ตอนที่ 150-4
สวรรค์! นี่มันปีศาจอะไรกัน
บนอัฒจันทร์ตรงส่วนกลาง เซี่ยเทียนอู๋ก็จ้องมองไปมู่ชิงเกอสีหน้าสลับซับซ้อน “เจ้าเด็กนี่…” ช่างห้าวหาญเสียจนผู้คนรู้สึกด้อยลง เขาเพียงกล่าวว่ามาแค่สามคำ หลังจากนั้นก็ส่ายหน้ายิ้มขำ
เขาก็เคยถามตัวเองว่าถ้าหากเปลี่ยนเป็นตัวเองอยู่ในจุดเดียวกันกับมู่ชิงเกอ เขาก็เกรงว่าจะไม่สามารถตัดสินใจครั้งใหญ่เช่นนี้ได้
การกระทำของมู่ชิงเกอก็สะท้านเสียจนเหล่าศิษย์ตกตะลึงกันไปหมด และก็ยังทำเอาเหล่าผู้อาวุโสบนอัฒจันทร์ตกตะลึงตามๆ กัน
แต่ไป๋หลี่เถิงกลับยิ้มขันขึ้นมา พอจ้องมองไปยังมู่ชิงเกอความชื่นชมในแววตาก็ยิ่งมีมากขึ้น
โอกาสครั้งสุดท้าย จิ่งเทียนเปรียบกับครั้งก่อนหน้าก็ระมัดระวังขึ้นอย่างยิ่ง
ส่วนฝั่งมู่ชิงเกอน่ะหรือ?
ก็ยังคงไม่สามารถเห็นความเคร่งเครียดอันใดได้จากบนใบหน้าของนาง นางก็ยังคงใช้จิตควบคุมการหลอมรวมของผงยา พร้อมกับใส่ผงยาเข้าไปในหม้อหลอมอย่างต่อเนื่อง
ท่าทางเช่นนั้นของนางก็ราวกับว่ากำลังฝึกปรุงยาธรรมดาทั่วไป โอสถที่ปรุงก็เป็นโอสถที่ธรรมดาสามัญ
ก่อนจะนั่งรอคอยกันไปอย่างยาวนานอีกครั้ง
“ข้าเหมือนกับว่าจะได้กลิ่นโอสถ!” มีคนสูดลมหายใจเข้าไปแรงๆ พร้อมกับเอ่ยขึ้น
คำพูดของเขาพอจบลงก็พลันมีคนเสริมรับมาอย่างรวดเร็ว “ข้าก็ด้วย ข้าก็ด้วย”
ไม่ทันไร คนที่ได้กลิ่นหอมของตัวยาก็ยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ
ส่วนมู่ชิงเกอกับจิ่งเทียนก็ยังคงอยู่ในขั้นตอนการหลอมรวมขั้นสุดท้ายของตน
มู่ชิงเกอก็เหมือนเดิมยังคงไม่รีบไม่ร้อน แต่จิ่งเทียนก็เห็นได้ชัดว่าร้อนใจอยู่บ้าง โดยเฉพาะตอนที่หางตาของเขา เห็นถึงความสงบนิ่งของมู่ชิงเกอและได้กลิ่นหอมของโอสถโชยออกมาจากหม้อหลอมของมู่ชิงเกอเช่นกัน หัวใจของเขาก็เริ่มกลายเป็นกระวนกระวายขึ้นมา
การหลอมรวมขั้นตอนสุดท้ายก็ถือเป็นขั้นตอนที่ยากที่สุดในการหลอมโอสถ หากมีข้อผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็จะทำให้เกิดการระเบิดของเตาหลอมได้
และการต่อต้านระหว่างกันของวัตถุดิบที่ใช้ปรุงยาก็จะกลายเป็นรุนแรงขึ้น
หากควบคุมการต่อต้านไม่ไหวก็จะไม่สามารถหลอมรวมได้ กลายเป็นล้มเหลวในที่สุด!
จิ่งเทียนขมวดคิ้วย่นเข้าหากัน ก่อนจะส่งจิตเข้าไปในหม้อหลอมอีกครั้ง เขาคิดจะเพิ่มความแรงของเปลวไฟ แต่พอจิตของเขาเข้าไปในหม้อหลอมแล้ว กลับได้ยิน เสียง ‘ปัง’ ดังขึ้นเสียงหนึ่ง
พลันตามมาด้วยเสียงสะท้อนที่ดังขึ้นมาจากในหม้อหลอม และควันดำที่โชยขึ้นมา
“อา! ล้มเหลวแล้ว!”
