ตอนที่ 673

หยวนหยวน พวกเรามาฆ่าคน

‘หยวนหยวน พวกมาร่วมกันฆ่าคนคนหนึ่ง’ มู่ชิงเกอพูดในใจ

พอได้ยินคำนี้ ดวงตาที่สวยงามของหยวนหยวนก็เกิดประกายแวววาวผงกศีรษะอย่างรีบเร่ง ‘ดีเลย ดีเลย ลูกพี่ว่าจะฆ่าใคร ข้าก็ฆ่าคนนั้น’

เขาเพิ่งพูดจบก็รู้สึกว่าทั้งตัวเกิดแสงวาบหนึ่ง

หยวนหยวนประหลาดใจพลางก้มมองร่างกายตัวเอง พอแสงหายไปบนร่างเขาก็มีเสื้อผ้าสีม่วงเงินเพิ่มขึ้นมาชุดหนึ่ง ไม่เป็นชีเปลือยอีกแล้ว

บนก้อนหินลอยนั้น แขนกิเลนถูกไหม้ไปหมดแล้ว

มู่เทียนอินเวลานี้ได้เพียงใช้แววตาที่เต็มไปด้วยความแค้นจ้องดูมู่ชิงเกอ เขาอยากให้มู่ชิงเกอตายแต่ทำไม่ได้

เส้นลมปราณของเขาทั้งตัวถูกกระเทือนจนขาดสะบั้น พลังเทพแตกสลาย บนร่างกายมีแต่รอยแผลเต็มตัว เลือดไหลนองพื้น

เดิมเขาคิดว่ามู่ชิงเกอจะถือโอกาสฆ่าเขา แต่นึกไม่ถึงว่าเขากลับยืนอยู่ที่เดิม ไม่กระดุกกระดิก ใบหน้ายังมีความชื่นมื่นผุดขึ้นเป็นบางครั้ง

ขณะที่เขาไม่รู้ว่ามู่ชิงเกอจะทำอะไรแน่ก็คิดถือโอกาสหลบหนีเพื่อเตรียมตัวแก้แค้นวันหลัง มู่ชิงเกอกลับมองมา นัยน์ตาที่ใสกระจ่างนั้นมีแต่จิตสังหารที่เย็นเฉียบรุนแรง

มู่เทียนอินพยายามฝืนร่างกายกุมแขนข้างที่ขาดแล้วยืนขึ้นมาบนพื้น

เขาเดินโซเซแค่นยิ้มกับมู่ชิงเกอ “ฮ่าๆ แค่เจ้าคิดจะฆ่าก็จะฆ่าข้าได้หรือ ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ข้าเป็นคนที่ฟ้าเลือกสรร ชะตาฟ้ากำหนด ข้าต่างหากจึงเป็นนายน้อยที่แท้จริงของตระกูลมู่ มีแต่ข้าเท่านั้นที่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้”

มู่ชิงเกอแค่นยิ้ม “ฝีมือเจ้าเมื่อไรจึงจะร้ายกาจเช่นที่เจ้าว่า”

เป็นคำเย้ยหยันที่ชัดแจ้ง

นี่ทำให้ดวงตามู่เทียนอินเปล่งประกายแค้นเคืองอย่างรุนแรง

เวลาเดียวก็นั้นทวนหลิงหลงที่มู่ชิงเกอถืออยู่ก็ปรากฎแสงเงินทองแสบตายิ่งนัก

พอแสงจางหายไป หนุ่มน้อยหน้าตางดงามคนหนึ่งก็ปรากฎขึ้นในตำแหน่งของทวนหลิงหลงเดิม ส่วนทวนหลิงหลงได้หายไปแล้ว

เห็นหยวนหยวนปรากฎตัวขึ้นด้วยสายตาตัวเอง มู่ชิงเกอรู้สึกดีใจจนแทบสิ้นสติ

เวลานี้นางไม่สนใจมู่เทียนอินแม้แต่นิด ความเหี้ยมโหดในนัยน์ตาที่ใสกระจ่างจางหายไปจนหมด ทำได้เพียงมองหยวนหยวนแล้วพิจารณาอย่างละเอียด

หยวนหยวนยังคงเป็นเช่นเมื่อก่อน เป็นเด็กหนุ่มสวยงามจนไม่มีที่ติ

เพียงแต่…

มู่ชิงเกอสังเกตเห็นว่า ไฝสีแดงที่หว่างคิ้วหยวนหยวนนั้นไม่มีอีกแล้ว หน้าผากเขาขาวสะอาด

