ตอนที่ 157

ถามว่าเจ้ากลัวหรือไม่

มีคนมาเรียกร้องความสนใจเสียแล้วหรือ

เจียงหลีลอบแสยะยิ้มในใจไม่หยุด เห็นว่านางอายุน้อยคิดจะรังแกได้ง่ายๆ ใช่หรือไม่

“สิบสามหรือ พึ่งจะสิบสามเองหรือ” หลังได้รับคำตอบผู้ที่เอ่ยปากถามจึงร้องเสียงหลง อย่างประหลาดใจ

ระดับเสียงของเขาไม่เบาเลย ดูเหมือนกลัวว่าจะมีคนได้ยินไม่มากพอ

จริงดังว่า ในขณะที่เขากับพวกพ้องกำลังร้องแรกแหกกระเชอ ผู้คนไม่น้อยในงานฤดูล่า สัตว์ของราชสำนักต่างกรูกันเข้ามาล้อมรอบ

ในดวงตาของบรรดาผู้คนที่กำลังล้อมรอบเหล่านี้ฉายแววอยากรู้อยากเห็นมีส่วนร่วมใน การดูงิ้วหยอกล้อเสียดสี

เจียงหลีกวาดสายตามองโดยรอบอย่างรวดเร็วจึงพบว่าคนที่มางานฤดูล่าสัตว์ล้วนแก่กว่าหนึ่งรุ่นจริงๆ ทุกคนต่างมีอายุราวๆ สิบแปดสิบเก้า คนที่ดูโตกว่าก็อยู่ที่ยี่สิบต้นๆ เหล่าบุรุษและดรุณีน้อยช่างดูมีพรสวรรค์อย่างเห็นได้ชัด

‘เด็ก’ อายุน้อยเช่นนางพบเห็นน้อยนัก

ดังนั้นพวกเจ้าจึงเห็นข้าเป็นเป้าโจมตีไปแล้วหรือ เจียงหลีหัวเราะให้ตนเองแล้วมองไปที่ คนหาเรื่องกลุ่มนี้ด้วยสายตายียวน

“เพิ่งจะอายุสิบสามเองก็มางานฤดูล่าสัตว์แล้วหรือ สงสัยคงตามรุ่นพี่ในสำนักมาดูลาดเลา กระมัง”

“น่าจะเป็นเช่นนั้น อายุแค่สิบสามถึงนางจะมีพรสวรรค์โดดเด่น มากสุดคงเป็นได้แค่หลิง ซื่อระดับสูงก็ช่างเถอะ มาที่นี่ก็เพื่อเพียงถูกบดขยี้ให้แหลกเท่านั้น”

“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ ไม่ต้องเอ่ยถึงนางหรอก สิบผู้องอาจแห่งเมืองหลวงอยู่ที่นี่ เราทั้งหลายก็มาเพื่อถูกบดขยี้ให้แหลกเป็นจุลได้เฉกเช่นกัน”

“อย่างไรเสียแม่เด็กน้อยผู้นี้นับว่าโชคร้ายยิ่งนัก มาถึงก็ถูกพวกนี้รังแกจนกลัวหัวหดเสีย แล้ว”

“เหอะๆ ถือว่าได้รับการสั่งสอนก็แล้วกัน ตอนที่ไร้ศักยภาพบางสถานที่อย่างไรเสียก็ไม่ ต้องสาระแนเข้ามาง่ายๆ”

“พี่ชายท่านนี้กล่าวไว้ไม่มีผิด ตอนที่ไร้ศักยภาพ บางสถานที่ง่ายต่อการเข้าไปก่อกวน แต่ก็ทำได้แค่ขายหน้าเพียงเท่านั้น” ทันใดนั้นเจียงหลีเบือนสายตามองคนที่กำลังพูดอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มจนตาหยี

คนที่พูดเป็นเพียงหนึ่งในบรรดาผู้คนที่ล้อมรอบ เมื่อเห็นสาวน้อยชุดดำกล่าวเช่นนี้จึง แสดงสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย

แต่ทว่าที่เจียงหลีพูดจาอ่อนน้อมถ่อมตนเยี่ยงนี้ยังแค่พูดซ้ำคำที่เขากล่าวมาจึงทำให้เขา อยากบันดาลโทสะแต่ก็ทำไม่ได้

เมื่อเจียงหลีกล่าวประโยคนั้นจบจึงหันสายตามองไปยังร่างพวกคนที่แกว่งปากหาเสี้ยนกับนาง “ที่ข้าพูดไปเมื่อครู่นี้หมายถึงพวกเจ้าต่างหากล่ะ”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” หัวโจกผู้นั้นเผยสีหน้าถมึงทึง เขาถูกเจียงหลียั่วโมโหได้อย่างง่ายดาย

อันที่จริงก็ไม่อาจโทษพวกเขาที่ความอดทนต่ำหรอก เพียงแต่สีหน้าของเจียงหลีในขณะที่กำลังพูดประโยคนั้นมันช่าง…(กวนตีน)…จริงๆ

