บทที่ 128

ช่วยได้แค่คนเดียว

ช่างเป็นโรคที่แปลกประหลาดแท้! ทำให้เด็กทั้งสองกลายเป็นใบ้พูดไม่ได้แม้แต่ประโยคเดียว ที่น่าประหลาดกว่านั้นคือ เป็นที่แน่ชัดว่าเด็กทั้งสองคนรู้หนังสืออ่านออกเขียนได้ แต่มือทั้งสองข้างกลับสั่นระริกจนเขียนอักษรไม่ได้เลยสักตัว ดังนั้นจึงหมดหนทางจะสอบถามพวกเขาว่าที่แท้แล้วได้พบประสบการณ์ใดใน ป่าทมิฬ

ป่าทมิฬเป็นสถานที่ต้องห้ามที่โด่งดังในอาณาจักรเฟยซิ ง รํ่าลือกันว่าข้างในมีสัตว์อสูรกินคนอยู่มากมายนับไม่ถ้วน ทั้งยังมีบ่อโคลนที่ทำให้คนหลงละเมอจนเห็นภาพลวงตา ตกลงไปแล้วจะขึ้นมาไม่ได้ คนธรรมดาไม่กล้าไปที่นั่น คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กทโมนทั้งสองคนจะตะลุยเข้าไปในนั้น!

จักรพรรดิซวนส่งสายตาเปี่ยมความหวังไปที่กู้ซีจิ่วและกู่ซีซี “เจ้าทั้งสองตรวจอาการป่วยของพวกเขาได้หรือไม่?”

กู่ซีซีมองเด็กทั้งสองคน “พวกเจ้าใครจะยินยอมให้ตัวข้า สตรีศักดิ์สิทธิ์รักษา?” นัยน์ตาของเด็กทั้งสองคนเปล่งประกาย พวกเขาพูดไม่ได้ จึงพยักหน้าพร้อมกัน!

ในดวงตาของกู่ซีซีฉายแววภาคภูมิใจออกมาแวบหนึ่ง แต่กลับทอดถอนใจเบาๆ “แต่ข้าสามารถรักษาได้แค่คนใดคนหนึ่งในพวกเจ้า ส่วนอีกคนต้องมอบให้คุณหนูกู้หกผู้นี้”

มือบางของนางชี้ไปยังกู้ซีจิ่ว นัยน์ตาของเด็กทั้งสองมีแววตื่นตระหนกพาดผ่านแวบหนึ่ง

กู่ซีซีแย้มยิ้มอีกครั้ง “พวกเจ้าใครเต็มใจจะให้คุณหนูกู้หกผู้นี้รักษา? ไม่แน่ว่านางอาจมีความสามารถดั่งแมวบอดพบหนูตาย[3]รักษาอาการป่วยของพวกเจ้าได้”

เด็กทั้งสองพากันส่ายศีรษะไปมาเหมือนกลองป๋องแป๋ง

ในที่สุดกู่ซีซีก็สามารถกู้หน้ากลับมาในที่แห่งนี้ได้นางเหลือบมองกู้ซีจิ่ว “เห็นทีว่าพวกเขาจะไม่เชื่อถือคุณหนูกู้หกเป็นอย่างยิ่ง แต่การที่พวกเขาเป็นแบบนี้ก็ทำให้ข้าลำบากใจเล็กน้อย ข้ารักษาได้เพียงคนเดียว”

อำมาตย์ยวี๋กระวนกระวายใจ อดจะกล่าวออกมาประโยคหนึ่งไม่ได้ “หากสตรีศักดิ์สิทธิ์สามารถรักษาบุตรของข้าคนหนึ่งให้หายได้ รอหลังจากชนะเดิมพันแล้ว ขอความกรุณาอีกหนให้ช่วยเหลืออีกคนหนึ่งด้วย”

กู่ซีซีเม้มริมฝีปากเล็ก “เช่นนี้ไม่ได้ข้าช่วยได้แค่คนเดียว! ในเมื่อท่านอำมาตย์เป็นบิดาของพวกเขา ก็เลือกแทนพวกเขาเถอะ”

