ตอนที่ 1022 ไม่เห็นข้า ไม่นึกถึงข้า ลืมข้า (2)

ในขณะที่ไก่ตัวน้อยกัดฟันอยู่ในใจ หนิงหยางก็เตะไก่อีกตัวหนึ่งออกไป และ ถอนหายใจ

“ข้าสงสัยว่าศิษย์พี่ซูเป็นยังไงบ้าง”

“หลิงเอ๋อหลั่งน้ำตาทุกวัน ไม่มีใครพบเฉินเออร์หนิว มีเพียงชายชราเท่านั้นที่ยังคงนั่งดื่มชาอยู่ที่นั่นทุกวัน…”

หนิงหยางส่ายหัว ถูมือแล้วประนมมือเข้าด้วยกันหลังจากโปรยเศษอาหารในนั้นจนหมดแล้วก็หันหลังกลับจากไป

ในเวลาเดียวกัน ในทะเลทรายหลิวฟา ร่างกายของซูฉินเป็นเหมือนสัตว์ป่า วิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วเต็มพิกัด

ดวงตาของเขาเป็นสีแดง แสงสีม่วงส่องสว่างบนร่างกายของเขา และความหิวโหย ในหัวใจของเขาได้กัดกินการรับรู้ทั้งหมด กลายเป็นความผันผวนที่น่าสะพรึงกลัวที่ยังคงปะทุขึ้นในร่างกาย

พายุก่อตัวขึ้นทีละน้อย เปล่งเสียงคำรามสู่ท้องฟ้า

การลบล้างธรรมชาติของมนุษย์ การไหลเข้าของความเป็นเทพ และวังวนที่ ไม่สมบูรณ์ซึ่งเกิดจากการผสานรวมกัน เปรียบเสมือนเหวที่สามารถกลืนทุกสิ่งได้ ทำให้ซูฉินจมอยู่ในนั้น

เขาสูญเสียความตระหนักรู้ในตนเอง ความเข้าใจในสิ่งต่างๆ หรือพูดให้ชัดเจนคือ เขาสูญเสียวิจารณญาณในฐานะมนุษย์

ราวกับว่าพันธนาการที่กำหนดโดยแนวคิดของมนุษย์ได้ถูกเปิดออก

ในการปลดปล่อยความบ้าคลั่งอันไม่มีที่สิ้นสุดนั้น ซูฉินก็จมลง

สำหรับเขา สิ่งใดๆ ในโลกนี้สามารถเป็นอาหารได้ คำสี่คำ ‘หิว และไม่เลือกสรรเกี่ยวกับอาหาร’ สามารถอธิบายสถานะของซูฉินได้อย่างสมบูรณ์แบบในขณะนี้

ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ร้ายในทะเลทราย เห็ดเดินได้ หรือลมหายใจที่พัดมาตามสายลม เขาก็สามารถกลืนกินพวกมันได้ทั้งหมด

นอกจากนี้สิ่งต่างๆ ในโลกก็กลายเป็นเหมือนน้ำหวาน

ดูเหมือนพวกมันจะมีเจตจำนงของตนเอง มาจากทุกทิศทุกทางด้วยตัวเอง สาดเทลงในร่างกายของซูฉินด้วยความยินดี หล่อเลี้ยงพิษต้องห้ามและหล่อเลี้ยงดวงจันทร์ม่วงของเขา เป็นผลให้ร่างกายของซูฉินไม่เพียงแต่เปล่งประกายด้วยแสงสีม่วงเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยหมอกซึ่งเป็นพิษต้องห้ามอีกด้วย

เมื่อเขาก้าวไปข้างหน้า ร่างของเขาก็ค่อยๆ กลายเป็นกลุ่มแสงสีม่วง และทุกที่ ที่เขาผ่านไป ทรายทั้งหมดบนพื้นก็กลายเป็นเถ้าล่องลอยขึ้น ราวกับกราบไหว้สักการะ

กลุ่มสัตว์ร้ายในระยะไกลดูเหมือนจะสูญเสียความสามารถในการหลบหนีในขณะนี้ พวกมันตัวสั่น พฤติกรรมของพวกมันถูกควบคุมโดยความกลัวจากวิญญาณ และสัญชาตญาณ

