ตอนที่ 110-3

มู่ชิงเกอเจ้ามียางอายหรือไม่

“เรื่องเล่าเกี่ยวกับที่ราบลั่วรื่อ เจ้ารู้มากน้อยเพียงใด” หานฉายไฉ่ยิ้มด้วยความมั่นใจ รอยยิ้มตรงมุมปากเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง “ว่ากันว่าเมื่อพันปีที่แล้ว ที่ราบลั่วรื่อนั้นมีสภาพเหมือนกับบริเวณรอบๆ ที่เติมไปด้วยต้นไม้เขียวขจีและมีแหล่งแม่นํ้าลำธาร หนอง บึง แต่ทว่า มีวันหนึ่งคนที่อยู่ที่นี่เห็นกับตาว่ามีเปลว เพลิงถูกยิงลงมาจากบนท้องฟ้าและตกลงมาที่นี่ ทันใดนั้นต้นไม้ก็ถูกแผดเผาจนมอดไหม้ แม่นํ้าลำธารแห้งเหือดลง พื้นที่เขียวขจีก็ได้กลายเป็นที่ราบแห้งแล้งที่ไม่มีพืชพรรณใดขึ้นอีกเลย มีเพียงกรวดทรายสีโลหิต และเพราะกรวดทรายพวกนั้นเจิดจ้าดั่งแสงอาทิตย์ หลังจากนั้น ผู้คนจึงเรียกที่นี่ว่าที่ราบ*ลั่วรื่อ”

“หากตำนานที่เล่าขานกันมานั้นเป็นจริง เปลวเพลิงที่ตกลงมาในตอนนั้น คือพญาเพลิงอย่างนั้นรึ” มู่ชิงเกอตะลึงกับตำนานนี้ และยังสัมผัสได้ถึงความนัยที่แฝงอยู่ในคำพูดของหานฉายไฉ่

“ใช่แล้ว! ต้องเป็นพญาเพลิงเมฆสุริยาเป็นแน่ ที่ร้อนแรงดั่งสุริยา เจิดจ้าเป็นที่สุด ที่ๆเคลื่อนตัวผ่าน ไม่มีต้นไม้ใบหญ้าขึ้นอีก ดั่งดวงสุริยาที่เผาไหม้เมฆา” นํ้าเสียงของหานฉายไฉ่แฝงความตื่นเต้น

มู่ชิงเกอกลับนิ่งเป็นอย่างมาก นางขมวดคิ้ว และถามว่า “ตอนนี้ข้าอยากจะรู้ว่า พญาเพลิงเมฆสุริยายังอยู่ที่นี่หรือไม่”

พญาเพลิงนั้นเป็นของวิเศษและสามารถเคลื่อนไหวได้ตลอดเวลา พวกเขาอุตส่าห์เดินทางมาไกลถึงที่นี่ หากพญาเพลิงเมฆสุริยาหายไปแล้วล่ะ ก็มาโดยเปล่าประโยชน์อย่างนั้นหรือ

“เป็นไปไม่ได้” หานฉายไฉ่ปฏิเสธคำคาดการณ์ของมู่ชิงเกอ

เขาอธิบายว่า “ก่อนหน้านี้ ข้าได้ส่งคนจำนวนนับไม่ถ้วนไปสืบ จนรู้ว่าพญาเพลิงเมฆสุริยายังอยู่ที่นี่” ทันใดนั้น เขาก็หยุดพูด พลางขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างไม่แน่ใจว่า “หลายปีมานี้ ภูมิลักษณ์ของที่นี่มั่นคงมาโดยตลอด เพราะฉะนั้น ข้าจึงไม่ได้สนใจ แต่วันนี้ ดูแล้วหนึ่งพันปีก่อน พญาเพลิงเมฆสุริยาอาจจะเกิดการต่อสู้กับพญาเพลิงอื่นๆ จนได้รับความเสียหายหนัก และหลังจากที่ตกกระทบลงที่นี่ จึงได้หลับใหล เพื่อพักฟื้น”

“ระหว่างพญาเพลิงก็มีการต่อสู้กันเองหรือ” เป็นครั้งแรกที่มู่ชิงเกอได้ยินเรื่องราวเช่นนี้

หานฉายไฉ่จ้องนางทีหนึ่ง ในตาหงส์แฝงความได้ใจ “แน่นอน พญาเพลิงนั้นมีจิตวิญญาณ เมื่อพบกับผู้ที่มีพลังเทียบเท่ากันแน่นอนว่าจะต้องมีการต่อสู้ หากสามารถล้มหรือกลืนกินอีกฝ่ายได้ จะสามารถเพิ่มพลังให้กับตนเองได้”

