ตอนที่ 237
หนทางสู่บันไดสวรรค์
“เหตุใดจึงไม่มีการเคลื่อนไหวแล้ว”
เจียงหลีที่อยู่ริมฝั่งทะเลเมฆดูเชือกในมือแล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
เสียงของโจวยวนหายไปได้สักพักหนึ่งแล้ว เชือกในมือของนางขยับไปมาสักพักก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ เกิดขึ้นอีก
“อย่าใจร้อน” มู่ชิงเกอเอ่ยปลอบ
เจียงหลีพยักหน้าแต่นัยน์ตายังคงฉายแววกังวล
ทันใดนั้นเชือกในมือของนางก็ขยับถูกดึงสามครั้ง นี่คือรหัสลับที่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันตอนที่จะแยกจากกัน หากดึงเชือกสามครั้งนั้นหมายความว่าลู่เสวียนและเจียงเฮ่าไปถึงอีกฝั่งหนึ่งแล้ว
“พวกเขาข้ามไปถึงแล้ว” เจียงหลีเผยยิ้มให้มู่ชิงเกอ
“พวกเราก็ไปกันเถอะ” มู่ชิงเกอโยนเชือกในมือทิ้งแล้วปัดมือ
ในเมื่อพวกเขาทั้งสองข้ามไปถึงแน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องใช้เชือกอีก อย่างไรก็ตามมู่ชิงเกออยู่ที่แห่งนี้ แม้จะจำกัดการฝึกฝนแต่ก็ยังคงความแข็งแกร่ง
พวกนางสองคนผ่านโซ่ไปอย่างราบรื่น ไม่พบคนอื่นๆ
เมื่อเห็นลู่เสวียนกับเจียงเฮ่าอีกครั้งจึงพบว่ามี 180 คะแนนอยู่ในมือของพวกเขาแล้ว “ข้าถือว่าผ่านเข้ารอบหรือยัง” เจียงหลีมองสองคนนั้นด้วยความฉงน
นางข้ามผ่านสายโซ่มาได้แต่กลับไม่พบเห็นคู่ต่อสู้เลย เช่นนั้นหากตัดสินตามกฎแล้วสรุปนางทำ ภารกิจสำเร็จหรือไม่
ในขณะที่นางกำลังงุนงงสงสัยอยู่ จู่ๆ ก็มืเสียงดังลอยมาจากทะเลเมฆ “ผ่านโซ่มาได้โดยไม่มีการต่อสู้ คะแนนสะสม 50 คะแนน”
แค่ 50 คะแนนเอง!” เจียงหลีเหยียดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ
รู้อย่างนี้นางหวังให้มีใครหลายๆ คนมาให้นางทิ้งลงเหว
เมื่อเห็นท่าทางกลัดกลุ้มของนาง เจียงเฮ่าจึงพูดเอาอกเอาใจ “อย่าเบะปากหน้ามุ้ยไปเลย หากไม่ เหนือบ่ากว่าแรงพี่ชายจะเทคะแนนทั้งหมดให้เจ้าเอง”
อ่อ!
เจียงหลียิ้มแหยๆ โบกมือไหวๆ “ไม่ต้องหรอก”
นางมีคะแนนสะสมอยู่มากโข ไม่จำเป็นต้องให้เจียงเฮ่าเสียสละตัวเองเพี่อนาง
“แล้วพวกเราต้องไปไหนต่อ” ลู่เสวียนเอ่ยถาม
เจียงหลีเบนสายตามองเขาราวกับค้นหาความผิดปกติจากสีหน้าของเขา แต่กลับไม่พบสิ่งใด นางจึง อดถอนหายใจไม่ได้ เจ้าเด็กคนนี้ค่อยๆ เติบโตเต็มที่แล้วสินะ
บางคนถูกลิขิตให้กลายเป็นเพียงผู้ผ่านไปมาในชีวิต ในขณะที่บางคนอาจกลายเป็นนิรันดร์
คว้าเอาไว้ได้แล้วปล่อยวางได้ถึงจะเป็นยอดปัญญา
“หืม” จู่ๆ มู่ชิงเกอก็มองเจียงหลีด้วยสายตาแปลกๆ
เมื่อครู่นี้นางรู้สึกถึงโพธิจิตจากตัวของเจียงหลี
โพธิจิตคือหัวใจแห่งการบำเพ็ญเพียร!
