ตอนที่ 860

ข้าย่อมยินดี!

“พวกท่านมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาหยุดยั้งข้า” มู่ชิงเกอเอ่ย นํ้าเสียงยังคงเผด็จการดังเช่นที่เคยเป็นมา

แววตานางดูแคลน ไม่ใช่ต่อตัวบุคคลแต่ต่อท่าทางของพวกเขา แน่นอนว่าท่าทีต่อต้านของพวกเขา อยู่ในความคาดหมายของนาง ไม่เช่นนั้นนางคงไม่ประกาศข่าวการสมรสกับซือมั่วต่อหน้าผู้คน

สิ่งที่นางต้องการคือ การสมรสที่เปิดเผยเป็นทางการ

ดังนั้น ก่อนที่จะเกิดขึ้นนางจึงต้องขจัดแรงต่อต้านทุกชนิด ขจัดเสียงต่อต้านทั้งหมดให้สิ้นไป นางจะ ทำให้คนทั้งโลกรู้ว่าขอเพียงให้รักกัน เทพและมารแล้วอย่างไร

นางต้องการใช้พลังของตัวเองแบกรับแรงกดดันจากแผ่นดินเทพทั้งลี่สมุทรทั้งหมด

ท่าทีของมู่ชิงเกอทำให้ราชาเทวะหลายคนโกรธแค้น

หลียวนแย่งเอ่ยขึ้นก่อน เสียดสีด้วยนํ้าเสียงเย็นเฉียบ “เจ้าไม่รู้หรือว่าเทพมารสองเผ่าไม่อาจแต่งงานกันได้ ถึงขนาดจะทำการฝืนกฎฟ้าน่าหัวเราะ”

“ที่ข้าบำเพ็ญนั้น…” มู่ชิงเกอเสียงดังขึ้น “ก็คือหลักวิถีฝืนชะตาฟ้า หากเทพมารแต่งงานกันเป็นการฝืน

กฎฟ้า ข้าก็จะฝืนกฎฟ้า มีปัญหาอะไรไหม”

เหิมเกริม!

เหิมเกริมเกินไปแล้ว!

คำพูดของมู่ชิงเกอสั่นสะท้านทุกคน ทำให้เหล่าราชาเทวะที่คัดค้านต่างเบิกตาโตทั้งสองข้าง ขณะนั้นก็ถูกพลังบารมีของนางสะกดไว้จนไม่สามารถตอบโต้ได้

หลียวนมองนางด้วยความตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม ราวกับนึกไม่ถึงว่ามู่ชิงเกอจะยังสามารถพูดได้อย่างเต็ม ภาคภูมิภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

“นี่…นี่มันเป็นการทรยศหลักการ ผิดทำนองคลองธรรมชัดๆ”

“ระหว่างเทพมารสองเผ่ามีความแค้นอยู่นับไม่ถ้วน หลายแสนปีมานี้ไม่อาจคลี่คลายได้! เจ้าเป็นราชา เทวะทั้งยังเป็นราชาเทวะคนเดียวของแผ่นดินเทพตะวันตก จะทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร”

“หรือว่าตระกูลมู่ของเจ้าสมคบกับเผ่ามาร มีความคิดชั่วร้ายจริงๆ!”

เสียงเค้นถามดังมาจากปากของราชาเทวะเหล่านี้ มีเพียงสองคนที่ไม่ได้ส่งเสียงก็คือราชาเทวะฮ่วน เยวี่ยและราชาเทวะจงซาน เพียงแต่เวลานี้ทุกคนถูกท่าทางของมู่ชิงเกอทำให้โกรธเกรี้ยวจนไม่ได้สนใจความเงียบสงบของสองคนนี้

“ตระกูลมู่ของข้าทำอะไรสง่าผ่าเผย ไม่เคยสมคบกับคนนอกเผ่าทำสิ่งที่ผิดต่อผลประโยชน์ของเผ่า เรา ทุกท่านโปรดระวังคำพูดด้วย” ซวีซิวลุกขึ้นมาพูดเสียงดัง

คำพูดของเขาชัดเจนฉะฉาน ทำให้ไม่มีใครมองข้ามเขาได้

“ผู้เฝ้ามอง!”

