ตอนที่ 588 สลบไม่ได้สติ

ลู่เจียวเห็นเขายิ่งพูดบุปผาในใจยิ่งเบ่งบาน ก็รีบเอ่ยว่า “ม่อเป่ย ข้าออกจากเมืองหลวงมาก็วางแผนเตรียมตัวจะอยู่คนเดียว ไม่คิดอยากมีชีวิตที่ชอบผู้อื่น และไม่คิดแต่งกับผู้ใดอีก”

ลู่เจียวกล่าวจบ ม่อเป่ยเหมือนสะเทือนใจอย่างมาก แต่ไม่นานเขาก็ตั้งสติคืนมาได้ อมยิ้มมองลู่เจียวกล่าวว่า “เจ้าอย่าได้ร้อนใจตอบข้า ตอนนี้เป็นเวลาที่เจ้ากำลังเสียใจ ไม่ต้องคิดเรื่องพวกนี้ ขอเพียงเจ้าจดจำไว้ว่าข้าชอบเจ้าก็พอ ข้าจะรอเจ้า”

เขากล่าวจบก็รีบลุกยืนขึ้น คล้ายกลัวว่าลู่เจียวจะปฏิเสธเขาอีก

“เจ้านั่งต่ออีกสักครู่ก็ควรกลับไปพักผ่อนได้แล้ว กลางคืนอากาศเย็นจะเป็นหวัดได้”

ม่อเป่ยกล่าวจบก็ก้าวจากไปทันที ลู่เจียวมองตามหลังเขาไปอย่างไร้วาจาจะกล่าว นางรู้ว่าม่อเป่ยกลัวว่านางจะปฏิเสธเขา แต่นางไม่คิดอยากมีชีวิตที่ชอบผู้อื่น และไม่คิดแต่งกับผู้ใดอีกแล้วจริงๆ

จากนั้นตลอดการเดินทาง ลู่เจียวก็ตั้งใจและไม่ตั้งใจหลบเลี่ยงม่อเป่ย ไม่อยากให้เขาคิดมาก แต่ตัวนางเอกก็ยังวุ่นวายใจ

นางตัดสินใจแล้วว่า พอถึงอำเภอชิงเหอก็จะบอกเรื่องนี้กับม่อเป่ยให้กระจ่าง นางไม่คิดจะชอบผู้ใดอีก ขอใช้ชีวิตที่สงบสุขของตนเองเท่านั้น

ม่อเป่ยมองท่าทีลู่เจียวก็กระจ่างใจ และเพราะมองกระจ่าง ดังนั้นในใจจึงเป็นทุกข์อย่างมาก แต่ก็ไม่ได้นึกโทษลู่เจียว ตอนนี้คนเขาเพิ่งจะหย่า ในใจกำลังเป็นทุกข์ เขาไม่อาจให้นางรีบเร่งยอมรับเขา เขารอนางได้

พอทุกคนกลับถึงอำเภอชิงเหอก็ปลายเดือนสี่แล้ว

เดือนสี่ในอำเภอชิงเหอ ดอกไม้กำลังเบ่งบาน ท้องถนนคนเดินไปมาขวักไขว่ครึกครื้นอย่างมาก สาวน้อยเยาว์วัยต่างสวมกระโปรง เป็นภาพครึกครื้นรื่นเริงอย่างยิ่ง ลู่เจียวเลิกม่านรถม้าออกมอง ยากจะไม่รู้สึกตื่นเต้นไปด้วย

เฝิงจือกับหร่วนจู๋เห็นนางเช่นนี้ก็วางใจ สาวใช้สองคนสบตากัน ตัดสินใจว่าพอกลับถึงบ้านก็จะให้คนไปเชิญคุณหนูเถียนฮวนมาเป็นเพื่อนเจ้านายตน

ลู่เจียวไม่รู้ความคิดของสาวใช้ สั่งการหร่วนไคให้บอกคนขับรถม้าที่อยู่ด้านนอกว่า “ตรงกลับบ้าน”

รถม้าเช่ามา หร่วนไคนั่งคู่กับคนขับรถม้ามาตลอดทาง บอกทางให้คนขับรถม้า ยามนี้ลู่เจียวมีคำสั่งให้ หร่วนไคบอกทางคนขับรถม้าว่าไปอย่างไร

