ตอนที่ 585 เขาตัดสินชีวิตเขา มิใช่ฟ้า

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินตระกูลหลินสองพ่อลูกคุยกันก็แค่นหัวเราะเยาะเสียดสีขึ้น

“นี่คือศักดิ์ศรีชนชั้นสูงศักดิ์ในเมืองหลวงหรือ บีบบังคับแต่งหรือ ขอโทษด้วย แม้บีบข้าแต่ง ข้าก็ไม่แต่ง”

เขากล่าวจบก็สั่งถงอี้ด้านนอกว่า “ลากหญิงผู้นี้ออก”

ถงอี้เข้ามาลากตัวหลินหรูเยว่ออก

เซี่ยอวิ๋นจิ่นก้าวออกไป หลินหรูเยว่ด้านหลังดิ้นรนร้องตะโกนดังขึ้นว่า “เซี่ยอวิ๋นจิ่น เจ้าไม่อาจ ไม่อาจทำกับข้าเช่นนี้ เจ้าอย่าไป หากเจ้ากล้าไป ข้าก็จะไม่ยอมจบง่ายๆ เช่นนี้ ข้าจะทำให้เจ้า และภรรยาเจ้าต้องสูญเสีย ข้าจะต้องให้พวกเจ้าชดใช้”

รัศมีรอบกายเซี่ยอวิ๋นจิ่นเย็นเยียบขึ้นมาทันที สีหน้าเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็งขีดสุด แต่กลับไม่หยุดฝีเท้าหันกลับไปมองแม้แต่น้อย

หลินหรูเยว่ด้านหลังร้องไห้ล้มลงกับพื้น

เฉิงเต๋อโหวเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นก้าวเท้าจากไป ก็โมโหตะโกนไล่หลังไปว่า “เซี่ยอวิ๋นจิ่น เจ้าคนไม่รู้จักดี ข้าขอจดจำเจ้าไว้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย ก้าวออกจากจวนตระกูลซุนไปทันที หลินหรูเยว่ลุกขึ้นมาได้ก็คิดไล่ตามไป แต่ถูกเฉิงเต๋อโหวคว้าไว้

“พอได้แล้ว เจ้ายังขายหน้าไม่พออีกหรือ เป็นถึงคุณหนูจวนเฉิงเต๋อโหว ลดตัวเป็นภรรยาเอกคนที่สอง ปรากฏคนเขาไม่ต้องการเจ้า เหตุใดข้าจึงได้มีบุตรีไม่ได้เรื่องเช่นเจ้ากัน”

หลินหรูเยว่ปวดใจแผดเสียงดังร่ำไห้ นางไม่รู้ว่าเหตุใดเรื่องราวจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ ชาติก่อนเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มีภรรยา แต่ความจริงชีวิตเขาไม่เพียงแต่มีภรรยา และยังรักภรรยาเขาถึงปานนี้ เห็นอยู่ว่านางต้องใจเขามากเพียงไรก็ไม่อาจได้มา

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้สนใจสองพ่อลูกตระกูลหลินด้านหลัง เขาพาจ้าวเหิงกับถงอี้ออกจากประตูจวนตระกูลซุนไปขึ้นรถม้านอกประตูจวน ไม่คิดว่าพ่อบ้านเซียวถึงกับนำคนมารอเขา

“คุณชาย คุณชาย”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นชะงักกึก หันไปเห็นพ่อบ้านเซียวขี่ม้ามาอย่างรีบร้อน สัญชาตญาณทำให้เขาต้องชะงักถามพ่อบ้านเซียวทันทีว่า “เกิดอันใดขึ้น เกิดเรื่องหรือ”

พ่อบ้านเซียวรีบกระโดดลงจากหลังม้า วิ่งมารายงานตรงหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่น “เหนียงจื่อ ข้ารู้สึกว่าเหนียงจือผิดปกติ นางพาคนออกจากบ้านไป ไม่เคยปรากฏเรื่องเช่นนี้มาก่อน”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังพ่อบ้านเซียว ในใจก็สะอึกกึก ลนลานแทบทรงตัวไม่อยู่ แม้ว่าสมองเขายังทำความเข้าใจเรื่องราวไม่กระจ่าง แต่ความตื่นตระหนกลนลานและความกลัวในใจกลับทะลักขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับ

เขาไม่ถามรายละเอียดพ่อบ้านเซียวอีก แต่กระโดดจะขึ้นรถม้าแต่เพราะรีบร้อนและตระหนกเกินไป ปีนถึงสองรอบก็ยังปีนไม่ขึ้น สุดท้ายจ้าวเหิงเข้ามาประคองเขา เขาจึงขึ้นรถม้าได้ “กลับบ้าน”

โจวเส้ากงรีบเคลื่อนรถม้าตรงกลับตระกูลเซี่ย

ตลอดทางมา เซี่ยอวิ๋นจิ่นร้อนใจถามพ่อบ้านเซียว

“นางพาผู้ใดออกจากบ้านไปบ้าง?”

“หร่วนไค หร่วนจู๋ เฝิงจือ หลิ่วอัน หลิ่วฝู”

ความไม่สบายใจในใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ่งขยายวง พร้อมกันนั้น เขาแอบคาดเดาว่าลู่เจียวน่าจะไปจากเมืองหลวงแล้ว นางไปแล้ว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา สมองก็อึงอลไปหมด โลหิตทะลักขึ้นมาจากภายใน เขาฝืนบังคับกลืนลงไป แต่ปากก็ยังคงได้กลิ่นคาวโลหิตหวานเลี่ยน

เขายื่นมือออกไปขยำผ้าม่านหน้าต่างแน่น เจียวเจียว เจ้าไม่ต้องการข้ากับลูกน้อยทั้งสี่แล้วหรือ

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนใจ อดเร่งโจวเส้ากงไม่ได้ “เร็วหน่อย เร็วหน่อย ”

ตอนเซี่ยอวิ๋นจิ่นเร่งอยู่นั้น พลันคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา ถามพ่อบ้านเซียว “นางนั่งรถม้าผู้ใดจากไป”

“รถม้าหลินต้าโหย่ว”

“เช่นนั้น ภรรยาหลินต้าโหย่วอยู่บ้านไหม”

ภรรยาและลูกหลินต้าโหย่วอยู่ครบ เจียวเจียวย่อมไม่มีทางแยกครอบครัวพวกเขา ดังนั้นไม่แน่ว่านางยังไม่ไป แต่เขาคิดมากไปหรือนางเพียงออกไปซื้อของ เพราะของมาก ดังนั้นจึงพาคนไปมากอีกหน่อย ไปช่วยถือของ

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดเช่นนี้ ในใจถึงกับสงบลงได้หลายส่วน

พอพวกเขาทุกคนมาถึงบ้านตระกูลเซี่ย รถม้าหลินต้าโหย่วก็กลับมาพอดี เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นรถม้าด้านหน้าก็ดีใจ รีบก้าวเข้าไปกล่าวว่า “เจียวเจียว เจ้ากลับมาแล้ว”

หลินต้าโหย่วรีบลงจากรถม้าตอบเซี่ยอวิ๋นจิ่นว่า “คุณชาย พวกเหนียงจื่อไปซื้อของ พวกนางไม่ได้กลับมา บอกว่าให้บ่าวกลับมาก่อน อีกสักครู่พวกนางจะกลับมา”

หลินต้าโหย่วกล่าวจบก็รู้สึกว่าไม่ชอบมาพากล อยู่ดีๆ เหตุใดให้เขากลับมาก่อน

ก่อนหน้านี้เขาไม่คิดมาก ตอนนี้มาคิดอีกทีก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล

เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ยินหลินต้าโหย่ว มีหรือจะยังไม่เข้าใจว่าเจียวเจียวไปแล้วจริงๆ

นางให้หลินต้าโหย่วกลับมา ส่วนนางเองเช่ารถม้าจากไปแล้ว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นทนรับความกระทบกระเทือนใจเช่นนี้ไม่ไหว หน้ามืดตาลายล้มลงทันที จ้าวเหิงรีบเข้าไปประคองเขาไว้ “คุณชาย”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพิงร่างจ้าวเหิงประคองตนเองให้ยืนนิ่ง เขาดิ้นรนหันหลังก้าวเข้าบ้านตระกูลเซี่ย

