บทที่ 1115 ต่อไปเธอจะทำได้

พนักงานที่อยู่ด้านข้างคนนั้นรีบช่วยไกล่เกลี่ย “จะเป็นไปได้ยังไงขอรับ? คุณชายท่านนี้กตัญญูถึงเพียงนี้ จะโมโหท่านผู้เฒ่าได้อย่างไรกัน? อันว่าคนสูงวัยล้วนเป็นเช่นนี้ๆ คุณชาย ด้านล่างมีห้องที่สงบอยู่ ให้ผู้น้อยพาท่านไปอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าสักหน่อยไหมขอรับ?”

ทั้งหัวทั้งหน้าของหลงฟั่นเต็มไปด้วยนํ้าแกง ว่ากันตามเหตุผลแล้วควรจะชำระล้างจัดการเสียหน่อย แต่คนผู้นี้ระมัดระวังเป็นพิเศษ ไม่คิดจะออกห่างกู้ซีจิ่วเลยสักก้าว ดังนั้นจึงยกมือร่ายวิชาทำความสะอาดตัวเองคราหนึ่ง หลังจากแสงสีขาวสายหนึ่งวาบผ่าน ร่างเขาก็หมดจดเหมือนใหม่

วิชาความสะอาดมีเพียงผู้ฝึกตนที่บรรลุพลังวิญญาณขั้นแปดขึ้นไปถึงจะใช้ได้

ถึงแม้เมืองนี้จะไม่เล็ก แต่ผู้ฝึกตนระดับสูงกลับมีไม่มาก ผู้ที่สามารถใช้วิชาทำความสะอาดได้ยิ่งมีอยู่เพียงหยิบมือเท่านั้น นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้พบพานเลยสักท่าน พนักงงานคนนั้นเบิกตากว้างสีหน้าตกตะลึง

หลงฟั่นหรี่ตาลงนิดๆ ฝ่ามือพลันกดลงบนไหล่ของพนักงานคนนั้น “ลำบากเจ้าแล้ว”

พนักงานคนนั้นหน้าซีดเผือดในทันใด ร้องไม่ออกทรุดลงไปอย่างอ่อนแรง

กู้ซีจิ่วคาดไม่ถึงว่าเขาจะไม่พูดพรํ่าทำเพลงอะไรก็สังหารคนเลย

“คุณจะทำอะไร?!”

หลงฟั่นตอบด้วยสีหน้าไม่หือไม่อือ “เขารู้มากเกิน ไปแล้ว”

พลางดีดปลายนิ้วไปที่ร่างของพนักงานคนนั้น ควันสีชมพูกลุ่มหนึ่งห่อหุ้มพนักงานคนนั้นไว้ เมื่อควันสลายไป พนักงานคนนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เห็นได้ชัดว่าถูกควันสีชมพูนั้นกร่อนสลายไปแล้ว

คนเป็นๆ ผู้หนึ่งหายไปเช่นนี้ กู้ซีจิ่วเม้มริมฝีปากไม่พูดอะไรอีก

หลงฟั่นปัดไม้ปัดมือ มองเธอแวบหนึ่ง “ซีจิ่ว ชาติก่อนเธอก็ฆ่าคนไปไม่น้อย คงไม่ใช่ว่าตอนนี้จู่ๆ ก็มีจิตเมตตาปานพระโพธิสัตว์ขึ้นมากระมัง?”

กู้ซีจิ่วเอ่ยด้วยเสียงเยียบเย็น “ฉันไม่เคยฆ่าผู้บริสุทธิ์!”

