บทที่ 1050 ทำให้น้ำลายมันไหลย้อย!
กู้ซีจิ่วเคลื่อนย้ายไปยังจุดที่อยู่ใกล้สนามต่อสู้ที่สุด หมอกหนาม้วนตลบขึ้นมาปานหม้อเดือด มีเสียงต่อสู้แว่วออกมาจากด้านในเป็นครั้งคราว ทว่าหมอกหนาเกินไป สายตากู้ซีจิ่วจะดีสักเพียงใดก็มองเห็นเพียงเลือนรางเท่านั้น เห็นว่าเงาร่างของหลงซือเย่ว่องไวปานสายฟ้า งามสง่าดั่งท่าน้าวธนูเฉกเช่นยามเล่นงิ้ว เสมือน ‘ว่าวที่บินฉวัดเฉวียน’ อยู่รอบๆ สัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวนั้น เมื่อสบช่องก็จะซัดกระบวนท่าชุดใหญ่ใส่ร่างสัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวนั้น ซัดจนสัตว์ร้ายตัวนั้นคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวไม่หยุด
สัตว์ร้ายเทพสัชฌะเป็นสัตว์ร้ายธาตุนํ้า สามารถพ่นละอองนํ้าที่เปรียบเสมือนศรนํ้าแข็งได้ พ่นไปยังที่ใดก็จะกลายเป็นก้อนนํ้าแข็งขนาดใหญ่ ทำให้อุณหภูมิรอบข้างลดลงตํ่าลงอย่างต่อเนื่อง
ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่รอบสนามรบแห่งนี้ล้วนเป็นพืชทนหนาว บางชนิดมีใบคล้ายใบสนเข็ม เขียวชอุ่มตลอดปี แต่ยามนี้รอบๆ สนามรบแห่งนั้นกลายเป็นแดนเหมันต์ไปหมดแล้ว ต้นไม้และโขดหินทั้งหมดล้วนถูกสัตว์ร้ายเทพสัชฌะแช่แข็งจนกลายเป็นปติมากรรมนํ้าแข็งแล้ว หนำซํ้ายามที่มันโถมเข้า โจมตียังเกิดสายลมพัดโหมอีกด้วย สภาพแวดล้อมรอบข้างราวกับอยู่ในวันที่หนาวที่สุดของฤดูหนาว หนาวเย็นยิ่งกว่าขั้วโลกใต้ที่รํ่าลือกันเสียอีก สามารถแช่แข็งคนได้เสมือนห้องเย็นแช่ศพ
กู้ซีจิ่วค่อยๆ เขยิบเข้าไปใกล้อีกนิด รู้สึกว่ามือหนาวจนกระด้างแล้ว แม้แต่เส้นเลือดก็ไหลเวียนช้าลง และในไอหมอกนั้นก็ราวกับมีเข็มนํ้าแข็งอยู่ หายใจคราหนึ่งก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่ในโพรงจมูก เธอมองดูหลงซือเย่ที่อยู่ในสนามรบอย่างเป็นกังวลยิ่งนัก ตอนนี้เขาเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวนั้นอยู่ จะต้องหนาวยิ่งกว่าเป็นแน่!
นึกไม่ถึงว่าสัตว์ร้ายเทพสัชฌะจะมีแรงกดดันมหาศาลปานนี้!
‘เจ้านาย ท่านเจอแจ็คพอตแล้ว มันไม่ใช่สัตว์ร้ายเทพสัชฌะทั่วไป มันคือราชาเทพสัชฌะ! พลังยุทธ์ของมันตัวเดียวเทียบได้กับสองตัว’ ในที่สุดหยกนภาก็เปิดปากเอ่ย
กู้ซีจิ่วตกตะลึง
นี่มันแจ็คพอตบ้าบออะไร?!
พลังยุทธ์ของสัตว์ร้ายตัวนี้มากกว่าสัตว์ร้ายธรรมดาเป็นเท่าตัว ทว่าเนื้อหนังอันใดในร่างมันไม่ได้ล้ำเลิศไปกว่าสัตว์ร้ายธรรมดาสักเท่าไหร่เลย!
