ตอนที่ 110-2
มู่ชิงเกอเจ้ามียางอายหรือไม่
“สายโลหิตของเจ้าเป็นสายโลหิตอะไร แม้ว่าเจ้าจะไม่ยอมบอกข้า ก็ไม่เป็นอะไร แต่ข้าคิดว่า สายโลหิตของเจ้าคงจะไม่สามารถเก็บพญาเพลิงเอาไว้เป็นพลังของ ตนเองได้” ในสายตาหงส์อันเรียวยาวของหานฉายไฉ่ เกิดแสงประกาย แต่ว่าไม่ยอมพลาดทุกอารมณ์และทุกท่าทางที่แสดงอยู่บนใบหน้าของมู่ชิงเกอเลยแม้แต่เสี้ยวเดียว
แต่ทว่า สำหรับท่าทางของมู่ชิงเกอนั้น หลังจากที่เขาพูดจบ ก็ยังคงไม่มีความเปลี่ยนแปลงอันใดเกิดขึ้นเลย
ราวกับว่า คำพูดของหานฉายไฉ่มิได้ส่งผลกระทบต่อนางแม้แต่น้อย
หานฉายไฉ่ที่ผิดหวังเล็กน้อย หรี่ตาหงส์ลงและพูดต่อว่า “เจ้าไม่อาจจะทำได้ หากแต่ข้านั้นสามารถทำได้ พญาเพลิงนั้นหายาก พญาเพลิงเมฆสุริยานี้ ในตอน แรกข้าเตรียมเอาไว้ให้กับตนเอง ทว่าในตอนนี้ในเมื่อเจ้าได้เข้ามาข้องเกี่ยว ถ้าเช่นนั้นเราก็ร่วมมือกัน เพื่อลดความเสี่ยงลง ข้าช่วยเจ้าใช้พญาเพลิงกระตุ้นสายโลหิต เจ้าช่วยข้ากลืนกินพญาเพลิง!”
หลังจากที่พูดจบ สายตาของหานฉายไฉ่นัยน์ตาที่แน่วแน่นั้น ทำให้มู่ชิงเกอมองตาของเขา
ก่อนหน้านี้ นางก็รับรู้ได้แล้วว่า หานฉายไฉ่ต้องมีจุดมุ่งหมายเกี่ยวกับพญาเพลิง
หากมิเช่นนั้น ในหลินชวนแห่งนี้ ใครกันที่จะเสียเวลาศึกษา อีกทั้งยังค้นหาพญาเพลิงที่ไม่สามารถครอบครองได้นี้
เหมิงเหมิงเองก็เคยบอกกับนางว่า สายโลหิตของหานฉายไฉ่เป็นธาตุไฟ สามารถสะสมพญาเพลิงเอาไว้เพื่อใช้ในร่างกายได้ ไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าหานฉาย ไฉ่ผู้ห่างจากสายม่วงเพียงเส้นบางๆ หากได้กลืนกินพญาเพลิงไปแล้ว ความสามารถในการต่อสู้จะเป็นที่น่าผวามากเพียงใด
แต่ทว่า—————
มู่ชิงเกอค่อยๆ ก้มสายตาลง ขนตาอันยาวงอนบดบังความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในสายตาของนาง
ความขัดแย้งระหว่างนางและหานฉายไฉ่ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอันใด หากการร่วมมือในครานี้สำเร็จ ก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ไม่ดีแต่อย่างไร เพียงแต่ว่าหานฉายไฉ่นั้นเจ้าแผนการ จะเชื่อถือได้หรือ
หานฉายไฉ่ไม่ได้รบกวนการใช้ความคิดของมู่ชิงเกอ เมื่อเห็นว่ากองไฟที่ไม่มีผู้ใดสนใจแสดงท่าทีว่าจะดับลง เขาก็เทเหล้าในกาลงบนกองไฟ ทันใดนั้นเปลว เพลิงก็ลุกโหมขึ้นฟ้า ส่องสว่างไปทั่วทั้งขอบฟ้า
ส่วนมู่ชิงเกอเองก็ได้ที่วิเคราะห์ไตร่ตรองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในตอนที่เปลวเพลิงลุกไหม้ นางมองหานฉายไฉ่ผ่านเปลวเพลิง แสงจากเปลวเพลิงทำให้ใบหน้าของพวกเขาชัดเจนเป็นครั้งครา
“ตกลง” สุดท้ายแล้วมู่ชิงเกอก็ตกลงในข้อเสนอของหานฉายไฉ่
สำหรับเรื่องนี้ หานฉายไฉ่ไม่ได้แสดงความตื่นเต้นออกมามากนัก เพียงแค่ยกกาเหล้าขึ้นทีหนึ่งเพื่อแสดงความยินดี พลันกระตุกริมฝีปากแดงกํ่าและพูดว่า “เป็น อย่างที่คิดเอาไว้”
เจ้านี่จะไม่พูดจากวนโมโหกันบ้างจะได้หรือไม่!
