บทที่ 194

เจ้าฉลาดจริงๆ

กู้ซีจิ่วกัดฟันตั้งใจฟังส่งที่เขาเล่า

“13 ปีก่อนข้าบังเอิญพบกับแม่ของเจ้า ตอนนั้นเจ้าผอมแห้งเหมือนลูกลิงตัวหนึ่ง แม่ของเจ้า ขอให้ข้าช่วยตรวจชะตาเจ้า ประกอบกับข้ากำลังอารมณ์ดีอยู่จึงยอมตรวจให้สักหน่อย ชะตาเจ้าชี้ขาดว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 15 ปี ด้วยมีเคราะห์ใหญ่ด่านหนึ่งที่ไม่อาจข้ามผ่านไปได้ มีเพียงกำหนดการหมั้นหมายให้เจ้า และฐานะของฝ่ายชายต้องเปี่ยมบารมียิ่งถึงจะช่วยคลี่คลายได้ แต่ยามนั้นเจ้าหมั้นหมายกับหรงเหยียนแล้ว ฐานะของหรงเหยียนธรรมดาเป็นอย่างยิ่ง คงคลี่คลายด่านเคราะห์ให้เจ้าไม่ได้ แม่เจ้ามุมานะอ้อนวอนขอคำแนะนำดีๆ จากข้า ข้าเคยติดหนี้น้ำใจแม่เจ้าอย่างหนึ่ง จึงหาหนหางหนึ่งให้นาง ก็คือให้หมั้นหมายกับข้าเสีย… แต่ข้าเองก็มีเงื้อนไข ถ้าอยากให้การหมั้นหมายครั้งนี้สำเร็จ ประการแรก เจ้าต้องถอนหมั้นกับหรงเหยียนแล้ว ประการที่สอง ก่อนเจ้าอายุครบ 15 ปีต้องออกมาจากป่าทมิฬด้วยตัวเองโดยไม่บุบสลายแม้แต่ปลายเส้นขน…”

เหลวไหล! เขามันเหลวไหลทั้งเพ!

กู้ซีจิ่วมองเขาเหมือนมองมนุษย์ต่างดาว บุคคลเช่นเขาน่ะหรือจะยอมนำชีวิตของตัวเองมาผูกมัดไว้ง่ายๆ เช่นนี้? โกหกน่า!

เธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าไม่เคยได้ยินใครพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน…”

“เรื่องนี้เป็นการตกลงกันระหว่างแม่เจ้ากับข้า ไม่มีบุคคลที่สามรับรู้’’ ตี้ฝูอีกล่าวอธิบายกับเธออย่างใจดี ทั้งยังยิ้มน้อยๆ พลางมองเธอ “จะได้มีคู่หมั้นเช่นข้า เจ้าดีใจมากใช่หรือไม่?”

ดีใจกับผีน่ะสิ! เธอไม่อยากมีคู่หมั้นนิสัยโรคจิตเช่นนี้!

“ท่านทูตสวรรค์ช่างล้อเล่นเก่งเสียจริง เรื่องล้อเล่นนี้ไม่ตลกเลย”

“เจ้าไม่เชื่อหรือ? คิดว่าข้าหลอกลวงเจ้าสินะ?” ตี้ฝูอีเอ่ยนํ้าเสียงคาดเดายาก

‘ก็เจ้ามันหลอกลวง! ถึงแม้ข้าจะไม่รู้จุดประสงค์เจ้า แต่เห็นกันอยู่ชัดๆ ว่าเจ้าหลอกลวง!’

ถึงแม้ในใจจะคิดเช่นนี้ แต่ปากกลับไม่สามารถกล่าวไปได้ กู้ซีจิ่วแย้มยิ้ม “ถึงอย่างไรก็เป็นแค่ลมปาก…อีกอย่างข้าไม่เชื่อว่า ท่านแม่ข้าจะให้หนึ่งบุตรีหมั้นหมายกับสองบุรุษ”

ฝ่ามือของตี้ฝูอีเปล่งแสงวูบวาบ มีของสิ่งหนึ่งโผล่ขึ้นมา สิ่งนั้นเป็น แหวนสีนิลวงหนึ่ง ดำขลับวาววาม คล้ายกับเส้นผม แต่สร้างขึ้นจากการแกะสลักหยก

“นี้เป็นของหมั้นที่แม่เจ้ามอบให้ข้า ด้านบนมีชื่อและเวลาตกฟากของเจ้าอยู่ เจ้าอยากดูหน่อยไหม? อีกอย่างมิใช่ว่าแม่เจ้าให้หนึ่งบุตรีหมั้นหมายสองบุรุษ ข้าบอกไปแล้ว เจ้าจะต้องเติมเต็มเงื่อนไขทั้งสองประการนั้นก่อน การหมั้นหมายมีถึงจะสมบูรณ์”

แหวนวงนั้นดูลํ้าค่ามากจริงๆ กู้ซีจิ่วเห็นว่าด้านบนมีชื่อและเวลาตกฟากของเธออยู่จริงๆ เสียด้วย

เธอรู้สีกว่าแหวนวงนี้ประหลาดเล็กน้อย แต่กลับดูไม่ออกว่าประหลาดตรงไหน พอจะมองให้ละเอียดอีกครั้ง อีกฝ่ายก็เก็บกลับไปแล้ว

“ตอนนี้เชื่อหรือยัง?” ตี้ฝูอีมองเธอ

“แต่ของหมั้นเช่นนี้มิใช่ว่าควรมีกันทั้งสองฝ่ายหรอกหรือ? ทว่าข้าไม่มี…”

“อันที่จริงล้วนมีกันทั้งสองฝ่าย แหวนนี้เป็นแหวนคู่ ฝ่ายเจ้าก็ควรมีอีกวง แม่เจ้าน่าจะเก็บไว้แทนเจ้า แต่น่าเสียดายที่นางด่วนจากไปก่อน แหวนวงนั้นอาจจะสูญหายไปพร้อมกับนางแล้ว…” เสียงกล่าว ตี้ฝูอีอ่อนโยน

“เดิมทีเรื่องนี้ไม่มีบุคคลที่สามรับรู้ อีกทั้งมารดาเจ้าก็หายสาบสูญ หากข้าไม่พูดก็ไม่มีใครรู้ แต่ข้ารักษาคำมั่นเสมอ ทนกระทำเรื่องข่มเหงเอาเปรียบสตรีอ่อนแอเช่นนี้ไม่ได้หรอก”

เขารักษาคำมั่น? เขาไม่ข่มเหงสตรีอ่อนแอ? เช่นนั้นสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้คืออะไร?

กู้ซีจิ่วเหยียดหยามอยู่ในใจ แต่สีหน้ากลับไม่เผยสิ่งใดให้เห็น

เหมือนเธอจะคิดอะไรได้ จึงช้อนตามองเขา “นี้ก็คือเหตุผลที่ท่าน บีบบังคับข้าให้พิสูจน์ความสามารถที่ได้รับมาจากสวรรค์ใช่ไหม? หากข้าไม่ใช่สานุศิษย์ของสวรรค์เบื้องบน ท่านก็สามารถโยนข้าเข้าไปใช้ชีวิตตามยถากรรมในป่าทมิฬได้อย่างชอบธรรม?”

ตี้ฝูอียิ้มอ่อนโยน “เจ้าฉลาดจริงๆ!”