บทที่ 110
หน้าก็หนากว่าเมื่อก่อนมาก!
เกิดเสียงดัง ‘โครม!’ ทั้งสองโอบกอดแล้วล้มลงไปด้วยกัน
กู้ซีจิ่วที่น่าสงสารกลายเป็นเบาะรองเนื้อของอีกฝ่าย โชคดีที่องค์รัชทายาทผู้นี้ยังนับว่ามีปฏิกิริยาตอบสนองเร็ว จึงโอบกู้ซีจิ่วเอาไว้ตอนที่ล้มลงไป มือข้างหนึ่งรองไว้ที่ด้านหลังศีรษะกู้ซีจิ่ว หลีกเลี่ยงชะตากรรมการบาดเจ็บของท้ายทอยอีกฝ่าย ทั้งสองคนทับซ้อนกันเหมือนกายกรรมต่อตัว องค์รัชทายาทผู้นี้เรือนกายสูงใหญ่ กดทับอยู่บนร่างกู้ซีจิ่วที่เล็กกะจ้อยร่อย ทับเสียจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก!
คนทั้งหมดต่างคาดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น ทุกคนชะงักค้างอยู่ครู่หนึ่ง!
องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวคล้ายจะทึ่มทื่อไปพักหนึ่ง เพียงรักษาท่าทางที่ทาบทับกับอีกฝ่ายเอาไว้ แต่ไม่ได้ลุกขึ้น
กู้ซีจิ่วลอบกัดฟันด้วยความโกรธรีบยื่นมือไปผลักเขา “องค์รัชทายาท!”
ดูเหมือนองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวจะรู้สึกตัวแล้ว ขนตากระพือเล็กน้อย นัยน์ตาสีดำขลับจับจ้องกู้ซีจิ่วอยู่ครู่หนึ่ง ถึงค่อยเอ่ยขึ้นมา “ขออภัย”
พลันกระเด้งตัวยืนขึ้น ยื่นมือไปดึงกู้ซีจิ่วขึ้นมา “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ท่าทางของเขาสง่างามตามธรรมชาติ แต่กู้ซีจิ่วกลับแอบรู้สึกว่าองค์รัชทายาทผู้นี้ก็มีเสน่ห์อยู่บ้าง ตอนที่เขาจ้องมองเธอเมื่อกี้ ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะอย่างไม่อาจควบคุมได้!
โชคดีที่เธอเรียกสติกลับมาได้ทันกาล เธอชักมือตัวเองกลับมา ปัดผมหน้าม้าตรงหน้าผากเบาๆ แล้วพ่นคำพูดออกมา “ซีจิ่วเกือบถูกพระองค์ทับตายแล้ว! เคราะห์ดีนักที่ซีจิ่วโชคดี…”
เธอพูดยังไม่ทันจบ เพียงชั่วพริบตา นิ้วมือขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัวก็แตะอยู่บนจุดชีพจรเธอ!
สิ่งที่ผู้ฝึกยุทธ์หวาดกลัวที่สุดก็คือถูกคนควบคุมจุดนี้ กู้ซีจิ่วเกือบจะใช้ทักษะการหลบหลีกพิเศษเพื่อสะบัดมือเขาออกแล้ว แต่สุดท้ายก็อดทนไว้ “นี่พระองค์ทรงทำอะไร?”
ทำซํ้าแล้วซํ้าเล่า ไม่จบไม่สิ้นอีกเหรอ?!
เป็นเพราะเธอยังไม่สามารถเปิดเผยวรยุทธ์ได้เลยต้องเหน็ดเหนื่อยแกล้งทำเป็นอ่อนแอ ไอ้เวรนี่กลับฉวยโอกาสเอาเปรียบเธออยู่บ่อยๆ!
องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวผละจากข้อมือกู้ซีจิ่วอย่างสุขุม กล่าวออกมานิ่งๆ “โชคดีที่แม่นางไม่ได้รับบาดเจ็บ เปิ่นกงค่อยสบายใจหน่อย”
สบายใจบ้านเจ้าสิ! นี่เขาแกล้งล้มเพราะอยากหยั่งเชิงดูว่าเธอใช้วิชาเคลื่อนย้ายได้หรือเปล่าใช่ไหม?!
ที่แตะชีพจรก็เป็นเพราะอยากทดสอบดูว่าเธอมีพลังวิญญาณหรือเปล่า…
ดึงเหตุผลที่สง่าผ่าเผยถึงเพียงนี้ออกมาใช้ได้!
องค์รัชทายาทผู้นี้ช่างเจ้าเล่ห์เสียจริง!
น่าแปลก ยามที่รักษาเขาเมื่อครั้งก่อน นิสัยของเขายังโอหังและหน้าบางอยู่เลย แล้วทำไมครั้งนี้ถึงดูเหมือนเป็นโรคจิตก็มิปาน?!
หน้าก็หนากว่าเมื่อก่อนมาก!
