ตอนที่ 511 ความแตกต่างระหว่างความจนกับความรวย
เถียนซื่อได้ฟังแฝดสี่ก็ดีใจอย่างมาก โอบกอดเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เอ่ยชมว่า “เด็กดีๆ พวกเจ้าเป็นพี่ชายที่ดี วันหน้าน้องชายน้องสาวคลอดออกมา มีพวกเจ้าดูแล ท่านแม่เจ้าก็จะวางใจอย่างมาก”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบเงยหน้ายิ้มดีใจ กล่าวว่า “ท่านยายวางใจ ไม่ว่าท่านแม่คลอดน้องชายหรือน้องสาว พวกเราต้องช่วยท่านแม่ดูแลพวกเขา ไม่ให้ท่านแม่ต้องเหนื่อย”
“อืม เด็กดีจริง”
เถียนซื่อกำลังลูบศีรษะเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ นอกประตู หู่จื่อกับเถาจื่อก็ผลุบโผล่อยู่ที่ประตูมองเข้ามาในห้อง เถียนซื่อเห็นพวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาคิดมาชวนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปเล่น จึงได้ปล่อยเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ออกไป
“หู่จื่อกับเถาจื่อมาตามพวกเจ้าไปเล่นแล้ว พวกเจ้าออกไปเล่นเถอะ”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดีใจรับคำเสียงดัง เดินออกไปเล่นกับหู่จื่อและเถาจื่อ
ในห้องลู่เจียวคิดถึงว่าก่อนหน้านี้สะใภ้รองลู่สีหน้าไม่ดีนักก็ถามเถียนซื่อ “ท่านแม่ พี่สะใภ้รองอยู่ดีๆ เป็นอันใดไปหรือ”
เถียนซื่อแค่นเสียงฮึเยียบเย็นกล่าวว่า “เจ้าไม่ต้องไปสนใจ นางสมองเลอะเลือน”
เถียนซื่อกล่าวจบ ก็ไม่คิดกล่าวถึงสะใภ้ผู้นี้ต่อ ในบรรดาสะใภ้นางสามคน สะใภ้คนโตกับสะใภ้เจ้าสามล้วนดีมาก ดังนั้นนางขี้เกียจจะสนใจสะใภ้รองสมองเลอะเลือนผู้นี้
เถียนซื่อยื่นมือไปดึงมือลู่เจียวมากล่าวว่า “เจียวเจียว พวกเจ้าใกล้จะไปเมืองหลวงแล้ว วันหน้าลูกเขยย่อมต้องสอบได้ วันหน้าพวกเจ้าอาจจะต้องอยู่เมืองหลวง วันหน้าแม่คิดจะพบหน้าเจ้าก็คงไม่ได้พบแล้ว”
กล่าวถึงเรื่องนี้ เถียนซื่อก็เศร้าใจอยู่ไม่น้อย ลู่เจียวเองก็คิดอาลัยอาวรณ์นาง นางมองเถียนซื่อกล่าวว่า “ท่านแม่ หากพวกเราอยู่เมืองหลวงกันจริง รอให้ตั้งรกรากเรียบร้อย ก็จะมารับท่านแม่ไปเมืองหลวง”
“ได้”
เถียนซื่อไม่ได้ปฏิเสธ นางกุมมือลู่เจียวกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจียวเจียวเอ๊ย วันหน้าลูกเขยอาจจะเป็นขุนนาง แม่ดูเขาตอนนี้ดีมาก แต่ผู้ชายตอนนี้ดี ไม่ได้หมายความว่าวันหน้าจะดีไปชั่วชีวิต ดังนั้นเจ้าก็ต้องเตรียมใจเอาไว้บ้าง จะต้องรักตัวเอง รู้ไหม แม้ผู้ชายใจไม่อยู่ที่เจ้า เจ้าก็ต้องรักตัวเองให้ดี”
