ตอนที่ 586 หย่าแล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไปก็หันหลังเดินออกไปนอกห้อง เขาจะไปหาเจียวเจียว ต้องหานางให้พบ บอกนางว่าแม้เขาต้องตาย เขาก็ยินดีตายข้างกายนาง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ทันได้เดินออกไป ก็ถูกเสียงร้องไห้ในห้องทำเอาตกใจได้สติ
ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า ซื่อเป่าอ่านจดหมายจบแล้ว ในที่สุดก็รู้ได้เรื่องหนึ่งว่า ท่านแม่ไม่ต้องการพวกเขา นางไปแล้ว
“ท่านแม่”
“เหตุใดท่านแม่ต้องไป”
“เหตุใดนางจึงไปแล้ว”
“ข้าจะไปหาท่านแม่ข้า”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่วิ่งร้องไห้ออกไป เพราะร้อนใจเกินไป ต้าเป่ายังหกล้ม
เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังเห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เช่นนี้ ในใจก็ราวกับโดนมีดกรีด
เขาจะต้องตามเจียวเจียวกลับมา เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่อาจไม่มีมารดา หากไม่มีมารดา ชีวิตพวกเขาก็คงไม่มีความสุข
เซี่ยอวิ๋นจิ่นก้าวไล่ตามเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไป เรียกพวกเขาไว้ว่า “พวกเจ้าอย่าไปไหน ท่านพ่อไปตามท่านแม่เอง ท่านพ่อจะตามนางกลับมา นางเพิ่งไป ยังไปได้ไม่ไกล”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นวิ่งมา ก็วิ่งไปกอดเขาร้องไห้ว่า “ท่านพ่อ เหตุใดท่านแม่ต้องไปด้วย”
“นางไม่ได้ชอบพวกเรามากหรือ ไม่ได้รักพวกเรามากหรือ เหตุใดจึงต้องไปด้วย”
“นางไม่รักพวกเราแล้วใช่ไหม”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังพวกลูกๆ ขอบตาก็แดง ในใจคล้ายถูกก้อนหินก้อนโตทุ่มใส่จนปวดร้าว เขาก้มตัวลงมองบุตรชายตัวน้อยทั้งสี่ กลั้นสะอื้นกล่าวว่า “ท่านแม่เจ้ารักพวกเจ้าที่สุดในโลก ที่นางจากไปเป็นเพราะอาการป่วยพ่อเอง นางต้องการปกป้องพ่อ จึงได้จากไป ดังนั้นพวกเจ้าอย่าได้ตำหนินาง”
แม้ว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่เข้าใจความหมายของเซี่ยอวิ๋นจิ่น แต่กลับเข้าใจดีว่าท่านแม่ทำเช่นนี้เพื่อปกป้องพ่อ นางจึงได้ไป ไม่ใช่นางไม่รักพวกเขา
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ร้องไห้จนแทบขาดใจ เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองแล้วปวดใจอย่างที่สุด ในที่สุดน้ำตาของเขาก็ไหลรินลงมา
สุดท้ายเขาลูบศีรษะบุตรชาย กล่าวว่า “พวกเจ้าอยู่บ้านดีๆ อย่าไปไหน พ่อจะรีบไปตามท่านแม่กลับมา”
“ขอรับ”
“ท่านพ่อ รีบไป ท่านพ่อรีบไปตามท่านแม่กลับมา”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่กล่าวอันใดต่อ ทำใจให้สงบแล้วก็หันหลังก้าวออกไป ลู่เจียวเพิ่งไปได้ไม่นาน ตอนนี้เขาตามไป ต้องตามนางกลับมาได้อย่างแน่นอน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อวานพวกเขาเพิ่งไปพบเจ้าอาวาสเสวียนหมิง วันนี้เจียวเจียวก็ไป จากไปรีบร้อนเช่นนี้ พวกนางไม่มีทางไปทางน้ำ ทางน้ำย่อมต้องจัดเรือ ดังนั้นนางควรเช่ารถม้าจากไป