พวกจ้าวเหิงสบตากัน ไม่เข้าใจว่าแท้จริงเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่

เซี่ยอวิ๋นจิ่นก้าวตรงไปยังเรือนด้านหลัง เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กำลังฝึกยิงธนูอยู่ในลาน เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับมาก็ดีใจวิ่งเข้าไปรับ

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ”

น่าเสียดายตอนนี้ในใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดถึงแต่เรื่องลู่เจียว ท่าทางลนลาน ไม่ได้ยินเสียงเรียกเจ้าหนูน้อยทั้งสี่

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่วิ่งมาเห็นสีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็สะดุ้งตกใจจนลนลานกันแล้ว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้สนใจเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ รีบวิ่งไปที่ห้องนอนลู่เจียว

หากเจียวเจียวไปแล้วต้องทิ้งจดหมายไว้ให้เขาสักฉบับอย่างแน่นอน

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพุ่งตรงเข้าไปในห้องนอนของลู่เจียว เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ตามหลังเขามา วิ่งเข้าไปในห้องลู่เจียว

ในห้องลู่เจียว ส่วนด้านนอกเป็นห้องหนังสือ บนโต๊ะหนังสือในห้องหนังสือมีจดหมายวางอยู่หลายฉบับ ด้านบนเขียนให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า ซื่อเป่า

พ่อลูกได้เห็นจดหมายบนโต๊ะ แต่ละคนก็ยื่นมือไปคว้าจดหมายชื่อตนเองขึ้นมา

จดหมายเซี่ยอวิ๋นจิ่นยาวที่สุด ลู่เจียวเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง บอกเขาว่าความจริงนางทะลุมิติมา ในหนังสือนิยายเล่มหนึ่ง ในหนังสือนิยายเล่มนี้เดิมนางควรตายไปแล้ว ส่วนหลินหรูเยว่ก็คือภรรยาชะตากำหนดของเซี่ยอวิ๋นจิ่น อาการของเขาทั้งหมดก่อนหน้านี้ล้วนเกิดจากแรงสะท้อนกลับของนิยาย สุดท้ายนางถึงกับกล่าววาจาร้ายกาจมากมาย ว่าที่นางต้องใจเขา ก็เพราะรู้ว่าเขาคือว่าที่ใต้เท้าโส่วฝู่ ดังนั้นจึงได้ต้องใจเขา

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่เชื่อวาจาร้ายกาจของนางแม้แต่คำเดียว เขารู้ว่าที่ลู่เจียวทำเช่นนี้ก็เพื่อให้เขาเกลียดนาง จากนั้นก็แต่งหลินหรูเยว่เป็นภรรยา เช่นนี้เขาก็จะไม่ต้องถูกแรงสะท้อนกลับของนิยายแล้ว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดถึงว่าลู่เจียวทนแบกรับเพื่อเขาเช่นนี้ เขารู้สึกเพียงแค่เจ็บปวดใจอย่างที่สุด ในสมองมีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าว ความรู้สึกเจ็บปวดนี้นำความเจ็บปวดมาสู่เขาเสียยิ่งกว่าเรื่องหลินหรูเยว่ก่อนหน้านี้หลายเท่า

เจียวเจียว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นตื่นตระหนกอย่างมาก ในใจโกรธแค้นอย่างไม่อาจกล่าว เหตุใดสวรรค์จึงต้องจัดสรรสตรีชะตากำหนดอันใดให้เขาอย่างน่าประหลาดเช่นนี้ ยังทำให้เขาต้องถูกแรงสะท้อนกลับ เซี่ยอวิ๋นจิ่นครุ่นคิดอย่างโกรธแค้น แม้สวรรค์จัดการชะตาชีวิตให้เขาเช่นนี้ เขาก็จะไม่ฟังการจัดการจากสวรรค์

ชะตาชีวิตเขา เขาไม่ยอมให้สวรรค์มาตัดสิน แม้เขาต้องตาย เขาก็ไม่แต่งกับหลินหรูเยว่