รถม้าวิ่งตรงไปยังตรอกกุ้ยฮวา

บ้านตระกูลเซี่ยที่ตรอกกุ้ยฮวามีเพียงท่านอาเหวินเพียงคนเดียว เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวนอกประตูก็รีบเปิดประตูออกมา พอเห็นรถม้าหน้าประตูก็ตกใจมาก

“หร่วนไค เจ้ากลับมาได้อย่างไร”

ในรถม้า พอม่านรถเปิดขึ้น เฝิงจือกับหร่วนจู๋สองคนก็ก้าวลงจากรถม้ามาก่อน

ท่านอาเหวินเห็นลู่เจียวก็ยิ่งตกใจ “นายหญิง กลับมาได้อย่างไร”

ลู่เจียวมองท่านอาเหวินทีหนึ่ง กำลังคิดจะพูด

ไม่คิดว่ามีเสียงฝีเท้าม้าดังขึ้นมาด้านหลังกระชั้นชิด ลู่เจียวหันไปมองด้วยสัญชาตญาณทันที เห็นม้าสามตัววิ่งมากันอย่างเร่งร้อนใจ

คนบนม้าสามตัวมีเซี่ยอวิ๋นจิ่น จ้าวเหิงกับถงอี้

ลู่เจียวเห็นพวกเขาก็อึ้งไปครู่หนึ่ง

ยามนี้ม้าสามตัววิ่งตรงมาตรงหน้าพวกนางอย่างรวดเร็ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนหลังม้าพอเห็นลู่เจียวหน้าประตู ก็รีบกระโดดลงจากหลังม้า ส่งเสียงเรียกอย่างร้อนใจ “เจียวเจียว”

ลู่เจียวเห็นเขา ในใจก็หนักอึ้ง เพราะนางเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นผอมโทรม เสื้อผ้าที่เขาสวมหลวมโพรก ใบหน้าปกติที่เคยสง่างาม ยามนี้เบ้าตาลึก สีหน้าขาวราวกับกระดาษขาว ไม่มีสีเลือดแม้สักนิด แม้แต่ริมฝีปากเองก็ยังซีดขาว

ท่าทางเขาเช่นนี้ เห็นชัดว่าเสียโลหิตมากเกินไป เขาโดนแรงสะท้อนกลับจากนิยายหรือ

ลู่เจียวเห็นเขาเช่นนี้ ในใจก็ปวดร้าวอย่างไม่อาจบรรยาย นางไม่รู้ว่า ทำไมสวรรค์ต้องทรมานพวกนางสองคนเช่นนี้ด้วย

แต่นางไม่อาจปล่อยให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นถูกแรงสะท้อนกลับทำให้ตายไปจริงๆ

ลู่เจียวครุ่นคิด ถอยหลังก้าวหนึ่งด้วยสัญชาตญาณทันที หันไปดึงม่อเป่ยที่เดินมา กล่าวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นว่า

“เซี่ยอวิ๋นจิ่น ข้าตัดสินใจอยู่กับม่อเป่ยแล้ว”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไม่ถึงว่าลู่เจียวจะกล่าววาจาเช่นนี้ออกมา พลันชะงักฝีเท้า เขามองลู่เจียวอย่างไม่เชื่อวาจานาง เขารู้ว่านางเป็นคนเช่นไร ไม่มีทางยอมรับผู้ใดในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้

เพียงแต่พอเห็นความซูบผอมของลู่เจียวที่แทบไม่มีเนื้อหนัง เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้สึกเพียงแค่ในใจเจ็บปวดรวดร้าวจนกระอักโลหิตออกมา เขาไร้เรี่ยวแรงกำลังจะทนรับเรื่องราวเหล่านี้อีกต่อไปแล้ว เบื้องหน้าดับวูบลง ร่างกายอ่อนพับหมดแรงร่วงลงกับพื้นทันที

จ้าวเหิงด้านหลังรีบก้าวเจ้ามาประคองเขาไว้ เขาเงยหน้ามองลู่เจียวกล่าวอย่างไม่เห็นด้วยว่า “เหนียงจื่อ ท่านคิดทำให้คุณชายตายหรือ คุณชายเร่งเดินทางด้วยรถม้ามาตลอดทางเพื่อมาตามเหนียงจื่อ ระหว่างทางกระอักโลหิตไปหลายครา”

ลู่เจียวเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นหมดสติ ในสมองก็อึงอลทำอันใดไม่ถูก ไม่สนใจเรื่องอื่นใดอีกแล้ว

