บทที่ 1234 มีเรื่องจะขอร้องท่าน

เมื่อสะบัดชายเสื้อ ไข่มุกราตรีเม็ดโตบนโต๊ะนั้นก็ลอยมาอยู่ตรงหน้ากู้ซีจิ่ว สะท้อนทั้งตัวเธอดังแสงพระพุทธสาดส่อง

กู้ซีจิ่วถอยหลังไปอีกก้าวหนึ่ง พูดอย่างเรียบเฉย “ซีจิ่วร้องเป็นอย่างไรในใจย่อมรู้ดี ร้องได้ดีก็จริง แต่ยังเทียบไม่ได้กับองค์ชายหลายเฝ่ยผู้นี้ ไข่มุกนี้ควรจะเป็นสมบัติของเขามากกว่า”

กู้ซีจิ่วก็เป็นผู้เชี่ยวชาญการร้องเพลง ย่อมเข้าใจดี ที่เธอร้องเพลงจนได้รับความนิยมขนาดนี้ ก็เป็นเพราะเพลงที่ร้องค่อนข้างแปลกใหม่ ท่วงทำนองก็ดี แต่หากมองจากศิลปะการร้องเพลงจริงๆ เธอยังเป็นรององค์ชายหลานเฝ่ยท่านนั้น สิ่งนี้ไม่ใช่ของของเธอ เธอไม่อยากได้

ด้านล่างปรบมือเสียงดังขึ้นมา สายตาที่ประชาชนด้านล่างมองมาที่กู้ซีจิ่วมีความนับถือเลื่อมใสที่แท้จริง

แม่นางท่านนี้ไม่เพียงแต่ร้องเพลงได้ดี แท้จริงยังใจคอกว้างขวาง ตรงไปตรงมา!

สายตาที่หลานเหยากวงมองกู้ซีจิ่วค่อนข้างซับซ้อน “แม่นางกู้…”

ขณะที่กำลังจะพูดบางสิ่ง กู้ซีจิ่วก็เอ่ยปากตัดบทเขา “ฝ่าบาท ในเมื่อเรื่องราวเป็นมาอย่างไรก็ตรวจสอบกระจ่างแจ้งแล้ว เช่นนั้นซีจิ่ว

ก็เป็นอิสระแล้วกระมัง?”

“แน่นอน! ข้าไม่เคยคิดจำกัดอิสรภาพแม่นางตั้งแต่แรกแล้ว…”

กู้ซีจิ่วยกริมฝีปาก “เช่นนั้นก็ดี ฝ่าบาท ซีจิ่วมีเรื่องที่จะขอร้องท่าน”

“แม่นางกู้เชิญบอกมาได้เลย”

“อีกประเดี๋ยว ขอฝ่าบาทโปรดจัดหาคนส่งซีจิ่วออกไป”

หลานเหยากวงตะลึงงัน อดไม่ได้มองตี้ฝูอีแวบหนึ่ง ตี้ฝูอีมองลึกเข้าไปในดวงตาของกู้ซีจิ่วแต่กู้ซีจิ่วไม่ได้มองทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายสักนิดตั้งแต่ต้นจนจบ

หลานเหยากวงกระแอมหนึ่งครา “เหตุใดแม่นางจึงรีบร้อนจะออกไป? ยากนักที่จะได้มาที่นี่สักครั้งหนึ่ง ข้ายังไม่ได้จัดสำรับต้อนรับดีๆ สักหน่อย อีกทั้งอาณาจักรเงือกนี้ไม่เหมือนบนบก ที่กินที่เที่ยวมากมาย แม่นางควรไปเดินเล่นให้มากหน่อย อยู่ให้นานอีกนิด ให้ข้าได้ต้อนรับขับสู้ให้สมกับเป็นเจ้าบ้าน”

กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “ขอบพระทัยฝ่าบาท แต่ซีจิ่วยังมีธุระอื่นต้องไปสะสาง ไม่ขออยู่นาน”

เธอไม่อยากตอบโต้กับอีกฝ่ายอีก “ฝ่าบาทครึ่งชั่วยามหลังจากนี้ ซีจิ่วจะไปรอคนของท่านที่หน้าประตูวังเงือก ข้าทูลลา!”

เมื่อหันกายก็เคลื่อนย้ายหายไปในทันที

หลานเหยากวงพูดจาอันใดมิออก

ฝูงชนต่างแน่นิ่ง

หลานเหยากวงมองไปที่ตี้ฝูอี ดวงตาฉายแววเห็นอกเห็นใจ “พี่หวง…”

ตี้ฝูอีกล่าว “ไปเตรียมการตามที่นางบอก”

แล้วหายตัวไปในทันใด

……

กู้ซีจิ่วเคลื่อนย้ายมาถนนสายที่ขายสมุนไพรนั้น จับจ่ายสมุนไพรที่ตัวเองต้องการนั้นอย่างรวดเร็ว และใส่เข้าไปในถุงเก็บของ

ผู้คนที่เดินไปมาบนถนนสายนี้ส่วนมากเป็นประเภทหมอโอสถ และคนประเภทนี้ ส่วนมากไม่ชอบสถานที่พลุกพล่าน ดังนั้น เรื่องที่กู้ซีจิ่วโดดเด่นออกหน้าออกตาตรงนั้น คนที่ถนนสายนี้ไม่มีผู้ใดรู้

ชาวเงือกโดยทั่วไปหน้าตาสะสวย หญิงสวยชายงามตามท้องถนนมากมายยิ่งนัก ดังนั้นกู้ซีจิ่วใช้รูปโฉมเดิมเดินอยู่ในที่แห่งนี้ก็ไม่ค่อยสะดุดตา และไม่มีทางถูกรุมมอง

เธอได้ไข่มุกมาไม่น้อย หลังจากที่เธอซื้อสมุนไพรที่อยากได้แล้วยังมีเหลืออีกมากนัก เธอจึงวางแผนเดินเตร็ดเตร่ตามใจชอบ พบเจอสิ่งใดเหมาะสมถูกใจก็ซื้อขึ้นมา

สิ่งของของชาวเงือกมากมายนักที่หาไม่ได้บนบก อีกทั้งยังลํ้าค่าเหนือธรรมดา กู้ซีจิ่วคิดจะซื้อของขวัญเล็กๆ น้อยๆ กลับไปฝากพวกเพื่อนๆ อีก ด้วย

เธอเดินมาถึงถนนสายเครื่องประดับ

จากนั้น เธอจึงพบว่าตัวเองเป็นยาจก เงินเล็กน้อยที่เธอได้มานั้นยังซื้อกำไลคริสตัลสักวงไม่ได้เลย

ดูเหมือนว่าของใช้ประจำวันที่นี่ราคาถูกหน่อย สิ่งของอย่างอื่นราคาแพงยิ่งนัก เธอลูบกระเป๋าตัวเองดู ไข่มุกด้านในเหลือไม่ถึงหนึ่งพันเม็ด ช่างเถอะ กลับไปซื้อสมุนไพรสำรองไว้ดีกว่า!

เธอวางกำไลคริสตัลที่มีมูลค่าเทียบเท่าไข่มุกสองพันเม็ดในมือลง เมื่อหันกายก็เกือบไปชนเข้ากับอ้อมกอดของคนผู้หนึ่ง!