บทที่ 105

ยังคงมองท่าน แล้วก็มองท่าน…

วันนี้กู้ซีจิ่วแต่งกายได้สอดคล้องกับความต้องการของกู้เซี่ยเทียนยิ่งนัก ใช้เพียงสองคำก็เพียงพอจะบรรยายได้แล้ว…เรียบง่าย!

บุตรสาวคนอื่นๆ ล้วนแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างงดงาม ปักลวดลายอย่างวิจิตร ประโคมเครื่องประดับหรูหรา ราวกับนางฟ้านางสวรรค์ก็มิปาน

ทว่านางเพียงสวมเสื้อคลุมสีม่วงอ่อนตัวหนึ่ง เส้นผมสลวยผูกแถบแพรสีเดียวกันเอาไว้หนึ่งเส้น ครึ่งหนึ่งพาดอยู่บนไหล่ ดูแล้วเรียบร้อยสดใส ตรงเอวห้อยหยก ประดับชิ้นหนึ่ง ไม่มีเครื่องประดับอื่นใดอีก

ใบหน้าเล็กๆ ดูใสซื่อ ผมสลวยคลุมหน้าผาก ริมฝีปาก เล็กๆ แดงระเรื่อกว่าเมื่อก่อน แต่ก็ไม่ได้แต่งแต้มชาดอันใด เป็นสีสันโดยธรรมชาติ ท่ามกลางกลุ่มพี่น้องที่แต่งหน้ากันสวยสดงดงาม ดวงหน้าน้อยๆ ของนางจึงไม่โดดเด่นนัก เกรงว่าสิ่งเดียวที่โดดเด่นคงเป็นปานแดงบนหน้านาง…

กู้เซี่ยเทียนรู้สึกว่า หากยึดตามมุมมองของบุรุษทั่วไป บุตรสาวคนนี้ของตนน่าจะเป็นคนที่ไม่ดึงดูดสายตาผู้คนมากที่สุด โดยเฉพาะความสนใจจากบุรุษ

แต่คิดไม่ถึงเลยว่านับตั้งแต่บุตรสาวเหล่านี้นั่งลง ดูเหมือนว่าคนที่องค์รัชทายาทผู้นี้ให้ความสนใจมากที่สุดก็คือบุตรสาวที่แสนจะไม่สะดุดตาของตนคนนี้

องค์รัชทายาทนั้นสูงส่งแต่กำเนิด ชมชอบหรือชิงชังล้วนไม่เคยเผยออกมา ในยามปกติคนจึงดูไม่ออกว่าเขาสนใจอะไรหรือรังเกียจสิ่งใด ขึ้นชื่อเรื่องเดาใจยาก แต่ยามนี้กู้เซี่ยเทียนที่แสนจะประสาททึบถึงเพียงนี้ก็ยังสังเกตได้ว่าความสนใจของเขาอยู่ที่ไหน องค์รัชทายาทผู้นี้มิได้ปกปิดความสนใจที่มีต่อกู้ซีจิ่วเลยแม้แต่น้อย!

เขาไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่ แต่หากครั้งไหนพูดออกมา ก็จะเหลือบมองกู้ซีจิ่วคราหนึ่ง ราวกับสนใจปฏิกิริยาของนางอย่างยิ่ง!

‘มองท่าน ยังคงมองท่าน แล้วก็มองท่าน…’ หยกนภา พล่ามอยู่ในสมองของกู้ซีจิ่วไม่หยุด

‘หุบปาก!’ กู้ซีจิ่วถูกเสียงโวยวายของมันทำให้ปวดหัว มีวูบหนึ่งอยากจะเอาตะเกียบในมือไปเคาะกำไลตรงข้อมือซะให้รู้แล้วรู้รอด

‘เจ้านาย ท่านว่าเขาจะจำท่านได้ไหม?’ หยกนภาสงสัย เกี่ยวกับความเป็นไปได้ข้อนี้อย่างจริงจัง

