บทที่ 1278 ต่อไปข้าเรียกท่านว่าพี่ได้ไหม

เห็นได้ชัดว่าประโยคนี้กระตุ้นอารมณ์ของกู้เซี่ยเทียนเข้า เขาเดือดดาลขึ้นมา “เจ้าสารเลวน้อย! พอกันที! ใครก็ได้มานี่สิ ส่งตัวสารเลวน้อยผู้นี้ไปคุกเข่าที่ศาลบรรพชน ถ้าไม่ยอมรับความผิดของตนก็ไม่อนุญาตให้เขาลุกขึ้น!”

บางทีความเดือดดาลของกู้เซี่ยเทียนอาจทำให้ทารกตกใจเข้า ทารกน้อยที่เพิ่งหยุดร้องไห้ไปเมื่อครู่จึงร้องเสียงดังขึ้นมาอีก ร้องไปพลางกล่าวไปพลาง “ท่านพ่อไม่ดี…พี่ชาย เอาพี่ชาย…”

ภาพเหตุการณ์สิ้นสุดลงตรงนี้อย่างกะทันหัน

กู้ซีจิ่วตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง หลังจากเธอทะลุมิติมาเข้าร่าง ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ถูกเธอดูดซับมาจริงๆ แต่นั่นอยู่บนพื้นฐานที่เธออยู่ในร่างเดิมเท่านั้น ร่างที่เธออยู่ในยามนี้เป็นร่างโคลนนิ่งที่หลงฟั่นสร้างขึ้น แล้วมีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมผุดขึ้นมาอีกได้อย่างไร?

หรือว่าดวงวิญญาณเจ้าของร่างเดิมได้หลอมรวมเข้ากับเธออย่างสมบูรณ์แล้ว?

เธอใจลอยไปชั่วขณะ แม้กระทั่งหลัวจั่นอวี่จะพูดอะไรบางอย่างด้วยเธอก็ไม่ได้ฟังเลย

หลัวจั่นอวี่เอ่ยถามอีกครั้งหนึ่ง “ซีจิ่ว วรยุทธ์กับวิชาแพทย์ของเจ้าร่ำเรียนมาจากผู้ใดหรือ?”

เรื่องนี้…

อันที่จริงตราบจนยามนี้ วรยุทธ์และวิชาแพทย์ของกู้ซีจิ่วผสมปนเปกันยิ่งนัก ชาติก่อนหลักๆ แล้วเรียนมาจากหลงซี ในสนามรบจริง ก็แอบครูพักลักจำจากยอดฝีมือคนอื่นๆ แถมยังเคยเรียนเพิ่มเติมกับหมอคนอื่นๆ ด้วย หลังจากทะลุมิติมา ความรู้ส่วนมากก็เป็นตี้ฝูอีที่สอนเธอ ในสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ก็ได้รํ่าเรียนมาไม่น้อย…

เพียงแต่หลักๆ แล้วยังคงเป็นการเรียนรู้มาจากตี้ฝูอี..

เมื่อนึกถึง ‘ตี้ฝูอี’ สามคำนี้ หัวใจเหมือนถูกทิ่มแทงเล็กน้อย รีบฝืนกดนามนี้ลงไปในส่วนลึกของความทรงจำทันที แย้มยิ้มแวบหนึ่งแล้วเอ่ยตอบ “เคยเรียนรู้จากผู้คนมากมายนัก ค่อนข้างซับซ้อน ใช่แล้ว ต่อไปข้าเรียกท่านว่าพี่ได้ไหม?”

หลัวจั่นอวี่พยักหน้า “ได้ เช่นนั้นข้าก็จะเปลี่ยนไปเรียกชื่อเจ้าตรงๆ เลย”

กู้ซีจิ่วมองเขาแล้วกล่าวขึ้นว่า “พี่ ข้าได้ยินคนอื่นบอกว่าท่านไม่มีความจำก่อนที่จะมาที่นี่เลย จริงหรือเปล่า?”

หลั่วจั่นอวี่แข็งทื่อไปแวบหนึ่ง พยักหน้านิดๆ “จริง ”

“ถ้างั้น ท่านคิดจะฟื้นฟูความทรงจำในอดีตบ้างหรือไม่?”

