ตอนที่ 687 คำตอบ

เซี่ยอวิ๋นจิ่นชี้เซี่ยต้าเฉียงพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “พี่ชายข้าสั่งบ่าวรับใช้ฆ่าคนตาย ข้านำตัวเขามาให้ลงโทษด้วยตนเอง นายอำเภอเจิ้งรีบเปิดศาลไต่สวนคดีนี้”

เจิ้งจื้อซิ่งอ้าปากค้างพูดไม่ออก คนผู้นี้ถึงกับคุณธรรมยิ่งใหญ่ไม่ใส่ใจญาติมิตร เขาไม่กลัวว่าทำเช่นนี้จะส่งผลต่อชื่อเสียงตนเองหรือ

เซี่ยต้าเฉียงบนพื้นดิ้นรนส่งเสียงดังว่า “เซี่ยอวิ๋นจิ่น ข้าเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้า เจ้าถึงกับทำเช่นนี้ต่อข้า เจ้ามันไม่ใช่คน”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นใบหน้าสง่างาม แววตาเย็นเยียบ เขาหันไปมองเซี่ยต้าเฉียง กล่าวว่า “ก็เพราะท่านเป็นพี่ชายแท้ๆ ของข้า ข้าจึงไม่อาจไม่ดำเนินการตามกฎหมาย ในฐานะขุนนางราชสำนัก อันดับแรกคือแคว้นต้าโจว จากนั้นค่อยเป็นครอบครัวพวกเรา ในฐานะขุนนางราชสำนัก ข้าจะสนใจแต่ครอบครัวตน ไม่สนใจทุกคนได้หรือ หากข้าปกป้องพี่ วันหน้าราษฎรแคว้นต้าโจวก็คงไม่อาจเชื่อใจขุนนาง เชื่อราชสำนักได้อีก”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ สีหน้าเศร้าสลด ใบหน้าสง่างามเปี่ยมด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว คล้ายแลดูอิดโรยลงในทันที

“ข้านำตัวพี่ชายแท้ๆ ไปส่งทางการ ก็ราวกับคมมีดกรีดใจ แต่ไม่อาจเพราะในใจข้าเจ็บปวด แล้วก็จะปล่อยปละไม่ดำรงกฎหมาย ขอพี่ใหญ่โปรดอภัยน้องชายเช่นข้าด้วย ในฐานะขุนนางราชสำนัก ข้าได้แต่สละความผูกพันพี่น้องนี้”

น้ำเสียงเซี่ยอวิ๋นจิ่นเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ คล้ายว่าการทำเช่นนี้ทำให้ตนเองปวดใจอย่างที่สุด

ผู้อื่นไม่เข้าใจเซี่ยอวิ๋นจิ่น เจิ้งจื้อซิ่งกับเซี่ยต้าเฉียงจะไม่เข้าใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นหรือ

เขาเป็นคนจิตใจเย็นเยียบไร้ความรู้สึก เหตุใดจะมาเสียใจกับเรื่องเซี่ยต้าเฉียงโดนลงโทษ เกรงว่าในใจเขากำลังดีใจอย่างมากเสียมากกว่า

แต่ตอนนี้คนผู้นี้ถึงกับทำสีหน้าเจ็บปวดไม่อาจระงับใจตนเอง

เจิ้งจื้อซิ่งกับเซี่ยต้าเฉียงอยากจะด่าคน

แต่ชาวบ้านที่มามุงอยู่หน้าประตูที่ทำการอำเภอชิงเหอต่างส่งเสียงเอ่ยว่า “ใต้เท้าเซี่ยช่างเป็นขุนนางดี ทรงคุณธรรมยิ่งใหญ่ไม่เห็นแก่เครือญาติ ทำเพื่อราษฎร”

“ใช่ เห็นอยู่ว่าเสียใจ แต่ก็คุมตัวพี่ชายตนเองมาส่งศาลที่ว่าการอำเภอด้วยตนเอง เขาช่างเป็นขุนนางดีแห่งแคว้นต้าโจวเราที่หาได้ยากเสียจริง”

“แคว้นต้าโจวข้ามีขุนนางเช่นนี้นี่ดีจริงๆ”

“ที่น่าแค้นใจก็คือพี่ชายใต้เท้าเซี่ย ช่างไม่ใช่คน ไม่รู้จักไว้หน้าน้องชายตน ถึงกับทำเรื่องผิดบาปไร้คุณธรรมเช่นนี้ได้ ใต้เท้าเซี่ยโชคร้ายจริง ที่มีพี่ชายเช่นนี้ได้”

