ตอนที่ 614 คนมีวาสนา
คนในเมืองหลวงไม่น้อยรู้ว่าขุนพลหวังผ่านการผ่าตัดต่อแขนขาดมา ประเด็นก็คือแขนนั้นยังใช้การได้ดี ยังออกสนามรบได้ นี่แสดงให้เห็นชัดเจนว่าวิชาการแพทย์หมอที่ทำการผ่าตัดให้เขาร้ายกาจมาก
แต่ลู่เจียวเคยเอ่ยกับขุนพลหวังว่า อย่าได้บอกกับคนภายนอกว่านางเป็นคนผ่าตัดแขนให้เขา
ดังนั้นนอกจากคนรู้ไม่กี่คนแล้วก็ไม่มีผู้ใดรู้อีก
พ่อบ้านเซียวรับคำหันหลังออกไปเคาะประตูซีเฟิงย่วนอีกครั้ง
บ่าวรับใช้ที่เฝ้าประตูด้านในได้ยินเสียงเคาะก็เปิดประตูออกมาเห็นว่าเป็นพ่อบ้านเซียว ก็มีสีหน้าไม่ดีทันที โมโหเดือดดาลกล่าวว่า “เจ้าหูหนวกหรือไร ก่อนหน้านี้บอกพวกเจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือ นายท่านข้าไม่รับศิษย์ ไม่มีเวลา ไม่คิดรับ”
เขากล่าวจบก็คิดจะปิดประตู พ่อบ้านเซียวรีบยื่นมือออกไปผลักประตูไว้ เขาเป็นวิชายุทธ์ บ่าวรับใช้ย่อมปิดประตูไม่ได้
พ่อบ้านเซียวรีบกล่าวว่า “พวกเราไม่ได้มาให้นายผู้เฒ่ารับศิษย์ พวกเรามารักษาอาการป่วยให้ฮูหยินผู้เฒ่าหลิว”
บ่าวรับใช้แค่นหัวเราะใส่ว่า “เชอะ พวกเจ้าเปลี่ยนอุบายกี่แบบ นายผู้เฒ่าเราก็ไม่พบพวกเจ้า พวกเจ้าก็ว่าจะรักษาฮูหยินเรา”
ก่อนหน้านี้พวกเขานายผู้เฒ่ายังเชื่อคนพวกนั้น ปรากฏหมอที่มาดูก็ไม่ได้มีความสามารถอันใดแท้จริง
พ่อบ้านเซียวกลัวจะมีปัญหาปะทะกับบ่าวรับใช้ผู้นี้ รีบกล่าวกับบ่าวรับใช้ว่า “เจ้าไปบอกกับนายผู้เฒ่า ฮูหยินข้าเคยผ่าตัดต่อแขนขาดของขุนพลหวังในเมืองหลวง ข้าเชื่อว่าเขาจะยอมพบฮูหยินเรา”
บ่าวรับใช้ตระกูลหลิวฟังไม่เข้าหูแม้แต่น้อย ทนรำคาญไม่ไหว กล่าวว่า “ข้าไม่เข้าใจ เจ้าพูดอันใด รีบไปๆ”
พ่อบ้านเซียวเห็นเขาไม่รับฟัง ก็มองเขาด้วยสีหน้าก็เคร่งดุดันกล่าวว่า “หากเจ้าไม่ไปรายงาน เสียเวลารักษาฮูหยินผู้เฒ่า เกรงว่าเจ้าคงได้ถูกนายผู้เฒ่าตีตาย”
บ่าวรับใช้ถูกเขาขู่ก็อึ้งไปทันที จากนั้นก็มองพ่อบ้านเซียว “วิชาการแพทย์ฮูหยินเจ้าสูงส่งมากหรือ”
“ใช่ หลายคนเรียกนางว่าหมอเทวดา”
บ่าวรับใช้มีสีหน้าตกใจ มองพ่อบ้านเซียว สุดท้ายก็เอ่ยว่า “เจ้ารอก่อน”
พ่อบ้านเซียวรออยู่นอกประตู คนรอบด้านเห็นพ่อบ้านเซียวครั้งนี้ถึงกับไม่ได้ถูกบ่าวจวนตระกูลหลิวขับไล่ ก็มองภาพตรงหน้านี้อย่างแปลกใจ
บ่าวรับใช้จวนตระกูลหลิวเข้าไปแล้วก็ออกมาทันที ครั้งนี้มีคนท่าทางเหมือนพ่อบ้านตามออกมาด้วย
คนผู้นี้เห็นพ่อบ้านเซียวก็ถามด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ก่อนหน้านี้ที่เจ้าว่ามาเป็นฮูหยินจวนเจ้าจริงหรือ ที่เคยผ่าตัดต่อแขนให้ขุนพลหวัง”
พ่อบ้านเซียวพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง “แน่นอนว่าจริง เรื่องเช่นนี้เอามาล้อเล่นได้หรือ”
