ตอนที่ 124-2
ฟ่งอวี๋กุยผู้ขุดหลุมฝังตัวเอง
“ฟู่เทียนหลง องค์ชายสามของเราลดตัวลงมาต่อรองกับเจ้า ข้าขอเตือนให้เจ้าจงให้ความร่วมมือโดยดี ไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องอื่น ที่นี่ เจ้าคิดว่ายังจะมีใครสามารถ ช่วยเจ้าได้อีก”
“ฟู่เทียนหลงเจ้ามันคนกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา องค์ชายสามของเราอุตส่าห์เมตตาช่วยเจ้ากำจัดศัตรู เจ้ากลับมาแว้งกัดเสียได้”
“ที่องค์ชายสามยังเสียเวลาคุยกับคนอย่างเจ้าก็ถือว่ามีความอดทนมากแล้ว จากที่ข้าดูแล้ว สู้กันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยคงจะง่ายกว่า”
ผู้ติดตามทั้งสามคน เจ้าคำข้าคำ ดันให้ฟ่งอวี๋กุยขึ้นไปอยู่ในฐานะ ‘วีรบุรุษ’ และพูดเสียจนฟู่เทียนหลงกลายเป็นคนต่ำช้าอย่างที่สุด
ฟู่เทียนหลงโกรธจนกัดกรามกรอด เขามองฟ่งอวี๋กุยด้วยความโกรธและแค้นใจ “เจ้ามาแก้แค้นข้าจริง ๆ ด้วย”
“แล้วไม่สมควรหรือ” ฟ่งอวี๋กุยเหล่ตามองแล้วอุทานอย่างเย็นเยียบ
เขาเคลื่อนสายตาไปมองฟู่เทียนหลง แล้วถามด้วยนํ้าเสียงที่เต็มไปด้วยไอสังหาร “ข้าขอถามเจ้า เจ้าให้มู่เกอกินยาเม็ดนั้นเข้าไปหรือไม่”
ฟู่เทียนหลงยิ้มเยาะ และพูดด้วยนํ้าเสียงล้อเลียน “ที่เจ้าพูดถึงคือยาทำลายพลังจิตนั้นน่ะหรือ”
เมื่อได้ยินคำว่ายาทำลายพลังจิต ฟ่งอวี๋กุยก็หรี่ตาลง ไอสังหารเข้มข้นมากขึ้นกว่าเดิม “ดูเหมือนว่า เจ้าจะรู้ไม่น้อยเลย”
เกี่ยวกับรายละเอียดของยานี้ เขาเองก็เพิ่งรู้จากเตียวหยวนหลังจากที่เรื่องจบลงแล้ว
“กินหรือไม่กิน เจ้ายังไม่รู้อีกหรือ” ฟู่เทียนหลงยิ้มเยาะ
ฟ่งอวี๋กุยหรี่ตาลงมากขึ้นกว่าเดิม ไอสังหารนั้นแผ่กระจายออกมาราวกับคมมีด “เจ้าบังอาจมาก! ที่ปั่นหัวข้า!”
ฟู่เทียนหลงพูดอย่างเหยียดหยามว่า “เจ้าเชื่อจริง ๆ หรือว่า ข้าจะยอมเป็นพวกเดียวกันกับคนตํ่าช้าอย่างเจ้า”
“ฟู่เทียนหลงปากแข็งจริงนะ!” ฟ่งอวี๋กุยหรี่ตาทั้งสองข้างลง และข่มขู่ด้วยนํ้าเสียงอันเย็นเยียบ “เจ้าอย่าลืมนะว่า ใครอยู่ในกำมือข้าในตอนนี้”
ทันทีที่ได้ยีนเช่นนี้ ฟู่เทียนหลงก็เงียบลงในทันที
เห็นเพียงแค่ในสายตาของฟ่งอวี๋กุยเต็มไปด้วยความแค้นอันโหดเหี้ยม
ท่าทางของฟู่เทียนหลง ทำให้ฟ่งอวี๋กุยได้ใจในชั่วขณะ เขาเผยรอยยิ้มน่าเกลียดออกมา “เจ้ารู้หรือไม่ว่า เพราะเจ้า ข้าจึงขายหน้าต่อหน้าศิษย์พี่เตียว เจ้ารู้หรือไม่ว่าการกระทำของเจ้า ทำให้ศิษย์พี่เตียวเสียแผน เจ้าล่วงเกินศิษย์พี่เตียว ยังคิดว่าจะอยู่ในโรงโอสถต่อไปได้อีกหรือ?”