กู้ซีจิ่วไม่ได้ตอบอะไร ทว่าในใจก็ระแวงเช่นกัน มองจากการกระทำเหล่านี้ขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัว ก็เหมือนจะจำเธอได้จริงๆ หรือต่อให้จำเธอไม่ได้ก็ คงจะสงสัยเธอเป็นอย่างยิ่ง กล่าวอีกแง่คือ จู่ๆ วันนี้องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวมา เยี่ยมถึงเรือนอย่างกะทันหัน ทั้งยังแฝงไปด้วยบรรยากาศที่ผิดแผกไปจากปกติยิ่ง หรือเขาจะมาหาเธอจริงๆ?

“คุณหนูกู้หก คุณหนูกู้หก?”

กู้ซีจิ่วเลิกเหม่อลอย เอียงศีรษะมององค์รัชทายาทหรงเจียหลัวที่กุมจอกสุราไว้พลางมองดูเธอ

“คุณหนูกู้หกรู้วิชาแพทย์บ้างหรือไม่?”

“พอรู้บ้างเล็กน้อยเพคะ” กู้ซีจิ่วตอบอย่างสงบเสงี่ยม

“พอรู้เล็กน้อยหรือ? ความหมายของพอรู้เล็กน้อยคืออย่างไร?”

“เคยอ่านตำราแพทย์อยู่ไม่กี่เล่มเพคะ” กู้ซีจิ่วตอบอย่างไร้ช่องโหว่

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวพยักหน้าเล็กน้อย “เปิ่นกงนับถือผู้เป็นวิชาแพทย์อย่างยิ่ง ขอคารวะเจ้าหนึ่งจอก”

เขาพลันลุกขึ้นยืน

จะปล่อยให้องค์รัชทายาทยืนโดยที่เธอนั่งอยู่ได้อย่างไรกันเล่า?

กู้ซีจิ่วเลยต้องยืนขึ้น ประคองจอกสุราขึ้นมา “หม่อมฉันขลาดเขลา ไหนเลยจะกล้าให้องค์รัชทายาทมาคารวะสุราได้ ควรให้หม่อมฉันคารวะพระองค์สักจอกดีกว่าเพคะ หม่อมฉันขอดื่มหมดจอก ส่วนของพระองค์ตามแต่พระทัยเลยเพคะ” เธอดื่มสุราในจอกรวดเดียวหมด หงายก้นถ้วยไปทางองค์รัชทายาทหรงเจียหลัว จากนั้นจึงนั่งลง

หลังจากที่นั่งลงแล้วเธอพลันรู้สึกตัวขึ้นมาในทันใด ดูเหมือนว่าเธอจะเผลอนำนิสัยเดิมๆ สมัยอยู่ในงานเลี้ยงในยุคปัจจุบันพวกนั้นออกมาใช้!

เด็กผู้หญิงในโลกนี้จะดื่มเหล้ากันอย่างสุภาพยิ่งนัก ส่วนใหญ่จะจิบกันแค่อึกเล็กๆ เท่านั้น ยิ่งเป็นหญิงสาวผู้ดีมีชาติตระกูล การดื่มเหล้าก็ยิ่งต้องมีระเบียบเคร่ง ครัด กระทั่งยามดื่มเหล้าก็ต้องใช้แขนเสื้อมาบังไว้ แต่ตอนนี้เธอกลับกระดกรวดเดียวจนหมด ท่วงท่าสง่างามกว่าบุรุษด้วยซํ้า! เกรงว่าคงทำให้ผู้คนตื่นตะลึงอยู่ ไม่น้อย…

กู้ซีจิ่วกวาดสายตามอง พบว่าเหล่าพี่น้องของเธอเบิกตาค้างอยู่จริงๆ ด้วย! ใบหน้าของกู้เซี่ยเทียนก็เขียวคลํ้า!

แต่องค์รัชทายาทที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ดวงเนตรสีดำขลับ ฉายแววชอบใจอย่างยิ่งขึ้นมาแวบหนึ่ง…