ตอนที่ 550 อบรมบุตรไม่เข้มงวด

หลิวโส่วฝู่กล่าวจบคว้าตัวท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ออกไป เหมือนกลัวว่าลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะไม่ให้อภัยท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่

ท่านปู่หลิวกับท่านย่าหลิวสองคนมองลู่เจียวอย่างเสียใจ ถึงตอนนี้พวกเขาจึงได้รู้ ตระกูลเซี่ยพบเจอเรื่องเลวร้ายมากมายล้วนเพราะลู่เจียวรักษาหลิวจื่อเหยียน

เคราะห์ภัยที่พวกเขาพบพานล้วนเพราะตระกูลหลิว ท่านปู่หลิวกับท่านย่าหลิวขอบตาแดงเอ่ยขอโทษไม่หยุด

“เจียวเจียว ขอโทษ ขอโทษ”

ลู่เจียวเห็นท่านปู่หลิวกับท่านย่าหลิวเช่นนี้ก็ไม่อาจกล่าววาจาตำหนิพวกเขาจริงๆ ผู้เฒ่าทั้งสองเป็นคนดีมาก คิดไม่ถึงว่าถึงว่าจะมีสะใภ้ไร้เหตุผลและเหิมเกริมเช่นนี้

แต่ชีวิตดีๆ ของท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ถึงคราวสิ้นสุดแล้ว ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็ถอนหายใจกล่าวว่า “เอาละ เรื่องมาถึงขั้นนี้ ท่านปู่หลิวกับท่านย่าหลิวก็อย่าได้เสียใจไป”

ท่านย่าหลิวเงยหน้าขอบตาแดงก่ำมองลู่เจียวรับรองกล่าวว่า “เจ้าวางใจ ครั้งนี้บุตรชายหากไม่จัดการนางอีก พวกเราก็จะตัดสัมพันธ์กับเขา”

หลิวจื่อเหยียนด้านหลังเองก็เอ่ยขึ้นอย่างดุดัน “ข้าก็ไม่ยอมรับบิดาเช่นเขา”

ตระกูลหลิวสามคนกล่าววาจานี้จบ ก็ไม่มีหน้าอยู่ต่อ หันหลังประคองกันจากไป

หมัวมัวผู้ดูแลจวนองค์หญิงใหญ่ได้ยินก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด นางยิ้มมองลู่เจียวกล่าวว่า “ข้าจะนำเรื่องนี้กราบทูลองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงต้องให้ความเป็นธรรมกับลู่เหนียงจื่ออย่างแน่นอน”

ลู่เจียวรีบกล่าวขอบคุณหมัวมัวทันที “ขอบคุณหลันหมัวมัว”

หลันหมัวมัวกับพ่อบ้านจวนอู่กั๋วกงลุกขึ้นกล่าวอำลา แต่ทั้งสองคนก่อนกลับยังมอบเงินไว้ให้สามพันตำลึง

เดิมลู่เจียวไม่คิดรับไว้ แต่หลันหมัวมัวกับพ่อบ้านจวนอู่กั๋วกงที่ขึงขันยืนยันว่าให้รับไว้

ลู่เจียวมองตั๋วแลกเงินอย่างปวดหัว

ฮูหยินขุนพลหวังกับฮูหยินซิ่งอันโหวเดินเข้ามากล่าวว่า “นี่คือน้ำใจจากองค์หญิงใหญ่กับอู่กั๋วกง เจ้ารับไว้ก็พอ พวกเขาสองตระกูลไม่ขาดแคลนเงินทอง ดังนั้นเจ้าอย่าได้หนักใจในเรื่องนี้”

ลู่เจียวจะกล่าวอันใดได้ ได้แต่รับคำ “เจ้าค่ะ”

ฮูหยินขุนพลหวังกับฮูหยินซิ่งอันโหวคุยกันอีกสองสามคำก็ขอตัวกลับ

นายผู้เฒ่าฉีกับฉีเหล่ยยังไม่กลับ สองปู่หลานขออยู่ต่อช่วยลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นเก็บกวาดบ้าน

พอในห้องโถงไร้ผู้คน ลู่เจียวมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เจ้าว่าองค์หญิงใหญ่จะช่วยพวกเราจริงหรือ”

หากองค์หญิงใหญ่ออกหน้า เรื่องยุ่งยากของพวกเขาย่อมผ่อนคลายลงไปมาก เพียงแต่องค์หญิงใหญ่จะออกหน้าหรือ

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยังกล่าวไม่ทันจบ แววตาดุดันเยียบเย็นก็พลันเต็มไปด้วยกลิ่นอายยะเยือก ช้าเร็วสักวันหนึ่ง เขาต้องเอาคืน!