มิน่าล่ะ สัตว์ร้ายตัวอื่นถึงไม่กล้าตามมา ที่แท้เจ้าตัวนี้คือราชา สัตว์ร้ายตัวอื่นๆ เลยไม่กล้ามาแย่งอาหารกับมัน!
ตอนมาหลงซือเย่เคยบอกไว้ว่าตัวเขาเองมีกำลังพอต่อกรกับสัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวหนึ่งได้ แต่ถ้าต่อกรกับราชาสัตว์ร้ายตัวนี้เล่า?
เขายังจะเอาชนะได้แน่นอนอยู่หรือไม่?
ราวกับอ่านความกังวลในใจของกู้ซีจิ่วได้ หยกนภาจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ‘เอ็นของมันถูกเรียกว่าเอ็นมังกร ไม่ว่าจะหลอมกลั่นเป็นโอสถหรือว่าสร้างเป็นแส้ล้วนเป็นของชั้นเลิศทั้งสิ้น หากทำเป็นแส้ สามารถสร้างแส้ปราบมารได้ เป็นศาสตราเวทชั้นเลิศชิ้นหนึ่ง เมื่อฟาดแส้ลงไปสามารถคร่าชีวิตของมารปีศาจได้ครึ่งหนึ่ง และมันยังมีความสามารถในการส่งสัญญาณเตือนด้วย หากมีมารปีศาจแปลงกายเป็นคนธรรมดาอยู่ใกล้ตัว มันจะเปล่งแสงสีแดง เอ็นของสัตว์ร้ายเทพสัชฌะทั่วไปไม่มีความสามารถนี้’
กู้ซีจิ่วใจเต้นแวบหนึ่ง เธอนึกถึงมารสวรรค์ที่หลบหนีไปตนนั้น…
เธอต้องการแส้ที่ทำจากเอ็นของสัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวนี้!
อย่างน้อยก็สามารถป้องกันตัวจากมารได้!
เธอจ้องหนึ่งคนหนึ่งสัตว์ที่ต่อสู้โรมรันพันตูอยู่ในหมอกขาวเขม็ง พยายามมองวิถีเคลื่อนไหวของสัตว์ร้ายตัวนั้น
ตอนนี้หลงซือเย่ต่อสู้สูสีกับสัตว์ร้ายตัวนั้นอยู่ ผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว ยังไม่มีใครเอาชนะได้
สัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวนั้นช่างสมกับที่เป็นราชาสัตว์ร้าย อีกทั้งมีปัญญาอยู่บ้าง มันสู้อยู่เนิ่นนานก็ยังไม่อาจทำอะไรหลงซือเย่ที่อยู่เบื้องหน้าได้ ซํ้ายังพลาดท่าให้เขาหลายครั้ง ผิวเกล็ดสีเงินทั่วร่างมันถูกฟันจนได้เลือดหลายแผลแล้ว ทำให้มันทั้งเจ็บทั้งปวด นี่ทำให้มันไม่สบอารมณ์ยิ่ง เชิดหัวขึ้น อ้าปากกู่ร้องเสียงยาว…
ดูเหมือนมันกำลังส่งเสียงเรียกพรรพวกอยู่ เดิมทีจะกู่ร้องยาวๆ แต่เพิ่งจะร้องออกมาได้สองช่วงก็ถูกวัวสองขาตัวหนึ่งที่ลอยมาจากฟ้าขัดจังหวะเข้า!
วัวสองขาตัวนั้นหล่นลงเบื้องหน้ามันพอดี วิ่งวุ่นวายดั่งคลุ้มคลั่ง สำหรับสัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวนี้แล้วไม่ต่างจากการได้เห็นอาหารเลิศรสจานหนึ่งเดินทอดน่องอยู่ตรงหน้า ทำให้น้ำลายมันไหลย้อย!
ด้วยเหตุนี้เจ้าตะกละตัวนี้จึงหยุดร้องทันที หากว่าพรรคพวกมาเดี๋ยวจะแย่งวัวไปจากมัน!