ตอนที่ 693 ฆ่าคนแล้ว

จูต้าเหนียงจื่อกระซิบเบาๆ ว่า “หญิงผู้นี้ตั้งครรภ์ไม่ใช่หรือ พวกเราถือโอกาสนี้ใส่บางอย่างให้นางกิน ให้นางแท้ง ก็นับว่าได้แก้แค้นให้ท่านพี่แล้ว”

ฮูหยินนิ่งป๋อได้ฟังก็หวั่นไหว แต่ก็คิดถึงความสามารถของลู่เจียวได้อย่างรวดเร็ว ได้ยินว่าหญิงผู้นี้วิชาการแพทย์สูงส่งมาก พวกนางวางยา นางย่อมรู้ วันนี้วันเกิดนายท่าน อย่ามีเรื่องดีกว่า

ฮูหยินนิ่งป๋อครุ่นคิด ก่อนจะส่งสายตาตักเตือนจูต้าเหนียงจื่อ “อย่าได้ก่อเรื่อง วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบห้าสิบปีบิดาสามีเจ้า อย่าได้วางอุบายผู้อื่น แล้วกลับถูกจับได้ อย่าลืมว่านางเป็นฮูหยินถงจือระดับหก หากพวกเราถูกนางจับได้ นอกจากพวกเราจะตกเป็นขี้ปากแล้ว เรื่องนี้ก็คงไม่จบลงง่ายๆ”

ฮูหยินนิ่งป๋อกล่าวจบก็หันหลังเดินออกไป จูต้าเหนียงจื่อโมโหกระทืบเท้า

นางคิดจัดการลู่เจียว ไม่เพียงแต่เพราะท่านพี่นางโดนต่อยมา แต่เพราะบุตรชายลู่เจียวได้เป็นศิษย์ท่านอาจารย์หลิว นึกถึงฮูหยินนิ่งป๋อ บุตรชายของนางถึงกับไม่ได้คารวะท่านอาจารย์หลิวเป็นอาจารย์ แสดงให้เห็นว่าบุตรชายนางสู้บุตรชายลู่เจียวไม่ได้หรือ

พอจูต้าเหนียงจื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็โมโห พร้อมกันแอบด่าแม่สามีตนเองในใจ ขี้ขลาด เต่าหดหัว

ตระกูลพวกเขาด้อยกว่าตระกูลเซี่ยหรือ อย่าลืมว่าตระกูลพวกนางมีเจาอี๋เหนียงเหนียง

แม้ว่าจูต้าเหนียงจื่อโมโหมาก แต่ก็ไม่กล้าทำอันใด หากนางบงการคนไปทำ แม่สามีนางรู้ย่อมต้องโมโหมาก

เรือนด้านหลัง แม้ว่าแอบคิดวางอุบาย แต่ไม่ได้เกิดเรื่องอันใด

เรือนด้านหน้ากลับขมวดเกลียวพร้อมปะทะ คนที่มุ่งปะทะกันหลักๆ ก็คือนิ่งฮุยคุณชายใหญ่ตระกูลนิ่งที่ไม่ได้ดูระวังตัวมากสักเท่าไร พอเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็แสดงท่าทีเยาะ พร้อมเอ่ยวาจาเสียดสี

“โอะ เซี่ยถงจือเหตุใดจึงได้ตัดใจให้เกียรติมาเยือนจวนต่ำต้อยของข้าได้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวอย่างไม่เกรงใจว่า “เหตุเพราะข้าได้รับเทียบเชิญ ข้าจะไม่มาได้เยี่ยงไร ในฐานะขุนนางเมืองหนิงโจว รักราษฎรดังลูกหลาน จะไม่ให้เกียรติมาได้หรือ”

วาจานี้ตั้งใจกล่าวว่าจวนนิ่งป๋อเป็นราษฎรธรรมดาไปเสียอย่างนั้น

ในความเป็นจริงนอกจากสถานะนิ่งป๋อที่ว่างเปล่าแล้วก็เป็นแค่ราษฎรธรรมดา แม้แต่ราษฎรธรรมดายังสู้ไม่ได้ เพราะในยุคสมัยนี้สถานะพ่อค้าต้อยต่ำอย่างมาก

แต่คำพูดเซี่ยอวิ๋นจิ่นทำเอาคนจวนนิ่งป๋อโมโหแทบตาย โดยเฉพาะท่านนิ่งป๋อที่มีสีหน้าดำคล้ำทันที