หลงฟั่นมองเธออย่างลุ่มลึกแวบหนึ่งพูดด้วยนํ้าเสียงอบอุ่น “ต่อไปเธอจะทำได้”

กู้ซีจิ่วไม่สนใจเขา ทราบว่าเขาคิดจะชุบเลี้ยงให้ตนกลายเป็นดาบของเขา บุกตะลุยไปทั่วหล้าเพื่อเขา คนผู้นี้ดูเหมือนจะไม่ได้ภักดีต่อโม่เจ้าผู้นั้นอย่างแท้จริง ไม่แน่เขาอาจมีใจทะเยอทะยานของตนด้วยเช่นกัน

กู้ซีจิ่วสัมผัสได้รางๆ ว่าบางทีหลงฟั่นผู้นี้อาจไม่ธรรมดา…

ขณะที่เธอกำลังใคร่ครวญอยู่ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงที่ค่อนข้างโหวกเหวกดังแว่วมาจากด้านล่าง ผ่านไปครู่หนึ่ง พนักงานอีกคนก็วิ่งขึ้นมาพร้อมกับเด็กน้อยคนหนึ่ง มองเข้ามาในห้องส่วนตัวแวบหนึ่ง ตะลึงไปครู่หนึ่ง “จางวั่งมิได้อยู่ที่นี่หรือ?”

ชัดเจนยิ่งนัก พนักงานที่ถูกหลงฟั่นสังหหารไปเมื่อครูน่ามว่าจางวั่ง ลูกน้องที่อยู่ข้างกายของหลงฟั่นตอบกลับประโยคหนึ่ง “จางวั่ง หลิววั่งอันใดกัน ไม่เห็น”

“จางวั่งก็คือพนักงานร่างเตี้ยที่มาปรนนิบัติท่านลูกค้าผู้นั้น”

พนักงานคนนั้นยิ้มสู้ “ภรรยาของเขาป่วยหนัก ลูกชายของเขาเลยมาตามเขา เถ้าแก่ก็อนุญาตให้ลาหยุดแล้วขอรับ”

เด็กน้อยวัยแปดเก้าขวบผู้นั้นสีหน้าร้อนรน ใบหน้าน้อยๆ แดงกํ่า “พวกท่านอาที่ชั้นล่างบอกว่าท่านพ่อของข้ารับใช้ผู้สูงศักดิ์อยู่ที่นี่ ท่านแม่ข้าป่วยหนักมาก…”

ลูกน้องทั้งสองของหลงฟั่นตอบอย่างไม่มีน้ำอดนํ้าทน “บอกว่าไม่อยู่ที่นี่ก็คือไม่อยู่ที่นี่ พวกเจ้าไปตามหาที่อื่นเถอะ”

พนักงานคนนั้นกับเด็กน้อยผู้นั้นไม่กล้าพูดอะไรอีก หันหลังจากไป

ด้านนอกมีเสียงเปิดปิดบานประตูแว่วเข้ามา เห็นได้ชัดยิ่งว่าพนักงานคนนั้นกำลังพาเด็กน้อยไปตามหาจนทั่ว เพียงแต่พวกเขาหาไม่พบเลย

ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ชั้นล่างก็มีเสียงรํ่าไห้ของเด็กน้อยคนนั้นแว่วขึ้นมา “ท่านพ่อไปไหนกันแน่? ท่านแม่ข้ายังรอให้เขาพาไปหาหมออยู่ที่บ้านนะ…”

หัวใจกู้ซีจิ่วหนาวเหน็บ

คนธรรมดาเหล่านี้ในสายตาของหลงฟั่นบางทีพวกเขาอาจเปรียบเสมือนมดปลวก บี้ส่งๆ ก็ตาย แต่สำหรับครอบครัวของผู้ตายแล้วกลับเป็นโลกทั้ง ใบของพวกเขา สังหารส่งเดชคราหนึ่งทำลายไปหนึ่งครอบครัว…

หลงฟั่นมองดูเธอ “ใจอ่อนเหรอ? นึกไม่ถึงว่านักฆ่าอย่างเธอก็ใจอ่อนเป็นเหมือนกัน”

เขาหัวเราะเบาๆ คราหนึ่ง “โลกนี้ผู้อ่อนแอเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง เคารพผู้แข็งแกร่งเป็นเรื่องที่เป็นไปตามครรลอง ทำให้คนฉลาดอยู่รอดบนโลกนี้ได้ ส่วนคนธรรมดาพวกนี้อันที่จริงพวกเขาไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะมีชีวิตอยู่ด้วยซํ้า มีชีวิตอยู่ก็เปลืองทรัพยากร เปลืองอาหาร…”