บทที่ 260
กลิ่นความหึงหวงนี้รุนแรงนัก!
แน่นอนว่าข้อสันนิษฐานนี้เธอไม่สามารถกล่าวออกไปได้ ยิ่งกว่านั้นคือจะให้ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายดูออกไม่ได้ว่าเธอทราบรสนิยมทางเพศของเขาแล้ว…
“คำถามนี้ตอบยากมากหรือ?” ตี้ฝูอีเอ่ยขึ้นมาอีก เสียงทุ้มต่ำยิ่งกว่าเดิม
กู้ซีจิ่วเงยหน้ามองเขา ชะงักไปเล็กน้อย แล้วถามเฉไฉไปเรื่องอื่น “ท่านคิดว่าเจ้าสำนักหลงเตรียมโฉมงามในโลงน้ำแข็งนั้นไว้ให้ข้าหรือไม่?”
แววตาตี้ฝูอีวูบไหวเล็กน้อย ทว่าไม่ได้หลีกเลี่ยงคำถามเธอ กล่าวอย่างเฉยชาว่า “ข้าได้ยินบทสนทนาระหว่างเจ้ากับเขาบางส่วน พวกเจ้าเกี่ยวข้องกันไม่น้อย…”
นั่นไง! เป็นเพราะเขาหึงหวงหลงซือเย่จริงๆ ด้วย และมองเธอเป็นมือที่สาม!
กู้ซีจิ่วเอ่ยอย่างจริงจัง “ข้ากับเขาไม่มือะไรกันจริงๆ เขาจำคนผิดแล้ว!”
ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว “จำคนผิด?”
นํ้าเสียงค่อนข้างยากจะคาดเดา
“ใช่ เขาจำผิดว่าข้าเป็นคนอีกผู้หนึ่ง ที่จริงแล้วไม่ใช่…” เพื่อชีวิต น้อยๆ ของตน เธอจะต้องตัดความสัมพันธ์กับหลงซือเย่ให้ได้!
“แต่เขารู้จักเจ้าดี!” ตี้ฝูอียิ้มบางๆ “เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเขาหมกหมุ่นกับคนผู้หนึ่งถึงเพียงนี้ แย่งชิงคนกับข้าครั้งแล้วครั้งเล่า
กลิ่นความหึงหวงนี้รุนแรงนัก!
“ข้าบอกแล้วว่าเขาจำคนผิด ไม่ช้าก็เร็วเขาจะเข้าใจ แต่หนนี้เขาชิงตัวข้าไปยังหุบเขาถามสวรรค์ของเขา ไม่ใช่เพียงเพราะข้าคนนี้เท่านั้น เป็นเพราะหญ้าวิเศษสามพันปีต้นนั้นด้วย…” กล่าวถึงตรงนี้ จู่ๆ ก็หยุดชะงัก
“หญ้าวิเศษสามพันปี? หญ้านั้นอยู่ที่เจ้าหรือ?” ตี้ฝูอียิ้มมิเชิงยิ้ม
“เขาคิดว่าอยู่ที่ข้า” กู้ซีจิ่วอุดช่องโหว่ในคำพูดได้ทันท่วงที
หญ้าวิเศษสามพันปีเป็นสิ่งทีสามารถทำให้คนทั้งทวีปซิงเยวี่ยก่อสงครามได้ หากทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้ทราบว่าเธอมีสิ่งนี้อยู่กับตัว ไม่แน่ว่าอาจเกิดความโลภขึ้นมา
ต่อให้ตัวเขาเองไม่ต้องการ แต่หลงซือเย่ต้องการ ยากจะรับประกันว่าเขาจะไม่วางแผนชิงสมบัติเธอเพื่อเอาใจยอดรัก…
ตี้ฝูอีตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง “เมื่อครู่ข้าถามว่าเจ้าต้องการให้ข้ารับผิดชอบหรือไม่ ไม่ใส่ใจจูบก่อนหน้านี้หรือ ทว่าเจ้ากลับลากข้าไปเรื่องอื่น อยากเปลี่ยนหัวข้อสนทนาใช่หรือไม่?”
กู้ซีจิ่วนิ่งงัน เธอคิดไม่ถึงว่าจะวกกลับมาที่หัวข้อนี้อีก!
เธอถอนหายใจ ถามกลับว่า “ท่านทูตสวรรค์ตี้ต้องการรับผิดชอบอย่างไร? จะแต่งกับข้าหรือ?”
แววตาตี้ฝูอีวูบไหวแวบหนึ่ง “เมื่อเจ้าออกมาจากป่าทมิฬ พวกเราสามารถหมั้นหมายกันไว้ก่อนได้ เรื่องตบแต่งเจ้ารอเจ้าเติบใหญ่ แล้วค่อยว่ากัน”
“เช่นนั้นขออภัยที่ซีจิ่วต้องต้องละลาบละล้วงถาม ท่านทูตสวรรค์ตี้รักข้าหรือไม่?”
ตี้ฝูอีเลิกคิ้ว “รักหรือ?”
กู้ซีจิ่วยิ้ม “เช่นนั้นเปลี่ยนคำพูดใหม่ ท่านชอบข้าหรือไม่?”
กู้ซีจิ่วทอดมองเขา “ข้าหวังว่าท่านทูตสวรรค์จะพูดความจริง อย่าหลอกลวงเด็กสาวเช่นข้า”
“ข้าสนใจเจ้า” ตี้ฝูอีไม่ปิดบังความคิดตัวเอง
สนใจ? ช้างเป็นคำที่ดีจริงๆ!
“ถ้าอย่างนั้นท่านทูตสวรรค์ยังสนใจอะไรอีก?”
ตี้ฝูอีใคร่ครวญครู่หนึ่ง “ตอนนี้ข้ามีสิ่งที่สนใจอยู่ไม่มาก แต่ก็ไม่น้อย อย่างเช่นการชงชา ลิ้มรสสุรา เรื่องราวแปลกใหม่…”
“เช่นนั้นในสายตาของท่านทูตสวรรค์ ซีจิ่วแตกต่างกับสิ่งที่น่าสนใจเหล่านี้หรือไม่?”
ตี้ฝูอี “…คล้ายว่าจะพอๆ กัน”
กู้ซีจิ่วถอนหายใจพลางกล่าว “เช่นนี้นี่เอง ความจริงแล้วท่านทูตสวรรค์เพียงแค่ค่อนข้างสนใจใคร่รู้เกี่ยวกับซีจิ่วเท่านั้น มิได้ชอบอย่างจริงจัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงความรักเลย แล้วเหตุใดถึงจะแต่งกับข้าเล่า?”
“แต่งกับเจ้าต้องรักเจ้าด้วย? สามีภรรยาบนนี้โลกนี้ล้วนเป็นเช่นนี้หรือ? ตามที่ข้ารู้มา การสมรสของชายหญิงบนโลกโดยพื้นฐาน แล้วบิดามารดาเป็นผู้กำหนด แม่สื่อเป็นผู้เจรจา ในวันแต่งงานชายหญิงสองฝ่ายถึงขั้นไม่รู้จักหน้าตาของอีกฝ่ายด้วยซ้ำา มิใช่เช่นนี้ก็สามารถตบแต่งกันได้หรือ?”