นางก้าวเข้าไปตรวจอาการให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น พบว่าเขาสูญเสียโลหิตมากเกินไป ส่งผลกระทบต่อร่างกายรุนแรงจนถึงขั้นทำให้หมดสติ

ลู่เจียวเห็นแล้วก็ปวดใจ ออกคำสั่งให้จ้าวเหิงอุ้มเซี่ยอวิ๋นจิ่นเข้าไป

ท่านอาเหวินรีบเปิดประตูให้พวกเขาเข้าไป

ลู่เจียวก้าวตามหลังจ้าวเหิงเข้ามา ตอนเดินถึงหน้าประตู นางคิดถึงม่อเป่ยขึ้นมาได้ จึงหันไปมองม่อเป่ยด้านหลัง ม่อเป่ยมีสีหน้าผิดหวัง แต่พยายามฝืนยิ้มกล่าวว่า “ไม่เป็นไร เจ้าเข้าไปกับเขาเถอะ”

เขาคิดว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นกระอักโลหิตเพราะลู่เจียวจากไป และเห็นความสัมพันธ์ของทั้งสองคนแล้ว ไม่เหมือนคนหย่ากัน ดังนั้นเขาไม่มีโอกาสแล้วกระมัง

ม่อเป่ยแค่นยิ้มเฝื่อน กว่าเขาจะต้องตาต้องใจสตรีสักคน คิดไม่ถึงว่าไม่ดอกรักไม่ทันเบ่งบานก็ต้องร่วงโรยราเสียแล้ว

ม่อเป่ยหมดหวังและเสียใจมาก แต่กลับไม่คิดทำให้ลู่เจียวลำบากใจ

ลู่เจียวก็ไม่ได้สนใจม่อเป่ย หันหลังก้าวตามจ้าวเหิงไปทันที

พวกเฝิงจือกับหร่วนจู๋ด้านหลังก็รีบตามไป ทุกคนรีบเข้าบ้านตระกูลเซี่ย สุดท้ายหน้าประตูเหลือเพียงม่อเป่ยคนเดียว

เขาเงยหน้ามองประตูใหญ่บ้านตระกูลเซี่ย พลางแค่นยิ้มขื่นขมใจก่อนจะกระโดดขึ้นม้าจากไป

ลู่เจียวตามจ้าวเหิงเข้าไปในห้องนอนใหญ่ที่เรือนด้านหน้า

นางบอกให้จ้าวเหิงวางเซี่ยอวิ๋นจิ่นลงบนบนเตียงและตรวจร่างกายเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างละเอียด พบว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นสูญเสียโลหิตมากเกินไปส่งผลเสียต่อร่างกาย ลู่เจียวรีบควักยาบำรุงโลหิตป้อนใส่ปากเซี่ยอวิ๋นจิ่น พร้อมกับแอบป้อนน้ำพุจิตวิญญาณให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นอีกนิด

แต่แม้นางป้อนให้ยาบำรุงโลหิตกับน้ำพุจิตวิญญาณให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ยังคงสลบไม่ได้สติ

ยามนี้ลู่เจียวร้อนใจขึ้นมาแล้ว ตามหลักแล้ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นควรฟื้นขึ้นมาแล้ว เหตุใดเขาจึงยังไม่ฟื้น หรือว่าเพราะเขาออกจากเมืองหลวง แรงสะท้อนกลับจากนิยายทำให้เขาสลบไม่ได้สติ!

ลู่เจียวยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนใจ เดินไปเดินมาในห้องนอนไม่หยุด

จ้าวเหิงกับถงอี้เห็นนางเช่นนี้ก็ปลอบใจว่า “เหนียงจื่อ อย่าได้ร้อนใจ คุณชายเขาจะไม่เป็นอันใด อีกสักครู่ต้องฟื้นขึ้นมาอย่างแน่นอน”

ลู่เจียวเงยหน้ามองไปยังจ้าวเหิงกับถงอี้ คิดถึงเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ขึ้นมาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถามว่า “พวกเจ้ามาอำเภอชิงเหอ คุณชายน้อยทั้งสี่เป็นอย่างไรบ้าง”

จ้าวเหิงรีบตอบว่า “คุณชายน้อยก็มา เพียงแต่พวกเราแยกกันสองทาง คุณชายอยากเร่งมา พวกเราจึงมากันก่อน คุณชายน้อยกับคนที่เหลือค่อยๆ ตามมา เหนียงจื่ออย่าได้เป็นห่วงคุณชายน้อย พ่อบ้านเซียวคอยอารักขาพวกเขา”