พ่อบ้านตระกูลหลิวพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นสีหน้าก็ฉายแววยินดี มองพ่อบ้านเซียวกล่าวว่า “ฮูหยินจวนเจ้าล่ะ”
พ่อบ้านเซียวหันไป “เชิญตามข้ามา”
เขาเดินนำพ่อบ้านจวนตระกูลหลิวมายังรถม้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว
พ่อบ้านเซียวหันไปทางรถม้า “ฮูหยิน พ่อบ้านตระกูลหลิวมาแล้ว”
ลู่เจียวในรถเลิกม่านรถม้ามองออกมาด้านนอก พ่อบ้านตระกูลหลิวเห็นลู่เจียวก็อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะชะโงกหน้ามองไปด้านหลังลู่เจียว เขาคิดว่าลู่เจียวเป็นสาวใช้ฮูหยินที่พ่อบ้านเซียวว่า คิดไม่ถึงว่าลู่เจียวก็คือฮูหยินที่ออกจากปากพ่อบ้านเซียว
ลู่เจียวมองความคิดของพ่อบ้านจวนตระกูลหลิวออก ก็ยิ้มเอ่ยว่า “เจ้าเป็นพ่อบ้านตระกูลหลิวหรือ ข้าก็คือหมอที่เคยผ่าตัดต่อแขนให้ขุนพลหวัง ได้ยินว่าฮูหยินผู้เฒ่าจวนเจ้าล้มป่วย ดังนั้นจึงได้นำพาตนเองมาแนะนำตัวที่นี่”
พ่อบ้านจวนตระกูลหลิวได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็มีสีหน้าตกใจ มองลู่เจียวอย่างยากจะเชื่อ หมอที่รักษาให้ขุนพลหวัง ถึงกับเป็นสตรีตรงหน้าผู้นี้ สตรีที่อายุน้อยอย่างมาก ไม่เพียงแต่อายุน้อย หน้าตายังงดงามเช่นนี้ ฮูหยินถึงกับบอกว่านางเป็นหมอที่ผ่าตัดต่อแขนให้ขุนพลหวัง เขาคิดไปคิดมาก็รู้สึกไม่น่าเชื่อถือได้
ในรถม้า เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นพ่อบ้านตระกูลหลิวจ้องมองลู่เจียวด้วยสีหน้าสงสัย ก็ไม่พอใจอย่างมาก ท่าที ค่อยๆ เย็นชา เอ่ยกับพ่อบ้านตระกูลหลิว ว่า “ฮูหยินข้าผ่าตัดต่อแขนให้ขุนพลหวังจริง หากเจ้าไม่เชื่อก็แล้วไป”
กล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็มองไปนอกรถม้า กล่าวกับพ่อบ้านเซียวว่า “พวกเรากลับกันเถอะ”
ไม่อาจฝากตัวเป็นศิษย์มหาบัณฑิตหลิว แม้ว่าน่าเสียใจ แต่ก็ไม่ถึงกับเสียโอกาสทางการศึกษาไปจริงๆ
ไว้เขาค่อยไปหาดูว่ามีอาจารย์มีชื่อเสียงในเมืองหนิงโจวคนอื่นอีกหรือไม่ก็ได้
พ่อบ้านตระกูลหลิวเห็นท่าทีเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ไม่กล้าคิดสงสัยอีก และเขารู้สึกว่าคงไม่มีคนเอาเรื่องเช่นนี้มาโกหก หากหญิงตรงหน้าผู้นี้เคยผ่าตัดต่อแขนให้ขุนพลหวังจริง เช่นนั้นก็ย่อมรักษาอาการป่วยของฮูหยินผู้เฒ่าตนได้กระมัง
พ่อบ้านตระกูลหลิวครุ่นคิดแล้วก็มีสีหน้ายิ้มขออภัย กล่าวว่า “ใต้เท้า ฮูหยิน อย่าได้โมโห ระยะนี้มีคนแอบอ้างเป็นหมอวิชาการแพทย์ร้ายกาจมาตระกูลหลิวเรากันมาก พวกเราจึงได้คิดสงสัย ใต้เท้ากับฮูหยินอย่าเพิ่งโมโห พวกเราล่วงเกินท่านทั้งสองแล้ว”
