บทที่ 1279 มีตัวเลือกที่เหมาะสมก็มาบอกข้า
อย่างน้อยก็ก่อเรื่องไม่ได้เป็นระยะเวลากว่าสิบปี ยามนี้ไม่รู้ว่าหลงฟั่นไปนั่งโยงเพาะเห็ดอยู่ที่ซอกหลืบมุมใดแล้ว!
เมื่อนึกถึงหลงฟั่น ก็นึกถึงคนที่เคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเธอผู้นั้นขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เงาร่างของใครบางคนแวบขึ้นมาในสมอง หัวใจเสมือนถูกมีดกรีดแทง เจ็บปวดดั่งมีปูกางก้ามหนีบอยู่ในทรวงอก…
รีบกดเงาร่างของคนผู้นั้้นลงไปทันที
หลัวจั่นอวี่เห็นว่าจู่ๆ ใบหน้าเฉิดฉันของนางก็ซีดเซียวลง จึงเอ่ยถามอย่างห่วงใย “เป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือ?”
กู้ซีจิ่วส่ายหน้า “ไม่หรอก ใช่แล้วพี่ ทำไมท่านถึงตั้งกฎให้หมู่บ้านนี้มีผัวเดียวเมียเดียวขึ้นมาล่ะ?”
ในยุคนี้บุรุษที่มีความคิดเช่นนี้สมควรมีน้อยนิดยิ่งมิใช่หรือ?
หรือว่าเขาจะทะลุมิติมาเหมือนกัน?
หลัวจั่นอวี่นิ่งไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยตอบ “ข้ารังเกียจบุรุษที่มีสามภรรยาสี่อนุยิ่งนักอย่างไม่มีสาเหตุ และรังเกียจสตรีที่เล่นเล่ห์มารยา ในเมื่อจะครองคู่เป็นสามีภรรยากันก็ควรจับมืออยู่กินกันไปชั่วชีวิต จนแก่เฒ่าผมขาวโพลน…”
ความคิดนี้ไม่ต่ำช้า เธอชอบ!
กู้ซีจิ่วรู้สึกชอบพี่ชายคนนี้มากเหลือเกิน หลัวจั่นอวี่เอ่ยขึ้นอีกว่า “นอกเหนือจากสามีภรรยาสองคู่แรกที่ข้าไม่ได้เข้าไปก้าวก่ายด้วย คู่อื่นๆ เมื่อ ต้องการจะครองคู่เป็นสามีภรรยากัน ข้าล้วนเคยทดสอบซ้ำไปซ้ำมา และจำเป็นต้องให้พวกเขาใคร่ครวญอย่างชัดเจนก่อน พอกลายเป็นสามีภรรยากันแล้ว ก็ต้องอยู่ด้วยกันไปชั่วชีวิต ให้พวกเขาระมัดระวัง ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายชายไม่ซื่อสัตย์หรือว่าเป็นฝ่ายหญิงที่นอกใจล้วนต้องได้รับบทลงโทษที่หนักหนาร้ายแรง”
กู้ซีจิ่วกระแอมคราหนึ่ง รู้สึกว่าหลัวจั่นอวี่ผู้นี้เคร่งครัดจนเกินงามอยู่บ้าง เพียงแต่เช่นนี้ก็ยุติธรรมดี อย่างน้อยเมื่อคนเหล่าแต่งงานไปก็ต้องระมัด ระวังแล้ว ระมัดระวังอีก มิน่าล่ะพอเมียเหลิ่งเอ้อร์คนนั้นได้ยินข่าวลือก็ไปหาหลัวจั่นอวี่เพื่อขอความเป็นธรรม ที่แท้ก็เป็นเพราะมีกฏข้อนี้อยู่
“พี่ ทำไมท่านไม่หาสักคนล่ะ?”
ด้วยเงื่อนไขของหลัวจั่นอวี่น่าเป็นตัวเลือกอันดับต้นๆ ของหญิงสาวเหล่านั้นเลยมิใช่หรือ?