อำมาตย์ยวี๋มองคนนั้นทีคนนี้ที ใบหน้ายุ่งเหยิง สุดท้าย แล้วเขาก็ตัดสินใจชี้มือ “สตรีศักดิ์สิทธิ์โปรดช่วยรักษามู่ป๋ายด้วยเถิด”

ที่เขาชี้คือบุตรชายคนเล็ก ยวี๋มู่ป๋ายที่มีพลังวิญญาณสูงกว่ายวี๋มู่ชิงผู้เป็นพี่ชายเล็กน้อย ยวี๋มู่ป๋ายดวงตาเปล่งประกาย แต่ดวงตาของยวี๋มู่ชิงกลับฉายแววสิ้นหวัง กู่ซีซีมองดูกู้ซีจิ่ว อยากค้นหาความรู้สึกลำบากใจบนใบหน้าของนังเด็กอัปลักษณ์คนนี้ แต่นางก็ต้องผิดหวัง!

กู้ซีจิ่วยืนอยู่ตรงนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบดวงหน้าเล็กๆ สงบนิ่งยิ่งนัก ริมฝีปากน้อยๆ ถึงขั้นมีรอยยิ้มบางๆ ราวกับมองไม่เห็นท่าทางของเด็กแฝดคู่นั้น กู่ซีซีผิดหวังนิดๆ แต่ยามนี้ในใจของนางยังคงเบิกบานนัก!

ถึงแม้อาการป่วยของเด็กสองคนนี้จะแปลกประหลาด แต่นางเคยพบเห็นมาก่อนพอดี ทั้งยังเคยเห็นหลงซือเย่ผู้เป็นอาจารย์ลงมือรักษามาก่อน ที่น่ายินดีกว่านั้นคือ ในถุงเก็บของของนางก็มียาที่ตรงกับโรคอยู่!

นางผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ครั้งนี้นางต้องชนะแน่นอน! นางไม่เชื่อว่ากู้ซีจิ่วจะเคยเห็นอาการป่วยแบบเดียวกัน และบังเอิญมียาที่ตรงกับโรค!

อันดับแรกนางจับชีพจรของมู่ชิงป๋ายผู้นั้นอยู่ครู่หนึ่ง ในใจก็ยิ่งมั่นใจในข้อวินิจฉัยของตน ดวงตางดงามทั้งคู่ฉายแววปีติยินดี

อำมาตย์ยวี๋จ้องมองนางอยู่ตลอด รอจนนางจับชีพจรเสร็จก็ถามออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือ “เป็นอย่างไรบ้าง? ที่แท้เขาป่วยเป็นโรคอะไร? ยังช่วยได้หรือไม่?”

กู่ซีซีตอบอย่างเฉยชา “เขาถูกพิษชนิดหนึ่ง พิษชนิดนี้ไร้สีไร้กลิ่นและตรวจไม่พบพิษในตัวผู้ป่วย หากแก้ไขไม่ตรงจุด จะเสียชีวิตภายในครึ่งเดือน!”

ขณะนี้เด็กทั้งสองคน ถูกพิษมาเป็นเวลา 14 วันแล้ว!

กล่าวก็ดือเด็กสองคนนี้จะมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่วันเดียว!

สีหน้าของทุกคนแปรเปลี่ยนไปทันที อำมาตย์ยวี๋เสียงสั่นยิ่งกว่าเดิม “สตรีศักดิ์สิทธิ์แก้ไขได้หรือไม่?”

……………………………………..

[1]ปลาเค็มพลิกตัว หมายถึง คนที่ไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่องจู่ ๆ ก็ได้ดิบได้ดี มีฝีมือขึ้นมาหรือสามารถพลิกสถานการณ์ไห้ดีขึ้นได้

[2]ต่อยตีลงบนปุยฝ้าย อุปมาถึง ไม่ว่าจะทำอย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่สะทกสะท้าน

[3]แมวบอดพบหนูตาย หมายถึง ผู้ที่ไม่มีความสามารถแต่บังเอิญได้รับโชคหรือโอกาสจนประสบความสำเร็จ