบนรถลงมากองเต็มโต๊ะ

เห็นสะใภ้ใหญ่และสะใภ้รองตาร้อนอย่างมาก แต่สะใภ้ใหญ่เป็นคนรู้จักพอ รู้สึกว่าชีวิตตนเองตอนนี้ดีมากแล้ว บ้านอิฐชิงจวนก็เป็นบ้านเพียงหลังเดียวในหมู่บ้าน ตอนนี้นางกับพี่ใหญ่ก็เรียนรู้การทำเต้าหู้เป็นแล้ว

พวกเขาทำตามที่ลู่เจียวบอก นำเต้าหู้ที่ทำเสร็จขายส่งให้ชาวบ้านไปขายต่อ

ทำเช่นนี้ไม่เพียงแต่หาเงินได้ไม่น้อยลง ยังทำกำไรได้มากขึ้น พวกเขาก็แค่นั่งอยู่ในบ้านรอเงินมาก็พอ คนในหมู่บ้านยังให้ความเคารพพวกเขาเพราะเรื่องนี้อีกด้วย

พวกเขาสองสามีภรรยาทั้งดีใจและรู้จักพอ ในใจรู้สึกซาบซึ้งใจลู่เจียวมาก

เพราะทุกอย่างนี้ล้วนเป็นลู่เจียวมอบให้พวกเขา

แต่สะใภ้รองไม่ได้รู้จักพอดังเช่นสะใภ้ใหญ่ นางอิจฉาลู่เจียวที่มอบของให้ลู่กุ้ย และเสียใจที่บุตรสาวตนไม่อาจหมั้นหมายกับบุตรชายลู่เจียว

สะใภ้รองลู่มองของบนโต๊ะแล้วก็มองลูกๆ ข้างกายลู่เจียว นางทนอดกลั้นอยู่นาน ไม่ได้กล่าวเรื่องเช่นว่า พวกเราสองตระกูลหมั้นหมายเด็กน้อยกัน

แต่แม้ว่าไม่ได้พูดออกมา สีหน้าก็อัดอั้นอย่างยิ่งจนแทบดูไม่ได้อย่างมาก

สุดท้ายสะใภ้รองลู่ทนไม่ไหวแล้ว ได้แต่หันหลังเดินออกไป

ลู่เจียวไม่รู้ว่าความคิดพี่สะใภ้รองลู่ ก็หันไปถามเถียนซื่ออย่างแปลกใจ “ท่านแม่ เหตุใดพี่สะใภ้รองสีหน้าคล้ายว่าไม่ค่อยดีนัก”

ในใจเถียนซื่อรู้ดีว่าเหตุใดสะใภ้รองจึงเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ใช่เพราะริษยาหรือ ตอนนี้ในบรรดาสามพี่น้องฐานะครอบครัวนางด้อยที่สุด ในใจนางคงไม่พอใจก็เท่านั้น

แต่เถียนซื่อไม่อยากให้บุตรสาวต้องมารู้เรื่องพวกนี้ นางยิ้มกล่าวว่า “เช้านี้นางปวดท้องนิดหน่อย”

ลู่เจียวถามอย่างห่วงใยว่า “เช่นนั้นข้าตรวจให้พี่สะใภ้รองสักหน่อย”

เถียนซื่อรีบกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้นางกินยาไปแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”

สะใภ้ใหญ่รีบเข้ามารับคำเถียนซื่อ “ท่านแม่ ข้าไปเทน้ำหวานให้น้องเจียวกับเด็กๆ”

“ได้ เจ้าไปเถอะ”

เถียนซื่อพอใจสะใภ้ใหญ่ที่รู้จักพออย่างมาก และยังกตัญญูต่อพวกนางสองสามีภรรยา เรื่องนี้ไม่เลวจริงๆ

ลู่เจียวเห็นทั้งสองคนอยู่ร่วมกันอย่างดี ก็คาดเดาได้ว่า เป็นไปได้ว่าเรื่องที่สะใภ้รองลู่ไม่พอใจจะเกี่ยวกับนาง

แต่นางคิดไม่เข้าใจ และก็ขี้เกียจจะคิดแล้ว

สะใภ้ใหญ่ไปแล้ว เถียนซื่อก็ยื่นมือไปอุ้มเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ พลางถามอย่างเศร้าใจว่า “หลานรัก พวกเจ้าจะไปจากอำเภอชิงเหอแล้ว ไปเมืองหลวงแล้วจะคิดถึงยายหรือไม่”

