บทที่ 261
บุรุษที่งดงามเช่นนี้ก็คือปีศาจ!
“เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว จะดีจะร้ายอย่างไรเจ้าก็ยังรู้จักข้า แถมข้ายังรูปงามกว่าเจ้าเป็นร้อยเท่า เจ้าได้แต่งกับข้า จะมองอย่างไรก็เป็นเจ้าได้กำไร จะบ่ายเบี่ยงเช่นนี้ไปทำไม?”
ไม่รู้ว่าเขาหยิบกระจกบานน้อยออกมาจากที่ใด แล้วยัดใส่มือเธอ “เจ้าส่องกระจกดูตนเสีย”
มุมปากกู้ซีจิ่วกระตุก!
ความเย่อหยิ่งของคนผู้นี้เหนือธรรมดาจริงๆ!
รูปงามแล้วยอดเยี่ยมนักหรือ?!
บุรุษที่งดงามเช่นนี้ก็คือปีศาจ!
เขางามแล้วอย่างไร? เธออัปลักษณ์แล้วอย่างไร? เธอไม่อยากแต่งกับเขาเพื่อเป็นไม้ประดับ! แล้วเธอก็ไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มในความงามของเขาด้วย! เจ้าคนรักร่วมเพศน่าตาย!
หากมิใช่หวั่นเกรงวรยุทธ์อันสูงส่งของคนผู้นี้ กู้ซีจิ่วคงเตะเขาอัดก้อนหินใหญ่ให้กลายเป็นภาพจิตรกรรมฝาผนังไปแล้ว!
กู้ซีจิ่วถามอย่างไม่อ้อมค้อม “เหตุผลที่ท่านต้องการตบแต่งข้าเป็นเพราะจูบข้าเมื่อครู่หรือ?”
“มิผิด!”
“เช่นนั้นหากท่านเผลอจูบผู้อื่นโดยไม่ได้ตั้งใจเล่า? ก็ต้องรับผิดชอบเช่นนี้ด้วยหรือไม่?”
ตี้ฝูอีนังงัน ข้อนี้เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลย!
กู้ซีจิ่วกล่าวต่อไป “อันที่จริงจูบนั้นท่านทำเพราะไม่มีทางเสือก แค่สถานการณ์บีบบังคับ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ช้าไม่ได้ใส่ใจ ดังนั้นท่านไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจหรอก”
ตี้ฝูอีหรี่ตาลงเล็กน้อย “เจ้าไม่ใส่ใจ?”
กู้ซีจิ่วคลี่ยิ้มงามสง่า “เพียงจูบหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้สำคัญอะไร ข้าจะไม่แต่งงานกับผู้ใดเพราะจูบเดียวหรอก เช่นเดียวกับหญิงสาวผู้โชคร้ายหลายคนที่ถูกพวกมากตัณหาลวนลาม หรือว่าถูกลวนลามแล้วก็ต้องแต่งงานกับอีกฝ่ายด้วย? ไม่มีเหตุผลข้อนี้อยู่เสียหน่อย”
“ไม่ใส่ใจเช่นนี้…เจ้าเคยจูบมาหลายคนแล้วล่ะสิ?”
กู้ซีจิ่วต้องการขจัดความคิดของเขา จึงจงใจกล่าวว่า “มากมายนัก จนข้านับไม่ถ้วน…”
สีหน้าตี้ฝูอีอึมครึมลง แล้วเพ่งพิศเธอตั้งแต่หัวจรดเท่าแวบหนึ่ง “แล้วที่ข้าเห็นเจ้าเปลือยเล่า? เจ้าก็ไม่ใส่ใจหรือ?”
กู้ซีจิ่วลอบกัดฟัน “ข้าสามารถควักดวงตาท่านออกมาได้หรือไม่ล่ะ?”
ตี้ฝูอียิ้ม “ย่อมไม่ได้!”
“เช่นนั้นข้าคงทำได้เพียงไม่ใส่ใจเหมือนกัน” ถึงอย่างไรร่างนี้ก็ยังเล็กราวกับเด็กน้อย หน้าหลังไม่ต่างกัน ต่อให้เห็นตอนเปลือย…
บ้าเอ๊ย ความจริงแล้วเธอใส่ใจมาก! แต่แค่ทำอะไรไม่ได้เท่านั้น
เธอเพิ่งจะพูดจบ จู่ๆ เรี่ยวแรงมหาศาลก็พุ่งมาคว้าจับเธอไว้
กู้ซีจิ่วไม่ได้ระวัง ถูกแรงมหาศาลนั้นดึงจนเสียหลัก ล้มลงใส่อ้อมอกเขาจนเกิดเสียงดังปึก!
สีหน้าเธอแปรเปลี่ยนทันที กำลังจะหยัดกายขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็พลันโน้มลงมา ริมฝีปากจู่โจมปากน้อยๆ ของเธอ…
ในขณะเดียวกัน อาภรณ์ของกู้ซีจิ่วก็ถูกเขาดึงออก…
อย่างไรกู้ซีจิ่วก็คิดไม่ถึง เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงก็บังคับจูบเธอ…
ล่วงละเมิดทางเพศผู้เยาว์!
ครั้งนี้เธอตอบสนองว่องไวนัก ปากเขาเพิ่งจะแตะถูกปากเธอ มีดในมือเธอก็จ่อที่ทรวงอกของเขาแล้ว “ถ้าไม่อยากตายก็ปล่อยข้าซะ!”
เขาชะงักไป ผละออกท่างริมฝีปากเธอเพียงเล็กน้อย พลางก้มมองเธอ คนทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันยิ่งนัก ใกล้จนกู้ซีจิ่วสามารถนับแพขนตาหนาของเขาได้ ลมหายใจแผ่วเบาของเขาเป่ารดหน้าเธอ เจือกลิ่นหอมจางๆ
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วมองเขา ถึงจะสบตากับเขาเช่นนี้ ทว่าสีหน้าเธอกลับนิ่งสนิท แม้กระทั้งนัยน์ตาก็ฉายแววเยือกเย็นเฉียบคม “ข้าจะพูดอีกครั้งเดียว ปล่อยข้า!”
ตี้ฝูอียิ้มบางๆ ทว่ารอยยิ้มกลับไปไม่ถึงดวงตา “กล่าวว่าไม่ใส่ใจ มิใช่หรอกหรือ?”
นํ้าเสียงกู้ซีจิ่วเยียบเย็น “ซ้ายอมไม่ใส่ใจได้เมื่อท่านทำไปโดยไม่มีทางเลือกเพราะอยู่ในสถานการณ์บีบบังคับ แต่ไม่ได้แปลว่ายอมให้ท่านเอาเปรียบข้าได้ตามอำเภอใจ!”
‘ที่แท้นางก็ยังมีขอบเขตอยู่บ้าง…’ ความเยือกเย็นในดวงตาตี้ฝูอีสลายหายไปมาก ในที่สุดก็ยอมคลายร่างเธอออกเล็กน้อย แล้วยกมือขึ้นจับใบมีดของเธอไว้ “มีดนี้ เคลือบพิษไว้หรือ?”