ภัยหายนะที่ตระกูลเซี่ยประสบไม่ได้ก่อให้เกิดกระแสไปทั่วเมืองหลวง มีเพียงตอนประชุมท้องพระโรงยามเช้าที่ฝ่าบาทพิโรธตำหนิอ๋องฉินอบรมบุตรไม่เข้มงวด เป็นถึงซื่อจื่อจวนอ๋องฉิน ถึงกับลงมือลอบสังหารจวี่เหรินที่เข้าเมืองหลวงมาสอบครั้งนี้ เพียงเพราะต้องการระบายอารมณ์ พฤติกรรมชั่วร้ายเช่นนี้ไม่อาจทนรับได้อย่างยิ่ง

ฝ่าบาทมีราชโองการให้คนโบยเซียวถิงยี่สิบไม้ และสั่งเฉียบขาดให้กักบริเวณเซียวถิงไว้ในจวนอ๋องฉินครึ่งปี หากยังกล้าก่อเรื่องอีก ก็จะถอดถอนจากตำแหน่งบรรดาศักดิ์

ฮ่องเต้ยังมีราชโองการให้จวนอ๋องฉินชดใช้ความเสียหายทั้งหมดให้กับตระกูลเซี่ย

อ๋องฉินได้ฟังรับสั่ง ก็โมโหสลบไปทันที

ทำเอาการประชุมเช้าวุ่นวายกันไปหมด

ทุกคนล้วนคิดว่าอ๋องฉินสลบไปเพราะโมโหบุตรชาย กลับไม่รู้ว่าอ๋องฉินโมโหสลบไปเพราะบุตรชายตนจะสังหารน้องชาย

อ๋องฉินไม่รู้เรื่องภัยหายนะที่ตระกูลเซี่ยประสบในครั้งนี้

ปีนี้อ๋องฉินอายุเจ็ดสิบกว่า อายุมากแล้ว ปกติอยู่แต่เรือนด้านหลัง ไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก พ่อบ้านก็ไม่ได้เล่าเรื่องภายนอกให้เขารู้ ดังนั้นอ๋องฉินจึงไม่รู้เรื่องภัยหายนะที่ตระกูลเซี่ยประสบ จนกระทั่งฮ่องเต้ทรงกริ้วตำหนิเขา เขาจึงได้รู้เรื่องนี้ ดังนั้นจึงสะเทือนใจจนสลบไป

ณ ตระกูลเซี่ย

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวไม่รู้เรื่องราวในราชสำนัก ตั้งแต่เซียวถิงวางเพลิงบ้านพวกเขา เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวก็ปิดบ้านไม่รับแขก และไม่ก้าวออกจากบ้านตระกูลเซี่ย ทุกวันเซี่ยอวิ๋นจิ่นทบทวนตำราอยู่แต่ในบ้าน ลู่เจียวก็ดูแลแต่เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ เล่านิทานให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ฟัง สอนพวกเขาเล่นแข่งขัน ยังสอนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ปั้นตุ๊กตาหิมะ

ไม่ผิด ปั้นตุ๊กตาหิมะ พวกเขาเข้าเมืองหลวงมาก็ได้พบกับหิมะแรกของฤดู

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดีใจมาก วิ่งไปทั่วทุ่งหิมะ

ลู่เจียวสอนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ปั้นตุ๊กตาหิมะ ทั้งบ้านมีแต่เสียงหัวเราะดังครึกครื้นเบิกบานใจ

ตระกูลเซี่ยทั้งครอบครัวไม่ได้รู้สึกหวาดระแวงหลังเกิดเหตุแก้แค้นของเซียวถิง

“เอาละ รีบกลับไปกินข้าว กินข้าวเช้าเสร็จค่อยเล่นต่อ”

ลู่เจียวกับเล่นกับลูกๆ ได้ครู่หนึ่ง ก็เรียกเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กลับไปกินอาหารเช้าแล้วค่อยมาเล่นต่อ