นิ่งฮุยโมโหมาก ถลึงตาใส่เซี่ยอวิ๋นจิ่น “เซี่ยถงจือ เป็นขุนนางยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน แต่ข้าอยากขอถามเซี่ยถงจือว่าไม่พอใจราชโองการฝ่าบาทหรือ จวนนิ่งป๋อข้าได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์จากฝ่าบาท เหตุใดออกจากปากเซี่ยถงจือ ตระกูลข้าจึงกลายเป็นราษฎรธรรมดาไปได้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมีสีหน้าไม่เข้าใจ มองไปยังนิ่งฮุย “วาจาคุณชายนิ่งหมายความเยี่ยงไร ข้ากล่าวว่าจวนนิ่งป๋อเป็นราษฎรธรรมดาเมื่อใดกัน ข้าบอกว่ารักราษฎรดังลูกหลาน ในเมื่อข้ารักราษฎรดังลูกหลาน นับประสาอันใดกับจวนนิ่งป๋อเป็นคนส่งเทียบเชิญข้ามาเอง”

วาจาเขานี้ไม่มีช่องโหว่ให้จับผิดอันใดได้ ตระกูลนิ่งโมโหจนพูดไม่ออก

นิ่งฮุยสีหน้าย่ำแย่อย่างยิ่ง ถลึงตาใส่เขาด้วยความเดือดดาล กำลังคิดจะระเบิดออกมา

หลินจือฝู่รีบกล่าวว่า “ท่านป๋อ วันนี้เป็นวันมงคลของท่าน ระงับอารมณ์ด้วยๆ อย่าได้โมโห”

ท่านนิ่งป๋อคิดถึงเรื่องนี้ ก็รีบสะกดกลั้นไฟโทสะ มองนิ่งฮุยกล่าวว่า “ผู้ที่มาล้วนเป็นแขก ฮุยเอ๋อร์อย่าได้เหลวไหล”

การปะทะกันของสองฝ่ายก็ถูกสะกดให้สงบลงเช่นนี้ ทุกคนเดินไปร่วมโถงงานเลี้ยงในเรือนด้านหน้า

วันนี้คนที่ควรมาในเมืองหนิงโจวล้วนมากันครบ ทุกคนจับกลุ่มสามคนห้าคนสนทนากันอย่างครึกครื้น

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นถงจือเมืองหนิงโจว ย่อมต้องมีคนคิดประจบเอาใจ ถูกกลุ่มคนรุมล้อมพูดคุย

เดิมเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ชอบงานเลี้ยงเช่นนี้ นอกจากประจบสอพลอแล้วไม่ได้มีอื่นใดอีก

เขาทักทายกับคนข้างกายสองสามคำ จากนั้นก็รู้สึกนึกรังเกียจสถานการณ์ในตอนนี้ หันหลังเดินออกจากโถงงานเลี้ยง ไปหาที่สงบในลานด้านนอก

พอออกมาเดินเล่นก็พบว่าตระกูลนิ่งร่ำรวยมาก แม้ว่าสถานะพวกเขาไม่นับว่าสูงส่ง ตระกูลก็ไม่ได้มีผู้มีความสามารถอันใด แต่ตระกูลนิ่งมีเงินทองจริง ตั้งแต่ตระกูลพวกเขามีเจาอี๋เหนียงเหนียง การค้าก็ยิ่งกำไรมหาศาล ทำให้ความร่ำรวยตระกูลพวกเขายิ่งก้าวขึ้นไปอีกขั้น

แค่มองทิวทัศน์ในลานบ้านก็รู้ได้แล้ว อิฐที่ปูพื้นไม่ใช่อิฐชิงจวนธรรมดา แต่เป็นหินหยกขาวอวิ๋นกั่งแกะสลัดลวดลาย แลดูงามประณีตและมีระดับ วันนี้เรือนที่ใช้ต้อนรับแขกก็กว้างใหญ่เป็นพิเศษ รอบเรือนมีต้นไม้ดอกไม้ชอุ่มงาม ก้อนหินเรียงรายมากมี ทางตะวันตกของลานด้านหน้ายังสร้างบ่อปลาจิ๋นหลี่[1] ในบ่อมีปลาจิ๋นหลี่มีราคามากมาย กำลังว่ายน้ำสะบัดหางไปมาอย่างมีความสุข

เซี่ยอวิ๋นจิ่นหยุดก้มหน้ามองไปยังปลาจิ๋นหลี่ ค่อยๆ ยื่นมือไปหยิบอาหารมาเลี้ยงปลา

ขณะที่เขากำลังเลี้ยงปลาอย่างลืมสรรพสิ่งรอบกายอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลัง เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมอง เห็นคุณชายใหญ่นิ่งฮุยจวนนิ่งป๋อเดินมา

