บทที่ 1054 พี่…พี่ช่วยรักษาฉันก่อนสิคะ
เธอถูกลอบทำร้าย ตี้ฝูอีอยู่ที่นั่นอาจถูกลอบทำร้ายเช่นกัน เธออยากกลับไปดู ต้องการใช้วิชาเคลื่อนย้ายไป เมื่อก่อนเธอได้รับบาดเจ็บหนักทว่าไม่ได้กระทบถึงการใช้วิชาเคลื่อนย้าย แต่หนนี้ไม่ใช่ เธอใช้ออกมาไม่ได้เลย เธอถึงขั้นที่ไม่อาจโคจรพลังวิญญาณมาสกัดจุดรักษาได้ ทำได้เพียงถอยหลังไปเรื่อยๆ…
บางทีหลงซือเย่อาจทราบแล้วว่าถูกทำร้ายที่หัวใจจะต้องตายแน่นอน จึงไม่ได้ไล่ต้อนเธอ แค่ยืนมองเธออย่างเย็นชาอยู่ตรงนั้น มองโลหิตที่ทะลักออกมาจากด้านหน้าและด้านหลังของเธอ อาบย้อมชุดสีม่วงอ่อนของเธอจนกลายเป็นสีม่วงคลํ้า
…
ยามนี้คนที่ใจดำอำมหิตกลับเป็นเย่หงเฟิง “พี่หลงซี ฆ่าเธอเถอะ! ฆ่าเธอเลย! จะปล่อยให้เธอมีชีวิตต่อไปไม่ได้!”
เมื่อเห็นหลงซือเย่ไม่มีทีท่าว่าจะลงมืออีก เธอจึงทนไม่ไหวพุ่งออกมาด้วยตัวเอง ชักกระบี่เล่มหนึ่งออกมาหมายจะแทงใส่กู้ซีจิ่ว
กู้ซีจิ่วก็ทราบถึงอันตราย ในช่วงเวลาคับขันมนุษย์สามารถระเบิดศักยภาพมหาศาลออกมาได้ เมื่อเห็นเย่หงเฟิงแทงกระบี่เข้ามา เธอก็พยายามบิดส้นเท้าสุดชีวิต กระบี่นั้นจึงเฉียดเอวของเธอไป!
เย่หงเฟิงนึกไม่ถึงว่าเธอบาดเจ็บจนกลายเป็นแบบนี้แล้วยังมีความสามารถในการหลบหลีกอีก ยิ้มเย็นๆ แวบหนึ่ง “ฉันจะคอยดูว่าเธอจะหลบไปได้ถึงไหน?!”
ตวัดกระบี่ขึ้นมาอีกครั้ง!
กระบี่นี้โหดเหี้ยมยิ่งนัก ฟันไปที่คอของกู้ซีจิ่ว
หากกู้ซีจิ่วถูกกระบี่นี้ของเธอฟันเข้าศีรษะต้องขาดสะบั้นอย่างแน่นอน และการเคลื่อนไหวเมื่อครู่ของกู้ซีจิ่วก็เป็นขีดจำกัดที่สามารถทำได้ในยามนี้แล้ว เบิกตามองกระบี่เล่มนั้นพุ่งเข้ามา เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะหลบหลีกแล้ว หัวใจหนาวยะเยือก ปิดตาลง
ส่วนหลงซือเย่พลันยกมือขึ้นมา คล้ายว่าจะทำอะไรทว่าสุดท้ายก็ไม่ได้ทำ
‘ชิ้ง!’ แสงสีขาวสายหนึ่งราวกับโบยบินลงมาจากฟากฟ้า โจมตีลงบนกระบี่ของเย่หงเฟิงโดยตรง!