“คิดถึงสิ หากท่านยายคิดถึงพวกเราก็ไปเยี่ยมพวกเราที่เมืองหลวงได้”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่ค่อยเข้าใจว่าเมืองหลวงไกลจากพวกเขาเท่าไร ดังนั้นจึงรู้สึกว่าคิดถึงพวกเขาก็ไปเยี่ยมได้

เถียนซื่อหัวเราะขำ ยื่นมือไปบีบแก้มพวกเขา “เด็กโง่ เมืองหลวงไกลจากพวกเราที่นี่มาก ยายคิดถึงเจ้าก็ไม่มีทางไปหาได้”

ลู่เจียวยิ้มรับคำว่า “ท่านแม่ ไม่ได้ยากเพียงนั้น ตระกูลเถียนอำเภอชิงเหอเป็นสำนักคุ้มภัย ตระกูลพวกเขามักคุ้มกันสินค้าไปเมืองหลวง หากท่านคิดถึงข้า ก็ให้พี่รองไปติดต่อตระกูลเถียน ท่านก็ติดตามขบวนคุ้มกันสินค้าพวกเขาไปเมืองหลวงได้”

“หากท่านแม่ไม่กล้าไป ก็เขียนจดหมายไปหาข้า ถึงตอนนั้นข้าส่งคนมารับท่านแม่ไปก็ได้”

พอลู่เจียวกล่าว ความเศร้าในใจเถียนซื่อก็คลายลงไปมาก นางยิ้มมองบุตรสาวกล่าวว่า “ยุ่งยากขนาดนั้น แต่หากเจ้าตั้งครรภ์ ตอนจะคลอด แม่ย่อมต้องไปดูแลเจ้าอย่างแน่นอน”

เจียวเจียวไม่มีแม่สามีดูแล นางเป็นมารดาจะไม่ไปดูแลได้อย่างไร หญิงคลอดบุตรเป็นเรื่องอันตรายอย่างมาก

เถียนซื่อกล่าวจบ พลันจ้องมองท้องลู่เจียว ถามว่า “เหตุใดนานเพียงนี้จึงยังไม่มีวี่แววอันใด”

ลู่เจียวเขินอายขึ้นมาทันที นางยังไม่ได้ร่วมหอกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะมีบุตรได้อย่างไร แต่เรื่องนี้ไม่อาจให้ เถียนซื่อรู้ นางรีบกล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าบอกกับท่านพี่แล้ว รอให้เขาสอบเสร็จ ทุกอย่างนิ่งแล้ว พวกเราค่อยคิดเรื่องลูก ไม่เช่นนั้นการต้องเดินทางเช่นนี้ไม่ค่อยดี”

พอลู่เจียวกล่าว เถียนซื่อก็เห็นด้วย “ก็จริง พวกเจ้าคิดการได้รอบคอบมาก”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กลับเริ่มใส่ใจเรื่องนี้แล้ว เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองลู่เจียวอย่างกระตือรือร้น ถามว่า “ท่านแม่ ท่านจะคลอดน้องสาวหรือ”

ลู่เจียวคิดถึงคำพูดเซี่ยอวิ๋นจิ่นก่อนหน้านี้ก็อดนึกขำไม่ได้ ทำไมทั้งครอบครัวคิดแต่ละมีบุตรสาว เช่นนั้นเกิดคลอดบุตรชายจะทำเช่นไร

ลู่เจียวยิ้มหยอกแฝดสี่ “เช่นนั้นหากท่านแม่คลอดน้องชายจะทำเช่นไร”

แฝดสี่อึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ก็เสียงกังวานดังขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “น้องชาย พวกเราก็ชอบ”

ต้าเป่าว่า “ถึงตอนนั้นข้าสอนเขาเรียนหนังสือ”

เอ้อร์เป่าว่า “ข้าสอนเขาฝึกยุทธ์”

ซานเป่าว่า “ข้าสอนเขาเรียนหมอ”

ซื่อเป่ายิ้มตาหยีรับคำต่อว่า “ข้าสอนเขาหาเงิน”

สี่คนกล่าวจบพลันมองไปยังอีกฝ่าย “เช่นนั้นหากเป็นน้องชายเรา ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนที่เก่งกาจที่สุดหรือไม่”

ลู่เจียวมองบุตรชายสี่คนราวกับมีแสงสีดำพาดผ่านใบหน้า หากนางให้กำเนิดบุตรชาย เด็กคนนี้จะลำบากเพียงใด ถูกพี่ชายสี่คนทรมานเช่นนี้!