บรรดาคนที่มาหาเรื่องมองเจียงหลีด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามความโกรธเดือดดาลในใจปุดๆ

เหอะ นางเด็กคนนี้คิดว่าตัวเองเป็นต้นหอมจริงๆ หรืออย่างไร ถึงได้เสนอหน้ามาปากดีใส่พวกเขาอีกทั้งยังมองพวกเราราวกับมดก็ไม่ปาน

“เด็กน้อย ที่บ้านไม่มีใครเคยบอกเจ้าหรือว่าขี้โม้โอ้อวดเกินไปมักมีจุดจบที่น่าสมเพช” คนที่มาหาเรื่องยิ้มกัดฟันกรอดๆ

เจียงหลีกลับไม่แสดงสีหน้าหวาดหวั่นดั่งที่พวกเขาคิด อีกทั้งยังพยักหน้าเคร่งขรึม “จริง ด้วย ขี้โม้โอ้อวดเกินไปจะเป็นภัยโดยง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่ไร้ความสามารถแถม ยังขี้โม้โอ้อวดคงมีจุดจบน่าสมเพชเป็นแน่”

“…”

“…”

พวกที่มาหาเรื่องอึ้งไปชั่วขณะ

ฝูงชนเกิดความโกลาหล

ในที่ไกลออกไปมีกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มเล็กๆ กระจายอยู่สองสามกลุ่ม แม้พวกเขาจะไม่ได้เข้ามายืนร่วมวงได้แต่ก็กำลังให้ความสนใจเหตุการณ์ทางด้านนี้เช่นกัน

“อ้าว เป็นเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่ชอบแส่หาเรื่องจริงๆ ด้วย” ฉินเทียนอีในอาภรณ์สี แดงกับผองเพื่อนยืนอยู่ด้านหนึ่ง หลังจากที่เห็นเจียงหลีท่ามกลางฝูงชนใบหน้าหล่อเหลาจึงยิ้มขึ้นมาอยากสดใส

คำพูดของเขาทำให้สหายนึกสงสัยจึงอดถามไม่ได้ “คุณชายรอง ท่านรู้จักเด็กนั่นด้วยหรือ”

ฉินเทียนอียักคิ้วด้วยรอยยิ้มยียวน “ถือว่ารู้จัก”

“เช่นนั้นพวกเราต้อง…” พวกพ้องเสาะถาม เพียงแค่ฉินเทียนอีพยักหน้าพวกเขาก็พร้อมลงมือเพื่อจบงิ้วน้ำเน่าโรงนี้เสียที

จากนั้นฉินเทียนอี กลับหัวเราะอย่างผ่าเผย “พวกเจ้าไม่ต้องสนใจ เรื่องแค่นี้เจ้าเด็กนั้น สามารถจัดการได้ หากพวกเจ้าสอดมือเข้าไปยุ่ง เกรงว่าจะโดนนางบ่นเข้า

เหอะ!

พวกพ้องของเขาชะงักงันไม่เข้าใจความหมายของเขา แต่ก็ไม่เอ่ยถึงเรื่องยื่นมือเข้าช่วย เจียงหลีอีกได้แต่หัวเราะแหะๆ ไม่ใจเรื่องนี้อีก

“พี่ชิงเหยียน นางก็คือคนที่ลู่เสวียนชอบนั้นเอง” อีกทางด้านหนึ่ง ดวงตากลมโตอันมี เสน่ห์ของโจวยวนเต็มไปด้วยความเสียใจ สายตามองไปยังลู่เสวียนกับเจียงหลีที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนทั้งรู้สึกอิจฉาริษยาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

แต่ทว่ามู่ชิงเหยียนที่ยืนข้างนางกลับดูเหมือนว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่นางพูด สายตากลับมอง จิ่งเยี่ยที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวห่างไกลจากพวกเขา

นางพบว่านัยน้ตาของจิ่งเยี่ยก็จดจ้องไปที่แม่นางชุดดำนั้นเช่นกัน

อีกทั้งนางยังพบว่ามีความปรารถนาบางอย่างซ่อนอยู่ในแววตาของเขา

หลังจากค้นพบจุดนี้ ในใจของนางดำดิ่งโศกเศร้าอีกทั้งยังผิดหวังเสมือนดั่งสิ่งของที่ ตนเองปรารถนากลับถูกผู้อื่นแย่งชิงไปอย่างง่ายดาย

“พี่ชิงเหยียน?” เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับโจวยวนจึงตะโกนเรียกอย่างใคร่รู้ แต่มู่หว่านโหรวกลับกล่าวเตือนขัดจังหวะนางเสียก่อน “ราชสำนักกับตระกูลลู่ต้องปะทะกันดุเดือดเข้าสักวัน ยวนเอ๋อร์ ลู่เสวียนนั้นไม่ใช่ผู้ที่เหมาะสมกับเจ้า”

คำกล่าวเตือนของนางทำให้โจวยวนน้ำตาคลอเบ้าเบะปากสะบัดสะบึ้ง “ข้าไม่สนหรอก! ข้าชอบเขา พวกเขาจะฟาดฟันกันอย่างไรก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกเขาสิ แต่พวกเจ้า ไม่ว่าใครก็ตาม ข้าไม่อนุญาตให้ทำร้ายเขาเด็ดขาด!”