“หยวนหยวน” มู่ชิงเกอพึมพำออกมา

หยวนหยวนที่เพิ่งออกมาเห็นโลกภายนอก เมื่อได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยใกล้ชิดนี้แล้วก็รีบร้อนหันร่างมา ขณะที่เห็นมู่ชิงเกอนัยน์ตาที่สวยงามก็มีแต่ความตื่นเต้น ยินดี

“ลูกพี่…” หยวนหยวนโผเข้าหามู่ชิงเกอด้วยความยินดี

มู่ชิงเกอยืนอยู่ที่เดิม กางสองมือออกรับหยวนหยวนที่โผเข้ามาในอ้อมอกตัวเองไว้ ร่างของหยวนหยวนมีกลิ่นอายคล้ายกับแสงอาทิตย์

แต่มู่ชิงเกอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่แสงอาทิตย์แต่เป็นกลิ่นของเปลวไฟ

เมื่อได้สัมผัสจริงจึงทำให้มู่ชิงเกอเชื่อว่านางไม่ได้ฝัน ไม่ได้อยู่ในดินแดนมายา หยวนหยวนที่ยอมสละตัวเองเพื่อปกป้องนางไว้ได้กลับคืนมาแล้วจริงๆ

“ลูกพี่ ข้าคิดถึงลูกพี่มากๆ” หยวนหยวนอิงอยู่ที่ไหล่มู่ชิงเกอพลางออดอ้อน

แววตามู่ชิงเกออบอุ่นลง แย้มยิ้มที่มุมปากอย่างนิ่มนวล นางกอดหยวนหยวนแล้วบอกเขาว่า “หยวนหยวน ข้าก็คิดถึงเจ้า ยินดีต้อนรับเจ้ากลับมา”

“ดีจริงๆ เลย ข้าสามารถอยู่เคียงข้างลูกพี่ได้อีกครั้งแล้ว ครั้งนี้ยังต้องให้หยวนหยวนคุ้มครองลูกพี่นะ ปกป้องลูกพี่เป็นหน้าที่ของหยวนหยวน” หยวนหยวนยืดตัวตรง ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่สวยงามดูจริงจังเต็มที่

แต่มู่ชิงเกอกลับสั่นศีรษะบอกเขาว่า “ไม่ พวกเราเคียงบ่าเคียงไหล่สู้รบ ต่างคนต่างปกป้องกัน”

ดวงตาหยวนหยวนค่อยๆ สว่างวาบขึ้น เขาผงกศีรษะอย่างจริงจัง ยิ้มกว้างบอกมู่ชิงเกอว่า “ได้เลย”

จนความยินดีที่ได้พบหยวนหยวนสงบลง มู่ชิงเกอจึงค่อยๆ มองไปที่มู่เทียนอิน ขณะที่มองเขาแววตาของนางก็เริ่มผุดความหนาวเหน็บขึ้นมาอีก

“เป็นเจ้านี่เอง” เวลานี้เองมู่เทียนอินก็จำหยวนหยวนได้แล้ว

เพียงแต่ เขานึกภาพไม่ออกว่าเจ้าหนูน้อยพญาเพลิงที่ถูกเขาตีจนวิญญาณแตกสลายนั้นเหตุใดถึงยังยืนอยู่อย่างมีชีวิตชีวาต่อหน้าเขาได้

ใช่แล้ว ทวน

เมื่อครู่นี้เขาออกมาจากทวนนั้น หลังจากออกมาแล้วทวนก็หายไป

“เวลานี้เจ้าเป็นจิตวิญญาณอาวุธ!” มู่เทียนอินร้องเสียงหลง

แล้วเขาเล่านับว่าเป็นอะไร ที่หานชุ่นเขาต้องสูญเสียอะไรไปมากมาย ถึงแม้ฆ่ามู่ชิงเกอไม่ได้ แต่ก็ทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส ทั้งยังได้เห็นอีกฝ่ายพรํ่าโทษตัวเอง ทั้ง เจ็บปวดที่คนอื่นต้องสละชีพเพื่อเขา พอนึกถึงแล้วก็ยังพอคลายความอัดอั้นลงได้บ้าง