มู่ชิงเกอฟังจนอ้าปากค้างเพราะความอึ้ง นางค้นพบอีกครั้งว่า โลกใบนี้ สิ่งที่นางพบเจอยังน้อยถึงน้อยที่สุด

ในตอนนี้ หานฉายไฉ่ไม่มีอารมณ์จะมาให้ความรู้เรื่องนี้กับมู่ชิงเกอ เขาเคลื่อนตัวเข้าไปในที่ราบลั่วรื่อ และได้หายไปจากตรงหน้าของมู่ชิงเกอในทันที

ไม่ได้คิดอะไรต่อ มู่ชิงเกอรีบตามไป

ในที่ราบลั่วรื่อ ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่เลย

ทั้งสองต่างลงมืออย่างไม่ลังเลและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอยู่ในที่ราบลั่วรื่อ

เพียงมองจากระยะอันห่างไกล ก็จะเห็นแสงสีนํ้าเงินที่ส่องประกาย 2 แสง โดดไปมาอยู่ในที่ราบแห่งนี้

ครู่หนึ่ง ทั้งสองก็หยุดลงบริเวณจุดศูนย์กลางของที่ราบลั่วรื่อ

หานฉายไฉ่สำรวจรอบๆ ในอาณาเขตสีโลหิต และพูดกับมู่ชิงเกอว่า “ข้าสัมผัสได้ว่า ที่นี่มีธาตุไฟที่หลากหลายและมั่นคง ซึ่งก็เป็นการบ่งบอกได้ว่า พญาเพลิงเมฆสุริยายังคงหลับใหลอยู่ ณ ที่แห่งนี้”

‘ธาตุไฟอย่างนั้นหรือ เหตุใดข้าจึงสัมผัสไม่ได้!’ มู่ชิงเกอเองก็มองไปรอบๆ เช่นกัน แต่กลับไม่ได้มีความรู้สึกอันใด

‘เจ้านายโง่ ในร่างกายของเขามีสายโลหิตแห่งไฟ เป็นธรรมดาที่จะไวต่อพลังของไฟ และแน่นอนว่าจะต้องสัมผัสได้ในทุกรายละเอียด’ เสียงของเหมิงเหมิงดังขึ้นในความคิดของมู่ชิงเกอ

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!

หลังจากที่เหมิงเหมิงได้อธิบาย ในที่สุดมู่ชิงเกอก็เข้าใจแล้ว

“นี่ถือเป็นข่าวดี!” ใบหน้าอันน่าเย้ายวนของหานฉายไฉ่ เผยรอยยิ้มที่แฝงความตื่นเต้น “หากพญาเพลิงเมฆสุริยายังคงหลับใหลอยู่ที่นี่ ก็แสดงว่ามันไม่ได้ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์แบบ ถ้าเช่นนั้น สำหรับการลงมือขั้นต่อไปของเรา ก็ถือว่าสามารถลดความเสี่ยงลงได้บ้างแล้ว”

“ก่อนอื่น ข้าจะต้องหาที่ซ่อนของพญาเพลิงเมฆสุริยาให้พบก่อน” จ้องมองหานฉายไฉ่ที่ดูผิดแผกไปจากปกติ มู่ชิงเกอขมวดคิ้วแล้วเตือน

ด้วยความเข้าใจและการค้นหาของหานฉายไฉ่ที่มีต่อพญาเพลิง มู่ชิงเกอสัมผัสได้ถึงความคาดหวังที่เขามีต่อพญาเพลิง

แต่ทว่า ความไม่มีสติของหานฉายไฉ่ในวันนี้ ทำให้นางรู้สึกฉงนใจเป็นอย่างมาก ดูเหมือนนางจะประเมินอิทธิพลของพญาเพลิงที่มีต่อหานฉายไฉ่ตํ่าไป!

