บทที่ 16

ในที่สุดก็ได้ประสบเข้ากับตัวแล้ว!

เพราะกู้เซี่ยเทียนต้องการหาคู่ครองที่ดีที่สุดให้แก่แก้วตาดวงใจของตน ดังนั้นจึงไม่ตอบรับผู้มาสู่ขอเหล่านั้น

ยามนี้เมื่อนางเอ่ยปากขึ้น กู้เซี่ยเทียนจึงเชื่อนางทันที เขามองบุตรสาวที่ตนแสนภาคภูมิใจ แล้วก็มองกู้ซีจิ่วที่ผอมแห้งแถมไม่มีอะไรพิเศษเลยสักนิด ชักสีหน้าเอ่ยว่า “ลูกหก ถึงแม้วิธีการของแม่เจ้าจะรุนแรงไปสักหน่อย แต่ก็เป็นเพราะหวังดีต่อเจ้าจริงๆ เจ้าดูตัวเจ้าเองสิ ปีนี้อายุ 13 แล้วไม่ใช่หรือ? แต่กลับแคระแกร็นเหมือน 10 ขวบ! ขาดการฝึกฝนร่างกายจริงๆ!”

กู้ซีจิ่วแค่นหัวเราะ คนๆ หนึ่งจะสามารถลำเอียงได้ถึงขนาดไหนในที่สุดยามนี้เธอก็ได้ประสบเข้ากับตัวแล้ว!

ขนาดเธอไม่ใช่เจ้าของร่างเดิมยังรู้สึกผิดหวังถึงเพียงนี้ แล้วเจ้าของร่างเดิมล่ะ? หากเจ้าของร่างเดิมยังมีชีวิตอยู่ ไม่รู้นางจะสิ้นหวังถึงเพียงใด?!

เธอไม่พูดอะไร เพียงแค่หันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง หลังจากนั้นสักพักก็ยกชามโจ๊กที่ใสจนแทบจะสะท้อนเงาคนได้ออกมาชามหนึ่ง จานผักดองสีดำคลํ้าจานหนึ่ง และหมั่นโถวที่เหมือนจะขึ้นราแล้วลูกหนึ่ง นำมาวางไว้บนโต๊ะหินที่มีอยู่เพียงตัวเดียวในเรือนนี้ เธอยิ้มบางๆ แล้วกล่าวออกมา “เดิมทีกู้ฮูหยินไม่มอบสาวใช้ไว้ให้ซีจิ่ว ก็เพราะหวังดีกับซีจิ่ว ถ้าเช่นนั้นของพวกนี้เล่า? สิ่งเหล่านี้เป็นอาหารเย็นของข้าเมื่อวาน แม่ทัพกู้เห็นแล้วรู้สึกว่าเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ? ยังกล้าบอกว่ากู้ฮูหยินหวังดีต่อข้าอีกหรือไม่?”

เมื่อคืนกู้ซีจิ่วคนเดิมปลื้มปีติเป็นอย่างยิ่ง ไม่ทันได้กินอาหารเย็นก็ลอบออกไปตามนัดหมายของผู้ที่อ้างตัวว่าเป็นคู่หมั้น จึงมีสิ่งเหล่านี้เหลือทิ้งไว้ใช้เป็นหลักฐาน…

อาหารทั้งสามอย่างนี้ถูกวางไว้อย่างโดดเด่นจนแทบจะทิ่มเข้าไปในดวงตาของผู้คนทั้งหลาย นี่ถือเป็นการตบหน้ากู้ฮูหยินเหลิ่งเซียงอวี้ฉาดใหญ่อย่างซึ่งๆ หน้าอีกครั้ง! สีหน้าของนางเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวซีด ดูยํ่าแย่อย่างยิ่ง…

อาหารเช่นนี้อย่าว่าแต่คุณหนูบุตรสาวภรรยาเอกของจวนแม่ทัพเลย ต่อให้เป็นสาวใช้ก็ยังไม่กินอาหารที่เลวร้ายเช่นนี้!

ใบหน้าแก่ๆ กู้เซี่ยเทียนแทบข่มอารมณ์ไว้ไม่ได้ สีหน้าดำทะมึน สายตาคมปลาบที่จ้องมองไปยังเหลิ่งเซียงอวี้แฝงความไม่พอใจอยู่รางๆ

“เซียงอวี้ เหตุใดเจ้าจึงปฏิบัติต่อซีจิ่วอย่างเลวร้ายเช่นนี้? ไม่ว่าจะอย่างไร นางก็ยังเป็นลูกสาวของข้าคนนี้!”