“อย่ามาขู่ เจ้าอยากจะทำอย่างไรก็ว่ามา ข้าจะทำ!” ฟู่เทียนหลงพูดอย่างหนักแน่น
“ช่างกล้าจริง ๆ เลย” ฟ่งอวี๋กุยยิ้มเสียดสี
สายตาของเขากวาดมองตำแหน่งที่สุ่ยหลิงถูกมัดเอาไว้ และพูดกับฟู่เทียนหลงว่า “หากเจ้าอยากจะช่วยสุ่ยหลิงก็ง่ายมาก เพียงแค่เจ้าคุกเข่าลงโขกหัวให้ข้าร้อยที และรับปากว่าต่อจากนี้ไปจะฟังคำสั่งของข้า เรื่องในคราวนี้ ข้าจะละเว้นเจ้าไปก่อน”
ไม่สนใจเปลวเพลิงแห่งความโกรธในสายตาของฟู่เทียนหลง ฟ่งอวี๋กุยพูดต่ออีกว่า “แน่นอน เพื่อไม่ให้เจ้ากลับคำอีก ข้าได้ให้สุ่ยหลิงกินยาพิษเม็ดหนึ่งเข้าไป ขอ เพียงแค่กินยาถอนพิษทุก ๆ เดือน ก็จะไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อนาง แต่หากไม่ได้รับยาตามเวลา ก็จะทำให้ลำไส้ทะลุท้องแตกจนตาย”
“เจ้า!” ดวงตาทั้งคู่ของฟู่เทียนหลงเบิกกว้างในทันที กำหมัดทั้งสองข้างขึ้น และสะบัดไปทางฟ่งอวี๋กุยในทันที “เอายาถอนพิษมา!”
แสงสีครามส่องประกายออกจากหมัดของเขา ก่อนจะรวมตัวกันจนกลายเป็นเสือสองตัวที่ร้องคำรามและพุ่งจู่โจมเข้าหาฟ่งอวี๋กุย
เพียงชั่วขณะก็รวบรวมทักษะสงครามออกมาได้ เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้เปลวเพลิงแห่งความแค้นในใจของเขาได้ ทะลุจนถึงจุดสูงสุดแล้ว
แต่ทว่า ในขณะที่เสือสีครามมาถึงตรงหน้าฟ่งอวี๋กุย เขาเพียงสะบัดมือพลังเวทก็พลันรวมเข้าด้วย กันจนกลายเป็นงูยักษ์ตัวหนึ่ง มันรัดพันเสือสีคราม เพียงพริบตาเดียว ทั้งเสือและงูก็ล้วนกลายสภาพเป็นเศษผงในทันที
แรงอันมหาศาลทำให้พื้นดินรอบ ๆ สั่นสะเทือนจนแตกกระจายเป็นเศษผง ทั้งฟู่เทียนหลงและฟ่งอวี๋กุยล้วนถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว จึงจะสามารถทรงตัวจากแรงของพลังนั้นได้
ทั้งสองยังเป็นถึงเพียงนี้ ทั้งสามที่หลบอยู่ข้างหลังฟ่งอวี๋กุยยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถูกพลังนั้นพัดจนลอยขึ้นกลางอากาศ และกระทบลงบนพื้นดินในบริเวณที่ไกลออกไปอย่างรุนแรง
“หึ” ฟ่งอวี๋กุยซ่อนมืออันสั่นเทาของตนเองเข้าไปไว้ในแขนเสื้อ และยืนเอามือไพล่หลัง มองฟู่เทียนหลงด้วยใบหน้าสะใจ
หากไม่ใช่เพราะเขาคอยระมัดระวังอยู่แล้วว่าฟู่เทียนหลงจะระเบิดพลัง ไม่งั้นจะใช้ทักษะการสงครามได้ทันเวลาได้อย่างไร หากช้าไปแม้เสี้ยววินาที เขาเองก็อาจ จะมีสภาพสะบักสะบอมเหมือนสามคนที่อยู่ข้างหลัง
“ฟู่เทียนหลง เจ้าไม่อยากให้สุ่ยหลิงมีชีวิตอยู่แล้วหรือ” ฟ่งอวี๋กุยขู่อีกครั้ง
“ส่งยาถอนพิษมา!” ฟู่เทียนหลงราวกับไม่ได้ยิน เพียงแค่จ้องฟ่งอวี๋กุยเขม็งด้วยดวงตาอันแดงกํ่า
“ข้าบอกแล้วว่าเพียงแค่เจ้าเชื่อฟังคำสั่งของข้า ข้าก็จะเอายาให้เจ้า ” ฟ่งอวี๋กุยเกลียดเจ้าวัวโง่ตัวนี้เป็นอย่างมาก
“ส่งยาถอนพิษมา!” ฟู่เทียนหลงตะโกนอีกครั้ง!