หลังจากฝึกบำเพ็ญในระดับที่มั่นคงแล้วจึงจะค่อยๆ รู้แจ้งแก่ตน
แต่เจียงหลีนั้นแตกต่างออกไป นางเป็นคนมาจากสองโลกและมีประสบการณ์ทั้งสองโลก ทั้งยังเป็นผู้ บำเพ็ญจากทั้งสองโลกอีกด้วย จุดเริ่มต้นโพธิจิตของนางถึงได้สูงส่งกว่าคนธรรมดาอย่างมิต้องสงสัย
บางทีโพธิจิตของนางยังไม่ชัดเจนพอ แม้กระทั่งตัวเจียงหลีเองก็ยังไม่ทันสังเกต แต่มู่ชิงเกอเชื่อมั่นว่า ยามที่นางรู้สึกถึงการมีอยู่ของโพธิจิต การฝึกบำเพ็ญของนางจะก้าวกระโดดแล้วระเบิดศักยภาพที่น่า ทึ่งออกมา
“เจ้ามองอะไร” เจียงหลีหันมามองมู่ชิงเกอ
มู่ชิงเกอระงับความคิด นางยิ้มให้แล้วส่ายหน้า “เจ้าสวย”
“เหอะๆ” เจียงหลียิ้มเย็น “เจ้ากำลังประชดข้า”
มู่ชิงเกอเลิกคิ้ว “กล่าวหากันชัดๆ”
เจียงหลีจ้องนางเขม็งราวกับกำลังใช้สายตาพูดว่า ดูสภาพเจ้าตอนนี้สิจะมาเทียบกับยอดโฉมแห่งยุค ในชาติก่อนของข้าไต้อย่างไร
จู่ๆ เจียงหลีเดินขยับเข้าใกล้มู่ชิงเกอ
มู่ชิงเกอยักคิ้วมองนางไม่สะทกสะท้าน
“นี่ เจ้ามียาจำพวกเพิ่มขนาดหน้าอกหรือเปล่า เอาให้ข้าสักเม็ดสองเม็ดสิ” เจียงหลีกระซิบเสียงเบา
แค่กๆ มู่ชิงเกอกลั้นขำจนกระแอมไอ ในขณะที่เจียงหลีกำลังหน้าดำคร่ำเครียดนางก็ส่ายหน้าแล้วแบมือ “เจ้าคิดว่าข้าว่างขนาดนั้นเลยเชียวหรือ”
“หาว่าเจ้าว่างมากที่ไหนกัน เจ้านี่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนจริงๆ” เจียงหลีทำอย่างกับโดนเหยียบหางเข้าไป จนเสียงดังแปดหลอด
ทั้งเจียงเฮ่าและลู่เสวียนมองไปที่สองคนอย่างประหลาดใจ สีหน้าอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับหัวข้อ สนทนาของพวกนาง
ฮ่าๆๆ!
มู่ชิงเกอหัวเราะออกมาอย่างเหลืออด หลังจากหยุดขำนางก็มองเจียงหลีที่หน้าดำคร่ำเครียดด้วย ความเห็นอกเห็นใจแล้วจึงยกมือขึ้นลูบผมนางเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปลอบ “ช่วงนี้เจ้าอยู่ในวัยเจริญพันธุ์ กินของบำรุงเยอะๆ ยังพอมีทางช่วยอยู่”
“เจ้าปรุงยาให้ข้าสักสองสามเม็ดสิ” เจียงหลีปัดคำชี้แนะทิ้งแล้วขบกรามพูด
“ไม่มี” มู่ชิงเกอตอบแบบขอไปที
“มู่! ชิง! เกอ!” เจียงหลีกัดฟันพูด
“พวกเจ้ากำลังคุยอะไรกัน บำรุงอะไรหรือ” เจียงเฮ่าเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย
สิ่งที่เขากังวลที่สุดคือเกิดปัญหากับร่างกายของน้องสาวเขาแล้วจำเป็นต้องบำรุงกำลัง
เมื่อเห็นสายตาห่วงใยจากเขาเจียงหลีจึงสูดหายใจลึกแล้วแย้มยิ้มหยีตาให้ “เปล่า พี่ฟังผิดแล้ว”
“อ่อ” เจียงเฮ่าตกใจกับการแสดงสีหน้าของน้องสาว เขากลับไปยืนข้างลู่เสวียนด้วยสีหน้างุนงง เขาและลู่เสวียนมองพวกนางสองคนราวกับเด็กน้อยขี้สงลัย
“เดินไปข้างหน้ากันต่อเถอะ” มู่ชิงเกอแสดงความเห็น
เจียงเฮ่ากับลู่เสวียนเดินไปข้างหน้าเพี่อสำรวจเส้นทางทันที ในขณะที่สองคนนั้นกลับเดินรั้งท้าย พูดคุยกันเสียงต่ำ
“มีหรือเปล่า”
“ไม่มี”
“ไม่ปรุงยาให้จริงๆ หรือ”
“ไม่ปรุง”
“ชิงเกอคนดี ข้าขอร้องเจ้าล่ะ”
“ราชินีผู้แสนดี เจ้าช่วยสำรวมหน่อย”
“ฮึ่ย!”