แม้ในใจเถียนซื่อเชื่อใจลูกเขย แต่ยังคงเป็นห่วงวันหน้าลูกเขยเป็นขุนนางแล้วจะเปลี่ยนไป นางไม่อยากให้บุตรสาวเสียใจเพราะเรื่องนี้ เมืองหลวงไกลเพียงนั้น หากบุตรสาวพบเจอเรื่องทุกข์ใจ แม้แต่คนจะคุยด้วยก็ไม่มี
ลู่เจียวรู้ว่าเถียนซื่อเป็นห่วง ก็กุมมือเถียนซื่อกล่าวรับรองว่า “ท่านแม่วางใจ หากเขาผิดต่อข้า ไปชอบหญิงอื่น ผู้ชายเช่นนี้ไม่เอาเสียก็ได้ ข้าจะไปจากเมืองหลวง กลับมาใช้ชีวิตที่อำเภอชิงเหอ”
ลู่เจียวไม่เป็นห่วงว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะชอบหญิงอื่น นางเป็นห่วงว่าจะไม่อาจต้านทานเรื่องราวตามนิยายได้ สุดท้ายเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็จะได้รับผลกระทบจากนิยายไปชอบหญิงผู้นั้น หากเป็นเช่นนั้นนางก็จะไม่อยู่เมืองหลวงต่อ แต่จะกลับอำเภอชิงเหอทันที
เรื่องนี้หนักหนาอยู่สักหน่อย ลู่เจียวไม่อยากกล่าวถึงในวันมงคลเช่นนี้ นางควักตั๋วแลกเงินห้าร้อยตำลึงออกจากแขนเสื้อใส่มือเถียนซื่อ
“ท่านแม่ นี่คือตั๋วแลกเงินห้าร้อยตำลึง ท่านแม่เก็บเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉิน”
เถียนซื่อไหนเลยจะรับเงินลู่เจียว แม้ว่าบุตรสาวมีเงิน แต่การไปเมืองหลวงครั้งนี้อย่างไรก็ต้องใช้เงิน นางจะรับเงินบุตรสาวไว้ได้อย่างไร
เถียนซื่อรีบยัดเงินคืนใส่มือลู่เจียว มองนางอย่างไม่พอใจว่า “แม่มีเงิน พี่ชายเจ้าก็กตัญญู แม่ไม่ขาดแคลนเงินทอง เจ้ารีบเก็บเงินคืนไป ไปถึงเมืองหลวงไม่รู้ว่าต้องใช้เงินอีกเท่าไร เจ้าฟุ่มเฟือยไปแล้ว วันหน้าต้องประหยัดหน่อย”
ลู่เจียวยังคิดยัดใส่มือเถียนซื่อ เถียนซื่อถลึงตาใส่นาง “รีบเก็บไป วันหน้ามีเรื่องให้ต้องใช้เงินอีกมาก”
ลู่เจียวคิดแล้วก็เก็บคืน นางตัดสินใจว่าค่อยหาโอกาสแอบให้สะใภ้ใหญ่เก็บไว้ให้ท่านแม่ใช้ยามฉุกเฉิน
เถียนซื่อเห็นนางเก็บเงิน ในใจก็รู้สึกพอใจ ดึงมือนางมายิ้มกล่าวว่า “สรุปก็คือบุตรสาวข้ามีวาสนา วันหน้าเป็นฮูหยินขุนนางแล้ว ตอนนี้ดูแล้วบุตรเขยก็ดีมาก แต่วันหน้าเจ้าก็ดีกับลูกเขยให้มากหน่อย อย่าเอาแต่เย็นชา”
เถียนซื่อกล่าวจนสุดท้ายก็เริ่มอบรมลู่เจียวขึ้นมา ลู่เจียวรับฟังอย่างว่านอนสอนง่าย
แม่ลูกสองคนคุยกันได้ครู่หนึ่งก็ออกไปทักทายแขกเหรื่อ วันนี้เป็นวันแต่งงานของลู่กุ้ย ที่บ้านมีแขกมากมาย
เมื่อก่อนบ้านตระกูลลู่ยากจนมาก เพื่อนบ้านไม่ค่อยอยากจะสนใจพวกเขา แม้แต่ญาติก็ไม่ค่อยสนใจ แต่ตอนนี้กลับไม่เหมือนเดิมแล้ว
ครอบครัวพวกเขาไม่เพียงแต่มีเงิน ยังมีบุตรเขยจวี่เหริน มีบุตรสาวเก่งกาจ ดังนั้นไม่เพียงแต่เพื่อนบ้าน แม้แต่ญาติก็พากันมาที่บ้าน
หลายคนลู่เจียวไม่รู้จัก เถียนซื่อแนะนำให้นางทีละคน นางก็เรียกทักทายตามที่เถียนซื่อแนะนำ