ขอเพียงเขาพาคนไล่ตามไป น่าจะไล่ตามพวกนางทัน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นครุ่นคิดแล้วก็รีบสั่งการโจวเส้ากงให้นำรถม้าออก พวกจ้าวเหิงและถงอี้เห็นสีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นซีดขาวมากก็รีบไล่ตามไป กลัวว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะเกิดเรื่อง
ยามนี้ลู่เจียวนำคนออกจากเมืองหลวงมานานแล้ว แต่นางไม่ได้ไปตามเส้นทางหลวง นางให้คนขับรถม้าไปส่งที่อำเภอที่ใกล้ที่สุดนอกเมืองหลวง
นางรู้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นต้องไล่ตามนางมา หากนางเดินทางไปตามเส้นทางหลวง เขาย่อมไล่ตามนางทัน ดังนั้นนางวางแผนอ้อมไปทางอำเภอชานเมือง รอให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นตามหาพวกนางไม่เจอ อ้อมไปหาพวกนางตามเส้นทางน้ำ พวกนางค่อยเช่ารถม้าจากเมืองหลวงไปเส้นทางหลวงแทน
พวกลู่เจียวมุ่งตรงไปยังอำเภอชานเมือง สั่งหร่วนจู๋ให้รอพวกเซี่ยอวิ๋นจิ่นอยู่ที่ทางสามแพร่ง รอเซี่ยอวิ๋นจิ่นไล่ตามวนกลับมา อ้อมไปที่ท่าเรือเส้นทางน้ำ นางค่อยไปอำเภอชานเมืองสมทบกับพวกนาง
เหตุที่ลู่เจียวไม่ส่งหร่วนไคไปปฏิบัติคำสั่งนี้ เพราะนางไม่เชื่อใจหร่วนไค กลัวหร่วนไคเห็นสภาพเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะอดออกไปบอกเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้
หร่วนไคคิดไม่เข้าใจจุดประสงค์ที่ลู่เจียวทำเช่นนี้ ทุกคนเข้าสู่อำเภอชานเมืองก็เข้าพักโรงเตี๊ยม หร่วนไคอดไปหาลู่เจียวไม่ได้
“เหนียงจื่อ เหตุใดท่านจึงต้องไปจากคุณชายด้วย คุณชายรักท่านมาก หากรู้ว่าท่านจากไป ต้องเสียใจมากเป็นแน่”
ลู่เจียวได้ฟังหร่วนไคก็เสียใจอย่างมาก นางมองหร่วนไค กล่าวว่า “หากข้าอยู่ต่อ เขาจะต้องตาย ดังนั้นข้าได้แต่จากไป นี่คือชะตาชีวิตเขา และเป็นชะตาชีวิตข้า”
ลู่เจียวกล่าวจบก็หันหลังกลับห้อง ไม่คิดพูดมากต่อ
หร่วนไคสีหน้างุนงง ไม่รู้ว่าวาจานี้หมายความเยี่ยงไร
หร่วนจู๋รออยู่ที่ทางสามแพร่งจนฟ้ามืด เห็นพวกเซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับมาจากเส้นทางหลวง ไปตามเส้นทางท่าเรือเมืองหลวง
หร่วนจู๋ก็รีบเร่งกลับอำเภอชานเมืองสมทบกับลู่เจียว
“เหนียงจื่อ พวกคุณชายไปทางท่าเรือแล้ว”
ลู่เจียวได้ฟังหร่วนจู๋ ก็พยักหน้าเล็กน้อย แม้ว่ายามนี้ฟ้ามืดแล้ว แต่ลู่เจียวยังสั่งว่า “พวกเรารีบออกเดินทางกลับอำเภอชิงเหอกันเถอะ”
แม้ว่าทุกคนแปลกใจ แต่ไม่กล่าวอันใด แยกย้ายกันเตรียมตัวออกจากโรงเตี๊ยมกลับอำเภอชิงเหอ