หลัวจั่นอวี่ขมวดคิ้วนิดๆ ค่อยๆ ส่ายหน้า “ไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย”

จิตใต้สำนึกของเขาต่อต้านเรื่องราวในอดีต

กู้ซีจิ่วนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ช่วงนั้นตอนที่เธอเสียความทรงจำไป ได้พยายามสุดชีวิตเพื่อตามหาความทรงจำของตนกลับมา ปวดหัวมากถึงเพียงนี้ก็ยังต้องการตามหากลับมา…

เธอหลงนึกว่าหลัวจั่นอวี่ก็คงอยากฟื้นฟูความทรงจำเช่นเดียวกับเธอ เพียงแต่จนใจที่ไม่มีหนทางเท่านั้น ไม่นึกเลยว่า…

ทั้งสองเดินทางขึ้นเขาพลางพูดคุยกันไปด้วย หลัวจั่นอวี่นั่งอยู่ในรถเข็นเล็กๆ คันนั้นของเขาตลอด รถเข็นเล็กๆ คันนี้เปรียบเสมือนสองเท้าของเขา สามารถไต่ไปเส้นทางภูเขาที่ขรุขระพวกนั้นได้สบายๆ…

ระหว่างที่พูดคุยกัน กู้ซีจิ่วได้หว่านล้อมเขา บอกว่ามนุษย์ไม่อาจหลบเลี่ยงไปได้ จะต้องเผชิญหน้ากับอดีตทั้งหมดของตนอย่างกล้าหาญอะไรทำนองนั้น

เธอมีวาทิศลป์ยิ่งนัก หลัวจั่นอวี่ฟังไปสักพักก็หวั่น ไหวขึ้นมาบ้างแล้ว เขาถอนหายใจเบาๆ “เจ้าพูดถูก ความทรงจำที่รู้สึกว่ารับไม่ไหวในวัยเด็กเมื่อ นึกขึ้นมาในยามนี้อาจจะยอมรับได้ง่ายๆ แล้ว…หากว่าสามารถฟื้นฟูได้ ข้าก็ไม่ขัดข้อง แต่ข้าไม่มีวิธี…”

กู้ซีจิ่วแย้มยิ้ม “ท่านไม่มีแต่ข้ามี! พี่ ข้าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษาโรคนี้!”

นัยน์ตาของเธอพราวระยับ อารมณ์ของหลัวจั่นอวี่ก็ถูกเธอฉุดขึ้นมาเช่นกัน ยิ้มอออกมาอย่างอดไว้ไม่อยู่ “เจ้าเป็นผู้เชี่ยวชาญรึ? คงมิใช่ว่าเจ้าเคยความจำเสื่อมมาก่อนกระมัง?”

แพขนตากู้ซีจิ่วพลันหลุบลง “ใช่แล้ว ข้าเคยความจำเสื่อม…เพียงแต่ของข้า เป็นการถูกคนบังคับลบความทรงจำไป ต่อมาหลังจากข้าฟื้นฟูความทรงจำได้ก็ปฏิญาณไว้แล้วไม่ว่าวันหน้าจะประสบพบเจอสิ่งใดก็จะไม่เสียความทรงจำไปอีก! ต่อให้ใช้ยาก็บังคับควบคุมข้าไม่ได้!”

วาจานี้คล้ายจะแฝงมรสุมความโหดร้ายเอาไว้ หลัวจั่วอวี่จึงโกรธขึ้งขึ้นมา “ไอ้สารเลวหน้าไหนที่ลบความทรงจำทั้งหมดของเจ้า?!”

หากว่าเขามีโอกาสออกไปได้จะไปซ้อมไอ้คนผู้นั้นแน่นอน!

หัวใจของกู้ซีจิ่วพลัน อุ่นวาบ กล่าวไปว่า “คนผู้นั้้นถูกข้าสังหารแล้ว หนีไปก่อเรื่องไม่ได้อีกแล้ว…”

———————————————————————

[1] คำว่าพี่ชาย ในภาษาจีนออกเสียงว่า เกอเกอ(哥哥) ส่วนคำ ว่าจิ้งหรีด ออกเสียงว่า กัวกัว (蝈蝈)