บทที่ 111
ศัตรูมาเยือนถึงหน้าประตูแล้ว!
จากนั้นเขาก็อาศัยเบาะแสที่ทราบมาคิดคำนวณดู ไม่แน่อาจสามารถเดาตัวตนของเธอได้!
ถึงอย่างไรบนโลกนี้ก็มีคนที่สามารถหายตัวแบบนั้นได้อยู่ไม่มาก!
บางทีนี่อาจเป็นกุญแจสำคัญของเขา!
ถ้างั้นที่เขาล้มเมื่อกี้ ก็เป็นการเปลี่ยนวิธีเพื่อทดสอบว่าเธอหายตัวได้หรือเปล่าใช่ไหม? ฮึ่ม องค์รัชทายาทผู้นี้อาศัยอุปกรณ์ชุดนั้นก็เดาตัวเธอได้แล้ว ไม่แน่องค์ชายสี่หรงฉู่ผู้นั้นก็อาจสงสัยเธอด้วย…
พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา[1]จริงๆ สติของกู้ซีจิ่วเพิ่งจะกลับเข้าร่าง ด้านนอกก็มีเสียงรายงานดังเข้ามา “องค์ชายสี่เสด็จ! สตรีศักดิ์สิทธิ์สำนักถามสวรรค์มาเยือน!”
กู้ซีจิ่วตะลึงงัน หยกนภารำพันอยู่ในสมองกู้ซีจิ่วอย่างเศร้าสร้อย ‘เสร็จกัน ศัตรูมาเยือนถึงหน้าประตูแล้ว!’
หลังจากความชุลมุนวุ่นวายผ่านพันไป คนทั้งหลายก็ถวายการต้อนรับองค์ชายสี่หรงฉู่และกู่ซีซีที่เข้าประตูมา…
องค์ชายสามพระองค์พร้อมด้วยสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักถามสวรรค์ให้เกียรติมาเยือนจวนแม่ทัพ กู้เซี่ยเทียนไม่เพียงแต่จะรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเท่านั้น แม้แต่ซอกมุมในห้องสุขาก็ได้รับไอมงคลด้วย!
โต๊ะจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ถูกตระเตรียมขึ้นใหม่อีกตัว พรั่งพร้อมด้วยอาหารหลากหลายชนิด สุราชั้นยอดอาหารเลิศรสครบครัน
วันนี้โชคร้ายอย่างถึงที่สุด คำพูดคำจาขององค์ชายสี่ผู้จองหองเหมือนกับองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวไม่มีผิด
เริ่มแรกเขาก็เข้าร่วมงานเลี้ยงภายในครอบครัวของจวนแม่ทัพ ให้เหล่าคุณหนูในจวนไม่ต้องเคร่งครัดประเพณี ร่วมโต๊ะกันได้
เขาถึงขั้นหาเหตุผลได้มากกว่าองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวด้วยซํ้า กล่าวว่าวิชาแพทย์ของสตรีศักดิ์สิทธิ์สำนักถามสวรรค์น่าตกตะลึงนัก ได้ยินว่าคุณหนูหกของจวนแม่ทัพใบหน้ามีปานแดง จึงตั้งใจมาเยี่ยมเป็นพิเศษ ไม่แน่ว่าอาจช่วยรักษานางให้หายขาด ทำให้รูปโฉมของนางกลับมางดงามได้
ด้วยเหตุผลที่ยกมาข้อนี้ทำให้กู้เซี่ยเทียนตื้นตันใจอย่างสุดซึ้ง! สายตาที่มองกู่ซีซีเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง กู่ซีซีสวมชุดสีขาวบริสุทธิ์ดุจหิมะ ใบหน้างดงามเยือก เย็นดุจผู้หลุดพ้นยังคงไร้อารมณ์เหมือนเคย นางพินิจดูกู้ซีจิ่วตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่หลายครา จากนั้นก็ยื่นมือออกมา
“ส่งมือมาให้ข้า” นํ้าเสียงสูงส่งนัก
กู้ซีจิ่วได้แต่ยิ้มเยาะอยู่ในใจ ทราบดีว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้ คงจะแสร้งตรวจอาการให้เธอเพื่อหยั่งระดับเธอ
ดังนั้นในดวงตาจึงแสดงความคาดหวังออกมาอย่างพอเหมาะ ยื่นข้อมือออกไปด้วยท่าทีสงบนิ่งยิ่ง
กู่ซีซีรักสะอาดมาก ยามจะสัมผัสชีพจรกู้ซีจิ่วยังนำผ้าเช็ดหน้าสีขาวบริสุทธิ์มารองไว้ชั้นหนึ่งก่อน หลังจากนั้นสักครู่ดวงตาขอนางก็ฉายแววผิดหวังออกมา ปล่อยมือกู้ซีจิ่วพลางกล่าวอย่างเฉยชา “รอยแดงบนใบหน้าคุณหนูกู้เป็นพิษที่ติดตัวมาตั้งแต่ยามอยู่ในครรภ์ หากสามารถฝึกฝนพลังวิญญาณจนถึงชั้นแปด อาจจะ ใช้วิธีผลัดกระดูกเปลี่ยนเส้นเอ็นเพื่อขับพิษออกมาได้ แต่ร่างกายของคุณหนูกู้ไม่มีพลังวิญญาณเลยแม้แต่น้อย จึงไม่มีหนทางรักษา ขออภัยด้วย!”
เมื่อนางเอ่ยคำวินิจฉัยนี้ออกมา ท่าทางของฝูงคนก็แตกต่างกันไป
กู้เทียนฉิงถอนหายใจออกมาเบาๆ ราวกับเสียใจแทนกู้ซีจิ่ว ทว่าในใจกลับอัดแน่นไปด้วยความแค้นเคือง
ส่วนพี่น้องคนอื่นๆ บ้างก็ยินดีในโชคร้ายของผู้อื่น บ้างก็เวทนาเห็นใจ…
กู้เซี่ยเทียนผิดหวังเป็นที่สุด แต่กลับยังไม่ถอดใจ ถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “ไม่มีวิธีเลยจริงๆ หรือ? ถ้าหากเป็นท่านปรมาจารย์ลงมือล่ะ…”
กู่ซีซีเอ่ยด้วยนํ้าเสียงเย็นชา “โรคนี้ของบุตรสาวท่าน ต่อให้เป็นเทพเซียนมาเองก็ยังไม่มีวิธีเลย! อีกอย่างท่านอาจารย์มีฐานะระดับใดแล้ว ไม่ใช่ว่าใครหน้าไหนก็ สามารถเชิญเขามารักษาได้…”
นํ้าเสียงเต็มไปด้วยความเหยียดหยามผู้ต่ำต้อย ราวกับกู้ซีจิ่วเป็นเพียงหมาแมวข้างถนนเท่านั้น นางไม่ไยดีเลยสักนิด
สีหน้าของกู้เซี่ยเทียนแปรเปลี่ยนเล็กน้อย สตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้พูดจาไม่ไว้หน้ากันเลยจริงๆ! ทำให้แม่ทัพใหญ่เช่นเขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย…
ทว่ากู้ซีจิ่วกลับไม่ได้เอ่ยอะไร เธอมองกู่ซีซีอยู่เงียบๆ จู่ๆ ก็โพล่งถามขึ้นมา “ท่านเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักถามสวรรค์จริงๆ หรือ?”
ประโยคที่ถามออกมานี้ชวนให้ตกตะลึงโดยแท้!