มู่หว่านโหรวขมวดคิ้วส่ายหน้าอย่างอดรนทนไม่ได้กับความ ‘หลงจนโงหัวไม่ขึ้น^, ของนาง

………………………………………

“นางเด็กเมื่อวานซืน เจ้าว่าอย่างไรนะ!” หัวหน้าอันธพาลถึงกับถกแขนเสื้อขึ้นมาแล้ว

ทันใดนั้นนัยน้ตาของลู่เสวียนเฉียบคมยืนขึ้นปกป้องเจียงหลีเอาไว้ข้างหลัง “พวกเจ้า เรียกใครเด็กเมื่อวานซืน”

เมื่อเขาฉายแววกรุ่นโกรธ พวกนั้นจึงหน้าถอดสี

จากนั้นเจียงหลีกลับผลักลู่เสวียนออกไปเบาๆ ไพล่มือไว้ข้างหลังก้าวเดินออกมา หรี่ตา ยิ้มจ้องมองไปที่พวกนั้นก่อนจะกล่าวกับลู่เสวียน “เรื่องเล็กแค่นี้ ข้าจัดการเองได้”

เมื่อลู่เสวียนเห็นรอยยิ้มของนางก็ขนลุกไปทั่วสรรพางค์กายก้าวถอยไปข้างหลังมองพวก นั้นด้วยความเห็นใจเปี่ยมล้น

พวกนั้นเมื่อมองเขาถอยหลังไปแล้วจึงฮึกเหิมมองไปที่เจียงหลีด้วยสีหน้าดุดัน

เด็กเมื่อวานซืนอายุแค่สิบสาม ชายชาตรีอย่างพวกเขาจะกลัวนางหรือ

ล้อ…ล้อ…ล้อกันเล่นหรือนี่

สีหน้ายียวนในสายตาของพวกเขากลายเป็นตกตะลึง…ไม่ หวาดผวาต่างหาก พวกเขามองเจียงหลีที่ปลดปล่อยพลังของตนเองอย่างยากจะเชื่อราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน

“หลิงเจี้ยง!”

“นี่คือลมปราณของหลิงเจี้ยง”

“สาวน้อยอายุสิบสามคนนี้เป็นหลิงเจี้ยงจริงๆ ด้วย!”

“สวรรค์ข้า โลกนี้ลวงตาแล้วหรือ หลิงเจี้ยงอายุแค่สิบสามปี แค่สิบสามปี เมื่อเทียบกับนางแล้วเรากลายเป็นเศษเดนเลยนะ”

“ข้าตาฝาดแน่ๆ หลิงเจี้ยงที่อายุสิบสามปี เป็นไปได้อย่างไร”

“…”

เทียบกับพวกอันธพาลที่แข็งราวกับหินไป หลังจากฝูงชนที่ยืนมุงดูกลับสูดเอาไอความ เยือกเย็นนี้เข้าไปต่างก็ตกอยู่ในความตกใจที่เรียกได้ว่า ‘สยองขวัญ’

เสมือนถูกคลื่นพายุโหมกระหน่ำในใจของพวกเขา การปรากฏตัวของเจียงหลีทลายอุดม คติอันมีมาแต่ดั้งเดิมของพวกเขา

สีหน้าตกตะลึงของผู้ชมและสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องอันภาคภูมิของลู่เสวียน

“ข้ามีคุณสมบัติพอที่จะเข้าร่วมงานฤดูล่าสัตว์แล้วหรือยัง” เจียงหลียังคงยิ้มตาหยีจ้องมองพวกอันธพาล

พวกอันธพาลนั้นหน้าขาวซีดดูไม่ได้ กระจุกรวมกันด้วยความสั่นเทิ้ม คำพูดของเจียงหลี ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าพวกเขาฉาดใหญ่ เจ็บจนพวกเขาใบ้รับประทาน พูดอะไรไม่ออก เพียงแต่รู้สึกถึงความหวาดผวาที่ปกคลุมไปทั่วร่าง

คุณสมบัติอย่างนั้นหรือ

หากนางไม่มีคุณสมบัติล่ะก็ เช่นนั้นพวกเขาคงต้องทำได้แค่ถือหางวิ่งจุกตูดเสียแล้วล่ะ

ทุกคนเก็บความชิงชังไว้ในใจ

“เหอะๆ น่าสนใจ บุตรสาวของเจียงหลินเฟิงคนนี้ช่างเป็นคนยอดเยี่ยมน่าสนใจเยี่ยงนี้ จริงๆ”