บทที่ 1053 เจ็บไหม? รู้จักเจ็บแล้วสินะ?
ความเจ็บปวดนั้นเสียดแทงเข้าไปถึงกระดูก ทำให้ร่างเธอสั่นสะท้านอยู่กลางอากาศตามสัญชาตญาณ ร่วงหล่นลงมา…
เพียงแต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นยอดฝีมือที่พลังวิญญาณใกล้บรรลุขั้นแปดแล้ว ร่างกายมีปฏิกิริยาตอบโต้อันตรายตามสัญชาตญาณ ดังนั้นยามที่เย่หงเฟิงแทงมีดเข้ามา สมองเธอยังไม่ทันมีปฏิกิริยาอะไร ร่างกายก็ตอบสนองไปก่อนสมองแล้ว กล้ามเนื้อตรงส่วนนั้นบิดเกร็ง เดิมทีมีดนี้ของเย่หงเฟิงสามารถแทงทะลุหัวใจเธอได้ ผลคือเบี่ยงทิศทางไปเล็กน้อย แทงเฉียดหัวใจไป…
และสองแขนของเธอก็ไม่ได้อยู่ว่างๆ เช่นกัน ทันทีที่ถูกโจมตีก็โยนเย่หงเฟิงที่อยู่บนหลังลอยละลิ่วไปทันที!
การโยนครั้งนี้ของเธอใช้เรี่ยวแรงไม่น้อยเลย ศีรษะของเย่หงเฟิงแทบจะกระแทกเข้ากับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล หากว่าหนนี้กระแทกเข้าจริงๆ สามารถกระแทกศีรษะเย่หงเฟิงให้แหลกเละเหมือนแตงโมได้เลย!
เงาสีขาวสายหนึ่งวาบเข้ามา สกัดเย่หงเฟิงไว้กลางอากาศโอบเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วร่อนลงสู่พื้นโดยตรง
“พี่หลงซี พวกเราทำได้แล้ว! ฉันได้เลือดหัวใจของหล่อนมาแล้ว!” เย่หงเฟิงเอ่ยร้องด้วยความยินดีอยู่ในอ้อมแขนของเขา กอดคอเขาไว้
กู้ซีจิ่วก็ร่อนลงพื้นแล้วเช่นกัน มีดนั้นของเย่หงเฟิงโหดเหี้ยมยิ่งนัก แทงเข้าที่หลังเธอ ทะลุมาโผล่ที่ทรวงอกเธอ เป็นบาดแผลแทงทะลุอย่างแท้จริง โลหิตฉีดพ่นออกมาจากปากแผลหน้าหลังทั้งสองแห่ง หลังจากเธอร่อนถึงพื้นร่างกายก็ส่ายโงนเงน แทบจะล้มลงไปกองบนพื้น เมื่อได้ยินเสียงรํ่าร้องด้วยความยินดีของเย่หงเฟิง เธอก็เงยหน้ามองหลงซือเย่ทันที นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงเหลือเชื่อ
สีหน้าของหลงซือเย่ซีดเซียวยิ่งนัก มองเธออยู่เช่นกัน ทว่าเม้มริมปากไว้ไม่พูดอะไรสักคำ และไม่มีทีท่าว่าจะก้าวเข้ามาดูอาการเธอด้วย
ส่วนเย่หงเฟิงก็อิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของหลงซือเย่เสมือนวิหคน้อย ในมือยังคงกุมมีดเล่มนั้นไว้ เห็นได้ชัดว่ามีดเล่มนั้นเป็นมีดชนิดพิเศษ บนตัวมีดมีท่อลำเลียงอยู่ บัดนี้ในช่องลำเลียงนั้นเต็มไปด้วยโลหิตสดๆ โลหิตสีแดงฉานเสียดแทงสายตาคน
“เพราะอะไร?” เบื้องหน้าของกู้ซีจิ่วมืดมัวไปหมด ทว่าฝืนคํ้ายันไว้ นํ้าเสียงแหบห้าว เธอกำมือแน่น มองดูหลงซือเย่ “เพราะอะไร?!”
“ง่ายมาก กู้ซีจิ่วการจะเลาะเส้นเอ็นของสัตว์ร้ายเทพสัชฌะนี้สิ่งที่ต้องใช้ไม่ใช่เลือดสาวพรหมจรรย์ทั่วๆ ไป แต่ต้องการเลือดจากหัวใจของเธอ แบบนั้นถึงจะทำให้เอ็นที่เลาะออกมาเรียบลื่นยืดหยุ่น ถึงจะสร้างแส้ปราบมารชั้นเลิศออกมาได้จริงๆ พี่หลงซีรู้ว่าวรยุทธ์ของฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดังนั้นจึงคิดจะทำแส้แบบนี้ให้ฉันมาโดยตลอด เพียงแต่เงื่อนไขทั้งหมดไม่สมบูรณ์จนกระทั่งเธอเอาตัวเองมาส่งให้ถึงหน้าประตู…” เย่หงเฟิงยิ้มสดใสเสียยิ่งกว่าบุปผา
“เป็นแบบนี้เหรอ?” กู้ซีจิ่วไม่ได้สนใจเย่หงเฟิง เธอจ้องมองเพียงหลงซือเย่นํ้าเสียงก็แผ่วหวิว
หลงซือเย่ก็จ้องมองเธอเช่นกัน ถึงแม้สีหน้าจะยังซีดขาวอยู่ ทว่าริมฝีปากบางกลับค่อยๆ เม้มเป็นรอยยิ้ม “เจ็บไหม? รู้จักเจ็บแล้วสินะ?”
ถึงแม้เขาจะไม่ได้เอ่ยตอบเธอตรงๆ แต่กลับเป็นการยอมรับโดยปริยาย กู้ซีจิ่วถอยหลังไปทันที!
มีดที่แทงเธอเล่มนั้นไม่เพียงแต่มีรูปลักษณ์พิสดารเท่านั้น บนคมมีดก็เห็นได้ชัดว่าเติมบางอย่างลงไป ตรงบาดแผลปวดร้าวเป็นอย่างยิ่ง เสมือนมีต่อทั้งรังรุมต่อยอยู่ตรงนั้น หยาดเหงื่อเย็นเฉียบขนาดเท่าเม็ดถั่วผุดขึ้นบนหน้าผากเธอ สีหน้าก็ซีดเผือดลงเรื่อยๆ
ถึงแม้มีดนั้นจะแทงไม่ถูกหัวใจเธอ แต่ก็เฉียดโดนเล็กน้อย ซํ้ายังเป็นบาดแผลทะลุ หากมิใช่เพราะเธอมีจิตใจกล้าแกร่งพลังวิญญาณสูงส่ง ยามนี้คงนอนพังพาบอยู่บนพื้นขยับเขยื้อนไม่ได้ไปแล้ว!
ถึงกระนั้น เบื้องหน้าเธอก็ยังคงมืดมัวลงอยู่ดี เธอขบริมฝีปากไว้แน่นถึง ทำให้ตัวเองไม่ล้มลงไปได้ เรื่องราวเป็นเช่นนี้เอง กู้ซีจิ่วทราบแล้วว่าสองคนที่อยู่ตรงหน้านี้อยากให้เธอตาย แต่ว่าเธอตายไม่ได้!
ตี้ฝูอียังรอเธออยู่ที่โรงเตี๊ยม…