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รับคำพร้อมกัน ลุกขึ้นวิ่งมาหาลู่เจียว ทุกคนเพิ่งจะวิ่งไปข้างกายลู่เจียวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง เด็กๆ หันไปมองด้วยสัญชาตญาณ เห็นทางเดินปูลาดด้วยหินชิงสือ[1]ตลอดทาง เซี่ยอวิ๋นจิ่นก้าวเดินมาอย่างสง่างามพร้อมคนอีกหลายคน

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ดีใจวิ่งเข้าไปรับเซี่ยอวิ๋นจิ่น

ตอนนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นพักอยู่เรือนด้านหน้า ตั้งใจทบทวนตำรา ยามนี้เดือนสิบสองแล้ว อีกไม่นานก็จะสอบหุ้ยซื่อแล้ว ดังนั้นเขาต้องทุ่มเทกายใจเพื่อการสอบ ไม่อาจสนใจเรื่องอื่นใดอีก

แต่แม้ว่าเขาทุ่มเทกับการศึกษา แต่อาหารสามมื้อในแต่ละวัน ก็ยังมากินกับลู่เจียวและเจ้าหนูน้อยทั้งสี่

“ท่านพ่อ รีบมาดูเร็ว นั่นคือตุ๊กตาหิมะของพวกเรา น่ารักหรือไม่”

“ใช่ ท่านแม่สอนพวกเราปั้นตุ๊กตาหิมะ พวกเรายังทำสงครามหิมะกันด้วย”

“ท่านพ่อ รีบมาดูหิมะเร็ว สวยงามมาก เหมือนน้ำตาลเลย”

เจ้าหนูน้อยชอบหิมะมากอย่างเห็นได้ชัด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ้มถามว่า “พวกเจ้าไม่กลัวหนาวหรือ”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบส่ายหน้า “ไม่กลัว ท่านแม่สวมเสื้อผ้าให้พวกเราหลายชั้น”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ฝึกยุทธ์กับหลี่หนานเทียนมาตลอด เดิมสุขภาพก็ดีมาก กอปรกับลู่เจียวให้พวกเขาสวมเสื้อผ้าหลายชั้น ดังนั้นพวกเขาไม่หนาวแม้แต่น้อย ไม่เพียงแต่ไม่หนาว แต่ยังเล่นสงครามหิมะกันจนรู้สึกร้อนเสียด้วยซ้ำ

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นพวกเขาไม่หนาวก็ไม่ได้กล่าวอันใดต่อ

พ่อลูกห้าคนเดินมาถึงตรงหน้าลู่เจียว

ลู่เจียวเรียกพวกเขา “เอาละ รีบไปกินอาหารเช้ากัน”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยื่นมือไปกุมมือลู่เจียวไว้ “ไปกันเถอะ”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่ได้รู้สึกอันใดกับภาพท่านพ่อจูงมือท่านแม่แม้แต่น้อย พวกเขาเคยชินกับความใกล้ชิดของท่านพ่อกับท่านแม่แล้ว

ทุกคนเดินไปโถงกลางกินข้าวกัน ลู่เจียวถามอย่างห่วงใยว่า “กลางคืนเจ้านอนหนาวหรือไม่ จะเพิ่มผ้าห่มไหม”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นส่ายหน้า “ไม่หนาว ตอนนี้สุขภาพดีแล้ว ไม่รู้สึกว่าหนาวเท่าไร”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ฝึกยุทธ์กับหลี่หนานเทียน แม้ว่าไม่ได้ดีมาก แต่มือไม้ก็คล่องแคล่วกว่าเดิม สุขภาพก็แข็งแรง เดินบนพื้นหิมะก็ไม่ได้รู้สึกหนาวแต่อย่างใด

“อืม เช่นนี้ก็ดี”

ทั้งสองคนคุยกันไปพาลูกๆ เดินเข้าโถงข้างเรือนด้านหลังตระกูลเซี่ยไปกินข้าว

พวกนางเพิ่งจะนั่งลง นอกประตูพ่อบ้านเซียวก็นำคนเดินเข้ามารายงานอย่างรีบด่วน

“คุณชาย เหนียงจื่อ อ๋องฉินมา”

……………..

[1] ก้อนหินประเภทหนึ่งที่ผิวมีสัมผัสมันวาว