ญาติเห็นลู่เจียวแล้วก็ตกใจมาก
“นี่ก็คือเจียวเจียวหรือ สวรรค์ หน้าตาดีเกินไปแล้ว เมื่อก่อนดูไม่ออกว่านางจะหน้าตาดีเพียงนี้”
“หากรู้มาก่อนว่านางโตแล้วหน้าตาดีเพียงนี้ ก็คงหาแม่สื่อมาสู่ขอนางให้หลานตนเองไปแล้ว”
“ไม่เพียงแต่หน้าตาดี ยังมีความสามารถ ไม่เพียงแต่วิชาการแพทย์สูงส่ง ทำการค้าก็เก่งกาจ ได้ยินว่าสามโรงผลิตมีชื่อในอำเภอชิงเหอก็เป็นของนาง”
คนผู้นี้กล่าวจบ รีบมองลู่เจียวกล่าวว่า “เจียวเจียวเอ๊ย เจ้าผลิตอะไรนะ น้ำมัน สบู่หอม หาซื้อยากจริง เจ้าบอกผู้ดูแลให้หน่อยได้ไหมว่า หากพวกเราไปซื้อ ก็ขายให้พวกเราหน่อย”
คนผู้นี้กล่าวจบ คนอื่นก็กล่าวสำทับตาม “ใช่ ดีที่สุดก็ถูกอีกหน่อย”
ลู่เจียวไม่ค่อยพอใจญาติเหล่านี้สักเท่าไร ตอนยากจน แต่ละคนไม่เคยมาเยือน ตอนร่ำรวย ก็พากันโผล่หน้าออกมา
แต่เพราะวันนี้เป็นวันแต่งงานลู่กุ้ย ลู่เจียวไม่อยากทำลายบรรยากาศ ดังนั้นจึงยิ้มตาหยีรับคำ
“ได้สิ ไว้ข้ากับผู้ดูแลสักคำ”
เชอะ อีกสองวันนางก็เดินทางไปเมืองหลวงแล้ว ผู้ใดมีเวลามาสนใจญาติโกโหติกาพวกนี้กัน
บรรดาญาติๆ เห็นลู่เจียวพูดง่าย ก็กล่าวต่ออีกว่า “เจียวเจียวเอ๊ย โรงผลิตเจ้ายังต้องการคนอีกหรือไม่ พี่ชายลูกพี่ลูกน้องเจ้าอยู่บ้านไม่ได้ทำอันใด ไปทำงานกับเจ้าได้หรือไม่”
“ได้สิ”
“ดีที่สุดก็ให้เป็นสักรองผู้ดูแลอะไรพวกนี้”
“ได้สิ”
ลู่เจียวรับคำไปอย่างนั้นด้วยท่าทางพูดไม่ออก
บรรดาญาติๆ พากันเอ่ยชมว่าลู่เจียวดีมาก
ลู่เจียวได้ฟังก็รู้สึกเริ่มรำคาญ หันหลังออกไป ก็เห็นพีสะใภ้รองลู่ตามออกมา
ทั้งสองคนเดินตามกันจากห้องโถงมาถึงลานด้านหน้า
ลู่เจียวเดิมคิดไปห้องครัวคุยกับพี่สะใภ้ใหญ่ จะได้ฝากเงินห้าร้อยตำลึงไว้ที่พี่สะใภ้ใหญ่
ผู้ใดจะรู้ว่าสะใภ้รองลู่ตามนางมา นางได้แต่หยุดฝีเท้าหันไปมองไปยังพี่สะใภ้รอง “พี่สะใภ้รองมีเรื่องอันใดหรือ”
ที่สะใภ้รองลู่ตามลู่เจียวมาก็เพราะคิดจะคุยเรื่องให้บุตรสาวตนเองแต่งเป็นสะใภ้ลู่เจียว
เดิมแม่สามีข่มนางไว้ นางไม่กล้าพูด แต่เมื่อครู่นางเห็นน้องสามีก็ดีมาก จึงได้คิดว่าจะเอ่ยเรื่องนี้จึงได้ตามออกมา
สะใภ้รองลู่ได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็ยิ้มเอ่ยว่า “ก็แค่อยากถามน้องเจียวดูว่า พวกเจ้าใกล้จะไปเมืองหลวงแล้วหรือ”
“ใช่”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าปกติรอฟังพี่สะใภ้รองกล่าว
สะใภ้รองลู่รีบถามต่อว่า “เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ต้องตามไปเมืองหลวงด้วยใช่หรือไม่”
“ใช่ ไปเมืองหลวงครั้งนี้อาจจะต้องอยู่เมืองหลวงต่อ ดังนั้นย่อมต้องพาแฝดสี่ไปด้วย”