ตอนที่ 86-4

ภายนอกหลินชวน ช่องว่างที่เปลี่ยนไป

เขาเบี่ยงเบนความสนใจไปที่เสือดาวสะท้านเมฆาและ ไม่ได้สนใจมู่ชิงเกอที่กำลังเข้าใกล้จากด้านหลัง

เสือดาวสะท้านเมฆาที่พุ่งตัวไปถึงครึ่งทาง ทั้งร่างพลันระเบิดแสงสีครามส่องประกายแสบตาห่อหุ้มตัวของมันเอาไว้

ยอดฝีมือจากต่างแดนหรี่ตาลง พลันหัวเราะอย่างเย็นเยียบ “เดรัจฉาน กล้าเผาแก่นสมองเพื่อระเบิดตนเองเลยอย่างนั้นรึ? หากมันทำให้เสื้อผ้าของข้าแปดเปื้อน ข้าจะฆ่าสัตว์ป่าทั้งหมดในป่าผืนนี้เพื่อระบายโทสะ!” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกลัวเสื้อผ้าของตนเองเปื้อนจริงๆ หรือไม่ ยอดฝีมือจากต่างแดนผู้นั้นจึงรวบรวมกำลังการป้องกันทั้งหมดไว้ตรงหน้า เพื่อต้านทานการระเบิดตัวเองของเสือดาวสะท้านเมฆา แต่ด้านหลังของเขานั้นเปิดช่องว่าง ไร้สิ่งคุ้มกันใดๆ การระเบิดตัวเองของสายครามจะยิ่งใหญ่สักเพียงใดกัน?

ในขณะที่รวบรวมพลัง มู่ชิงเกอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกดั่งระเบิดปะทุขึ้นในช่องว่างที่แคบและเล็กมากนางเม้มปากแน่น มู่ชิงเกอรวบรวมพลังสายฟ้าของตน เองไว้บนกริช พลางเล็งไปยังแผ่นหลังของยอดฝีมือจากต่างแดน

“เดรัจฉาน! จงตายซะ!” ยอดฝีมือจากต่างแดนตะโกนด้วยเสียงแฝงความอำมหิต

ตามมาด้วยเสียงคำรามเพื่อต่อสู้อย่างสุดชีวิตของเสือดาวสะท้านเมฆา

ตู้ม!

เสียงระเบิดอย่างรุนแรง สะเทือนไปทั่วป่าทั้งผืน ราวกับแผ่นดินกำลังสั่นสะเทือน พลังอันมหาศาลกระจายออกไปดั่งคลื่น จนแทบจะทำลายล้างทุกอย่าง คว้าโอกาสนี้เอาไว้ มู่ชิงเกอใช้กริชที่ไหลเวียนไปด้วยคลื่นสายไฟแทงไปบนแผ่นหลังของยอดฝีมือจากต่างแดนทันที

ปราศจากการป้องกันใดๆ ยอดฝีมือจากต่างแดนรู้สึกถึงความเจ็บปวดบนแผ่นหลังของตนเองในทันที เขาชาไปทั่วทั้งร่างกาย จนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

อยู่ในพื้นที่เช่นนี้ ยังถูกลอบโจมตีได้!

ยอดฝีมือนั้นไม่เชื่อ เขาหันหัวอันแข็งทื่อของตนเองกลับมา เห็นใบหน้าอันเย้ายวนแต่แฝงความเย็นเยียบของมู่ชิงเกอ

“เจ้า!” ในสายตาของเขาฉายให้เห็นถึงความตกใจ ราวกับว่า กำลังคิดว่าไอ้กุ้งแห้งตรงหน้าที่ลอบโจมตีเขามา อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

และมู่ชิงเกอพลันคว้าโอกาสในขณะที่เขากำลังตกตะลึง ดึงกริชออกในทันที พลันปาดคอของเขา ไม่ว่าจะในโลกไหน จุดอ่อนบนร่างกายของมนุษย์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แผ่นหลังที่ถูกแทงอาจจะทำให้ลดความว่องไวในตัวเขาได้หรือทำให้พลังของเขาลดน้อยลง แต่ไม่ได้ตายในทันที ทว่าหากบาดเข้าไปในคอที่มีหลอดลมใหญ่นั้น เขาต้องตายโดยไม่ต้องสงสัย!

