ตอนที่ 626 ได้รับบาดเจ็บแล้ว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้คัดค้านที่ลู่เจียวจะทำเรื่องนี้ ประการแรก ความสัมพันธ์นางกับหลี่อวี้เหยาดีมาก ประการที่สอง ช่วยหลี่อวี้เหยาก็เหมือนได้ช่วยท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ หากหลี่อวี้เหยาเป็นบุตรีท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่จริง เช่นนั้นเจียวเจียวช่วยท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ตามหาบุตรีพบ อู่กั๋วกงและท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ก็จะติดค้างน้ำใจเจียวเจียว

สิ่งที่เรียกว่าน้ำใจนี้แน่นอนว่ายิ่งมากยิ่งดี สามารถนำมาใช้ในเวลาที่ต้องการได้

“อืม เรื่องนี้ทำได้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็ดึงมือลู่เจียวเดินไปเรือนตะวันออก

ทั้งสองคนนอนกลางวันได้สักครู่ก็ตื่นมาช่วยเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เก็บของ

ของหลักๆ ก็มีพวกเสื้อผ้าของเล่นของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ตกค่ำผู้ใหญ่สองคนก็เป็นเพื่อนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ในห้อง คุยกันอยู่นาน วันรุ่งขึ้นสองสามีภรรยาไปส่งเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เข้าซีเฟิงย่วนด้วยตนเอง ลู่เจียวเองก็อยู่ซีเฟิงย่วนรักษาอาการป่วยให้ฮูหยินผู้เฒ่าหลิว

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เห็นท่านแม่ตนอยู่ซีเฟิงย่วนต่อ ก็ดีใจมาก

ลู่เจียวจัดแผนการรักษาให้ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวชุดหนึ่ง อาการสมองเสื่อมในวัยชรามาจากหลายสาเหตุ ตอนนี้ยังไม่มีแนวทางรักษาที่ชัดเจน ไม่รู้ว่าอาการของโรคนี้เกิดจากสาเหตุอันใด ดังนั้นแผนการรักษาที่ลู่เจียวกำหนดส่วนใหญ่ย่อมต้องใช้น้ำพุจิตวิญญาณ

ทุกวันฝังเข็มให้ฮูหยินผู้เฒ่าหลิว นอกจากฝังส่วนสมอง ยังมีฝังจุดชีพจรอื่น ประคบร้อน รมควัน นวดคลึง กินยา

พอจบกระบวนการก็บ่ายคล้อยแล้ว ลู่เจียวบอกกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่แล้วก็จะกลับตระกูลเซี่ย

เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ขออนุญาตอาจารย์ออกมาส่งท่านแม่ออกจากซีเฟิงย่วน มองลู่เจียวขึ้นรถม้า ในที่สุด น้ำตาก็ไหลริน แต่คิดถึงว่าตอนนี้ตนเองเป็นเด็กโตแล้ว ดังนั้นจึงอุดปากสะอื้นแทน

ซีเฟิงย่วน อาจารย์หลิวเดินออกมาจูงพวกเขาเข้าไปทีละคน เขารู้ว่าเด็กๆ ห่างจากบิดามารดาเช่นนี้ ต้องค่อยๆ ให้ชิน ก้าวนี้อย่างไรก็ต้องก้าวเดิน

จวนตระกูลเซี่ยขาดเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไป ในจวนก็เงียบเหงาจนน่ากลัว เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวปรับตัวไม่ได้ มักรู้สึกว่าทั้งจวนว่างเปล่า

ตกค่ำเซี่ยอวิ๋นจิ่นกอดลู่เจียวกล่าวว่า “พวกเรามีอีกสักคน เช่นนี้ก็จะครึกครื้นแล้ว เจ้าหนูน้อยทั้งสี่จะค่อยๆ เติบโตก้าวเดินออกไป พวกเขาจะมีชีวิตของพวกเขาเอง”

ลู่เจียวปวดใจ แต่ไม่นานก็หมดแรงคิดต่อ เพราะใครบางคนเกี่ยวกระหวัดกอดรัดนางเอาไว้

วันรุ่งขึ้น เซี่ยอวิ๋นจิ่นไปที่ทำการ หลินจือฝู่ก็รู้ว่าตนเองไม่ให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นรับภาระหน้าที่การงานในเมืองหนิงโจวนั้นไม่เหมาะสม ดังนั้นจึงได้แบ่งงานในมือให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น แน่นอนว่างานที่เขาแบ่งให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นย่อมเป็นงานเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้แตะต้องแกนหลักของเมืองหนิงโจว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเองก็ไม่ใส่ใจ หลินจือฝู่แบ่งงานให้เขา เขาตั้งใจทำไปก็พอ