เขาลุกขึ้นมาทำให้เหล่าราชาเทวะต่างขมวดคิ้ว

สี่สาวใช้เบื้องหน้ามู่ชิงเกอ แต่ละคนมีแววตาพิฆาตใบหน้าเย็นเฉียบมองดูราชาเทวะที่ส่งเสียงคัด ค้านเหล่านี้

พวกเขาเคยรู้ถึงความเป็นมาของเจ้านายตัวเองกับราชามารหรือ

เคยรู้หรือว่าพวกเขาเคยผ่านอะไรมาด้วยกันบ้าง

รู้ถึงความสำคัญในใจที่พวกเขามีต่อกันหรือไม่ ถึงมาส่งเสียงโวยวายคัดค้านกันอยู่ที่นี้

เจ้านายพูดไม่ผิด พวกเขามีคุณสมบัติอะไรที่จะมาคัดค้าน ญาติผู้อาวุโสของเจ้านาย รวมทั้งพวกเขาลูกน้องเหล่านี้ต่างตั้งตารอ คิดฝันถึงวันนี้

“ผู้เฝ้ามอง ในเมื่อท่านเป็นผู้เฝ้ามอง เป็นผู้มีปัญญาในแผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทรก็สมควรทัดทานราชา เทวะพวกท่านไม่ให้ทำเรื่องที่ผิดทำนองคลองธรรมเช่นนี้” ราชาเทวะจินกวงบอกซวีซิว

“ราชาเทวะพวกเราเพียงแค่แต่งงานเท่านั้น เหตุใดจึงเป็นเรื่องผิดทำนองคลองธรรมไปแล้ว” ราชครูก็เดินออกมา

“ฮึ! ราชาเทวะพวกท่านแต่งกับใครก็ไม่แต่งกลับจะแต่งกับราชามาร หรือผู้ชายทั้งหมดในแผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทรไม่มีคนไหนเข้าตาเลยหรือจึงต้องไปแต่งกับผู้นำมารคนหนึ่ง!” ราชาเทวะเซียนเหนี่ยวพูดออกมาตรงๆ

“พวกท่านว่ามารไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนี้ข้าอยากถามพวกท่านว่า คนเผ่ามารเหล่านี้เคยข่มขืนบุตร ภรรยาพวกท่าน เคยสังหารบิดามารดาพวกท่าน หรือขุดสุสานบรรพบุรุษพวกท่านบ้างไหม” มู่ชิงเกอพูดเรียบๆ ด้วยนํ้าเสียงเย็นเฉียบจนน่ากลัว

เมื่อคำพูดไม่เกรงใจของนางเปล่งออกมา ทุกคนต่างสีหน้าเปลี่ยนแปลงไป แม้แต่ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยที่รักษาความเงียบสงบมาตลอดเวลาก็ยังหันมองนาง

แต่มู่ชิงเกอราวกับมองไม่เห็นสีหน้าน่าเกลียดเหล่านี้พูดต่อว่า “อะไรคือเทพ อะไรคือมาร พวกท่านดู ดูเก้าชั้นฟ้าของข้านี่ ตระกูลมู่ของข้าหลายแสนปีมานี้ตั้งอกตั้งใจคุ้มครองความสงบสุขของเผ่าเทพ แต่เมื่อหมื่นปีก่อน เพียงเพราะกลุ่มคนละโมบโลภมาก กลุ่มราชาเทวะที่เปลือกนอกดีงามกระทำกับพวกเราเสียจนแทบหมดสิ้นตระกูล เวลานั้นเผ่าเทพของพวกท่านไปอยู่ที่ไหน ไม่ใช่ต่างหลบอยู่ในดินแดนเทพตัวเองโดยไม่แยแส มีใครเคยลุกขึ้นมารักษาคุณธรรมความดีงามบ้าง ก่อนหน้านี้จื่อกวงคลุ้มคลั่งสังหารภรรยาเอกภรรยาน้อยจนหมดสิ้น เส้าเทียนเพื่อรักษาชีวิตตัวเองทำลายดินแดนเส้าเทียน สังหารลูกศิษย์ตัวเองหมดสิ้น พวกเขามีส่วนไหนที่เหมือนเทพบ้าง! ข้าว่าพวกเขาต่างหากจึงจะ เป็นมารตัวจริง! ไม่สิ ว่าพวกเขาเป็นมารจะกลายเป็นการดูถูกคำว่ามารเสียด้วยซ้ำ!”

