ตอนที่ 628 เล่นลูกไม้ออดอ้อน

พอเอ่ยถึงว่าจะกระทบกับเจาอี๋เหนียงเหนียงในวัง ท่านนิ่งป๋อก็มีท่าทีอ่อนลง กัดฟันมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น กล่าวว่า “ได้ พวกเราตกลงกันส่วนตัว ตั๋วแลกเงินสองหมื่นตำลึง ตระกูลเราให้ได้ มีแต่หนังสือสัญญาที่มอบให้ไม่ได้ หากพวกเจ้าถูกผู้อื่นทำร้ายมา ก็มาเหมารวมไว้ที่ตระกูลนิ่งเราจะทำเช่นไร”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “ไม่ว่าผู้ใดวางอุบายทำร้ายข้า ข้าก็ต้องตรวจสอบให้กระจ่าง หากไม่ใช่คนตระกูลนิ่ง ข้าก็ย่อมไม่สร้างความลำบากใจให้ตระกูลนิ่ง แต่หากตระกูลนิ่งบงการคนมาอีก สุดท้ายถูกข้าสืบได้ เรื่องนี้ก็จะไม่จบลงด้วยดีอีก อีกอย่าง หนังสือให้คำสัญญานี้ก็เพื่อรับรองว่าตระกูลนิ่งจะไม่มาหาเรื่องตระกูลเซี่ยข้าเท่านั้น”

“ท่านนิ่งป๋อไม่เขียนก็ได้ ไม่เขียน พวกเราก็ไม่ยอมความ ให้ใต้เท้าจือฝู่จัดการไปตามตรงก็พอ”

ท่านนิ่งป๋อเห็นสีหน้าเอาจริงของเซี่ยอวิ๋นจิ่น ก็กัดฟันกรอดเอ่ยตกลง “ได้ ก็ทำตามที่เซี่ยถงจือว่ามา”

หลินจือฝู่โล่งอก รีบเร่งให้ท่านนิ่งป๋อส่งคนกลับไปนำตั๋วแลกเงินมา ส่วนเขาก็ร่างหนังสือสัญญา

เป้าหมายเซี่ยอวิ๋นจิ่นวันนี้ก็เพื่อให้ได้หนังสือสัญญามา มีหนังสือสัญญานี้ อย่างน้อยในระยะเวลาอันใกล้นี้ ตระกูลนิ่งก็จะไม่กล้าเคลื่อนไหวอันใดอีก พวกเขาก็จะมีชีวิตที่สงบขึ้นมาก โดยเฉพาะเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ที่เรียนหนังสืออยู่ซีเฟิงย่วน ก็จะไม่เกิดอันตรายใด

ลู่เจียวข้างกายเซี่ยอวิ๋นจิ่นสบตากับเซี่ยอวิ๋นจิ่น คาดเดาว่าเรื่องทั้งหมดในคืนนี้ เป็นไปได้มากว่าเป็นเจตนาของเซี่ยอวิ๋นจิ่น แต่เห็นแขนเขาบาดเจ็บ สีหน้าลู่เจียวก็ไม่ดีอย่างมาก

นางไม่ได้สนใจผู้อื่น มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “มา ข้าพันแผลให้เจ้าก่อน”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรู้ว่าที่ตัวลู่เจียวมียา

เขาเห็นลู่เจียวท่าทางโมโห ก็รีบยิ้มเผล่ประจบเอาใจทันที

ลู่เจียวหน้าบึ้งพาเขาเดินไปนั่งลงใส่ยา

ตระกูลนิ่งนำตั๋วแลกเงินสองหมื่นตำลึงมาอย่างรวดเร็ว ตระกูลพวกเขาเดิมเป็นพ่อค้า ดังนั้นที่บ้านจึงไม่ขาดแคลนเงินทอง