แต่เขาแอบส่งหร่วนไคไปสืบบรรดาขุนนางในที่ทำการทั้งหมด หลี่หนานเทียนกับจ้าวเหิงถูกเขาส่งไปอารักขาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ พร้อมกับรับหน้าที่สอนวิชายุทธ์ให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ทุกเช้า

ตอนนี้คนที่เซี่ยอวิ๋นจิ่นสั่งการใช้งานมีเพียงถงอี้กับหร่วนไค โจวเส้ากงถูกลู่เจียวส่งไปสืบเรื่องหลี่อวี้เหยา ดังนั้นหากเขาคิดรู้เรื่องขุนนางเมืองหนิงโจวก็ได้แต่อาศัยหร่วนไคแล้ว

จวนตระกูลเซี่ย ลู่เจียวเริ่มเพาะเลี้ยงเพนิซิลลินเหลว ก่อนหน้านี้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่คารวะอาจารย์ จ้าวหลิงเฟิงนำเกลือเจี่ยเหยียนมา นางตัดสินใจวิจัยเป็นเพนิซิลลิน วี เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้

โจวเส้ากงสืบชาติกำเนิดหลี่อวี้เหยามาได้อย่างรวดเร็ว หลี่อวี้เหยาไม่ใช่บุตรีตระกูลหลี่จริงดังคาด นางเป็นเด็กที่ตระกูลหลี่เก็บมาเลี้ยง ได้ยินชาวบ้านในหมู่บ้านเล่าว่า ตอนนั้นหลี่อวี้เหยาได้รับบาดเจ็บ ถูกตระกูล หลี่ช่วยเอาไว้ จากนั้นก็รับเลี้ยงดูนาง

ลู่เจียวได้ยินโจวเส้ากงรายงาน ก็คิดถึงความฝันหลี่อวี้เหยาก่อนหน้านี้ เดาว่าตอนนั้นหลี่อวี้เหยาชนเข้ากับรถม้า เป็นไปได้ว่าเป็นรถม้าบิดาที่เลี้ยงดูนางมา บิดาที่เลี้ยงดูนางมาจิตใจไม่เลว เห็นเด็กผู้หญิงชนรถม้าเขา จนบาดเจ็บ ก็พานางกลับไปดูแล

ลู่เจียวคิดรายละเอียดในเรื่องนี้เรียบร้อยแล้วก็แน่ใจ เป็นไปได้มากว่าหลี่อวี้เหยาก็คือหลิงตัง บุตรีท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ นางตัดสินใจเขียนจดหมายไปบอกเรื่องนี้ต่อท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่

เขียนจดหมายเสร็จ ลู่เจียวส่งโจวเส้ากงนำจดหมายไปอำเภอชิงเหอมอบให้ถึงมือจ้าวหลิงเฟิง ให้จ้าว หลิงเฟิงส่งไปถึงมือท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ที่เมืองหลวง

จ้าวหลิงเฟิงมีสายทางอ๋องเยียนมาตลอด จดหมายที่เขาส่งไปย่อมต้องไปถึงมือท่านหญิงเหวินอันเซี่ยน จู่อย่างแน่นอน

จัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ ลู่เจียวก็เข้าไปในห้องวิจัย เริ่มวิจัยเพาะเพนิซิลลินเหลว ในระหว่างนี้นางยังหาเวลาว่างไปรดน้ำเมล็ดข้าวเจ้ากับข้าวสาลีที่เอามาโปรยในที่นาวิเศษในห้วงอากาศ

ไม่ผิด นางตัดสินใจเพาะเมล็ดพันธุ์ข้าวเจ้ากับข้าวสาลีในที่นาวิเศษ ประการแรก ห้วงอากาศเติบโตเร็ว ประการที่สอง ห้วงอากาศมีอากาศวิเศษเพียงพอ ทำให้ข้าวเจ้ากับข้าวสาลีมีเมล็ดพันธุ์ที่ดีนำไปมอบให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ ให้เขาเอาไปปลูกด้านนอก ดูว่าจะเพิ่มผลผลิตต่อหมู่ได้หรือไม่