เกิดเสียงโลหะแตกร้าวที่ทำให้คนเสียวฟันดังขึ้น กระบี่ยาวที่สร้างจากเหล็กกล้าเล่มนั้นของเย่หงเฟิงแตกสลายกลายเป็นเศษซากทันที
นี่ยังไม่ได้กล่าวถึงแรงกระแทกมหาศาลที่ทำให้ทรวงอกของเย่หงเฟิงปานได้รับแรงปะทะอย่างหนัก ร่างกายลอยละลิ่วออกไปปานว่าวกระดาษ หากมิใช่หลงซือเย่เหินกายมาช่วยเธอลงไปได้ทันเวลา คาดว่าเธอคงกระแทกเข้ากับต้นไม้จนกระดูกหัก…
รอจนหลงซือเย่พาเย่หงเฟิงร่อนลงสู่พื้น ยามที่เงยหน้าขึ้นอีกครั้งเบื้องหน้า ก็ไม่มีร่องรอยของกู้ซีจิ่วแล้ว เธอถูกคนช่วยไปแล้ว!
เขาถึงขั้นมองไม่เห็นด้วยซํ้าว่าคนที่ช่วยเหลือกู้ซีจิ่วเป็นผู้ใด…
เขาตื่นตะลึงงันอยู่ตรงนั้น สายลมพัดพาอาภรณ์สีขาวบนร่างเขาให้โบกสะบัดจนเกิดเสียงหวีดหวิว ต้นไม้ใหญ่รอบข้างบ้างก็หักโค่นบ้างก็เอียงกะเทเร่เองจากยามที่เขาต่อสู้กับสัตว์ร้ายเทพสัชฌะ และด้านหลังก็คือสัตว์ร้ายเทพสัชฌะที่เพิ่งสิ้นชีพตัวนั้น แสงอัสดงตรงขอบฟ้าแดงฉานปานโลหิต ส่องสะท้อนพสุธาเย็นยะเยือก
ถึงแม้เย่หงเฟิงจะถูกเขาช่วยเหลือไว้ แต่ทั้งร่างกลับถูกกระทบกระเทือนทั้งเจ็บทั้งชาเสมือนจะพังทลายแล้ว นั่งยองๆ อยู่ตรงนั้นกระอักโลหิตออกมาอย่างรุนแรง ชัดเจนยิ่งนักว่าเธอได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว!
“พี่หลงซี…ใครช่วยเธอกัน? พี่…พี่ทำไมไม่ตามไป…ไม่ได้นะ…จะปล่อยให้เธอรอดไม่ได้นะ” เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่ถอดใจ
หลงซือเย่ราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดเลย ดึงมีดสั้นเล่มนั้นที่มีโลหิตจากหัวใจของกู้ซีจิ่วอยู่เต็มเปี่ยมมาจากมือเธอ โลหิตที่อยู่บนมีดกระเด็นลงบนมือตน ทรุดกายลงนั่งยองๆ แล้วเริ่มเลาะเอ็นสัตว์ร้ายเทพสัชฌะตัวนั้น เขาดูสงบเยือกเย็นยิ่งนัก แต่มือกลับสั่นสะท้านน้อยๆ…
“พี่หลงซี ฉันบาดเจ็บแล้ว พี่…พี่ช่วยรักษาฉันก่อนสิคะ เดี๋ยวค่อยเลาะเอ็นสัตว์ร้ายตัวนี้ก็ยังไม่สาย…”
เริ่มแรกที่เย่หงเฟิงถูกกระแทกทั้งร่างชาหนึบไปหมด นอกจากระอักโลหิตออกมาแล้ว เธอถึงขั้นไม่มีความรู้สึกอื่นใดเลย แต่หลังจากค่อยๆ คลายตัวลง ความเจ็บปวดนั้นถึงได้ตีขึ้นมา รู้สึกเพียงว่าเส้นเลือดเส้นเอ็นในร่างคล้ายว่าจะขาดสะบั้น เบื้องหน้ามืดมนเป็นพักๆ ดวงวิญญาณเสมือนหลุดออกจากร่าง!