มู่ชิงเกออยากจะเป็นบ้า
นางยอมรับว่าอุปนิสัยของหานฉายไฉ่คล้ายคลึงกับนาง แต่ทว่าอีกฝ่ายเลวร้ายกว่า! และไม่สามารถจะอยู่ร่วมกันโดยสันติได้
“อีกสองวัน ให้คนของเจ้าไปรอเจ้าที่เมืองอวี๋” หานฉายไฉ่พูดโดยไม่ได้รับรู้ถึงความโกรธเคืองของมู่ชิงเกอ
ใบหน้าของมู่ชิงเกอเคร่งขรึม ไม่ได้สนใจเขา
เรื่องที่จะกระตุ้นสายโลหิต ถือว่าเป็นเรื่องที่อยู่เหนือความเป็นจริงในหลินชวนแห่งนี้ แน่นอนว่ายิ่งเงียบเท่าใดจะยิ่งเป็นผลดี ยิ่งคนรู้น้อยก็ยิ่งดีเช่นกัน
นางมั่นใจว่า หานฉายไฉ่ผู้นี้ก็ไม่มีทางจะพาคนของตนเองไปเป็นอันขาด
หลังจากนั้นเป็นเวลาสองวัน ก็ได้เหลือเพียงพวกเขาสองคนที่ร่วมเดินทางไปด้วยกัน
หลังจากนั้นสองวัน มู่ชิงเกอและหานฉายไฉ่พลางเร่งเดินทางและฝึกพลังเวทไปพร้อมกัน หลีกหนีจากผู้คนและบ้านเมือง จนในที่สุดก็ถึงยังที่หมายที่หานฉายไฉ่ กล่าวถึง
ที่นี่มัน………………. มู่ชิงเกอมองดูทิวทัศน์ที่อยู่ตรงหน้า ในใจเต็มไปด้วยความฉงนใจ
นางคุ้นเคยจนไม่รู้จะคุ้นเคยอย่างไรแล้ว!
พญาเพลิงเมฆสุริยาอยู่ที่นี่จริงๆ หรือ หานฉายไฉ่กำลังปั่นหัวนางรึ!
“เจ้าจะบอกว่าพญาเพลิงเมฆสุริยาอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ” มู่ชิงเกอชี้พื้นที่แห้งแล้งที่ทอดยาวจนไม่มีที่สิ้นสุดแล้ว มองหานฉายไฉ่ที่อยู่ข้างตัว
หานฉายไฉ่พยักหน้าอย่างไม่ลังเล “ใช่แล้ว พญาเพลิงเมฆสุริยาอยู่ ณ ที่ราบลั่วรื่อนี่”
เมื่อได้รับคำยืนยัน มู่ชิงเกอก็กระตุกมุมปากอย่างแรง
ดูเหมือนว่า พรหมลิขิตระหว่างนางกับที่ราบลั่วรื่อนั้นจะไม่ธรรมดาเลยทีเดียว!
สถานที่ที่นางทะลุมิติมาเกิดใหม่ ก็คือที่นี่
ครั้งแรกที่ออกจากที่ราบลั่วรื่อ นางจากไปพร้อมคำเหยียดหยันดูหมิ่น
แต่ครั้งที่สองที่ออกจากที่ราบลั่วรื่อ นางกลับจากไปพร้อมชื่อเสียง
และในวันนี้ พญาเพลิงที่นางจะใช้กระตุ้นสายโลหิตแห่งปรมาจารย์การหลอมอาวุธ กลับอยู่ในที่แห่งนี้ ไม่รู้ว่านี่มันเป็นชะตาฟ้าลิขิตอันใดกัน หลังจากที่มาถึงที่นี่ ท่าทางเอาแต่เล่นของหานฉายไฉ่ก็ได้ลดลงไปบ้าง และเผยความเคร่งขรึม เขาไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางที่ดูแปลกประหลาดของมู่ชิงเกอที่อยู่ข้างๆ เพียงแค่สังเกตภาพบรรยากาศของที่ราบแห่งนี้อย่างละเอียด พลางพึมพำว่า “ในตอนแรกที่ได้ยินชื่อพื้นที่แห่งนี้ ข้าเองก็รู้สึกฉงนใจ แต่พอมาเห็นภาพบรรยากาศของที่นี่ในตอนนี้ ข้าก็มั่นใจเต็มร้อยว่า พญาเพลิงเมฆสุริยาจะต้องซ่อนอยู่ที่นี่เป็นแน่!”
