บทที่ 1277 ข้ารู้สึกว่าท่านเหมือนพี่ชายของข้าเลย!
หลัวจั่นอวี่ส่ายหน้า ถอนหายใจเบาๆ “นี่ก็ช่วยไม่ได้เช่นกัน สตรีที่เข้ามามีน้อยเกินไป และพวกเราก็ฝ่าออกไปไม่ได้ ใช่แล้ว เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?”
“พี่ไง” กู้ซีจิ่วยิ้มน้อยๆ “ข้ารู้สึกว่าท่านเหมือนพี่ชายของข้าเลย!”
สายตาที่หลัวจั่นอวี่มองเธอทอแววซับซ้อนเล็กน้อย “แปลก…”
“แปลกอะไร?”
หลัวจั่นอวี่มองเธออยู่พักหนึ่ง เม้มริมฝีปากบางนิดๆ “ตอนที่เจ้าพูดถึงแม่ทัพกู้ ไม่รู้เหตุใดข้าถึงรู้สึกต่อต้านอยู่บ้าง จิตใต้สำนึกไม่ต้องการได้ยินชื่อของคนผู้นี้ แต่กับเจ้าแล้วกลับมีความรู้สึกใกล้ชิดอย่างน่าประหลาด คล้ายกับว่าตอนเจ้ายังเล็กข้าเคยโอ๋เคยกล่อมเจ้า…”
ในใจของกู้ซีจิ่วเศร้าหมอง ตอนที่กู้เทียนนั่วหายไปกู้ซีจิ่วเพิ่งอายุขวบกว่าๆ เท่านั้น บางทีพี่ชายอย่างเขาอาจจะเคยกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูน้องสาวตัว น้อยจริงๆ
ทันใดนั้นในสมองเธอพลันมีภาพหนึ่งแวบขึ้นมา ทารกน้อยคนหนึ่งนอนอยู่ในเปลหัดพูดอ้อๆ แอ้ๆ เด็กชายตัวน้อยที่อายุประมาณสิบขวบคนหนึ่งวิ่งมาที่ข้างเปล ใช้มือน้อยๆ สัมผัสใบหน้านุ่มนิ่มของทารกน้อย “น้องสาว อย่ากลัวนะ พี่ชายจะปกป้องเจ้าเอง จะไม่ปล่อยให้เจ้าถูกคนอื่นรังแก”
ทารกน้อยถูกเขาหยอกจนหัวเราะคิกๆ เด็กชายตัวน้อยอุ้มนางขึ้นมาอย่างกินแรงอยู่บ้าง “น้องสาว เรียกพี่ชายสิ มา เรียกพี่ชายนะ เรียกพี่ชายแล้วพี่ชายจะพาเจ้าออกไปเล่น”
ด้วยเหตุนี้ทารกน้อยจึงเรียกออกมาจริงๆ “พี่ชาย!”
ด้วยออกเสียงไม่ชัด จึงฟังดูคล้ายคำว่า ‘จิ้งหรีด’[1] แทน
แต่เด็กชายคนนั้นยังคงยินดีปรีดาขึ้นมา อุ้มทารกน้อยออกไปข้างนอก “เด็กดี พี่ชายจะพาเจ้าไปดูดอกไม้!”
เด็กชายวางทารกน้อยลงบนสนามหญ้า เขาอยู่ที่นั่นออกหมัดฝึกฝนให้นางดู
เด็กชายตัวน้อยน่าจะปวดเบาขึ้นมา จึงเข้ามาเจรจากับน้องสาว “น้องสาว เจ้านั่งอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ห้ามคลานซุกซน เดี๋ยวพี่ชายจะรีบกลับมา เจ้า เป็นเด็กดีว่าง่ายเถอะนะ”
จากนั้นเด็กชายก็รีบวิ่งออกไป เขาเพิ่งจะวิ่งจากไป ก็มีเด็กชายอายุประมาณเจ็ดแปดขวบคนหนึ่งกับเด็กผู้หญิงอีกไม่กี่คนวิ่งมาเล่นที่สนามหญ้าแห่งนี้ มองเห็นทารกน้อยที่กำลังนั่งรออยู่บนสนามหญ้าอย่างเชื่อฟังอยู่ ในใจเกิดความคิดพิเรนท์ขึ้นมา ภายใต้การนำของเด็กชายวัยเจ็ดแปดขวบคนนั้น เด็กๆ สองสามคนจึงพากันปาดินใส่ทารกน้อย ดึงเปียน้อยๆ ของนาง ทึ้งเสื้อผ้าของนาง หนูน้อยที่เดิมทีขาวผ่องดั่งก้อนแป้งถูกปาดินใส่ทั่ว หัวทั่วหน้า นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนั้น
เด็กชายวัยสิบกว่าขวบคนเดิมวิ่งฉิวกลับมาปานกระสุนปืนใหญ่ พอเห็นน้องสาวสุดที่รักถูกกลั่นแกล้งจนกลายเป็นเช่นนี้ก็โกรธเกรี้ยวยิ่งนัก พุ่งหลาวเอาหัวชนเด็กชายวัยเจ็ดแปดขวบคนนั้นจนล้มลงพื้นไปก่อน จากนั้นก็ผลักศีรษะเด็กคนอื่นๆ แต่ละคนล้มกลิ้งเปื้อนดินโคลนไปทั้งร่าง…
จากนั้นก็อุ้มทารกน้อยขึ้นมา ตักเตือนเหล่าผีน้อยที่อยู่รอบๆ ด้วยนํ้าเสียงขึงขัง “ผู้ใดกล้ารังแกน้องสาวของข้า ผู้นั้นจะได้เห็นดีกับข้าแน่!”
ด้วยเหตุนี้ ทารกน้อยที่ถูกเขาปลอบโอ๋จึงยิ้มออกมาทั้งนํ้าตา ส่วนผีน้อยไม่กี่คนก็ผนึกกำลังกันร้องไห้จ้า!
เสียงร้องไห้เรียกให้ผู้ใหญ่มา ในนั้นมีกู้เซี่ยเทียนอยู่ด้วย เหล่าเด็กน้อยพากันเข้าไปฟ้อง กู้เซี่ยเทียนรู้สึกปวดหัวแล้ว ตำหนิเด็กชายวัยสิบขวบ “เทียนนั่ว ทำไมเจ้าถึงรังแกพวกน้องชายน้องสาวล่ะ? พี่น้องต้องมีน้ำใจไมตรีต่อกัน ไม่อาจทะเลาะเบาะแว้ง…”
กู้เทียนนั่วคอแข็งใส่ “เป็นพวกเขาที่รังแกน้องสาวข้าก่อน! น้องสาวของข้า ใครหน้าไหนก็ห้ามรังแก!”
กู้เซี่ยเทียนนวดหว่างคิ้ว “เทียนนั่ว พวกเขาก็เป็นน้องๆ ของเจ้าเหมือนกันนะ…”
กู้เทียนนั่วสะบัดหน้าทันที “ไม่ใช่! เทียนนั่วมีน้องสาวแค่คนเดียว คนอื่นล้วนไม่ใช่! ถ้าพวกเขากล้ามาหาเรื่องข้าอีก! ข้าจะทำให้พวกเขาเจอบทเรียนที่น่าดูชม!”
เห็นได้ชัดว่าประโยคนี้กระตุ้นอารมณ์ของกู้เซี่ยเทียนเข้า…