แต่เวลานี้เล่า

คนที่ควรจะต้องตายนั้นกลับไม่ตาย ทั้งมู่ชิงเกอยังยืนอยู่ต่อหน้าตัวเองที่นี่ คอยบีบคั้นตัวเองตลอดเวลา ทั้งอัดอั้นตันใจ ทั้งเคืองแค้น ทั้งอิจฉาริษยา

อารมณ์ของมู่เทียนอินสะสมจนใกล้ถึงจุดระเบิด หากเวลานี้เขายังพอมีพลังอยู่จะต้องฆ่ามู่ชิงเกอโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่นิด แต่เวลานี้พลังเทพที่เขาพอจะเหลืออยู่เพียงพอให้ใช้ในการหลบหนีเท่านั้น

แววตามู่ชิงเกอวาววาบไปทีหนึ่ง ร่างหายไปจากที่เดิม

พอนางหายไป หยวนหยวนที่เดิมมีรอยยิ้มบนใบหน้าเองก็เปลี่ยนสีหน้า หายวับไปจากที่เดิมด้วย ลมที่เกิดขึ้นจากตัวเขาพัดผมมู่เทียนอินจนปลิวว่อน

เมื่อปรากฎกายขึ้นอีกครั้ง ทวนหลิงหลงก็ดิ่งลงมาจากฟ้าเสียบลงพื้นด้านหน้ามู่เทียนอิน ป้องกันเขาหลบหนี ทางข้างหน้าถูกขวาง มู่เทียนอินจำต้องถอยร่นไปข้างหลัง

เวลานั้นเอง มู่ชิงเกอยืนมือไพล่หลังอยู่ข้างหลังเขาแล้ว “คิดจะหนีหรือ”

ในทวนหลิงหลงมีเงาร่างหนึ่งเดินออกมานั้นก็คือหยวนหยวน

เวลานี้ เมื่อเขาเห็นใบหน้ามู่เทียนอินชัดเจนก็จำเขาได้ “เจ้าสารเลว ยังกล้าโผล่หน้ามาให้ข้าเห็นอีก”

มู่เทียนอินถูกพวกเขาบีบอยู่ตรงกลางไปไหนไม่ได้ เขาขยับตัวอยู่ที่เดิม สีหน้าอึมครึมน่ากลัว

มู่เทียนอินมองที่มู่ชิงเกอ พูดอย่างเคืองแค้นว่า “มู่ชิงเกอ เจ้าได้เป็นราชาเทวะน้อยของดินแดนฮ่วนเยวี่ยแล้ว เหตุใดยังจะมาแย่งชิงตำแหน่งนายน้อยตระกูลมู่กับข้า อีก”

แต่มู่ชิงเกอกลับหัวเราะเยาะว่า “จนป่านนี้ เจ้ายังนึกว่าที่ข้ามาตามนัด มาฆ่าเจ้านั้นเพื่อตำแหน่งนายน้อยตระกูลมู่หรือ”

นางส่ายหน้าช้าๆ แววตามืดลง รอยยิ้มที่มุมปากหายไป “ที่ข้าจะฆ่าเจ้าเพราะเจ้าสมควรถูกฆ่า”

คำว่าฆ่าคำสุดท้ายนั้นพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ เปี่ยมพลังเต็มที่

“หยวนหยวน!” ทันใดนั้น มู่ชิงเกอตะโกนเรียกหยวนหยวน

สีหน้าหยวนหยวนร้ายกาจขึ้นมา ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่สวยงามยิ้มอย่างโหดเหี้ยม

เขาก้มตัวพุ่งเข้าหามู่เทียนอิน ขณะที่มู่เทียนอินรีบใช้พลังเทพสุดท้ายเรียกพลังกฎบัญญัติเพื่อคุ้มครองตัวเองนั้น หยวนหยวนก็ได้แปลงเป็นแสงเงินแทงเข้าที่หน้าอก จนทะลุออกไปข้างหลัง แล้วตกลงในมือมู่ชิงเกอ

มู่เทียนอินยืนอยู่ที่เดิมมองรูเลือดที่หน้าอกอย่างไม่อยากจะเชื่อ

สายตามู่ชิงเกอมองที่ทวนหลิงหลงแล้วพูดเบาๆ ว่า “หลิงหลง หยวนหยวนพวกเรามาฆ่าเขาพร้อมกัน”

ทวนหลิงหลงพลันมีแสงวาบออกมา เสียงของหยวนหยวนก็แว่วออกมา “วางใจเถอะลูกพี่ทุกอย่างปล่อยให้หยวนหยวนจัดการเอง”