“หมายความว่าอย่างไร” มู่ชิงเกอถาม
หานฉายไฉ่เดินไปข้างหน้าหลายก้าว ใต้เท้าเหยียบอยู่บนเม็ดกรวดและเม็ดทรายสีแดงดั่งสีโลหิต
เดินไปมาหลายก้าว เขาหันกลับไปมองมู่ชิงเกอ กางแขนทั้งสองข้างออกและพูดว่า “เจ้าไม่รู้สึกหรือว่า บรรยากาศของที่นี่ไม่ได้เข้ากับบรรยากาศโดยรอบเลย”
เข้ากันไม่ได้อย่างนั้นหรือ มู่ชิงเกอกวาดสายตามองรอบหนึ่ง
ในตอนนี้ พวกเขายังอยู่บนบริเวณชายแดนของที่ราบลั่วรื่อ ด้านหน้า คือทะเลสาบที่แห้งแล้ง แต่ทว่าข้างหลัง กลับเป็นผืนป่าที่ชุ่มชื้นและเขียวขจี
สถานที่ที่ห่างกันเพียงเสี้ยวเดียวนี้ กลับมีความแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว และในครั้งแรกที่นางมายืนอยู่ในพื้นที่แห่งนี้ นางเองก็รับรู้แล้ว
เพียงแต่ว่า ในตอนนั้นแม้ว่านางจะรู้สึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
ในตอนนี้ เมื่อได้ยินคำถามเช่นนี้จากหานฉายไฉ่ ในใจของนางก็มีความเป็นไปได้โผล่เข้ามาว่า “หรือว่าความแปลกประหลาดของที่ราบลั่วรื่อแห่งนี้จะมีส่วน เกี่ยวข้องกับพญาเพลิงเมฆสุริยา”
หานฉายไฉ่พยักหน้าอย่างแรง
“ความหมายของเจ้าคือ พญาเพลิงเมฆสุริยาได้ถูกซ่อนเอาไว้ในที่ราบลั่วรื่อแห่งนี้อย่างนั้นหรือ เพราะความโดดเด่นและคุณสมบัติที่พิเศษของมัน ทำให้พื้นที่ราบแห่งนี้แตกต่างจากพื้นที่อื่นๆ อย่างนั้นหรือ” มู่ชิงเกอหรี่ตาลงพลางเอ่ยถาม
หานฉายไฉ่กล่าวว่า “ข้าเคยอ่านในตำราโบราณหลายเล่ม เมื่อครั้งพันปีก่อนหน้า ที่ราบลั่วรื่อไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นในตอนนี้”
“เวลาเป็นพันปี ผ่านพ้นเหตุการณ์มามากมาย หากพื้นที่จะมีการเปลี่ยนแปลง ก็หาใช่เรื่องแปลกอันใด” มู่ชิงเกอตั้งคำถามขึ้นมา
หานฉายไฉ่มองนาง ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความฉงนใจ ราวกับตกใจในความคิดของนาง “ดูเหมือนว่า จอมอันธพาลอันดับหนึ่งแห่งแคว้นฉิน ไม่เพียงแค่ไม่ได้เป็นอันธพาล แต่ยังมีความรู้เป็นอย่างมาก”
“เก็บคำชมเชยของเจ้าเอาไว้ แล้วคุยเรื่องสำคัญก่อน” มู่ชิงเกอจ้องเขาอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง
ริมฝีปากแดงก่ำของหานฉายไฉ่กระตุกทีหนึ่ง แต่ไม่ได้โกรธเคือง ในตาหงส์อันเรียวยาวแฝงความตื่นเต้น “หากการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นภายในวันเดียว”
“ว่าอย่างไรนะ” ครั้งนี้ถึงคราวที่มู่ชิงเกอเป็นฝ่ายตื่นตระหนกบ้างแล้ว