บทที่ 186

ข้าถ่ายมาให้ท่านดูได้

‘เจ้านาย นี่คือเถาสุคนธา ถ้านำมันมาถูแผ่นหลังท่าน จะสามารถลบล้างยันต์บอกตำแหน่งนั้นได้’ เสียงหยกนภาดังขึ้นในหัวกู้ซีจิ่ว

เมื่อครู่ตอนอยู่ในทุ่งข้าวโพดหยกนภาฟื้นขึ้นทันเวลา เมื่อรู้สึกตัวก็บอกอยู่ในหัวเธอว่าพบจุดของยันต์บอกตำแหน่งและบอกวิธีกำจัดมันออกไป ให้กู้ซีจิ่วรีบใช้วิชาเคลื่อนย้ายมาที่นี่อย่างเร่งด่วน ดังนั้นเธอจึงสู้อีกหน

คนผู้นั้นโรคจิตเกินไปแล้ว! หากเธอตกอยู่ในกำมือเขา ไม่รู้ว่าผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร ดังนั้นแม้จะมีความหวังเพียงริบหรี่ เธอก็พร้อมทุ่มสุดตัว

‘ตำแหน่งไหนของแผ่นหลัง?’ กู้ซีจิ่วสอบถาม

‘จุดฝังเข็มกลางหัวใจ’

กู้ซีจิ่วนิ่งงัน ให้เธอถูตำแหน่งนั้นด้วยตัวเองไม่ใช่เรื่องง่ายเลย! กว่าแขนจะถึงด้านหลังมิบิดเป็นเกลียวหมดหรือ…

หากเป็นร่างกายเดิมของเธอที่เคยผ่านการออกกำลังกาย แขนมีความยึดหยุ่นสูง ฝ่ามือสามารถถูได้ทั่วแผ่นหลังโดยไร้ข้ดจำกัด แต่ตอนนี้…

เธอครุ่นคิดเล็กน้อย ‘เสี่ยวชาง มา แปลงร่างเป็นผ้าขัดตัวหน่อย’

หยกนภาไม่ยินยอม ‘เจ้านาย ข้าแปลงเป็นของแข็งได้เท่านั้น แปลงเป็นของที่นุ่มเกินไปไม่ได้’

ต่อให้แปลงได้มันก็ไม่แปลง จะใช้ร่างกายมันถูไถแนบชิดกับแผ่นหลังของเจ้านาย…

มันรู้สึกเหมือนมุมมองทั้งสามจะพังทลาย! มันเป็นเพศผู้นะ…

มันคือหยกวิเศษผู้มีศีลธรรม ถึงแม้จะสวมใส่อยู่บนข้อมือเจ้านายตลอดเวลา แต่ตอนที่เจ้านายหลับหรืออาบน้ำ มันจะปิดประสาทสัมผัสทั้งห้าไว้ตลอด ไม่มองไม่ฟัง

กู้ซีจิ่วจึงฉีกชายกระโปรงตัวกว้างออกมา จากนั้นก็นำ ‘กลีบบุปผา’ มาถูกับผ้าขัดตัวทำเอง แล้วถอดเสื้อผ้าท่อนบนออก เผยให้เห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่า สองมือดึงผ้าขัดตัวที่ถูกลีบดอกไม้ส่วนหนึ่ง แล้วมาขัดถูบนจุดที่สอดคล้องกัน…

ยามนั้นดวงอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาแล้ว เหลือไว้เพียงหมู่เมฆอาบแสงอัสดงรำไรที่ปลายฟ้า

สถานที่แห่งนี้เปลี่ยวร้างมาก ไม่มีบ้านเรือนผู้คนอยู่ในละแวกนี้ บัดนี้กู้ซีจิ่วแช่อยู่ในนํ้าครึ่งตัว คลื่น ‘กลีบบุปผา’ ลอยกระเพื่อมอยู่รอบๆ เธอขัดถูอย่างสบายอกสบายใจ ไม่เกรงกลัวว่าใครจะมาเห็น ร่างกาย

‘ขัดออกหมดแล้วใช้ไหม?’ หลังจากกู้ซีจิ่วถูไปแล้วหลายสิบครั้ง จึงค่อยถามหยกนภา

‘ขัดออกแล้วครึ่งหนึ่ง น่าจะเสื่อมผลแล้ว’ หยกนภาตอบ

กู้ซีจิ่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่มีเจ้ายันต์บอกตำแหน่งนี้แล้ว เจ้าโรคจิตผู้นั้นก็จะตามหาตัวเธอได้ยากขึ้นกว่าเดิม!

ต่อให้เขาเดาได้ว่าเธอมาล้างตัวในทะเลสาบแห่งนี้ก็หาไม่เจออยู่ดี ถึงอย่างไรทะเลสาบนี้ก็กว้างใหญ่เหลือคณา พื้นที่แทบจะเทียบได้กับทะเลสาบผอหยาง[1] เธอมองจากทิศนี้ไปยังไม่เห็นริมฝั่งเลย…

‘ยันต์บอกตำแหน่งนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร?’ กู้ซีจิ่วกัดฟันด้วยความเคืองขุ่น เธอจะเรียนรู้ทักษะนี้ วันหน้าจะหาทางติดไว้บนร่างเจ้าโรคจิตผู้นั้นด้วย!

‘หน้าตาเหมือนหญ้าต้นหนึ่ง’ หยกนภาครุ่นคิดพลางตอบ กล่าวต่ออีกว่า ‘หญ้าหางสุนัข’

‘เจ้าสามารถวาดตามรูปแบบเดิมให้ข้าดูได้หรือไม่?’

หยกนภาทะนงตัว ‘ไม่จำเป็นต้องวาด ข้าถ่ายมาให้ท่านดูได้’

มันพลิกตัวลงมาจากข้อมือกู้ซีจิ่ว ลอยไปที่ด้านหลังเธอ เปล่งแสงจางๆ ออกมาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ลอยมาอยู่เบื้องหน้ากู้ซีจิ่ว แปลงกลับเป็นร่างเดิม อัญมณีสีฟ้าตรงกลางมีแสงแผ่ออกมาเป็นชั้นๆ มีรูปภาพชัดเจนปรากฏอยู่ด้านบน…

ที่แท้เจ้าหยกนภานี้มีระบบถ่ายรูปอยู่ด้วย!

กู้ซีจิ่วมองภาพนั้น ในที่สุดเธอก็มองเห็นยันต์บอกตำแหน่ง รูปร่างภายนอกเหมือนหญ้าหางสุนัขมากจริงๆ ด้านบนมีอักขระยันต์สีแดงจางๆ หมุนวนอยู่ อักขระยันต์นั้นเป็นแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ดูเหมือนภาษาสันสกฤตแต่ก็ไม่ใช่ภาษาสันสกฤต เธอไม่รู้จักเลยสักตัว

เพราะถูกเธอขัดออกไปแล้วครึ่งหนึ่ง ดังนั้นอักขระส่วนมากจึงเลือนรางยิ่งนัก

เธอพยามเพ่งมองอย่างหนักก็ยังมองเส้นขีดไม่ออกเหมือนเดิม เลยอดถอนหายใจไม่ได้ หากรู้เช่นนี้แต่แรก เธอคงจะถ่ายไว้ก่อนแล้ว ค่อยทำความสะอาด

……………………………

[1] หะเสสาบผอหยาง เป็นทะเสสาบน้ำจืดที่ใหญ่ที่สุดของจีน ตั้งอยู่ในมณฑลเจียงซี