บทที่ 1268 ไม่ต้องการการปกป้องจากพวกเขา

หากไม่จับกลุ่มกันสิบกว่าคนขึ้นไปก็ไม่กล้าขึ้นต้นไม้ไปเผชิญกับลิงบาบูนฝูงนี้

ดังนั้นงานเก็บเกี่ยวจึงไม่เพียงแต่เป็นงานที่ต้องใช้เรี่ยวแรงเท่านั้น ยังเป็นงานอันตรายด้วย เมื่อก่อนไม่อนุญาตให้สตรีเข้าร่วมเลย แต่หลังจากกู้ซีจิ่ว มาถึง เธอก็อาสาเข้าร่วมกลุ่มเก็บเกี่ยวด้วยตัวเอง

การตัดสินใจนี้ของเธอย่อมได้รับการคัดค้านจากทุกคนเป็นธรรมดา ทุกคนล้วนไม่อยากให้สาวงามที่สะคราญโฉมถึงเพียงนี้ต้องถูกลิงบาบูนบนต้น ไม้ฉีกทึ้ง!

และอาจพลัดตกลงมาจากต้นไม้กลายเป็นเนื้อบด

กู้ซีจิ่วก็ไม่อธิบายให้มากความ เธอใช้การกระทำพิสูจน์ตัวเองโดยตรง

เธอเงยหน้ามองผลไม้ที่อยู่บนยอดไม้ คำนวณระยะอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ใช้วิชาเคลื่อนย้ายไปยังจุดที่มีผลไม้นั้นงอกอยู่โดยตรง สับมือคราหนึ่งฟันผลไม้ลูกหนึ่งลงมา จากนั้นก็ใช้วิชาเคลื่อนย้ายอีกครั้ง ร่อนลงสู่พื้น…

การไปกลับนี้ของเธอใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาที ไม่เพียงแต่คนบนต้นไม้ยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนองเท่านั้น แม้แต่ลิงบาบูนบนต้นไม้ก็ไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นกัน!

ฝีมือของเธอหมดจดงดงาม ฝูงชนเลื่อมใสอย่างยิ่ง เมื่อเธอพูดอีกครั้งว่าจะเข้าร่วมกลุ่มเก็บเกี่ยวทุกคนย่อมไม่คัดค้านแล้ว

กลุ่มนี้แต่เดิมมีอยู่สิบหกคน เป็นบุรุษทั้งสิ้น เมื่อกู้ซีจิ่วเข้าร่วมก็กลายเป็นยอดบุปผา คนเหล่านี้ยอมต้องการดูแลเธอ หลังจากขึ้นไปบนต้นไม้ ก็จะจัดขบวนปกป้องเธอไว้ตรงกลาง แต่กู้ซีจิ่วกลับไม่ต้องการการปกป้องจากพวกเขา เธอเชี่ยวชาญวิชาค่ายกลยิ่งนัก เธอแบ่งหน้าที่ให้สิบหกคนนี้บางส่วนหลังจากขึ้นมาบนต้นไม้แล้วให้ไปเก็บเกี่ยวทันที บางส่วนก็ให้ต่อสู้วิ่งล่อลิงบาบูนไปรอบๆ บางส่วนก็ให้ไปเด็ดใบไม้เสีย…

เมื่อก่อนคนเหล่านี้ล้วนแบ่งหน้าที่กันอย่างหยาบๆ ประสิทธิภาพย่อมเชื่องช้า แต่พอกู้ซีจิ่วจัดค่ายกลแบ่งหน้าที่ให้ตามจุดเด่นทางทักษะของแต่ละคน ตีใกล้แสร้งไกล ตีไกลแสร้งใกล้[1] มีการต่อสู้ระยะไกล มีการต่อสู้ระยะประชิด ทุกคนประสานงานกันอย่างเหมาะสม เมื่อผนวกเข้ากับวิชาเคลื่อนย้ายของกู้ซีจิ่ว เธอก็เหมือนนักฆ่าที่ไปมาไร้ร่องรอยคนหนึ่ง ตรงไหนมีอันตราย เธอจะปรากฏตัวขึ้นทันที บางครั้งก็จับคนที่เกือบหล่นลงไปไว้ บางครั้งก็เอาชนะลิงบาบูนที่ดาหน้าเข้ามาก่อกวน

