บทที่ 259
นี่คือจูบแรกของเธอ จริงๆ นะ!
แปลกนัก เธอจำได้ชัดดเจนว่ากัดริมฝีปากของเขา เหตุใดยามนี้ถึงไม่เห็นบาดแผลสักนิดเลยล่ะ? รอยเลือดสักเสี้ยวหนึ่งก็ไม่เห็น…
เมื่อนักขึ้นได้ว่าเมื่อครู่ริมฝีปากนี้บดขยี้ริมฝีปากเธออย่างกำเริบเสิบสาน…
แม้แต่ใบหูกู้ซีจิ่วก็แทบจะร้อนผ่าวขึ้นมา!
ในใจกู้ซีจิ่วถึงขั้นเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถบรรยายชัดได้
นี่คือจูบแรกของเธอ จริงๆ นะ!
ถึงชาติก่อนเธอจะชอบหลงซี แต่ความรักของคนทั้งสองเป็นความรักที่บริสุทธิ์เสียมากกว่า ระหว่างเธอกับหลงซีอย่าว่าแต่ความสัมพันธ์ฉันคู่รักเลย แม้แต่มือก็เกาะเกี่ยวกันน้อยยิ่ง…
บัดนี้จูบแรกของเธอกลับมาหายไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเช่นนี้! ที่น่าชังยิ่งกว่านั้นคือ คนที่จูบเธอไม่ได้เป็นแม้กระทั่งเพื่อนเธอด้วยซ้ำ!
“ทำไมจู่ๆ ถูง…จูบข้า?” กู้ซีจิ่วไม่คิดจะพูดจาอ้อมค้อมกับเขา ถามออกมาตรงๆ ทันที
ตี้ฝูอีนึกไม่ถึงว่านางจะถามอย่างตรงไปตรงมา จึงตะลึงเล็กน้อย จากนั้นแย้มยิ้มแล้วถามย้อนกลับไป “เจ้าลองเดาสิ?”
เดากับผีน่ะสิ! เธอจะไปรู้ได้ยังไงว่าจู่ๆ เขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมา?
ไม่ถูกต้องสิ!
วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาของเธอ!
ดูเหมือนวิชาเคลื่อนย้ายของเธอจะกลับคืนมาเมื่อถูกเขาจูบ หรือว่าจูบของเขามีผลคลายอาคมได้?
นี่มันเล่ห์กลมหัศจรรย์อันใดกัน!
เธอเลิกคิ้ว “เพื่อให้ข้าสามารถใช้วิชาเคลื่อนได้หรือ?”
“ฉลาดมาก!” ตี้ฝูอีชมเธอ ยอมรับข้อสันนิษฐานของเธอโดยปริยาย
หน้าผากของกู้ซีจิ่วมีเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา เพ่งพิศเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าแวบหนึ่ง “หรือยามท่านคลายผนึกวิชาเคลื่อนย้ายของผู้อื่นก็ใช้วิธีเช่นนี้เหมือนกัน?”
เช่นนั้นจูบของเขาก็ไร้ค่าเกินไปหน่อยแล้ว!
ตี้ฝูอีส่ายนิ้วไปมา “ไม่ใช่ บนโลกนี่ผู้ที่สามารถใช้วิชาประประหลาดเช่นนี้ได้มีเพียงเจ้าคนเดียว”
กล่าวอีกนัยคือ เขาเคยจูบเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น
กู้ซีจิ่วตะลึงงัน พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
ตี้ฝูอีมองนาง เปิดปากเอ่ยช้าๆ ว่า “เด็กน้อย ถึงแม้จูบนี้จะเป็นเรื่องสุดวิสัย แต่ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่ง หากอยากให้ข้ารับผิดชอบละก็…”
“ข้าไม่ต้องการให้ท่านรับผิดชอบ!” กู้ซีจิ่วตัดบทเขา ปฏิเสธทันควัน
ตี้ฝูอีนิ่งงัน เขายิ้มไม่เชิงยิ้มพลางมองเธอ “ไม่ต้องการให้ข้ารับผิดชอบ? เจ้าไม่สนใจหรือ?”
ถึงเขาจะยิ้มขณะพูด แต่รอยยิ้มนั้นกลับไปไม่ถึงดวงตา คล้ายมีไอร้อนคุกรุ่นอยู่รอบๆ ด้วย
ถึงแม้จะเสียใจยิ่งนักที่สูญเสียจูบแรกไปเช่นนี้ แต่กู้ซีจิ่วกลับไม่อยากผูกมัดตัวเองไปชั่วชีวิตเพราะจูบที่ผิดพลาด! ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอกับทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายไม่ได้เป็นแม้กระทั่งเพื่อนกันด้วยซ้ำ…
เธอไม่เคยลืมว่าเขาคือผู้ที่ไล่ล่าเธอมาโดยตลอด และต้องการโยนเธอเข้าไปใช้ชีวิตตามยถากรรมในป่าทมิฬ!
จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเดาความคิดของทูตสวรรค์ผู้นี้ไม่ออก ถึงการตรวจสอบสานุศิษย์สวรรค์จะเป็นหน้าที่ของเขา แต่เขาจะทุ่มเหเกินเหตุไปแล้ว! ทุ่มเทจนน่ากลัว
เธอหลบหนีติดต่อกันหลายหน ล้วนถูกเขาไล่ล่ากลับมาอย่างไม่ย่อท้อ!
ดูเหมือนเขาจะหมกมุ่นอยู่กับการทำให้เธอขายหน้าในป่าทมิฬ ถ้าไม่ได้โยนเข้าไปคงทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ…
หรือเป็นเพราะอิจฉา?
อิจฉาที่หลงซือเย่ดีต่อเธอ?
จนถึงตอนนี้ ดูเหมือนเหตุผลข้อนี้พอจะใช้เป็นหลักได้
หรือว่าการจูบเมื่อครู่นี้ ไม่เพียงปลดผนึกวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาของเธอ แต่ยังคิดจะผูกมัดเธอด้วย? ทำให้ระหว่างเธอกับหลงซือเย่เป็นไปไม่ได้อีกต่อไป?
อันที่จริง หากเขาต้องการทำลายความคิดของหลงซือเย่อย่างเด็ดขาด สังหารเธอซะก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องเทียวไปเทียวมาขนาดนี้ด้วย? เขาไม่เหนื่อยหรืออย่างไร?
สารพัดความคิดวิ่งวนอยู่ในสมองเธอ เธอนึกถึงโฉมงามในโลงน้ำแข็งขึ้นมาอีก ดูเหมือนว่าหลงซือเย่จะใช้วิชาคืนวิญญาณ เมื่อเงื่อนไขครบถ้วน เขาก็สามารถทำให้ยอดรักฟื้นคืนชีพขึ้นมาในของร่างโฉมงามโลงนํ้าแข็งผู้นั้น…
ดังนั้นในความคิดตี้ฝูอีแล้ว ถึงจะสังหารเธอไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เนื่องจากหลงซือเย่ยังคืนชีพเธอได้…