เสียงศิษย์จำนวนไม่น้อยดังขึ้นมาอย่างผิดหวัง
‘ล้มเหลวแล้ว! ถึงกับล้มเหลวได้!’ จิ่งเทียนเบิกตากว้าง จ้องเขม็งไปยังหม้อหลอมของตัวเองราวกับคิดไม่ออกว่าตนเองทำไมถึงทำผิดพลาดได้หรือบางทีอาจจะเป็นยอมรับความจริงไม่ได้
‘ไม่! ข้าจะล้มเหลวได้อย่างไร!’ จิ่งเทียนแววตาทั้งสองข้างแดงกํ่าไปด้วยเลือด สีหน้าพริบตากลายเป็นดำทะมึนขึ้น
ไป๋หลี่เถิงมองไปทางเขาสายตาหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าขึ้นเบาๆ กล่าวอย่างค่อนข้างผิดหวัง “จิ่งเทียนก็ยังคงใจร้อนเกินไป”
ถ้าหากเขาสามารถทำให้จิตใจของตนเองมั่นคง ยืนหยัดจนถึงท้ายที่สุด ไม่ได้คิดร้อนใจที่จะรีบทำสำเร็จ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะสามารถเดินจนไปถึงขั้นสุดท้าย
น่าเสียดายที่เขายังคงใจร้อนและสงบนิ่งไม่เพียงพอ
สามารถกล่าวได้ว่าจิ่งเทียนที่แพ้ก็เพราะจิตใจของตัวเอง แต่ไม่ใช่แพ้เพราะพรสวรรค์ในด้านการปรุงยา
กลับกันทางมู่ชิงเกอ หลังจากที่จิ่งเทียนล้มเหลวแล้วก็ยังนิ่งขรึมไม่รีบไม่ร้อนราวกับว่าไม่ได้รับผลกระทบใดๆ ค่อยๆ หลอมรวมตัวยาของตัวเองต่อไป กลิ่นหอมของโอสถจากหม้อหลอมของนางก็ยิ่งเข้มข้นขึ้นมาเรื่อยๆ ไป จนถึงขนาดเกิดเมฆาโอสถแล้ว
เมฆาโอสถ ช่วงนี้ก็ถือเป็นสัญญานของการก่อโอสถ แต่ก็ยังสามารถเกิดความล้มเหลวได้อยู่
จิ่งเทียนจ้องมองไปยังมู่ชิงเกออย่างไม่ยินยอม กล่าวขึ้นในใจของตัวเองไม่หยุด ‘เขาจะต้องล้มเหลว แน่นอนว่าจะต้องล้มเหลว ทั้งสองล้วนแต่พ่ายแพ้ เท่านี้ก็จะไม่มีใครชนะ!’
เขาก็วาดหวังให้มู่ชิงเกอเกิดความล้มเหลว
แต่ว่าชะตาฟ้ากลับกลับสวนทางกับความคิดของเขา เมฆาโอสถด้านบนหม้อหลอมของมู่ชิงเกอยิ่งมายิ่งมากขึ้น ไปจนถึงขนาดเริ่มมีพิรุณโอสถโปรยปรายลงมา
“จะสำเร็จแล้ว!”
“สำเร็จแล้ว สำเร็จแล้ว! พิรุณโอสถก็ตกลงมาแล้ว ยังจะไม่สำเร็จได้อย่างไร?”
เม็ดโอสถจำนวนนับไม่ถ้วนโปรยปรายลงมาราวกับสายฝนกลิ่นหอมอันเข้มข้นและบริสุทธิ์นั่นก็ทำเอาคนทั้งหมดที่ได้กลิ่นรู้สึกสบายตัวกันขึ้นมา
ไป๋หลี่เถิงรับเอาเม็ดยาที่โปรยปรายลงมาเม็ดหนึ่ง กล่าวขึ้นอย่างทอดถอนใจ “ไม่เสียแรงที่เป็นผู้ที่อยู่ในขอบเขตขั้นสมบูรณ์”
“ไม่—–! ไม่—–! ข้าก็ล้มเหลวไปแล้ว! เจ้าจะสำเร็จได้อย่างไร!”
เม็ดโอสถตกลงไปบนตัวของจิ่งเทียนอย่างต่อเนื่อง เขาพลันเกรี้ยวกราดขึ้นมา ท่าทางที่มองไปทางมู่ชิงเกอก็อำมหิตขึ้นอีกหลายส่วนราวกับว่าจะสามารถพุ่ง เข้าไปได้ตลอดเวลา พุ่งเข้าไปกัดคอของนางให้แหลกเละ
ผู้อาวุโสผู้คุมการประลองภายใต้ความตกตะลึง ก็พลันได้ยินเสียงของจิ่งเทียนเข้า จึงสะบัดเชือกในแขนเสื้อออกไปเส้นหนึ่ง ทำการมัดตัวจิ่งเทียนเอาไว้หยุดยั้ง
ความเคลื่อนไหวของเขา
เชือกเส้นนั้นก็มีชื่อว่าเชือกกักวิญญาณ คนที่ถูกมันรัด พลังในตัวก็จะถูกสะกดเอาไว้ไม่สามารถหลีกหนีได้
จิ่งเทียนที่ถูกมัดก็ตะโกนขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด “ปล่อยข้า!”