หน้าประตูที่ว่าการอำเภอกล่าวอันใดล้วนมี แต่ละคนล้วนด่าเซี่ยต้าเฉียง

เจิ้งจื้อซิ่งมองภาพทุกอย่างตรงหน้าตาค้าง เรื่องราวเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร ไม่เหมือนกับที่เขาคาดคิดเอาไว้

หน้าประตูที่ว่าการอำเภอ ครอบครัวที่มีเรื่องกับเซี่ยต้าเฉียงก่อนหน้านี้พากันบุกเข้ามา

ทุกคนเข้ามาถึงก็คุกเข่าตรงหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ใต้เท้าเซี่ย ขอท่านให้ความเป็นธรรมครอบครัวเราด้วย พี่ชายท่านบังคับซื้อที่นาครอบครัวเรา พวกเราไม่ยอม เขาก็สั่งให้คนแย่งชิง ปรากฏคนที่เขาพามาถึงกับแทงบุตรชายข้าตาย”

ทั้งครอบครัวร้องไห้อย่างปวดใจอย่างที่สุด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองไปตรงหน้าที่มีทั้งคนแก่และเด็ก แต่ละคนร่ำร้องปานจะขาดใจ ในนั้นมีคนชราสองคนขอบตาบวมแดง มองเซี่ยต้าเฉียงด้วยแววตาเคียดแค้น

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองทั้งครอบครัวนี้แล้วก็หันไปมองนายอำเภอเจิ้ง กล่าวว่า “นายอำเภอเจิ้งไต่สวนได้ สอบสวนตามกฎหมายแคว้นต้าโจว ควรลงโทษเช่นไรก็ลงโทษไปเช่นนั้น”

เขากล่าวจบก็หันเดินเข้าไปนั่งในโถงศาล เจิ้งจื้อซิ่งมองตามหลังเขาไปด้วยแววตาเย็นเยียบ จะกล่าวอันใดได้ ได้แต่โบกมือสั่งการมือปราบ “เปิดศาล”

ถึงตอนนี้ เซี่ยต้าเฉียงถึงกับตัวสั่นเข่าอ่อน สมองอึงอลไปหมด เขารู้แค่ว่าตนเองแย่แล้ว ครั้งนี้เกรงว่าไม่มีทางรอดแล้ว

เขาแผดเสียงร้องไห้ดังลั่นขึ้นมาทันที

คดีฆ่าคนตายนี้ชัดเจนมาก ก็คือเซี่ยต้าเฉียงต้องตาต้องใจที่นาห้าสิบหมู่ของบ้านตระกูลซู อยากซื้อ แต่เงินเขาไม่พอ ดังนั้นจึงกดราคา ตอนนี้ที่นาดีในอำเภอชิงเหอทั่วไปก็เกือบสามสิบตำลึง เพราะสองปีมานี้ปลูกสมุนไพรได้รายได้ก้อนโต ที่นาก็ย่อมต้องขึ้นราคา

แต่เซี่ยต้าเฉียงไม่ได้มีเงินมากมายเพียงนั้น เขาแค่คิดพาคนไปข่มขู่ ปรากฏบุตรชายตระกูลซูนิสัยเลือดร้อน สองฝ่ายแข็งกร้าวใส่กันจึงได้มีเรื่องกันขึ้นมา สุดท้ายคนของเซี่ยต้าเฉียงพุ่งเข้าไปใช้มีดแทงบุตรชายตระกูลซู บุตรชายตระกูลซูสิ้นใจตายทันที

“เซี่ยต้าเฉียง เจ้ารู้ผิดหรือไม่”

เซี่ยต้าเฉียงหน้ามืดตาลาย แทบจะสิ้นใจตายในที่นั้น

เซี่ยอวิ๋นจิ่นที่นั่งอยู่ในศาลเอ่ยขึ้นว่า “นายอำเภอเจิ้ง ข้าคิดถามเรื่องหนึ่ง เซี่ยต้าเฉียงเป็นลูกหลานชาวนา ข้างกายเขาไปเอาคนมาจากไหนกัน ตอนนี้คนพวกนั้นอยู่ที่ใด อีกอย่าง ตอนนั้นเซี่ยต้าเฉียงสั่งการให้คนพวกนั้นลงมือหรือไม่ หากไม่ได้สั่งการ คนพวกนั้นลงมือเองหรือไม่ เรื่องนี้ต้องตรวจสอบให้ดีก่อน”

พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ย เซี่ยต้าเฉียงคล้ายคว้าฟางช่วยชีวิตเอาไว้ได้ ตะโกนขึ้นว่า “ข้าเปล่า ข้าไม่ได้สั่งการพวกเขา พวกเขาลงมือเอง ตอนนั้นข้าบอกกับพวกเขาว่าแค่ข่มขู่คนบ้านตระกูลซูก็พอ ปรากฏมีคนหนึ่งในนั้นไม่ฟังคำสั่งข้า ลงมือทันที”

ยามนี้เซี่ยต้าเฉียงน้ำหูน้ำตาร่วง น่าเกลียดอย่างที่สุด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองดูชายไร้สมองตรงหน้าอย่างรังเกียจ เห็นอยู่ว่าไม่มีอันใดดีสักอย่าง แต่เหตุใดไม่คิดสงบเสงี่ยมอยู่หมู่บ้านตระกูลเซี่ยใช้ชีวิตไปอย่างสงบสุขกัน

แต่เขาไม่ได้แสดงท่าทีนี้ออกมา

ความจริงเซี่ยต้าเฉียงเป็นหรือตายไม่เกี่ยวอันใดกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น แต่เขาไม่อาจดูเย็นชาจนเกินไป จะทำให้ผู้อื่นเห็นแล้วตำหนิเขาได้

เขาไม่อยากเสียชื่อเสียงเพราะเจ้าคนไม่ได้เรื่องผู้นี้ ดังนั้นเซี่ยอวิ๋นจิ่นจึงคิดออกหน้าให้พี่ชาย พร้อมกับคิดว่าคนลงมือผู้นั้นจะเอ่ยชื่อเจิ้งจื้อซิ่งออกมาหรือไม่ หากแว้งกัดเจิ้งจื้อซิ่งได้ก็จะดีมาก

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดแล้วก็หันไปมองเซี่ยต้าเฉียง ถามว่า “คนพวกนั้นเป็นผู้ใด เจ้ารีบมอบตัวคนเหล่านั้นออกมา”

เซี่ยต้าเฉียงรีบเอ่ยชื่อคนที่ไปบ้านตระกูลซูกับเขาพวกนั้นออกมา ล้วนเป็นลูกหลานพ่อค้าในอำเภอชิงเหอ เพราะเซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นถงจือระดับหกเมืองหนิงโจว ดังนั้นคนเหล่านี้คิดประจบเซี่ยต้าเฉียง คิดจะอาศัยเซี่ยอวิ๋นจิ่น

เจิ้งจื้อซิ่งเห็นเซี่ยต้าเฉียงเอ่ยชื่อคนเหล่านี้ออกมา ก็รีบสั่งให้จับกุมตัวคนเหล่านี้ไว้

เซี่ยอวิ๋นจิ่นสั่งการจ้าวเหิง “เจ้านำคนไปกับพวกเขา”

สีหน้าเจิ้งจื้อซิ่งพลันไม่พอใจ แต่ก็ทำอันใดเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้ จึงไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา

จ้าวเหิงตามมือปราบอำเภอชิงเหอไปจับกุมตัว

โถงที่ว่าการศาล เจิ้งจื้อซิ่งมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น “ใต้เท้าเซี่ย ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว หรือว่านำตัวไปคุมขังที่คุกของที่ว่าการอำเภอก่อน พรุ่งนี้ค่อยไต่สวนกันต่อ ดีหรือไม่”

เจิ้งจื้อซิ่งแอบครุ่นคิด เขาควรฉวยโอกาสปล่อยตัวเซี่ยต้าเฉียงไปตอนกลางคืนดีหรือไม่ จากนั้นก็ปล่อยข่าวว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นแอบให้คนมาปล่อยตัวเซี่ยต้าเฉียงไป

เจิ้งจื้อซิ่งกำลังคิดวางแผน เซี่ยอวิ๋นจิ่นเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ต้อง รอได้ คดีนี้ต้องตัดสินให้เร็วที่สุด ต้องมีคำตอบให้บ้านตระกูลซู อย่าได้ข้ามคืนเกิดเหตุแปรเปลี่ยนไม่คาดฝันอันใด”

คนบ้านตระกูลซูได้ยินคำกล่าวเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็โล่งอก หากเซี่ยอวิ๋นจิ่นปกป้องเซี่ยต้าเฉียง ตระกูลซูพวกเขาก็ไร้หนทาง แต่คนผู้นี้ไม่เห็นแก่ส่วนตน ช่างเป็นใต้เท้าผู้ทรงธรรมเสียจริง