ลู่เจียวทำงานไปตามแบบแผน เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ยุ่งกับงานในที่ทำการ

สองสามีภรรยาเพราะว่ายุ่งมากจึงลืมคิดถึงเจ้าหนูน้อยทั้งสี่

ค่ำวันนี้ลู่เจียวออกมาจากห้องวิจัย ฟ้าก็มืดแล้ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับยังไม่กลับมา

ลู่เจียวให้เฝิงจือไปเรือนด้านหน้าถามพ่อบ้านเซียว เซี่ยอวิ๋นจิ่นมีส่งคนกลับมาบอกหรือไม่ ว่าค่ำนี้จะกินข้าวข้างนอก

หากเซี่ยอวิ๋นจิ่นกินข้าวข้างนอกก็จะให้คนกลับมาแจ้งลู่เจียวว่าคืนนี้ไม่กลับมากิน

ปรากฏเฝิงจือไปเรือนด้านหน้าถาม พ่อบ้านเซียวบอกว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ส่งคนกลับมาแจ้ง

ลู่เจียวได้รับรายงานก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที

นางไม่ลืมเรื่องก่อนหน้านี้ที่พวกนางล่วงเกินตระกูลนิ่ง

สองสามวันนี้ตระกูลนิ่งแม้ว่าสงบเงียบมาก แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่เคลื่อนไหว

ลู่เจียวร้อนใจ พาเฝิงจือกับหร่วนจู๋เดินมายังเรือนด้านหน้า ทุกคนเพิ่งจะเดินถึงเรือนด้านหน้า ก็เห็นนอกประตูจวนมีคนตบประตูเรียก ลู่เจียวพาเฝิงจือกับหร่วนจู๋เดินไปดู คนที่เดินเข้าประตูมาถึงกับเป็นหลินต้า หลินต้าเห็นลู่เจียวก็รีบรายงานว่า “ฮูหยิน ใต้เท้าให้ข้ากลับมาบอกฮูหยิน เขามีธุระเล็กน้อย อีกสักครู่จึงจะกลับมา”

ลู่เจียวเห็นสีหน้าหลินต้าแตกตื่นลนลาน รู้สึกว่าไม่ชอบมาพากล ดังนั้นถามหลินต้าว่า “พวกเจ้าเกิดเรื่องอันใดขึ้น”

หลินต้าอ้าปากแล้วก็หุบ ใต้เท้าไม่ให้เขาบอกฮูหยิน กลัวฮูหยินเป็นห่วง

ลู่เจียวรีบก้าวเข้ามาถามน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “ว่ามา เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่”

หลินต้าเห็นสีหน้าลู่เจียวไม่ดีนัก ก็ไม่กล้าปิดบัง “ก่อนหน้านี้ตอนใต้เท้ากลับมา เจอคนลอบสังหาร”

นาทีแรกที่ลู่เจียวคิดถึงก็คือตระกูลนิ่ง สีหน้าพลันนิ่งขรึม ถามหลินต้าว่า “ใต้เท้าเจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่”

หลินต้ามองไปด้านหลังลู่เจียวอย่างระมัดระวัง พยักหน้ากล่าวว่า “ใต้เท้าบาดเจ็บ แต่ไม่หนัก”

“เช่นนั้น ตอนนี้คนล่ะ”

“ใต้เท้าสั่งให้ถงอี้จับมือสังหารสองคนไว้ จากนั้นก็เขาพามือสังหารสองคนไปที่ทำการ ใต้เท้าให้ข้าน้อยกลับมาบอกฮูหยินว่าเขามีงานต้องทำ”

ลู่เจียวพอได้ฟังถงอี้ก็เดาได้ว่า หากไม่เหนือความคาดหมาย มือสังหารเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นคนตระกูลนิ่งส่งมา เซี่ยอวิ๋นจิ่นนำมือสังหารไปที่ทำการ ไม่แน่คิดหาวิธีจัดการตระกูลนิ่ง ให้ตระกูลนิ่งวันหน้าสงบเสงี่ยมหน่อย

เพียงแต่พอคิดถึงว่าเขาบาดเจ็บ ในใจลู่เจียวก็สงบไม่ลง “ไป ไปที่ทำการกัน”