ซูฉินได้พุ่งเข้ามา และพวกมันก็เน่าเปื่อยภายใต้การจ้องมองของเขา กลายเป็นสารอาหารหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา

แม้แต่สิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังอย่างเห็ดก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหลีกหนีจากการตระเตรียมของโชคชะตา เมื่อซูฉินเข้าใกล้เหมือนโลกช่วยปราบปรามและทำลายทุกสิ่ง

เปลือกที่แข็งแกร่งไม่สามารถป้องกันได้แม้แต่น้อย และไม่สามารถหยุดฝีเท้าของซูฉินได้เมื่อมันแตกกระจาย

เขาเดินเข้าไปหาอาหาร ยกมือขึ้นหยิบชิ้นหนึ่งแล้วยัดมันเข้าปากอย่างบ้าคลั่ง

เขารู้สึกว่ากินช้าไปนิดหน่อยแบบนี้ ดังนั้นปากจึงงอกขึ้นมาทั่วร่างกายของเขา เขาก็กลืนกินมันต่อไป และมือซ้ายที่หายไปก็กลับมาเติบโตอีกครั้ง ตราบใดที่ซูฉินต้องการมันก็เป็นเพียงเรื่องของความคิดซึ่งง่ายดายมาก

ดวงจันทร์เปล่งพลัง พิษต้องห้ามก็ล่องลอยและเงาก็หวาดกลัวอย่างมากในขณะนี้ และบรรพบุรุษนิกายเพชรไม่กล้าที่จะปล่อยความผันผวนแม้แต่น้อย

“ลืมข้า ลืมข้า…”

บรรพบุรุษนิกายเพชรสวดภาวนาในใจ และเงาก็ทำเช่นเดียวกัน

พวกเขากลัวยิ่งกว่าครั้งใดๆ

พวกเขาเคยเห็นความบ้าคลั่งของซูฉินมาก่อน แต่มันก็ไม่เคยทำให้พวกเขา สิ้นหวังเหมือนครั้งนี้

เพราะพวกเขาสัมผัสได้ว่าซูฉินในขณะนี้จะกลืนกินพวกเขาจริงๆ

ตราบเท่าที่อีกฝ่ายต้องการ

ผู้ที่กลัวพอๆ กันก็คือนิ้วเทพ

เขาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยแรงกระตุ้น ทันทีที่เขาตื่นขึ้นและกำลังจะส่งคลื่นแห่งความไม่พอใจออกไป แต่ในวินาทีต่อมา เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในโลกภายนอก และจิตใจของเขาก็กรีดร้องออกมา

โดยไม่ลังเลใด ๆ เขากลั้นหายใจทั้งหมดทันทีและแสร้งทำเป็นนอนหลับต่อไปในขณะที่ตัวสั่น แต่ความกลัวในใจไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้อีกต่อไป

“นี่ นี่ นี่… นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!”

“ข้าเพิ่งหลับไป ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!”

นิ้วเทพสั่นเทา ความตื่นตระหนกในใจก็ปะทุขึ้นในร่างกายเหมือนกระแสน้ำหลาก ในขณะนี้ ในความรู้สึกของเขา มันเหมือนกับการเผชิญหน้ากับเทพจันทราโลหิต และจักรพรรดิโบราณจิตวิญญาณ

ความหิวโหยของซูฉินทำให้รู้สึกราวกับว่าอีกฝ่ายสามารถกลืนกินเขาได้ตลอดเวลา การรับรู้นี้ทำให้เขาสิ้นหวังและเต็มไปด้วยความโศกเศร้า และความ ขุ่นเคืองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เขารู้สึกว่าตอนนี้โชคชะตากำลังเล่นตลก เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากฟันเฟืองแห่งโชคชะตา ถูกโจมตีโดยอำนาจแห่งโชคร้ายของตัวเอง และเป็นความโชคร้าย อย่างยิ่ง

“ข้าซ่อนตัวจากร่างหลักมานานเพราะกลัวที่จะถูกกลืนหายไป ต่อมาเพื่อหลีกเลี่ยงจักรพรรดิโบราณจิตวิญญาณ ข้าจึงต้องร่วมมือกับเขา”