คนเขายิ้มขอโทษแล้ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวก็ไม่อาจเอาเรื่องต่อ นับประสาอันใดกับพวกเขาเองก็คิดอยากให้ลูกๆ ได้คารวะมหาบัณฑิตหลิวเป็นอาจารย์
ลู่เจียวกล่าวว่า “เช่นนั้น พาพวกเราเข้าไปดูหน่อย”
พ่อบ้านตระกูลหลิวรีบรับคำ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ลงจากรถม้า
พ่อบ้านตระกูลหลิวเห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ก็ตกใจกล่าวว่า “นี่คือลูกๆ ของพวกเจ้า โตพอๆ กันหรือ”
“ใช่ พวกเขาเป็นบุตรชายข้า แฝดสี่”
ลู่เจียวกล่าวจบ พ่อบ้านตระกูลหลิวตกใจมองลู่เจียว ฮูหยินท่านนี้หน้าตาดี วิชาการแพทย์ก็ดี คิดไม่ถึงว่าถึงกับคลอดทีเดียวสี่คน ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยจริงๆ
หญิงผู้นี้เป็นผู้มีวาสนาแท้
พ่อบ้านตระกูลหลิวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว พลันคิดถึงว่าก่อนหน้านี้ได้ข่าวว่าพื้นที่เมืองหนิงโจวมีถงจือมาผู้หนึ่ง ได้ยินว่าถงจือกับฮูหยินถงจือล้วนอายุยังน้อยและหน้าตาดี ยังมีบุตรชายหน้าตาเหมือนกันถึงสี่คน ดังนั้นนี่ก็คือเป็นครอบครัวพวกเขาแล้ว
พ่อบ้านหลิวกล่าวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างสุภาพว่า “คิดว่าพวกท่านคงเป็นถงจือที่เพิ่งมาประจำเมืองหนิงโจวเรากระมัง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ้มเล็กน้อยเอ่ยว่า “ใช่ พวกเราเพิ่งจะมาเมืองหนิงโจว ได้ยินว่ามหาบัณฑิตหลิวรับศิษย์ ดังนั้นจึงได้พาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่มาลองดู”
พ่อบ้านหลิวมองไปยังหนูน้อยทั้งสี่ตระกูลเซี่ยทันที เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบเงยหน้ายิ้มมองเขา เอ่ยเรียก “ท่านลุง”
พ่อบ้านหลิวเห็นพวกเขาน่ารักน่าชังเช่นนี้ ความรู้สึกแรกก็คือยิ้มให้อย่างเมตตา กล่าวว่า “หน้าตาน่ารักจริง”
และดูแล้วยังท่าทางฉลาดมากอีกด้วย หากฮูหยินเซี่ยท่านนี้รักษาฮูหยินผู้เฒ่าหายจริง ไม่แน่นายผู้เฒ่าอาจรับเด็กพวกนี้สักคนหนึ่งในนี้เป็นศิษย์ก็เป็นได้
ตระกูลเซี่ยทั้งครอบครัวเดินตามหลังพ่อบ้านตระกูลหลิวเข้าประตูจวนตระกูลหลิวไปอย่างราบรื่น
นอกประตูทุกคนที่มองภาพนี้อยู่ต่างประหลาดใจ มีคนวิ่งไปยังรถม้าตระกูลนิ่ง คุยกับคนตระกูลนิ่งถึงเรื่องนี้
คุณชายใหญ่จวนนิ่งป๋อนิ่งฮุยได้ฟังบ่าวรับใช้รายงานข่าว ก็มีสีหน้าย่ำแย่ทันที หลิวหงเซิงเจ้ามหาบัณฑิตหน้าเหม็นถึงกับกล้าทำเช่นนี้ ฉีกหน้าตาตระกูลนิ่งพวกเขา หากไม่เห็นว่าเขาเป็นคนตระกูลหลิวในสี่ตระกูลใหญ่ เขาก็คงให้เขาได้เห็นดีกันแล้ว
สีหน้านิ่งฮุยดำคล้ำ ออกคำสั่งให้บ่าวรับใช้เคลื่อนขบวนกลับ