เพียงแต่พอทุกคนเพิ่งจะออกจากโรงเตี๊ยม ก็เห็นนอกประตูโรงเตี๊ยมมีคนเดินเข้ามาสองสามคน หัวหน้าที่นำมาถึงกับยังเป็นคนคุ้นเคย ม่อเป่ย ราชองครักษ์ข้างกายอ๋องเยียน
ม่อเป่ยเห็นลู่เจียวปรากฏตัวที่โรงเตี๊ยมตอนนี้ก็แปลกใจมาก เขานำคนเข้ามาทักทาย “ลู่เหนียงจื่อ เจ้ามาทำอันใดที่นี่ตอนนี้”
ลู่เจียวคิดไม่ถึงว่าจะพบม่อเป่ยที่อำเภอชานเมืองนี้ นางกลัวม่อเป่ยกลับไปบอกเซี่ยอวิ๋นจิ่นว่าพบตนเองที่นี่
“มีธุระ”
นางกล่าวจบยิ้มมองม่อเป่ยกล่าวว่า “องครักษ์ม่อ ข้าขอไหว้วานท่านเรื่องหนึ่ง ท่านมาทางนี้หน่อย”
ม่อเป่ยได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็หันไปโบกมือให้ลูกน้อง ลูกน้องย่อมไปหาอะไรกินอีกทาง
ม่อเป่ยเดินไปหาลู่เจียว ถามเบาๆ ว่า “เรื่องอันใด”
ลู่เจียวกระซิบบอกม่อเป่ยว่า “กลับไปเมืองหลวง อย่าบอกเซี่ยอวิ๋นจิ่นว่าเจอข้าที่นี่”
หากบอกเจอพวกนางที่อำเภอชานเมือง เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็จะไล่ตามมาบนเส้นทางหลวง พวกนางย่อมถูกไล่ตามทัน
เรื่องที่นางทำครั้งนี้ก็ไร้ความหมาย
ม่อเป่ยได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “ทำไมกล่าวเช่นนี้”
ลู่เจียวหรี่เสียงให้เบาลงกล่าวเบาๆ ว่า “ข้าหย่ากับเขาแล้ว ดังนั้นไม่อยากพบหน้าเขาอีกแล้ว”
ครั้งนี้ม่อเป่ยยิ่งตกใจ “หย่า?”
เขารู้ว่าความสัมพันธ์ลู่เจียวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นดีมาก เหตุใดตอนนี้พลันมีเรื่องหย่ากันเช่นนี้ได้ แท้จริงเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่
ม่อเป่ยมองลู่เจียวอย่างห่วงใย “แท้จริงเกิดเรื่องอันใดขึ้น ไม่ใช่ว่าความสัมพันธ์พวกเจ้าดีมากหรือ เซี่ยอวิ๋นจิ่นรังแกเจ้าหรือ เจ้าบอกข้า ข้าไปสั่งสอนเขาแทนเจ้าเอง”
ม่อเป่ยโมโหกล่าวขึ้น ลู่เจียวรีบส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่มีเรื่องผู้ใดรังแกผู้ใดทั้งนั้น ข้าไม่ชอบชีวิตเมืองหลวง เหนื่อยเกินไป วันๆ เอาแต่ต้องวางอุบายใส่กัน ทุกข์ทรมานมาก ข้าชอบชีวิตเรียบง่ายที่อำเภอชิงเหอมาก กว่า ดังนั้นข้าจึงยืนยันขอหย่ากลับอำเภอชิงเหอ”
“เซี่ยอวิ๋นจิ่นเองก็เห็นด้วยหรือ เขาไม่ใช่ว่ารักเจ้ามากหรือ เจ้าไม่ชอบชีวิตเมืองหลวง เขาก็ขอออกไปเป็นขุนนางนอกเมืองหลวง พาเจ้าไปใช้ชีวิตที่นั่นได้”
ลู่เจียวได้ฟังม่อเป่ย ก็ปวดหัวยากบรรยาย นางมองม่อเป่ยพลางกล่าวเสียงเข้มว่า “นี่เป็นเรื่องของข้ากับเขา อย่าได้ถามมาก สรุป ท่านอย่าบอกเขาว่าพบข้าก็พอ”
นางกล่าวจบก็หันหลังจะไป ม่อเป่ยด้านหลังมองตามแผ่นหลังนางไป นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก็ก้าวไปตรงหน้าลูกน้องตนเอง กล่าวว่า “พวกเจ้ากลับไปรายงานท่านอ๋อง ข้ามีธุระต้องไปจัดการ รอให้จัดการธุระเสร็จก็จะกลับไป”