คำพูดที่อุกอาจรุนแรงเหล่านี้ สั่นสะเทือนจนทั้งตำหนักใหญ่เกิดเสียงดังหึ่งๆ คนในตำหนักถูกคำพูดของนางทำให้ตะลึงตาค้าง

มู่ชิงเกอหรี่ตาสองข้าง ยิ้มแค่นว่า “วันนี้พวกท่าน ทำมาเป็นพูดถึงคุณธรรมดีชั่วที่ถิ่นของข้า อะไรคือมาร อะไรคือเทพ ถุย! ล้วนเป็นเผ่ามนุษย์ทั้งนั้น แต่เพราะบำเพ็ญต่างกันเลยต้องสรรหาความผิดถูก ต่อสู้ด้วยเหตุนี้มาหลายแสนปี พวกท่านช่างไร้เดียงสาแท้ๆ!”

ซวีซิวสูดลมหายใจเข้าลึก สกัดความพลุ่งพล่านในหัวอก เขาหันหน้าให้เหล่าราชาเทวะที่คัดค้านและเอ่ยว่า “ทุกท่าน คำพูดราชาเทวะเรา พวกท่านคงได้ยินชัดเจนแล้ว ไม่ว่าพวกท่านจะมีความคิดเช่นไร อีกสามเดือน เก้าชั้นฟ้ายินดีต้อนรับทุกท่านที่มาแสดงความยินดีอย่างจริงใจ หากไม่มาพวกเราก็ไม่แข็งขืน แต่หากตั้งใจจะมาก่อเรื่อง พวกเราเก้าชั้นฟ้าก็ขอต่อกรจนถึงที่สุด!”

ตาดำทุกคนหดลงทันที ตกตะลึงค้าง

พวกเขาเดิมเข้าใจว่านี่เป็นเพียงความคิดมู่ชิงเกอเพียงคนเดียว แต่นึกไม่ถึงว่าคนเก้าชั้นฟ้าก็สนับสนุน นางด้วย

การสนับสนุนของซวีซิวทำให้มู่ชิงเกอมองไปยังเขา

“ผู้เฝ้ามอง ท่านท่าน…” ราชาเทวะสือฟางโมโหจนไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อ

การที่พวกเขาพูดไม่ออกทำให้มุมปากมู่ชิงเกอผุดรอยยิ้มเยาะออกมา

ทันใดนั้นเอง

“ฮึ เจ้าอยู่ที่นี่อยากแต่งงาน แต่ราชามารอาจไม่ต้องการก็ได้ ตามที่ข้ารู้มา แต่ไหนแต่ไรมาราชามารไม่ เพียงไม่ชอบผู้หญิง ถึงขนาดเกลียดเสียด้วยซํ้า” หลียวนพูดอย่างอิจฉาริษยา

แต่หลังจากนางพูดจบก็เกิดเสียงที่ทั้งสูงศักดิ์ทั้งเย็นเฉียบดังมาจากนอกตำหนัก “ข้าย่อมยินดีแต่งงาน ด้วย!”

พอเสียงนี้ดังขึ้นก็ทำให้ทุกคนในตำหนักสนใจขึ้นมาทันที

มู่ชิงเกอมองไปนอกประตูด้วยนัยน์ตาที่สะท้านนิดๆ การปรากฎตัวของซือมั่วเหนือความคาดหมายของนาง ควรพูดว่านางคิดไม่ถึงว่าซือมั่วจะมาถึงที่นี่

“ราชามาร!”

ขณะที่เงาร่างสีดำสูงใหญ่นอกประตูปรากฎตัวต่อสายตาของทุกคน เหล่าราชาเทวะในตำหนักต่างตื่น ตัว มองเขาด้วยสายตาระแวดระวังเต็มที่ทันที

ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยและราชาเทวะจงซานก็มองไปที่ประตูตำหนักด้วย เพียงแต่แววตาของพวกเขาแตกต่างกัน

ราชาเทวะจงซานระแวดระวัง ส่วนราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยคล้ายกำลังใช้ความคิดอยู่

หลียวนก็มองไปทางซือมั่วเช่นเดียวกัน ขณะที่เห็นใบหน้าที่ทำให้นางเฝ้าฝันพร่ำเพ้อนั้น นางก็ลืมคำ พูดที่ทำให้นางปวดร้าวเมื่อสักครู่ไปจนหมด

แต่ซือมั่วกลับไม่มองนางแม้แต่นิด เพียงสาวเท้าก้าวเข้ามาในตำหนัก เดินมุ่งหน้าไปหามู่ชิงเกอที่ ตำแหน่งบัลลังก์ราชาเทวะโดยไม่ได้เบี่ยงสายตาแม้แต่นิด

ราวกับว่าเวลานี้ในสายตาพวกเขามีเพียงกันและกันเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นเลย…