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นคนผู้นี้ก็นึกรังเกียจ หันหน้าหนีไม่มองอีก คิดไม่ถึงว่านิ่งฮุยกลับเดินมาข้างกายเขา

“เซี่ยอวิ๋นจิ่น เจ้าดูแคลนผู้อื่นเกินไปแล้ว เหิมเกริมเกินยิ่งนัก”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นค่อยๆ หันไปมองนิ่งฮุยกล่าวว่า “จวนนิ่งป๋อเจ้าเหิมเกริมหรือข้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นเหิมเกริมกันแน่ เริ่มแรกตระกูลเรากับตระกูลพวกเจ้าก็ไม่ได้มีเรื่องอันใดกัน แต่เจ้ากลับไร้เหตุไร้ผลบุกมาตระกูลเซี่ยข้า บอกให้พวกเรายกสถานะศิษย์ท่านอาจารย์หลิวให้แก่เจ้า”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเตือนสตินิ่งฮุย น่าเสียดายนิ่งฮุยฟังไม่เข้าหู และเขาไม่คิดว่าตนเองผิด

“ข้าให้พวกเจ้ายกให้ข้า เป็นอะไรไปหรือ เจ้าก็แค่ถงจือเล็กๆ ให้เจ้ายกสถานะศิษย์ท่านอาจารย์หลิวให้ข้า นั่นเพราะข้ายังไว้หน้าเจ้า”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นขมวดคิ้วมองนิ่งฮุย แววตาเยาะเย้ยอย่างไม่ปิดบัง “ตระกูลนิ่งเจ้าอาศัยสตรีได้บรรดาศักดิ์มาครอง ก็คิดว่าตระกูลตนเองยิ่งใหญ่หรืออย่างไร”

นิ่งฮุยโมโหเดือดดาล พุ่งเข้าหาเซี่ยอวิ๋นจิ่น ยกมือชี้หน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างโกรธจัดว่า “เจ้าหมายความเยี่ยงไร ว่าตระกูลนิ่งข้าเกาะผู้หญิง อาศัยผู้หญิงกินหรือ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นถามกลับอย่างไม่ได้ปฏิเสธว่า “หรือว่าไม่จริง”

นิ่งฮุยโมโหยกมือคิดจะผลักเซี่ยอวิ๋นจิ่น เซี่ยอวิ๋นจิ่นหลบถอยหลังด้วยสัญชาตญาณทันที นิ่งฮุยพุ่งมาอีก แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ผลักเซี่ยอวิ๋นจิ่น แต่กลับหงายหลังล้มตึงลงทันที

เซี่ยอวิ๋นจิ่นยังคิดว่าคนผู้นี้อาการป่วยอันใดกำเริบ คิดเข้าไปตรวจดูด้วยสัญชาตญาณ น่าเสียดายเขาไม่ทันได้ขยับ ก็เห็นสีหน้านิ่งฮุยบนพื้นค่อยๆ ไร้สีเลือด เขาเบิกตาโตคิดจะพูด น่าเสียดายพูดไม่ออกแม้สักคำ สุดท้ายก็สิ้นลมไปด้วยอาการตาเบิกโพลง

บนพื้นด้านหลังศีรษะเขามีโลหิตสดกองโตค่อยๆ ไหลซึมออกมา

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นภาพนี้ก็นิ่งไม่ขยับ แววตาคมกริบและดุดัน

นี่คืออุบายตระกูลนิ่งหรือ แต่ตระกูลนิ่งจะเอาความตายบุตรชายมาวางอุบายเขาหรือ เหตุใดเขาจึงรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้

ขณะเซี่ยอวิ๋นจิ่นกำลังคิดอยู่ พลันมีเสียงร้องดังขึ้นด้านหลัง “แย่แล้ว มีคนฆ่าคุณชายใหญ่แล้ว มีคนฆ่าคุณชายใหญ่แล้ว”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเงยหน้ามองไปอย่างรวดเร็ว เห็นคนท่าทางเหมือนบ่าวชายกำลังส่งเสียงตะโกนดัง เซี่ยอวิ๋นจิ่นจำคนผู้นี้ได้ เขาเป็นบ่าวรับใช้ประจำตัวนิ่งฮุย

แขกในโถงงานเลี้ยงไม่น้อยได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็แย่งเบียดกันออกมาดู

………….

[1] ปลาคาร์ป