ในสายตาอันสว่างสดใสของมู่ชิงเกอฉายแววความเด็ดขาด ในขณะที่นางลงมือ ยอดฝีมือจากต่างแดนผู้นี้เองก็ปล่อยพลังอันมหาศาลไปที่นาง

นางไม่หลบและไม่ถอย เล็ง! หลังจากนั้นก็พุ่งเข้าหาลำคอของยอดฝีมือจากต่างแดนด้วยใจที่เด็ดเดี่ยว

“รนหาที่ตาย!” ยอดฝีมือจากต่างแดนกระจ่างในจุดประสงค์ของมู่ชิงเกอ ในสายตาของเขาเผยให้เห็นความตื่นตระหนก รีบถอยหลัง พลันปล่อยพลังออกไป ทว่ากลับไร้ซึ่งความแม่นยำ เฉียดไหล่ของมู่ชิงเกอไป

“อึ่ก!” พลังอันหนักหน่วงดั่งภูเขา เฉียดผ่านไหล่ของนางไปและยังคงทำให้นางรู้สึกเจ็บจนต้องร้องอุทาน ราวกับว่าแขนขวาทั้งแขนของนางได้สูญเสียการรับรู้และยังทำให้โลหิตภายในร่างกายของนางสูบฉีดรุนแรง กริชของนางบาดคอของเขาด้วยความแหลมคม แต่เพราะปฏิกิริยาของอีกฝ่ายว่องไวจนเกินไป จึงเหลือไว้ เพียงแค่แผลที่ไม่ได้ลึกมากนัก ภายในแผลสามารถเห็นเส้นเลือดที่เต้นตูบได้อย่างเลือนราง หากเมื่อสักครู่บาดลึกอีกไปอีกหน่อย ก็จะสามารถเห็นภาพที่โลหิตพุ่งทะลักออกมา

‘เสียดาย!’ สายตาของมู่ชิงเกอมืดลงและในใจก็รู้สึกเสียดาย

ครานี้ ถึงแม้ว่านางจะสามารถทำให้ยอดฝีมือจากต่างแดนเสียหลักได้ แต่เสือดาวสะท้านเมฆาก็ตายเพราะการระเบิดตนเองแม้กระทั่งเศษซากก็ไม่เหลือ

โดยพื้นฐานแล้ว ถือว่าเสมอกัน ตอนนี้นางบาดเจ็บเล็กน้อยและไม่มีผู้ช่วยคิดอยากจะสังหารยอดฝuมือจากต่างแดนผู้นี้เห็นทีจะยากหน่อย

แล้วอีกฝ่ายล่ะ?

ตอนแรกรวบรวมพลังในการต้านการระเบิดตนเองของเสือดาวสะท้านเมฆา พลันถูกมู่ชิงเกอลอบสังหารจนเกือบสำเร็จ ตอนนี้โลหิตที่หลั่งไหลออกจากหลังของเขาได้อาบย้อมเสื้อที่เขาใส่อยู่จนกลายเป็นสีแดง บริเวณลำคอยังคงหลงเหลือรอยแผลที่ดูน่ากลัว ยอดฝีมือจากต่างแดนหลบหลีกเพื่อออกห่างจากมู่ชิงเกอด้วยท่าทางอเนจอนาถไม่น้อย เขายื่นมือไปกุมลำคอที่มีแผลและเนื้อตรงแผ่นหลังกระตุกทีหนึ่ง ทำใหโลหิตสดที่ไหลอยู่หยุดลง

สายตาของเขาฉายแววโหดเหี้ยม พลันมองมู่ชิงเกอด้วยความเคียดแค้น แววตานั้นฉายแววอันตรายดั่งต้องยาพิษ “เป็นแค่มดปลวกในโลกชั้นล่าง กล้าดีอย่างไรมาลอบโจมตีข้า! ข้าสาบานว่าวันนี้ไม่เพียงแต่จะฆ่าเจ้า แต่ข้าจะทรมานทุกคนบนโลกนี้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าให้ตายทั้งหมด เพื่อระบายความแค้นในใจของข้า!”