หลัวจั่นอวี่นิ่งไปเล็กน้อย ส่ายหน้านิดๆ “ไม่เหมาะสม”
ดังนั้นเขาจึงยอมขาดแคลนดีกว่าได้ของไร้คุณภาพ
ในบรรดาสตรีทั้งแปดที่ถูกขังไว้ที่นี่ มีคนโสดอยู่สองคน หนึ่งคือหวงซังเซียง ส่วนสตรีอีกนางมนามว่าเมิ่งซู่เหยียน หากกล่าวว่าหวงซังเซียงลื่นไหลเข้าได้กับทุกคน เป็นสาวสังคมที่ได้รับความนิยมจากบุรุษมากมาย เช่นนั้นเมิ่งซู่เหยียนก็เป็นโฉมงามผู้เย็นชา ปกติจะเงียบขรึมพูดน้อย ยากจะเปิดปากเอื้อนเอ่ย ชอบทำสิ่งต่างๆ เพียงลำพัง ไม่เข้าสังคม แต่วรยุทธ์เลิศลํ้าที่สุดในบรรดาสตรีทั้งแปดนาง หากมิใช่เพราะนางเป็นสตรี เกรงว่าคงไม่มีใครสังเกตเห็นความมีตัวตนของนาง อีกทั้งนางไม่ชมชอบใกล้ชิดกับบุรุษใด ต่อให้เป็นหลัวจั่นอวี่ก็เช่นกัน นางเป็นคนเดียวที่ไม่หวั่นไหวกับหลัวจั่นอวี่ รูปโฉมของสตรีนางนั้นก็งดงามมากเช่นกัน จัดการเรื่องราวเรียบร้อยหมดจด
กู้ซีจิ่วอยู่ที่นี่มาสองวันแล้ว เคยพบกับเมิ่งซู่เหยียนหนหนึ่ง เป็นสตรีที่เฉยชายิ่งนัก
ยามนี้กู้ซีจิ่วจึงเอ่ยถึงนางขึ้นมา กล่าวอย่างติดตลกว่า “สถานที่แห่งนี้เข้าได้ออกไม่ได้ บางทีพวกเราอาจต้องอยู่ที่นี่ไปจนตาย พี่ก็ควรหาคู่ชีวิตสักคนนะ ข้าว่าจริงๆ แล้วเมิ่งซู่เหยียนก็ยอดเยี่ยมมากนะ…ท่านอย่าเอาแต่รอให้ผู้อื่นไล่ตามท่านเลย ท่านควรออกโรงก่อนบ้าง…”
หลัวจั่นอวี่แข็งทื่อไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มขื่นๆ แล้วส่ายหน้า “ซีจิ่ว เจ้าคิดมากไปแล้ว เมิ่งซู่เหยียนมีคนรักอยู่ด้านนอก นางเข้ามาที่นี่ตอนอายุสิบห้า ก่อนมาที่นี่นางมีคู่หมั้นแล้ว…นางเป็นคนหนึ่งที่อยากออกไปมากที่สุด หลายปีมานี้ทุกคนล้วนถอดใจต่อเรื่องออกไปข้างนอกแล้ว แต่นางยังคงไม่ถอดใจเสมอมา ทุกวันหลังจากทำงานเสร็จ นางจะมีภารกิจเพียงสองอย่าง ฝึกฝนวรยุทธ์และค้นหาทางออก…”
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!
กู้ซีจิ่วเศร้าใจ เมิ่งซู่เหยียนผู้นี้เป็นสตรีที่อุทิศตนเพื่อความรัก คู่ควรให้เลื่อมใส!
“ใช่แล้ว ซีจิ่ว มีความเป็นไปได้เกือบสิบส่วนที่ชีวิตนี้พวกเราจะต้องตายอยู่ที่นี่ เจ้าอยู่ที่นี่ก็พิถีพิถันให้มากหน่อย หากมีตัวเลือกที่เหมาะสมก็มาบอกข้า ข้าจะตรวจสอบให้เจ้าเอง…” หลัวจั่วอวี่กล่าวอย่างไม่อ้อมค้อม