บทที่ 1206 สตรีหมกมุ่น!

เพียงแต่การที่ตี้ฝูอีชนะในศึกนี้ก็มิใช่เรื่องเหนือความคาดหมาย เขาชำนาญการจับจุดอ่อนผู้อื่น จับจุดอ่อนในนิสัยของโม่เจ้าได้ ปลุกปั่นให้โม่เจ้า กับหลงฟั่นบาดหมางกัน ‘กลยุทธ์เมืองร้าง’[1] นี้ถึงได้ประสบความสำเร็จ โต้กลับในยามคับขันได้ ทำลายฐานทัพสำคัญของโม่เจ้าได้ราบคาบ และทำให้โม่เจ้าบาดเจ็บสาหัส ก่อเรื่องไม่ได้ไปอีกสิบปี อย่างเดียวที่ทำให้คนเสียดายคือหลงฟั่นก็หนีไปได้เหมือนกัน!

สองคนนั้นนิสัยใจคอไปในทิศทางเดียวกัน วันหน้า หากว่ารวมตัวกันอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องอะไรขึ้น

“วางใจเถอะ ถึงแม้หลงฟั่นจะคุ้นเคยกับภูมิประเทศ โชคดีหลบหนีไปในทางลับสายหนึ่งได้ แต่เขาก็บาดเจ็บสาหัสเช่นกัน ทางลับสายนั้นก็เป็นเพราะถูกมู่เฟิงพบเห็นเข้าก่อน ก่อนจะเกิดเรื่องจึงวางกับดักไว้ในทางลับสายนั้น ทางลับสายนั้นกลายเป็นเส้นทางปิดตายแล้ว คาดว่าเขาจะติดอยู่ในนั้นหนีออกมาไม่ได้”

กู้ซีจิ่วเงียบงัน เอาเถอะ ที่แท้ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนผ่านการใคร่ครวญจากท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้แล้ว เธอกล่าวชมเชยอย่างจริงใจ “ท่านร้ายกาจเหลือเกิน! เหนือกว่าจูเก๋อเลี่ยงสามคนเสียอีก! เป็นศัตรูกับท่านช่างน่าหดหู่เหลือเกิน!”

ตี้ฝูอียื่นมือออกไปรั้งเธอเข้าสู่อ้อมแขน จูบขมับเธอทีหนึ่ง “เจ้ายังคงฉลาดที่สุด ที่เป็นคนรักของข้า”

กู้ซีจิ่วมองเขาอย่างยิ้มมิเชิงยิ้ม “คนรักหรือ?”

“แน่นอนสิ เพียงแต่ข้ากำลังทุ่มเทเลื่อนขั้นให้เจ้ากลายเป็นภรรยาอยู่ จะว่าไป ซีจิ่ว เมื่อไหร่เจ้าจะแต่งให้ข้าล่ะ?”

กู้ซีจิ่วร้องเฮอะ “นี่ท่านขอข้าแต่งงานอยู่หรือ? แสงเทียนล่ะ? แหวนล่ะ? ดอกไม้ล่ะ?”

ตี้ฝูอีนิ่งงัน

กู้ซีจิ่วย่อมล้อเขาเล่นเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงคล้องคอเขาไว้ มอบความหวังให้เขา “รอให้ผมข้ายาวถึงเอวแล้วค่อยแต่งให้ท่านดีไหม?”

ตี้ฝูอีมองผมสั้นกุดเหมือนโดนสุนัขแทะของนาง ถ้าต้องรอให้ผมนี้ยาวจรดบั้นเอว มิต้องรอไปสามปีหรอกหรือ?!

เพียงแต่ขอเพียงเขาฟื้นฟูต่อไปอีกหน่อย คิดจะทำให้ผมนางงอกยาวก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายนัก ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน…

ดังนั้นเขาจึงยิ้มแวบหนึ่ง “ได้!”

พลางลูบกระหม่อมของนาง “หนทางอีกยาวไกล ไร้ใจข่มตานอน ซีจิ่ว มิสู้พวกเรา…”

กู้ซีจิ่วใจเต้นแวบหนึ่ง สังหรณ์ใจในความคลุมเครือของเขาอีกครั้ง บาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้แล้ว ยังไม่วายจะแทะโลมเธออยู่ตลอดเวลาอีก กู้ซีจิ่วดูแคลนยิ่งนัก ตำหนิเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่อนุญาตให้คิดเหลวไหล!”

ตี้ฝูอีตอบอย่างใสซื่อ “คิดเหลวไหลอะไร? ข้าจะบอกว่ามิสู้พวกเรามาฝึกฝนกันเถอะ เหมาะให้ข้าสอนวิชายุทธ์ที่สลายอุปกรณ์ติดตามในร่างเจ้า ให้เจ้าได้พอดีเลย”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก…

ตี้ฝูอีมองนางอีกครั้ง “คงมิใช่ว่าเจ้าคิดไม่ซื่ออยู่กระมัง? สตรีหมกมุ่น!”

กู้ซีจิ่วเอื้อมมือไปหยิบเบาะรองที่อยู่ด้านข้างมาอุดหน้าเขา “เจ้าน่ะสิหมกมุ่น!”

….

หลงฟั่นเดินโซเซอยู่ในทางลับ เขาถูกสามยอดฝีมือกู่ฉานโม่ มู่เฟิง มู่เหล่ยรุมขนาบโจมตี พลังชีวิตเสียไปกว่าครึ่ง ยามที่หนีเข้ามาในทางลับเขาไม่เพียงแต่ฝีเท้าซวนเซเท่านั้น ยังกระอักเลือดอย่างไม่อาจห้ามได้ด้วย ทำให้เบื้องหน้าของเขามืดมัวเป็นพักๆ

ทางลับสายนี้เป็นหนทางถอยที่เขาทิ้งไว้ให้ตัวเองในยามที่สร้างวังใต้ดินแห่งนี้ขึ้น ทางลับสายนี้เชื่อมต่อกับบ่อลาวาอีกบ่อหนึ่ง ในบ่อลาวามีเรือเหินอัคคีลำหนึ่งที่สามารถเดินทางไปสู่ด้านนอกได้ ขอเพียงเขาหนีไปถึงเรือลำนั้นก็จะปลอดภัยแล้ว

เส้นทางของเรือเหินอักคีลำนั้นมิใช่เส้นทางเดียวกับเรือเหินอัคคีทั่วๆ ไป ดังนั้นเพียงเขาขึ้นเรือได้ก็สามารถขับเรือหนีออกไปจากเส้นทางลับได้โดยตรง จากนั้นก็หนีไปให้ไกล

เมื่อภัยพิบัติกลํ้ากรายต่างแยกย้ายกันโบยบิน เดิมทีหลงฟั่นก็มีนิสัยเย็นชาอยู่แล้ว ประกอบกับระยะนี้โม่เจ้าแคลงใจในตัวเขา หัวใจเขาจึงเย็นชาขึ้นไปอีก ดังนั้นเมื่อเขาเห็นท่าไม่ดีแล้วจึงรีบแวบออกไปทันทีก็ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดใจ

———————————————————————

[1] กลยุทธ์เมืองร้าง เป็นกลยุทธ์อย่างหนึ่งในเรื่องสามก๊ก นับเป็นหนึ่งในสุดยอดยุทธวิธีถอยทัพที่ได้สร้างชื่อเสียงให้แก่ขงเบ้ง