กู้ฮูหยินอับอายจนหน้าแดง “นี่…นี่…ท่านพี่ ข้าไม่ได้…”

กู้เทียนฉิงขบเม้มริมฝีปากสักพักจึงเอ่ยขึ้น “ท่านพ่อใจเย็นๆ ก่อนนะเจ้าคะ ท่านแม่ไม่ใช่คนเช่นนั้น ย่อมต้องเป็นพวกบ่าวไพร่จอมเกียจคร้านที่จงใจละเลยน้องซีจิ่ว ท่านแม่ ท่านเป็นคนจิตใจดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ปฏิบัติต่อบ่าวไพร่อย่างอบอุ่นเป็นกันเอง แต่ก็ยากจะหลีกเลี่ยงคนบางส่วนที่ปลิ้นปล้อนละเลยหน้าที่ จงใจบิดเบือนคำสั่งของท่านแม่แล้วละเลยน้องซีจิ่วก็เป็นได้ ท่านแม่เลยกลายเป็นแพะรับบาปแทนพวกบ่าวไพร่ชั่วช้าเหล่านั้นใส่ร้ายว่าท่านกระทำทารุณบุตรสาวภรรยาเอกทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง และทำให้น้องซีจิ่วเกิดความแค้นเคืองขึ้นในใจ นี่นับว่าจงใจสร้างปัญหาขึ้นมาชัดๆ มิใช่หรือ?”

นางมองไปที่กู้ซีจิ่วอีกครา “น้องซีจิ่ว ในจวนแม่ทัพของพวกเรานั้นมีกิจการภายในที่ยุ่งยากวุ่นวาย ถึงแม้ว่าท่านแม่จะทำงานอย่างขยันขันแข็งทุกวันแต่อย่างไรเสียท่านก็มีเพียงสองมือ จึงมีช่วงที่สะเพร่าเลิ่นเล่อไปบ้างอย่างเลี่ยงไม่ได้ พวกบ่าวไพร่ชั่วช้ากระทำทารุณเจ้า เหตุใดเจ้าจึงไม่มารายงานให้ท่านแม่ทราบเล่า? ต้องได้รับความทุกข์ยากอย่างไม่มีสาเหตุ ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าจะ ผอมบางเช่นนี้ ท่านแม่และข้ามองแล้วก็ปวดใจอยู่เสมอ แต่ไม่เคยรู้สาเหตุที่แท้จริงมาก่อนเลย…”

กู้เทียนฉิงผู้นี้คือบุคคลมีความสามารถโดยแท้ เพียงพูดจาอย่างนุ่มนวลคราหนึ่งก็ผลักความผิดทั้งหมดไปให้ข้ารับใช้ได้แล้ว ไม่เพียงแต่ลบล้างความผิดของเหลิ่งเซียงอวี้ที่จงใจกระทำทารุณบุตรสาวภรรยาเอกได้ ยังสามารถตำหนิกู้ซีจิ่วได้อีกครั้งด้วย…

เหลิ่งเซียงอวี้เองก็เป็นคนเฉียบแหลม จึงกล่าวขึ้นมาทันที “ล้วนเป็นเพราะพวกบ่าวไพร่ชั่วช้าเหล่านั้น นึกไม่ถึงเลยว่าพวกมันจะหลอกลวงข้าแล้วกระทำเรื่องเช่นนี้… พวกเจ้ามานี่สิ! ไล่สาวใช้ที่ทำหน้าที่ตระเตรียมอาหารของคุณหนูหกออกจากจวนแม่ทัพไปให้หมด ไม่ว่าจ้างอีกต่อไป!”

จากนั้นก็ใช้สีหน้าที่อ่อนโยนเอ่ยกับกู้ซีจิ่ว “ซีจิ่ว วางใจเถอะนะ เมื่อก่อนเป็นเพราะแม่ไม่รู้เรื่อง แต่ยามนี้ในเมื่อแม่รู้เรื่องแล้วจะต้องคืนความยุติธรรมให้แก่เจ้าแน่นอน หลังจากนั้นแม่จะหาคนที่เหมาะสมไปคอยจัดการเรื่องอาหารให้แก่เจ้า แม่จะพยายามบำรุงให้ร่างกายที่ผอมบางของเจ้าสมบูรณ์ขึ้นให้ได้…”

……………………….

[1] นํ้าเต้าไม่มีปาก หมายถึง ถึงบุคคลที่พูดน้อยหรือแทบไม่พูดเลย

[2] พิธีปักปิ่น เป็นประเพณีสมัยโบราณที่จะจัดให้กับเด็กผู้หญิงที่อายุครบ 15 ปี โดยเด็กผู้หญิงที่ผ่านพิธีปักปิ่นแล้วจะถือว่าเติบโตเป็นสตรีอย่างสมบูรณ์สามารถตบแต่งออกเรือนได้แล้ว