ตอนที่ 559 ทุกคนนอนด้วยกัน

ลู่เจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวด้านนอกก็พากันวิ่งออกไปต้อนรับเซี่ยอวิ๋นจิ่น

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นพวกเขาออกมาก็เผยรอยยิ้มพร้อมกับหยุดฝีเท้า

ลู่เจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เองก็หยุดฝีเท้า ยิ้มมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นในชุดจ้วงหยวน

เดิมก็เป็นชายหนุ่มสง่างามมีอนาคต พอมาสวมชุดจ้วงหยวนสีแดงสดก็ยิ่งขับเด่น โครงหน้างามประณีตราวกับภาพวาด เรียวคิ้วดุจน้ำค้างแข็ง แววตาดุจดวงดาวประกายส่องแสงแวววาว จมูกโด่ง ริมฝีปากราวกับวาดด้วยหมึกแดงชาด

เดิมคนรูปงามเย็นใจ แต่เพราะสีแดงขับให้ยิ่งดูงามเด่น ทำให้ผู้คนมองจนไม่อาจละสายตา

ลู่เจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อดเอ่ยชมไม่ได้ว่า “รูปหล่อจริง”

“ใช่แล้ว ท่านพ่อรูปงามจริง วันหน้าข้าก็จะสวมชุดจ้วงหยวน”

ต้าเป่ากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง เอ้อร์เป่าหันหน้าไปถามลู่เจียวว่า “ท่านแม่ มีชุดแม่ทัพหรือไม่”

ลู่เจียวรู้สึกขำก้มหน้ามองเขาทีหนึ่ง กล่าวว่า “มีสิ แม่ทัพจะสวมชุดเกราะสีเงิน เรียกได้ว่าสง่างามผึ่งผาย”

เอ้อร์เป่ากล่าวอย่างดีใจทันทีว่า “เช่นนั้นวันหน้าข้าสวมชุดเกราะสีเงิน”

ซานเป่ากับซื่อเป่าได้ฟังต้าเป่ากับเอ้อร์เป่าก็สบตากันกล่าวว่า “เช่นนั้นพวกเราสวมอันใด”

ท่าทางเซ่อซ่าของเด็กสองคนทำให้รู้ลู่เจียวนึกขำ

เซี่ยอวิ๋นจิ่นก้าวเข้ามาตรงหน้าแล้ว เขายื่นมือไปโอบกอดลู่เจียว กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจียวเจียว ในที่สุดข้าก็สอบจ้วงหยวนได้แล้ว”

ลู่เจียวยิ้มพลางพยักหน้า “อืม ไม่เลว”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เข้าไปรุมล้อมกอดเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว “ท่านพ่อร้ายกาจมาก สวมชุดจ้วงหยวนก็งามมาก”

“ใช่ หลายคนต่างบอกว่าท่านพ่อทั้งหล่อทั้งงาม ยังว่าหากท่านพ่อไม่มีภรรยา ต้องถูกบรรดาขุนนางในราชสำนักแย่งไปเป็นบุตรเขย ตอนนั้นข้าคิดบอกกับพวกเขาว่า ท่านพ่อข้าไม่คิดเสียดายตำแหน่งบุตรเขยของคนพวกนั้นหรอก”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังพวกลูกทั้งสี่ก็ปล่อยลู่เจียว ยิ้มมองบุตรชายรับปากเสียงดังว่า “ใช่แล้ว พ่อไม่คิดเสียดายตำแหน่งบุตรเขยของคนพวกนั้น พ่อพยายามสอบจ้วงหยวนเป็นขุนนางก็เพื่อให้พวกเจ้าวันหน้ามีชีวิตที่ดียิ่งขึ้น ไม่ได้เพื่อเป็นบุตรเขยคนพวกนั้น”

พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ย เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ส่งเสียงร้องดีใจ “พวกเราก็รู้ ท่านพ่อรักพวกเราที่สุด รักพวกเราที่สุด”

เด็กๆ พากันตะโกนดีใจ ต่อมาพลันนึกถึงหลินหรูเยว่ขึ้นมาได้

ต้าเป่ารีบปั้นสีหน้าเข้มมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “ท่านพ่อ วันนี้มีหญิงไม่ดีวิ่งมาคุยกับพวกเรา พวกเราเห็นนางก็รู้ว่านางไม่ได้มีเจตนาดี นางต้องคิดเป็นอนุท่านพ่อเป็นแน่ ท่านพ่ออย่าลืมว่ารับปากพวกเราแล้ว”