คำพูดอันโหดเหี้ยมอำมหิต ทำให้สายตาของมู่ชิงเกอพลันเคร่งขรึม

การต่อสู้ในครานี้หากไม่ตายก็ไม่เลิก

แต่นางไม่อยากตาย เช่นนั้นคนที่ตายต้องเป็นเขาเท่า

แววตาฉายแววเยือกเย็นและปรากฏไอสังหารออกมาทันที มู่ชิงเกอขยับเท้า พลันเกิดแสงสีเขียวเปล่งประกายขึ้นทั่วตัวนาง และพุ่งเข้ามายังยอดฝีมือจากต่างแดนดั่งระเบิดที่กำลังรอเวลาปะทุทันที

ไม่ใช่ว่านางไม่เคยคิดว่าจะใช้พันสายฟ้า แต่ทักษะการสงครามนี้แม้จะเก่งกาจ แต่เหมาะสำหรับการสู้แบบหมู่มาก การประชันหนึ่งต่อหนึ่งเช่นนี้ อีกฝ่ายไม่โง่ที่จะยืนให้นางสังหารอยู่กับที่หรอก

เพราะฉะนั้น นางจึงล้มเลิกความคิดที่จะใช้ทักษะพันสายฟ้าลงในตอนนั้น แต่นางใช้การต่อสู้ประชิดตัว เหมือนอย่างที่นางคุ้นเคยแทน

สะบัดหมัด ขาเตะ!

ทุกท่วงท่า เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอันมหาศาล

มู่ชิงเกอคล่องแคล่วดั่งปลาไหลที่ลื่นมือก็ไม่ปาน ทำให้ต้านทานไม่ไหว

ยอดฝีมือจากต่างแดนถูกรบกวนจนรำคาญถึงขีดสุด ทันใดนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นกู่ร้องเสียงยาว พลังอันยิ่งใหญ่ดั่งภูเขาสูง ลํ้าลึกดั่งมหาสมุทรออกมาจากในร่างของเขา แผ่ขยายไปทั่วสารทิศ แรงนั้นส่งผลกระทบจนอวัยวะภายในของมู่ชิงเกอไหวสะเทือน นางกระอักเลือดสดออกมา ร่างกายปลิวกลับมายังทิศทางเดิม

ปึก!

มู่ชิงเกอหล่นลงพื้น ราวกับว่ากระดูกทั่วทั้งร่างกายได้แตกกระจายออกจากกัน

นางเงยหน้าขึ้น มองไปยังยอดฝีมือจากต่างแดนที่ลอยอยู่กลางอากาศ

นางทำให้เขาบาดเจ็บ แต่ไม่ฆ่าเขาให้ตาย ตอนนี้เขามีพลังมากกว่าที่คิดและยากที่จะรับมือมากกว่าเดิม

ร่างนั้นแข็งแกร่งดั่งเหล็กกล้า นางโจมตีเขานับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับไม่ก่อให้เกิดผลกระทบอันใดกับเขาแม้แต่น้อย

ใบหน้าของมู่ชิงเกอนิ่งดั่งสายนํ้า พลันคิดวิเคราะห์สถานการณ์การต่อสู้และผลลัพธ์ที่ได้ทำให้นางรู้สึกเสียใจ เพราะนางไม่มีความสามารถพอที่จะสังหารเขาได้

‘หากข้าไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ แต่อย่างไรเจ้าก็ต้องตาย ถ้าอย่างนั้นก็ทำได้เพียง…’ สายตาของมู่ชิงเกอเปลี่ยนไป

“ไอ้มดปลวกสมควรตาย ข้าจะหักกระดูกของเจ้าออกจากกันทีละชิ้นๆ!”ในนํ้าเสียงของยอดฝีมือจากต่างแดน แฝงความโกรธแค้น ลอยตัวลงมาดั่งสายฟ้าแลบ