ผู้อาวุโสผู้คุมการประลองตวาดขึ้นเสียงดัง “การประลองยังไม่จบ ถ้าหากยังจะก่อเรื่องก็จะลงโทษอย่างถึงที่สุด”
คำกล่าวของผู้อาวุโสผู้คุมการประลองทำเอาจิ่งเทียนนิ่งเงียบไปหลายส่วน แต่เขาก็ยังคงจ้องมองไปยังมู่ชิงเกออย่างอาฆาต
“รีบดูนั้น! แสงรุ้งเจ็ดสี!”
เสียงร้องตื่นตระหนกดังขึ้นจากที่นั่งคนดู
ส่วนด้านบนหม้อหลอมของมู่ชิงเกอก็มีแสงรุ้งเจ็ดสีสาดแสงลงมาไม่หยุด ต่อจากนั้นมันก็กลายเป็นสายลมเจ็ดสี ขยายวงกว้างออกไปทางอัฒจันทร์คนที่ถูกแสงเจ็ดสีนี้พาดผ่านล้วนแต่สัมผัสได้ว่าในร่างกายมีความอบอุ่นแทรกผ่านไปสายหนึ่ง ราวกับว่าจะชำระล้างโรคที่รักษาไม่หายในร่างกายออกไป ชวนให้ร่างกายของคนรู้สึกแข็งแรงขึ้น
ปัง—–!
เม็ดโอสถถูกแสงเจ็ดสีห่อหุ้มเอาไว้ก่อนจะลอยออกมาจากหม้อหลอม
ชั่วเวลานี้ก็ไร้ซึ่งความสงสัยอีก
มู่ชิงเกอหลอมโอสถยืดอายุไท่เวยสำเร็จแล้ว!
อีกทั้งนางยังหลอมมันไปแค่สองครั้ง!
เม็ดโอสถค่อยๆ ลอยลงมา มู่ชิงเกอยื่นมือออกไป ก่อนจะรับมันเอามาไว้ในฝ่ามือ
เม็ดโอสถพอถูกมู่ชิงเกอรับไป แสงรุ้งเจ็ดสีพวกนั้นก็พลันคืนกลับ หายลับไปไม่เห็นแม้แต่เงาอีก
ความมหัศจรรย์ที่มาพร้อมกับการก่อกำเนิดของเม็ดโอสถระดับจิตวิญญาณก็พลันหายลับไปด้วย มีเพียง ‘พิรุณโอสถ’ ที่นอนนิ่งกระจัดกระจายอยู่ตามพื้น แสดงให้เห็นว่าทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความฝัน
มู่ชิงเกอไม่ได้มองไปทางจิ่งเทียนที่ถูกมัดเอาไว้ แต่หยิบเม็ดโอสถยื่นไปให้ผู้อาวุโสที่ดูแลเวทีประลอง ผู้อาวุโสหลังจากรับมันไปแล้วก็ตรวจดูอย่างละเอียดหนหนึ่ง ก่อนที่นัยน์ตาทั้งสองข้างจะหดเล็กลง
เขาถามขึ้นสีหน้าจริงจัง “เจ้าก่อนหน้าเคยหลอมโอสถยืดอายุไท่เวยหรือไม่?”
มู่ชิงเกอส่ายหน้า “ไม่เคย”
คำตอบนี้ก็ราวกับว่าจะน่าตกตะลึงกว่าการหลอมเม็ดยาโอสถออกมาได้เสียอีก ผู้อาวุโสที่ดูแลการประลองสะกดข่มความตื่นตกใจเอาไว้ก่อนจะค่อยๆ เดินลงไปจากเวทีประลอง เดินไปทางอัฒจันทร์ตรงส่วนกลาง ก่อนจะประคองโอสถยืดอายุไท่เวยส่งไปให้ไป๋หลี่เถิง
ไป๋หลี่เถิงรับเอาโอสถเม็ดนั้นมาไว้ในมือ กวาดมองรอบหนึ่งก่อนจะค่อยๆ กล่าวเสียงเรียบว่า “โอสถระดับจิตวิญญาณ โอสถยืดอายุไท่เวยขั้นสมบูรณ์”
ซี๊ด—–!