ต้าเป่ากล่าวจบ เจ้าหนูที่เหลืออีกสามคนก็ทำหน้าเข้มเคร่งขรึมจ้องมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมีสีหน้าแปลกใจ เขาก้มหน้ามองไปยังลู่เจียว

“เจียวเจียว เกิดเรื่องอันใดขึ้น”

ลู่เจียวมองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อย่างไร้วาจาจะกล่าว คนเขาอยากเป็นอนุบิดาพวกเจ้าที่ไหนกัน คนเขาคิดเป็นแม่เลี้ยงพวกเจ้าต่างหาก

“คุณหนูใหญ่หลินหรูเยว่จวนเฉิงเต๋อโหวอยู่ดีๆ ก็มาหาพวกเราที่ห้องรับรอง มาทักทายพวกเรา จากนั้นก็ยังแสดงท่าทีสนิทสนมกับลูกทั้งสี่”

ลู่เจียวกล่าวจบ ก็มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยสีหน้านิ่งเฉย

เซี่ยอวิ๋นจิ่นสีหน้าพลันเคร่งขรึม มองลู่เจียวด้วยสีหน้าจริงจัง กล่าวว่า “เจียวเจียว ข้าไม่ได้มีอันใดเกี่ยวข้องกับคุณหนูใหญ่หลินหรูเยว่จวนเฉิงเต๋อโหวผู้นั้นแม้สักนิด แม้นางคิดแต่งกับข้า ข้าก็คงไม่แต่งกับนาง ข้ามีภรรยาและมีลูกแล้ว ไม่เคยคิดแต่งผู้ใดอีก”

ลู่เจียวเห็นท่าทางเคร่งเครียดของเขาก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ “เอาละ ข้าเชื่อเจ้า”

ในที่สุดเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็โล่งอก แต่ครู่หนึ่งก็ขมวดคิ้วถามว่า “ข้าไม่ได้สนิทสนมกับหญิงผู้นี้ นางอยู่ดีๆ มาจับจ้องข้าทำไมกัน แม้ข้าสอบจ้วงหยวนได้ แต่ก็เป็นแค่จ้วงหยวนเล็ก ๆ เท่านั้น นางเป็นถึงคุณหนูสูงศักดิ์จวนเฉิงเต๋อโหว ชนชั้นสูงศักดิ์ในเมืองหลวงมีมากมายเท่าไร แต่งกับใครก็ได้ไม่ใช่หรือ อยู่ดีๆ มาจับจ้องข้าทำไมกัน”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไปคิดมาก็ไม่เข้าใจ หรือว่าเป็นลู่เจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่คิดมากไป มาถึงตอนนี้คุณหนูใหญ่หลินหรูเยว่จวนเฉิงเต๋อโหวก็ไม่ได้มาใกล้ชิดอันใดกับเขา

ลู่เจียวเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นขมวดคิ้วคิดไตร่ตรอง ก็ไม่คิดอยากให้วันเวลาดีๆ เช่นวันนี้ต้องเสียไปเพราะคนที่ไม่เกี่ยวข้อง จึงรีบยิ้มกล่าวว่า “เอาละ วันนี้เป็นวันมงคล พวกเราควรฉลองกันให้สนุก”

ลู่เจียวกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบสลัดเรื่องหลินหรูเยว่ทิ้งไป เขามองลู่เจียวด้วยแววตาอ่อนโยน กล่าวน้ำเสียงเข้มว่า “ใช่ วันนี้เป็นวันมงคล พวกเราควรฉลองกันให้สนุก”

วาจาเขาแฝงความนัยลึกซึ้ง แววตาเปล่งประกายร้อนแรง

ลู่เจียวพลันคิดถึงวาจาเขาก่อนหน้านี้ ทั้งสองคนจะร่วมหอกันหลังการสอบเตี้ยนซื่อ หรือว่าคืนนี้ก็จะร่วมหอกัน?

ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วสีหน้าก็พลันแดงระเรื่อยากระงับ แลดูเขินอายไปหมด เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองแล้วก็ยากระงับความร้อนผ่าวในใจ หากไม่ใช่ลูกๆ อยู่ตรงนี้ เขาคิดอยากจะอุ้มนางขึ้นมา จัดการเรื่องที่พวกเขาควรจัดการเสียตอนนี้

แต่เพราะเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อยู่ตรงนี้ เขาจึงได้พยายามระงับใจ กล่าวว่า “เจียวเจียว พวกเราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”

“ได้”

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ฟังคำบิดามารดา ก็ไม่ทันได้สนใจสีหน้าเก้กังของพวกเขา เจ้าหนูน้อยทั้งสี่แบ่งกันไปจูงเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวไปกินข้าว

บนโต๊ะอาหาร ลู่เจียวถามเซี่ยอวิ๋นจิ่นถึงเรื่องการสอบเตี้ยนซื่อวันนี้อย่างห่วงใย

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เองก็อยากรู้เรื่องการสอบเตี้ยนซื่อ ดังนั้นก็พากันเงี่ยหูรอฟัง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเล่าเรื่องการสอบเตี้ยนซื่อคร่าวๆ รอบหนึ่ง ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย อยากบอกเซี่ยอวิ๋นจิ่น เรื่องฮ่องเต้เลือกหลิวจื่อเหยียนเป็นทั่นฮวา

การสอบหุ้ยซื่อหลิวจื่อเหยียนสอบได้ที่หกสิบแปด ตามหลักแล้ว แม้เข้าสอบเตี้ยนซื่อได้ดี ก็น่าจะได้แค่จิ้นซื่อกลุ่มระดับรอง ตอนนี้กลับได้ตำแหน่งทั่นฮวาในกลุ่มระดับหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้มีความคิดอื่น

แม้ว่าลู่เจียวคิดพูด แต่เห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ระงับใจไว้ได้ อย่าเพิ่งให้เด็กๆ ได้ยินเรื่องความลับเหล่านี้ดีกว่า

สุดท้ายลู่เจียวจึงไม่เอ่ยถึงเรื่องการสอบเตี้ยนซื่ออีก หันไปสนใจคีบอาหารให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น และเอ่ยชมเขาว่าวันนี้ขี่ม้ารอบเมืองสง่างามมาก

“อวิ๋นจิ่น วันนี้เจ้าขี่ม้ารอบเมือง หล่อเหลามากจริงๆ”

ลู่เจียวกล่าวจบก็ยกนิ้วโป้ง แสดงการชมเชยเซี่ยอวิ๋นจิ่นในวันนี้

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดนาง ในใจก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก ราวกับตนเองต่อสู้มาจนถึงยามนี้ ล้วนคุ้มค่าแล้ว

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ยินลู่เจียวก็แย่งกันกล่าวว่า “ใช่ ท่านพ่อขี่ม้าเดินบนท้องถนน ท่าทางหล่อเหลาสง่างามมาก หลายคนต่างบอกว่าท่านพ่อรูปงามอย่างนั้นอย่างนี้ เก่งกาจอย่างนั้นอย่างนี้”

“พวกเราได้ยินทุกคนต่างชื่นชมท่านพ่อ ในใจอย่าได้เอ่ยว่าดีใจเพียงใด”

ซานเป่าแย่งกล่าวว่า “ตอนนั้นข้าอยากตะโกนออกไปบอกพวกเขาว่านี่คือท่านพ่อข้า”

ซื่อเป่าหันหน้าไปมองซานเป่า “เช่นนั้น ตอนนั้นเหตุใดเจ้าไม่ตะโกน”

ซานเป่ารีบกล่าวว่า “ข้าลำบากใจไหมเล่า ข้าเขิน”

ซื่อเป่าค้อนขวับ หันหน้าไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ้มตาหยี กล่าวว่า “ท่านพ่อ วันนี้พวกเราดีใจมาก ท่านพ่อท่านเองก็ดีใจมากใช่หรือไม่”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า มองเจียวเจียวกับลูกน้อยที่สี่ที่ดีใจเพราะเขาสอบจ้วงหยวนได้ เขาย่อมดีใจ

ซื่อเป่าได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่น ก็ตื่นเต้นกล่าวว่า “ในเมื่อทุกคนต่างดีใจ เช่นนั้นคืนนี้พวกเราก็มานอนด้วยกัน ฉลองกันสักหน่อย”

พวกเขาไม่ได้นอนกับท่านพ่อและท่านแม่นานแล้ว