“แต่… ใครก็ได้บอกข้าทีว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าซ่อน ในที่สุดเขาก็ซ่อนตัวอยู่ในท้องของเขา แต่เขาก็ยังอยากจะกลืนกินข้า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่! ไม่ มันไม่น่าเร็ว ขนาดนั้น น่าจะหลายปีก่อน เขาอยากจะไปถึงจุดนี้”

“นอกจากนี้ เขาเหมือนกับเทพผู้ได้มาซึ่งลบล้างธรรมชาติของมนุษย์ และรวมเข้ากับความเป็นเทพ อาศัยการลบล้างธรรมชาติของมนุษย์เพื่อความอยู่รอด ต่างจาก ดวงวิญญาณอันสูงส่งอย่างข้า ข้าต่างหากที่สมกับเป็นเทพเจ้า แต่ความรู้สึกนี้น่ากลัวมาก!”

“อีกอย่าง…ธรรมชาติของมนุษย์ของเขากำลังต่อสู้กับความเป็นเทพ นี่มันเรื่องบ้าอะไร ทำไมเขาต้องสู้ด้วย นี่ก็คือ เหตุผลที่เขาตกอยู่ในความบ้าคลั่ง”

นิ้วเทพเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและโกรธ แต่ในขณะนี้ร่างกายของซูฉินหยุดชั่วคราวราวกับกำลังฟังอยู่

หลังมื้ออาหารนี้จบลง เงาแสร้งทำเป็นตาย บรรพบุรุษของนิกายเพชรก็ก้มหัวลง และนิ้วเทพก็แกล้งหลับทันทีไม่กล้าขยับ

ลึกๆ ในใจพวกเขาต่างก็อธิษฐาน

“ไม่เห็นข้า ไม่นึกถึงข้า ลืมข้า…”

อารมณ์ประสาทและความรู้สึกไม่สบายใจเกิดขึ้นในจิตสำนึกของพวกเขาพร้อมๆ กัน

ครู่ต่อมาซูฉินก็เคลื่อนตัวมุ่งหน้าตรงไปในระยะไกล ซึ่ง… มีอาหารอร่อยๆ มากมาย

เงาถอนหายใจด้วยความโล่งอก บรรพบุรุษนิกายเพชรเงยหน้าขึ้นอย่างสั่นเทา และนิ้วเทพเศร้าโศก

“ข้าควรทำยังไงดี ถ้าเป็นแบบนี้นานเกินไป เขาจะกลายเป็นปีศาจบริสุทธิ์ที่อันตรายอย่างยิ่ง”

“นอกจากนี้มีบางอย่างผิดปกติกับเขา ปกติแล้วการผสานกับความเป็นเทพ มันเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะรู้สึกกลัวเช่นนี้!”

“ความรู้สึกที่เขามอบให้ข้านั้นมากล้นเกินไป! ให้ตายเถอะ ไม่ว่าข้าจะทำอะไรก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อเขากลายเป็นเทพเจ้า ข้าก็จบสิ้นแล้ว เทพเจ้าแบบนี้สามารถกินตัวเองได้เมื่อเขาหิว มันเป็นตัวตนที่บ้าคลั่งอย่างแท้จริง!”

เมื่อนิ้วเทพกังวลอย่างมาก ความบ้าคลั่งในดวงตาของซูฉินก็รุนแรงขึ้น และอาหารที่เขาสัมผัสได้ก็เข้ามาใกล้ขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ

เขารู้สึกได้ว่าอาหารตรงหน้าเขาหอมกว่าที่เคย ทำให้เขาโหยหาอย่างมาก และความรู้สึกหิวก็มาถึงจุดสูงสุดในขณะนี้

“หิว…หิว…”

ตรงหน้าเขา บนทะเลทรายมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

มันคือกัปตัน!

เขามองไปในระยะไกล มองดูพายุสีม่วงที่กำลังเข้ามาอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาไม่ดูสบายๆ เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป และดวงตาของเขาก็แสดงความเคร่งขรึมที่หา ได้ยาก

“น้องชาย…”