แต่เรียกสองหมื่นตำลึงก็เพื่อทำให้ท่านนิ่งป๋อเสียดายเงิน เขาเสียดายปวดใจราวกับก้อนเนื้อในร่างกายหลุดออกมา ลังเลดึงเข้าดึงออกอยู่เป็นนานกว่าจะส่งตั๋วแลกเงินให้เซี่ยอวิ๋นจิ่น พร้อมกับหนังสือสัญญา นี่เป็นหนังสือที่เขาเขียนเมื่อครู่และลงนามแล้ว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรับตั๋วแลกเงินกับหนังสือสัญญามาแล้วก็หันไปมองท่านนิ่งป๋อกล่าวว่า “ท่านนิ่งป๋อวันหน้าควบคุมบุตรชายให้ดี อย่าได้คิดวางแผนลงมือกับผู้อื่นอีก ขอเพียงข้าสืบพบ ก็จะไม่ยอมเลิกราเป็นแน่”

ท่านนิ่งป๋อแทบกระอักโลหิต พูดไม่ออกเป็นนาน

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่สนใจอีกเขา หันหน้าไปกล่าวกับหลินจือฝู่ “ใต้เท้าจือฝู่ ข้ากลับก่อนละ”

หลินจือฝู่โบกมือด้วยสีหน้าอ่อนโยน “เจ้ากลับไปเถอะ พรุ่งนี้ไม่ต้องมาที่ทำการนะ พักผ่อนรักษาตัวอยู่ที่จวนไปให้ดี”

“ขอบคุณใต้เท้าจือฝู่”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพาลู่เจียวหันหลังออกไป สีหน้าหลินจือฝู่ด้านหลังมองตามหลังเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวคล้ายกำลังครุ่นคิด ดูท่าต้องดึงตระกูลเซี่ยมาเป็นพวกให้ได้ เบื้องหลังพวกเขามีอิทธิพลองค์หญิงใหญ่ มีประโยชน์ต่อพวกเขา

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวไม่รู้ความคิดหลินจือฝู่ ทั้งสองคนขึ้นรถม้ามาแล้ว ลู่เจียวก็รีบถามว่า “เจ้าจงใจปล่อยให้แขนบาดเจ็บใช่หรือไม่”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยื่นตั๋วแลกเงินกับหนังสือสัญญาใส่มือลู่เจียวอย่างประจบเอาใจ “เจียวเจียวอย่าโมโห ข้าทำเพื่อตัดภัยภายหลัง ตอนนี้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เรียนหนังสืออยู่ที่ซีเฟิงย่วน หากตระกูลนิ่งหันไปจับจ้องพวกเขา พวกเขาอาจได้รับอันตราย ข้าวางแผนเช่นนี้ ระยะนี้พวกเขาจะไม่กล้าทำอันใดพวกเราอีก เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็จะปลอดภัย”

ลู่เจียวแค่นยิ้มมองเขากล่าวว่า “พรุ่งนี้ลูกทั้งสี่ก็กลับมาแล้ว พวกเขาเห็นเจ้าบาดเจ็บ ไม่รู้ว่าจะเสียใจเช่นไร”

พอลู่เจียวกล่าว เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ปวดหัว ยื่นมือออกไปกอดแขนลู่เจียว “เจียวเจียว ข้าลืมไปเรื่องหนึ่ง”

ลู่เจียวผลักเขา “นั่งดีๆ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ยอมปล่อยมือ กอดเอาไว้แน่นและเล่นลูกไม้ออดอ้อนต่อ “เจ้าไม่โกรธนะ ไม่โกรธข้าก็จะปล่อยมือ”

ลู่เจียวถูกเขาอ้อนจนขำ ค้อนขวับอย่างไม่พอใจ “อยากให้คนมาเห็นใต้เท้าถงจือเล่นลูกไม้ออดอ้อนเช่นนี้จริง”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นลู่เจียวยิ้มก็ยิ้มตาม “ข้าเล่นลูกไม้ออดอ้อนต่อหน้าฮูหยินเท่านั้น ผู้อื่นอยากเห็นก็ไม่ได้เห็น”

ลู่เจียวจ้องมองเขา เอ่ยเตือนว่า “วันหน้าอย่าได้ทำเช่นนี้อีก”

“ข้ารู้แล้ว ข้ารับรองว่าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว”

ลู่เจียวมีสีหน้าไม่เชื่อเขา แต่คิดถึงว่าเขาบาดเจ็บ ก็ยังคงสงสาร ยื่นมือไปลูบบาดแผลเขา “เจ็บมากหรือไม่”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบปฏิเสธ “ไม่เจ็บ เทียบกับขาหักตอนนั้น บาดแผลเล็กแค่นี้ไม่เป็นไร”