คำกล่าวนี้ก็สะท้อนไปยังที่นั่งบนอัฒจันทร์ก่อให้เกิดความสั่นสะเทือนครั้งใหญ่ขึ้น
ลูกศิษย์ของสาขาหลักก็ไม่เหมือนกับศิษย์สาขาย่อยพวกนั้นที่ความรู้ไม่ค่อยกว้างขวาง พวกเขาฟังเข้าใจว่าขั้นสมบูรณ์จากปากของท่านหัวหน้าหมายถึงสิ่งใด!
และคนที่สามารถหลอมโอสถขั้นสมบูรณ์ได้ก็มีเพียงความน่าจะเป็นเดียว นั่นก็คือคนที่ปรุงโอสถมีขอบเขตขั้นสมบูรณ์อยู่ในครอบครอง!
“เจ้ามีขอบเขตขั้นสมบูรณ์!? ” จิ่งเทียนมองไปทางมู่ชิงเกอย่างตกตะลึง ชัดเจนว่าไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่าภายใต้การตื่นตะลึงก็ยังแอบซ่อนความริษยาเอาไว้อย่างรุนแรง
“อายุน้อยกว่าศิษย์พี่จิ่งเทียน แต่ระดับกลับทะลวงไปถึงขั้นจิตวิญญาณ ยังทำลายสถิติของหอสติปัญญา ทั้งยังครอบครองขอบเขตขั้นสมบูรณ์ในตำนาน! สวรรค์! นี่มันปีศาจอันใดกัน?”
“ปีศาจ! เก่งกาจเกินไปแล้ว!”
“ร้ายกาจขนาดนี้นี่ก็กำลังจะบีบให้พวกเราตายเลยรึไง?”
“สาขาย่อยกลับมีปีศาจเช่นนี้โผล่มาได้นี่ก็คงจะผงาดขึ้นแล้ว!”
“บุคคลขั้นปีศาจเช่นนั้น ศิษย์พี่จิ่งเทียนก็ยังจะไปท้าเขาประลองโอสถอีก ไม่ใช่การหาเหาใส่หัวรึไง?”
“นี่ เบาๆ หน่อย ข้าเดาว่าศิษย์พี่จิ่งเทียนก็คงไม่รู้ว่าเขาครอบครองขอบเขตขั้นสมบูรณ์ไม่งั้นถ้าหากสมองไม่พิการก็จะขึ้นไปหาเหาใส่หัวทำไมเล่า?”
มู่ชิงเกอก็สร้างความตกตะลึงให้กับโรงโอสถกลางยิ่งนัก และยังทำให้ศิษย์ของสาขาย่อยรู้สึกยินดีและสะใจกันไปตามๆกัน
ศิษย์หญิงพวกนั้นก็ยิ่งเลื่อมใสเขาดุจเทพบุตร!
คำกล่าวของหัวหน้าก็ได้กล่าวอย่างชัดเจนแล้วว่าใครแพ้ ใครชนะ
หลังจากการแข่งขันจบลง มู่ชิงเกอก็ถูกไป๋หลี่เถิงพาตัวไปในทันที นี่ก็ยิ่งทำให้เสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่ยังไม่สงบลงอื้ออึงกันขึ้นอีกครั้ง ต่างพากันคาดเดาไปว่าท่านหัวหน้าจะพูดคุยอะไรกับมู่ชิงเกอ ส่วนจิ่งเทียนก็เหมือนกับถูกผู้คนลืมเลือนไปอย่างไรอย่างนั้น ยืนอยู่บนเวทีประลองเพียงผู้เดียว คำกล่าวชมของมู่ชิงเกอพวกนั้นก็ถือเป็นวาจาถากถางและด่าว่าสำหรับเขา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า—–! ครั้งนี้คืนทุนแล้ว!” ไกลออกไปอยู่ๆ ก็ดังขึ้นมาด้วยเสียงร้องดีใจสายหนึ่ง
ตอนนั้นเองถึงได้กระตุ้นเตือนความจำใครหลายๆ คนให้นึกถึงการเดิมพันก่อนหน้าขึ้น
ชั่วขณะนั้น ในกลุ่มคนก็มีเสียงร่ำไห้เจ็บปวดดังขึ้นมา
คนที่แทงเดิมพันฝั่งจิ่งเทียนพวกนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดกับกระเป๋าเงินของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอบคุณศิษย์น้องมู่มาก! วันนี้พวกเราฉลองให้เต็มที่!” จ้าวหนานซิงสะบัดมือวาดขึ้นสายหนึ่งก่อนจะนำพามาซึ่งเสียงร้องดีใจของเหล่าศิษย์สาขาย่อย