ตอนนี้พลังวิญญาณของเธอบรรลุขั้นแปดขึ้นไปแล้ว วรยุทธ์ทั้งหมดล้วนเป็นตี้ฝูอีที่ประสิทธิ์ประสาทให้ด้วยตัวเอง ส่องไสวเสมือนพายุโหมกรรโชก เคลื่อนไหวดุจสายฟ้าแลบ ไม่ลงมือก็แล้วไป เมื่อลงมือจะเป็นการสังหารลูกเดียว

เธออยู่บนต้นไม้ยักษ์หนึ่งวัน ตอนแรกที่ลิงบาบูนพวกนั้นเห็นเธอยังนึกว่าเธออ่อนแอที่สุด จึงส่งลิงบาบูนธรรมดาตัวหนึ่งมาสกัดกั้นเธอ หลังจากถูกเธอสังหารด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ก็ส่งลิงบาบูนโตเต็มวัยอีกสองตัวมาก่อกวน ถูกเธอโจมตีสังหารในชั่วพริบตาอีกครั้ง ด้วยเหตุนี้ลิงบาบูนทั้ง หมดจึงตกตะลึง เริ่มเกาะกลุ่มกันเข้าจู่โจมเธอ ผลคือ…

ผลคือ เธอหายตัวไปทันที อ้อมไปข้างหลังพวกมัน โจมตีจากข้างหลัง หลังจากสังหารตายไปสามสี่ตัว แม่ทัพลิงบาบูนก็มีปฏิกิริยาตอบสนองแล้วยามที่หันกลับมาคิดบัญชีกับเธออย่างห้าวหาญดุดัน เธอหายตัวไปอีกครั้ง แล้วจู่โจมสังหารไปอีกสองสามตัว โดยไม่ให้เวลาผู้อื่นตั้งตัวเลย!

ลิงบาบูนบนต้นไม้นี้ล้วนมีสติปัญญากันกึ่งหนึ่งแล้ว พวกมันยกยอโอ้อวดอยู่เสมอว่าบนต้นไม้นี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเคลื่อนไหวได้ว่องไวเท่าพวกมัน ผลคือเมื่อพบกับกู้ซีจิ่วที่เป็นวิชาเคลื่อนย้าย เทพแห่งการสังหารตัวจริง ไปมาเงียบเชียบไร้ร่องรอยกว่าพวกมัน เมื่อประกายดาบบนมือเธอสาดแสงจะทำให้พวกมันอกสั่นขวัญแขวน หลังจากพวกลิงบาบูนเสียเปรียบไปนับไม่ถ้วน เมื่อมองเธออีกครั้งก็ปวดกบาลยิ่งนักแล้ว!

เริ่มหลีกเลี่ยงเธอ ทันทีที่เห็นเธอปรากฏตัวขึ้นก็แตกฮือไปปานลิงกัง หลบลี้หนีห่าง เมื่อเป็นเช่นนี้ ไยประสิทธิภาพในการเก็บเกี่ยวของคนเหล่านี้จะไม่เพิ่มสูงเป็นเท่าตัวเล่า?

ตอนที่ลงมาจากต้นไม้ ย่อมหอบหิ้วกลับมาเป็นพะเรอเกวียน

ในอดีตคนพวกนี้เก็บเกี่ยวหนึ่งวันมากสุดก็เก็บเกี่ยวผลไม้ได้สามสิบสี่สิบลูกเท่านั้น ใบไม้ไม่กี่สิบใบ บางครั้งถูกลิงบาบูนก่อกวนหนักๆ เข้า หนึ่งวันจะเก็บเกี่ยวไม่ได้เลยก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่การลงมาหนนี้ พวกเขากลับเก็บเกี่ยวผลไม้ได้กว่าร้อยลูก ใบไม้กว่าร้อยใบ

เมื่อก่อนพวกเขาต้องอยู่บนต้นไม้ทั้งวัน อย่างน้อยจะต้องอยู่ครั้งละเจ็ดแปดชั่วยามเลย

———————————————————————

[1] ตีใกล้แสร้งไกล ตีไกลแสร้งใกล้ เป็นหนึ่งในสามสิบหกกลยุทธ์ของซุนวู หมายถึง ในสงครามเมื่อถูกจำกัดสภาพแวดล้อมก็ต้องโจมตีเอาข้าศึกที่อยู่ใกล้ตัว โดยไม่เป็นศัตรูกับข้าศึกที่อยู่ไกลตัว