กลิ่นหอมบนร่างกายก็ไม่ค่อยเหมือนกับครั้งที่แล้ว
ครั้งที่แล้วเหมือนจะเป็นกลิ่นน้ำลายมังกร[2]ที่คนในราชวงศ์นิยมใช้กัน แต่กลิ่นหอมครั้งนี้กลับเป็นกลิ่นหอมจางๆ บางเบายิ่ง คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้กลิ่นที่ ไหนมาก่อน…
เธอขมวดคิ้วพลางครุ่นคิด ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ กลิ่นหอมนี้คล้ายกับที่เคยได้กลิ่นจากร่างองค์หญิงคนงามในสระนํ้าผู้นั้น!
หรือนี่จะเป็นกลิ่นหอมอีกกลิ่นหนึ่งที่เชื้อพระวงศ์ใช้กัน?
ทุกคนนั่งลงอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาขององค์ชายหรงเหยียนหมองคลํ้าเป็นพิเศษ เกิดความรู้สึกราวกับถูกคนอื่นสวมหมวกเขียว[3]ให้ แต่กลับไม่สามารถแสดงโทสะออกมาได้
กู้เซี่ยเทียนเองก็สับสนว้าวุ่น เพราะตามธรรมเนียมของอาณาจักรเฟยซิงแล้ว หากสตรีแตะเนื้อต้องตัวกับบุรุษ อย่างลึกซึ้งโดยมิใช่การต่อสู้แล้วจะถือว่าสูญเสียความบริสุทธิ์ ทางที่ดีที่สุดคือต้องแต่งให้แก่บุรุษคนนั้นถึงจะทำให้พวกปากหอยปากปูสงบลงได้
แต่ว่าบุตรสาวคนนี้ของเขาหมั้นหมายกับองค์ชายสิบสองไว้แล้ว ย่อมไม่สามารถหมั้นกับผู้อื่นได้อีก ยิ่งกว่านั้นเขาจะกล้าให้องค์รัชทายาทมารับผิดชอบได้ อย่างไรกัน?!
ชายาขององค์รัชทายาทก็คือมารดาของแผ่นดินในอนาคต จะต้องพิถีพิกันแล้วพิถีพิกันอีก มีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดยิ่งนักสำหรับคัดสรรพระชายา หากไม่ใช่สตรีจากตระกูลขุนนางเก่าแก่ก็ไม่ผ่าน หากไม่ใช่ผู้ที่มีเครื่องหน้าทั้งห้างดงามสมบูรณ์ก็ไม่ผ่าน หากไม่ใช่ผู้มีพลังวิญญาณระดับสี่ขึ้นไปก็ไม่ผ่าน…
ไม่ผ่านทุกข้อ บุตรสาวของเขาคนนี้ไม่ตรงตามเงื่อนไขเลยสักข้อ!
ทุกคนต่างมีความคิดของตัวเอง กู้ซีจิ่วกลับไม่ได้คิดมากถึงขนาดนั้น เธอกำลังคิดแค่ว่าที่แท้ตัวเองมีพลาดที่ตรงไหนกันแน่?
เห็นกันอยู่ชัดๆว่าเธอปลอมตัวได้แนบเนียนเป็นที่สุด! สุดท้ายแล้วองค์รัชทายาทผู้นี้จำเธอได้ตรงไหนกัน?!
ทันในนั้นเหมือนว่าเธอจะนึกอะไรบางอย่างออก สีหน้าจึงแปรเปลี่ยนเล็กน้อย
‘อุปกรณ์’ ชุดนั้นที่เธอโยนลงไปในคูเมือง!
มีคนตั้งใจใช้เสื้อผ้าชุดนั้นกับไม้ต่อขามาเป็นหลักฐานในการคาดคะเนรูปร่างลักษณะของเธอ!
ยังไงซะเสื้อผ้าชุดที่สวมในตอนนั้นก็เข้ารูปมาก เพียงแค่ลบความสูงของไม้ต่อขาออกแล้วยึดตามความยาวของเสื้อผ้าก็สามารถคาดเดารูปร่างลักษณะของเธอได้ แล้ว…
องค์รัชทายาทผู้นี้ก็เป็นบุคคลที่มีความสามารถสูง เรื่อง ‘อุปกรณ์’ ชุดนั้นเขาก็น่าจะทราบรายละเอียดแล้ว
………………..
[1]ยอมปักมีดไว้ที่ซี่โครงสองข้าง หมายถึงยอมเสียสละเพื่อเพื่อน
[2]น้ำลายมังกร หรือ อำพันทะเล เป็นผลิตผลที่มาจากการสำรอกหรือการขับถ่ายของวาฬสเปิร์ม ช่วงแรกที่ออกมาจากตัววาฬจะมีกลิ่นเหม็นอย่างรุนแรง แต่เมื่อเก็บไว้กลิ่นจะค่อยๆ หอมขึ้น ชาวจีนใช้ผสมเป็นเครื่องหอมมาตั้งแต่โบราณ
[3]สวมหมวกเขียว หมายถึงสวมเขา มีที่มาจากในสมัยโบราณชายคนหนึ่งต้องเดินทางไปทำการค้า ต่างเมืองอยู่เสมอ ภรรยาอยู่บ้านแอบคบชู้และได้ นัดแนะกับชู้ว่า หากเห็นสามีของนางสวมหมวกเขียวขี่ม้าออกจากบ้าน ให้ชายชู้มาหาตนที่บ้านได้