เขาในตอนนี้ราวกับได้เลียสติไปแล้ว และเหลือเพียงความคิดที่จะเอายาถอนพิษมาให้ได้ ดวงตาดั่งปีศาจได้ มีไอสีดำเกิดขึ้น เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาฟ่งอวี๋กุยทีละ ก้าวๆ
ในทุก ๆ ก้าว ล้วนประทับรอยเท้าที่ลึกประมาณครึ่งนิ้วเอาไว้
กล้ามเนื้อที่เด่นชัดเพราะความเกร็ง ราวกับมีพลังอันป่าเถื่อนที่หลับใหลมานานกำลังค่อย ๆ ตื่นขึ้น และหากมันตื่นขึ้น ฟู่เทียนหลงก็จะกลายเป็นสัตว์ป่าเถื่อนที่จะทำลายล้างทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า
ในที่สุดฟ่งอวี๋กุยก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติ จึงค่อย ๆ ถอยหนี แสงสีครามส่องประกายออกมาจากทั้งร่างกาย “ฟู่เทียนหลงเจ้าคิดจะทำอะไร! หากเจ้าจะเป็น ศัตรูกับข้า ข้ารับรองเลยว่าแม่นางสุ่ยหลิงไม่ได้เห็นอาทิตย์ขึ้นอีกเป็นแน่!”
ในตอนนี้ เขายังไม่ลืมที่จะขู่ฟู่เทียนหลง
“พลังเทพอสูร” เว่ยฉีที่แอบซ่อนตัวและเฝ้าดูทุกสถานการณ์อยู่พูดกับมู่ชิงเกอที่อยู่ข้าง ๆ ด้วยความตะลึงอย่างกะทันหัน
“พลังเทพอสูรอย่างนั้นหรือ” มู่ชิงเกอมองเขาอย่างไม่เข้าใจศัพท์คำนี้ นางเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก
เว่ยฉีพยักหน้าด้วยความตื่นตระหนก และกลืนนํ้าลาย ก่อนจะตอบเบา ๆ ว่า “ข้าเองก็เคยได้ยินท่านพ่อพูดถึงโดยบังเอิญ ท่านบอกว่า แคว้นปานั้นเต็มไปด้วย ภูเขา และนับถือสัตว์ป่า ชนเผ่าจำนวนมากล้วนมีสัตว์ที่ตนเองนับถือ และเป็นสัญลักษณ์ของชนเผ่านั้นๆ พวกเขาเชื่อว่า การนับถือด้วยความจริงใจ ก็จะได้รับการคุ้มครองจากเทพอสูร พลังเทพอสูรจะซุกซ่อนอยู่ในสายโลหิตของพวกเขา ในเวลาที่พวกเขาต้องการก็จะระเบิดพลังออกมา เพื่อให้สามารถก้าวข้ามผ่านอันตรายไปได้”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ” มู่ชิงเกอเองก็ตะลึง
ความเชื่อนี้ คล้ายกับการ ‘เข้าทรง’ ในอดีตชาติของนาง นั้นคือผู้ที่มีจิตสัมผัสพิเศษ จะสามารถใช้การอันเชิญเทพมาปฏิบัติภารกิจบางอย่างที่มนุษย์ธรรมดาไม่ สามารถทำได้ เช่น การเหยียบบนกองไฟ ขึ้นภูเขามีด ดาบ อาบนํ้ามันร้อนๆ ฟันและยิงไม่เข้า มีเรี่ยวแรงอันมหาศาล
ไม่คิดว่า ในโลกอีกใบนี้ จะมีพลังลึกลับเช่นนี้อยู่ด้วย
“เพียงแต่ว่า ข้าได้ยินท่านพ่อของข้าบอกว่า พลังเช่นนี้หากถูกปล่อยออกมา จะเกิดอาการรุนแรงหลายอย่างตามมา”
“อาการอันใด” มู่ชิงเกอขมวดคิ้วถาม
เว่ยฉีเกาหัวหลายที นึกพลางพูดว่า “เหมือนจะเข้าสู่ การหลับใหล ชีพจรทั่วร่างกายได้รับบาดเจ็บ จะต้องรักษาอย่างละเอียดจึงจะสามารถค่อย ๆ หายเป็นปกติ และยังมีผลกระทบต่อพรสวรรค์ในการฝึกพลังเวทอีกด้วย”
หนักหนาถึงเพียงนั้นเชียวหรือ!