“ใช่ ! ต้องหามันให้เจอก่อน!” เมื่อถูกมู่ชิงเกอเตือน หานฉายไฉ่ก็สงบลง

ในส่วนลึกของตาหงส์เรียวยาว มีคลื่นบางอย่างที่ส่องประกายออกมา

แสงประกายนี้นทะลุออกจากร่องตาของเขา และแพร่กระจายออกไปทั่วสารทิศ

แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นได้ แต่มู่ชิงเกอสัมผัสได้ว่า มีพลังงานบางอย่างออกมาจากดวงตาของหานฉายไฉ่ และแผ่กระจายออกไปทั่วพื้นที่ราบ โดยมีเขาเป็นศูนย์กลาง

‘เขากำลังทำอะไร’

ค่อยๆ ถอยหลังไปหนึ่งก้าว มู่ชิงเกอมองแผ่นหลังของหานฉายไฉ่อย่างระมัดระวัง

‘เขากำลังใช้ความสามารถจากพลังของตนเอง ในการตามหาพญาเพลิงเมฆสุริยา’ เหมิงเหมิงผู้ที่ไม่มีอะไรที่ไม่รู้ แก้ปัญหาข้องใจให้กับมู่ชิงเกออีกครั้ง

“ความสามารถจากพลัง!” มู่ชิงเกอตะลึง

“แปลกตรงไหน ! ทุกคนที่มีสายโลหิต หลังจากที่ได้กระตุ้นสายโลหิตแล้ว ต่างก็จะมีพลังความสามารถของสายโลหิตนั้นๆ ก็เหมือนกับพ่อดอกไม้มากเสน่ห์ผู้นี้ความสามารถของเขาก็คือการรับรู้ได้ถึงพลังวิญญาณธาตุไพ่ได้และสำหรับเจ้านายเองก็จะมีสัมผัสไวต่ออาวุธ ไม่เพียงแค่สามารถค้นพบชิ้นส่วนของอาวุธ ได้ แต่ยังสามารถรู้ได้ว่าจะหลอมสร้างอาวุธที่มีพลังอันสูงสุดได้อย่างไร” เหมิงเหมิงพูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจมากนัก

“ยอดขนาดนี้เชียว!” มู่ชิงเกอที่ได้ยินความสามารถอันเหนือฟ้าแป็นครั้งแรก อึ้งจนตะลึงไป

‘ก็เยี่ยมยอดอย่างนี้แหละ !’ เหมิงเหมิงพูดอย่างได้ใจ

เป็นอีกครั้ง ที่มู่ชิงเกอรู้สึกตื่นเต้นและรอคอยสายโลหิตของตนเองเป็นอย่างมาก ในดวงตาอันสว่างนั้น มีเปลวเพลิงลุกโหม

“เจอแล้ว !”

ทันใดนั้น ในดวงตาของหานฉายไฉ่เกิดแสงประกายอันรุนแรง และมองไปในระยะที่ไกลออกไป

มู่ชิงเกอสะดุ้งทีหนึ่ง และมาอยู่ข้างๆ เขาในทันที พลันถามว่า “อยู่ที่ใดรึ”

หานฉายไฉ่ยกมือขึ้น แขนเสื้ออันกว้างใหญ่ ตกลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก ปลายนิ้วอันเรียวยาว ของเขาชี้ไปข้างหน้าและพูดอย่างมั่นใจว่า “อยู่ตรงนั้น ข้าสัมผัสได้ ธาตุไฟของที่นั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก มากเป็นร้อยเท่าของที่อื่นๆ พญาเพลิงจะต้องอยู่ที่นั้นเป็นแน่!”

“ไป!”

ทันทีที่สิ้นเสียง ร่างกายของมู่ชิงเกอก็ได้กลายเป็นแสงสีนํ้าเงิน และพุ่งไปในทิศทางที่หานฉายไฉ่ชี้

หานฉายไฉ่เองก็ไม่ยอมแพ้ ร่างกายวูบไหวครั้งหนึ่ง กลายเป็นแสงสีนํ้าเงินแล้วตามหลังนางไป

หลังจากที่ทั้งสองจากไป เงาสีดำเงาหนึ่งก็พลันปรากฏขึ้นท่ามกลางอากาศ

กู่หยามองเงาสีนํ้าเงินที่ลอยไปไกล แล้วพึมพำว่า “แต่ว่า เวลาสั้นๆ เพียงสองปี คุณชายกลับสามารถทะลวงสู่สายที่สูงได้มากขึ้นเพียงนี้ ถือว่าได้เอาชนะยอดฝีมือในใต้หล้านี้อย่างขาดลอย รวมทั้งในหลินชวนแห่งนี้ ยังมีสายโลหิตธาตุไฟอย่างตระกูลหาน ข่าวนี้ จะต้องรีบรายงานให้ท่านประมุขทราบแล้ว”

*ลั่วรื่อ หมายถึง พระอาทิตย์ตก