บทที่ 1055 ความเจ็บปวดเช่นนั้นเกินที่มนุษย์จะทนรับได้
ในที่สุดเธอก็รู้สึกหวาดกลัว อดไม่ได้ที่จะกระเสือกกระสนคลานมาถึงข้างกายหลงซือเย่ เข้าไปดึงแขนเสื้อเขา หลงซือเย่ยกแขนเสื้อขึ้น หลบจากมือเธอ ยังคงยุ่งกับงานกิจของตนเช่นเดิม เอ็นสัตว์ร้ายสีแดงเพลิงเส้นหนึ่งถูกเขาดึงออกมาช้าๆ…
เย่หงเฟิงเป็นคนที่อดทนต่อความเจ็บปวดไม่ได้ ยามนี้เธอเจ็บไปทั้งร่างปานถูกมีดกรีดแทง แทบจะเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น “พี่หลงซี รักษาก่อน…รักษาฉัน…”
หลงซือเย่ไม่มองเธอเลย ยามที่เขากระทำเรื่องใดอย่างจดจ่อไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อาจขัดจังหวะได้ หนึ่งเค่อให้หลัง ในที่สุดเอ็นสัตว์เส้นนั้นก็ถูกเขาเลาะออกมาอย่างสมบูรณ์แล้ว ดุจแส้สีเพลิงเส้นหนึ่ง ในที่สุดเขาก็มองไปที่เย่หงเฟิง นํ้าก็ค่อนข้างอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ “เจ็บมากหรือเปล่า?”
จู่ๆ เย่หงเฟิงก็หนาวสะท้านขึ้นมาด้วยความหวาดผวา ถึงแม้หลงซือเย่จะดูไม่ต่างไปจากปกติ แต่นัยน์ตาที่เดิมที่ดำสนิทปานนํ้าหมึกกลับเป็นสีแดงฉานรางๆ ยามที่มองเธอหนาวยะเยือกยิ่งนัก “พี่หลงซี…”
หลงซือเย่ทอดมองเธอจากมุมสูง แววตาแปรเปลี่ยนผันผวน ไม่ทราบเช่นกันว่าคิดอะไรอยู่
เย่หงเฟิงพยายามเพ่งสมาธิจ้องมองเขา เรียกเขาต่อไป “พี่หลงซี…”
หลงซือเย่ราวกับถูกสะกดจิต ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งยองๆ มองเธอที่นั่งไร้เรี่ยวแรงอยู่ตรงนั้น เย่หงเฟิงยื่นมือที่สั่นเทาไปหาเขา “พี่หลงซี ฉันเดินไม่ไหวแล้ว พี่อุ้มฉันหน่อย”
หลงซือเย่ชะงักไป ในที่สุดก็ยื่นมือมาอุ้มเธอขึ้น…
เย่หงเฟิงถอนหายใจอย่างโล่งอก พูดต่อว่า “ฉันบาดเจ็บแล้ว พี่รักษาให้ฉันก่อนสิ ฉันใกล้จะตายแล้ว…”
ยามที่เอ่ยถ้อยคำเหล่านี้เธอจ้องตาเขายู่ตลอด
“ฉันไม่ปล่อยให้เธอตายหรอก” ในที่สุดหลงซือเย่ก็เปิดปากพูด นํ้าเสียงปานก้องสะท้อนอยู่ในหุบเขา “ขอโทษนะ”
คล้ายว่าจะพูดให้เย่หงเฟิงฟัง ทั้งยังคล้ายว่าพูดให้ใครอีกคนหนึ่งฟัง มือเย็นเยียบที่เปรอะเปื้อนโลหิต กดตรงชีพจรเธอ
“ฉันเจ็บมากเลย! พี่หลงซี ฉันเจ็บมาก!” เย่หงเฟิงน้ำตาไหลนองหน้า
“เจ็บมากเหรอ?” จู่ๆหลงซือเย่ก็ยิ้มออกมา เพียงแต่รอยยิ้มนี้กลับดูราวกับรํ่าไห้ “เธอเจ็บได้เท่าฉันหรือเปล่า?”
ทันใดนั้นมือของเขาก็บีบข้อมือเย่หงเฟิงไว้ปานคีมเหล็ก!
บิดเสียงดังแกร่ก!
ข้อมือข้างที่เย่หงเฟิงจับมีดถูกหักอย่างรุนแรง!
เย่หงเฟิงกรีดร้องทันที หยาดเหงื่อเย็นเฉียบไหลโซมร่างในทันใด อย่างไรก็ตามเรื่องยังไม่จบลง หลงซือเย่กุมข้อมือที่หักข้างนั้นของเธอไว้แล้วบิด รอบหนึ่ง…
ความเจ็บปวดเช่นนั้นเกินที่มนุษย์จะทนรับได้
เย่หงเฟิงพยายามเบิกกว้างมองดูหลงซือเย่ เธอพยายามเพ่งสมาธิจ้องตาเขา นํ้าเสียงสั่นพร่าย่ำแย่ “พี่…หลงซี…อย่า…อย่าทำร้ายฉัน…พี่หักใจทำร้ายฉันไม่ลงหรอกใช่ไหม…”
แต่ก่อนยามที่เธอเรียกชื่อนี้จะอ่อนหวานเพราะพริ้ง ทว่ายามนี้เนื่องจากความเจ็บปวดเสียงจึงสั่นสะท้านบิดเบี้ยวไป
หลงซือเย่หลุบตามองเธอ จู่ๆ ก็ยิ้มบางๆ ออกมาอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มอ่อนโยนยามปกติของเขา “ใช่แล้ว ฉันไม่ทำร้ายร่างนี้หรอก ร่างนี้เป็นผลงานที่ดีที่สุดของฉัน…”
เย่หงเฟิงขณะที่กำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่ทันตั้งตัวจู่ๆ เขาก็คลายแขนที่โอบอุ้มเธอออก!
เย่หงเฟิงหล่นลงพื้นทันที พื้นที่ใต้ร่างล้วนมีสิ่งของจำพวกเศษไม้ก้อนหินที่แตกกระจัดกระจายอยู่ ขรุขระยิ่งนักไม่ราบเรียบเลย ซํ้าเย่หงเฟิงยังเจ็บจนอ่อนยวบไปทั้งตัว ไม่มีเรี่ยวแรงเลย การล้มครั้งนี้แทบจะทำให้เธอสิ้นสติไป!
ตาลายจนเห็นดาวแล้ว!
เมื่ออาการตาลายผ่านพ้นไป ในที่สุดเธอก็เพ่งสายตามองได้แล้ว ทว่าเมื่อได้เห็นเอ็นสัตว์ร้ายที่หลงซือเย่เลาะออกมาเส้นนั้นสีหน้าก็แปรเปลี่ยนไปอย่างใหญ่หลวง!
“ข้าไม่ทำร้ายร่างนี้ต่อหรอก ข้าแค่อยากลงโทษเจ้า!”
ลำแสงสีแดงวาบผ่านอากาศ ฟาดเข้าที่ใบหน้าของเย่หงเฟิงอย่างจัง!
เอ็นของสัตว์ร้ายเทพสัชฌะเส้นนี้เมื่อฟาดลงบนร่างคนจะไม่ได้ทำร้ายร่างกายคน ทว่าจะทำร้ายดวงวิญญาณภายในร่าง
แสงสีแดงแผดเสียงก้อง เย่หงเฟิงก็ทนรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เกลือกกลิ้ง ทุรนทุรายอยู่บนพื้น กรีดร้องดังลั่น…