ราชินีผู้นั้นที่ว่าเมื่อวิงวอนไม่ได้ผลก็บิดหน้าหนีอย่างเย่อหยิ่ง
มู่ชิงเกอมองนางอย่างเอือมระอา จากนั้นจึงถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เจ้าในตอนนี้ถึงแม้จะไม่ เทียบเท่าเจ้าในเมื่อก่อนแต่ก็ไม่ได้ถือว่าแย่ รอให้โตกว่านี้เป็นสาวสวยวัยแรกแย้ม เจ้าจะรีบร้อนไปทำไม”
เจียงหลีมองนางอย่างหงุดหงิดโดยไม่พูดอะไร
ปูชิงเกอก็ขำให้อีก “อย่างไรเสียก็มีคนที่ต้องการเจ้าแล้วมิใช่หรือ ทำไมถึงยังสนใจเรื่องพวกนี้อีก”
“ใครใช้ให้เจ้านั้นเป็นพระอิฐพระปูนกันล่ะ ข้าว่านะ หากข้าเป็นดั่งเช่นกาลก่อน เขาคงอดใจไม่ไหวแน่ๆ” เจียงหลีกอดอกเผยให้เห็นแค่ปทุมถันยอดเล็กๆ สองยอดเท่านั้น ไม่มีทางเทียบเท่าความอวบ อิ่มของนางในชาติที่แล้วได้เลย
ปูชิงเกอตกใจกับคำพูดของนางจนแทบสะดุดล้ม แม่นางผู้นี้ช่างใจกล้าบ้าบิ่นจริงๆ
เมื่อเห็นท่าทางลำบากใจของมู่ชิงเกอ เจียงหลีจึงนึกอยากแกล้งขึ้นมาในใจ นางแอบลอบถาม “ชิงเกอ แอบบอกข้าหน่อยสิว่าราชาเทวะแข็งแกร่งหรือไม่”
“หุบปาก”
“บอกหน่อยสิ”
“ข้าบอกให้เจ้าหุบปาก”
“ไอ้หยา ชิงเกอ เจ้าหน้าแดงใหญ่แล้ว”
“…”
ห้าวันผ่านไปสำหรับการทดสอบ
อีกสองวันก็จะสิ้นสุดระยะเวลาทดสอบ
หลังจากรวมตัวกับลู่เสวียนและเจียงเฮ่าแล้วทั้งสี่คนก็เดินไปด้วยกัน
เมื่อเจอกับภารกิจต่างๆ เจียงหลีจึงมอบหมายให้ลู่เสวียนและเจียงเฮ่าเป็นคนทำ อย่างไรเสียนางมี คะแนนสะสมมากอยู่แล้วจีงไม่ต้องเป็นกังวล
ในวันนี้พวกเขาเดินไปมาระหว่างภูเขาสูงตระหง่านที่ทอดยาวไม่สิ้นสุด ต้นไม้หนาทึบและแข็งแรง ไม่รู้ ว่าพวกมันยืนต้นเติบโตมากี่ปีแล้ว
“มีทางบันไดหินอยู่ที่นี่” ทันใดนั้นลู่เสวียนก็พบเบาะแสในโพรงหญ้า สามคนนั้นเดินเข้ามารวมยืนอยู่ด้านนอกบันไดหินพร้อมกับเขา
บันไดหินโบราณเรียบๆ ทอดยาวขึ้นไปตามสันเขาทิวเขาจนไม่เห็นปลายทางราวกับว่ามันลอยขึ้นไปบนฟ้า “บันไดสวรรค์หรือ จุดสิ้นสุดการทดสอบ” ข้างบันไดหินยังมีป้ายแผ่นหินตั้งอยู่ เจียงเฮ่าอ่านตัว อักษรบนนั้นออกมา
“หมายความว่า พวกเราต้องขึ้นไปตามทางบันไดหินใช่ไหม” ลู่เสวียนเอ่ยขึ้น
เจียงหลีแสยะยิ้มพูดด้วยความกล้าหาญ “เช่นนั้นก็ขึ้นไปกันเถอะ” กล่าวจบนางก็รีบเหยียบขึ้นบันได หินก่อนใคร
ทั้งสี่คนกลับไม่รู้ว่าในขณะที่พวกเขาค้นพบบันไดหินนี้ มีบันไดหินอีกมากหลายแห่งถูกผู้เข้าร่วม ทดสอบคนอื่นคนพบเช่นกัน