วันรุ่งขึ้นพอเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กลับมาเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นบาดเจ็บ ก็ปวดใจอย่างมาก

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านจึงบาดเจ็บอีกแล้ว หรือว่ามีผู้ใดทำร้ายท่านพ่อ”

เอ้อร์เป่าโมโหเหวี่ยงหมัดไปมา “ท่านพ่อบอกข้า ข้าจะไปจัดการเขา ตอนนี้ฝีมือข้าดีมากแล้ว”

“ท่านพ่อ ข้าตัดสินใจจะเรียนการแพทย์กับท่านแม่ ข้าจะปรุงยาให้ท่านพ่อไว้ป้องกันตัว หากคนพวกนั้นลงมือกับท่านพ่ออีก ท่านพ่อก็วางยาใส่พวกเขาก่อน”

ซื่อเป่าขอบตาแดงมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ท่านพ่อ ซื่อเป่าจะรีบโตไวๆ รอให้ข้าโต ก็จะหาเงินมากๆ มาจ้างคนอารักขาท่านพ่อ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นบุตรชายเสียใจกันเช่นนี้ก็รู้สึกสงสารจับใจ รีบปลอบใจเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ “ความจริงพ่อบาดเจ็บเพราะมีเรื่องกับผู้อื่นตอนจัดการเรื่องหนึ่งอยู่ พวกเจ้าอย่าเห็นว่าบาดเจ็บ ความจริงเป็นบาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น ท่านแม่เจ้าสงสารพ่อ ดังนั้นจึงพันแผลจนใหญ่เช่นนี้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็รีบส่งสายตาให้ลู่เจียว ลู่เจียวเดิมไม่คิดสนใจเขา ให้เขาโดนเสียบ้าง แต่เห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เสียใจเช่นนี้ ก็รีบเอ่ยว่า “พวกเจ้าอย่าได้เป็นห่วง ท่านพ่อเจ้าบาดเจ็บไม่มาก พวกเจ้าดูสีหน้าท่านพ่อสิ ไม่ได้มีสีหน้าไม่ดีแม้สักนิด ใช่หรือไม่”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นบาดเจ็บครั้งนี้เทียบกับเมื่อก่อนแล้วเบากว่ามาก ดังนั้นสีหน้าเขาจึงไม่ได้ซีดขาว เจ้าหนูน้อยทั้งสี่มองสีหน้าเขาแล้ว ก็แน่ใจว่าไม่ได้ย่ำแย่เหมือนตอนนั้นจึงวางใจลง

ลู่เจียวเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ถามพวกเขา “สองสามวันนี้อยู่ซีเฟิงย่วนชินแล้วหรือยัง คิดถึงท่านพ่อกับแม่ไหม”

พอเอ่ยถึงเรื่องนี้ เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็ลืมความปวดใจ เด็กๆ แย่งกันเล่าว่า “วันแรกข้าไม่คิด วันรุ่งขึ้นคิด ตกค่ำก็นอนไม่หลับ”

“ข้าอยากกินไก่ขอทานที่ท่านแม่ทำ บ้านอาจารย์ไม่มีไก่ขอทาน”

“ข้าฝันว่าได้กลับบ้าน เบิกบานใจมาก ปรากฏวันรุ่งขึ้นลืมตาขึ้นมายังอยู่บ้านอาจารย์”

ซื่อเป่ายื่นมือออกไปกอดคอลู่เจียว กล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าแอบบอกความลับท่านแม่เรื่องหนึ่ง ข้าคิดถึงพวกท่าน ปรากฏว่าร้องไห้เลย แต่แอบร้องในผ้าห่ม ท่านอย่าบอกพวกเขานะ”

ลู่เจียวลูบศีรษะเขาอย่างนึกขำ กล่าวเบาๆ ว่า “ได้ แม่ไม่บอก”

นางกล่าวจบเงยหน้ามองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า “วันนี้แม่ให้คนทำอาหารโต๊ะหนึ่ง อาหารที่พวกเจ้าชอบกิน ไป พวกเราไปกินของอร่อยกัน”