บทที่ 262
จะฆ่าข้าจริงๆ หรือ?
ไม่รู้ว่าบนมีดเล่มนี้ถูกนางเคลือบพิษอะไรเอาไว้บ้าง ถึงมีสีสันแพรวพราวจางๆ ปรากฏออกมา น่ามองยิ่งนัก
สิ่งของที่ยิ่งมองเท่าไหร่ก็ยิ่งลึกลับมากขึ้นเท่านั้น พิษก็จะยิ่งร้ายแรงมากด้วย อย่างเช่นต้นยางน่อง อสรพิษสีฉูดฉาด และเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมกอดผู้นี้…
เด็กสาวผู้นี้พราวระยับจับตาเหมือนมีดที่อยู่ในมือนางจริงๆ เยือกเย็นจนน่ากลัว ไม่คล้ายเด็กอายุสิบกว่าปีเลย
ความไร้ปรานีของบางคนเป็นการสร้างขึ้นมา แต่ความไร้ปรานีของนางราวกับออกมาจากเนื้อใน…
เด็กสาวบนโลกนี้เมื่อพบเห็นเขาล้วนคลั่งไคล้ศรัทธาตำแหน่งฐานะ รวมถึงรูปโฉมอันลํ้าเลิศของเขาทั้งสิ้น แต่สิ่งเหล่านี้กลับไร้ค่าในสายตาเด็กสาวผู้นี้!
นางไม่เห็นอยู่ในสายตาเลย!
“จะฆ่าข้าจริงๆ หรือ?” ปลายนิ้วของตี้ฝูอี ลูบคมมีดแหลมคมของเธอเบาๆ
เขาก็ศึกษาด้านพิษจนแตกฉาน ย่อมมองออกว่าพิษบนมีดนางร้ายกาจยิ่งนัก เรียกได้ว่าสัมผัสโลหิตก็ออกฤทธิ์ทันที ขอเพียงโดนบาดสักนิดก็สามารถคร่าชีวิตคนได้!
จู่ๆ นิ้วมือเขาก็บีบแน่น ท้องนิ้วกดลงบนคมมีด หยาดโลหิตสีแดงฉานทะลักออกมาทันที!
กู้ซีจิ่วใจหายวาบ! เขาไม่ต้องการชีวิตแล้วหรือไร?! รู้ดีอยู่แล้วว่ามีพิษยังจงใจให้นิ้วโดนบาดอีก!
หยาดโลหิตบนท้องนิ้วเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวในชั่วพริบตา นิ้วมือนั้นกลายเป็นสีเขียวด้วยระดับความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า สีเขียวสดใสยิ่งกว่ากิ่งหลิวสดใหม่เสยอีก ทั้งยังสะดุดตาด้วย
“ข้าถูกพิษแล้ว” น้ำเสียงตี้ฝูอีแผ่วเบา “เจ้ามียาถอนพิษหรือไม่?”
กู้ซีจิ่วตะลึงงัน เขาเป็นบ้าหรือ?! ถึงจงใจถูกพิษแล้วมาถามหายาถอนพิษจากเธอ?!
“ไม่มี!” เธอเอ่ยออกมาสองคำ จากนั้นก็มองดูพิษบนนิ้วเขาลุกลามไปที่แขน ท่อนแขน ข้อศอก และต้นแขนอย่างรวดเร็ว…
แขนขาวผ่องแน่นกระชับภายในแขนเสื้อหลวมโคร่งของเขาก็เปลี่ยนเป็นลีเขียว เขียวจนมองแล้วน่ากลัวยิ่งนัก…
พิษนั้นลุกลามไปถึงหัวไหล่แล้ว เมื่อลามไปถึงหัวใจก็จะหมดหนทางช่วยเหลือ!
เขากลับไม่มีท่าทีจะขับพิษตนออกอยู่เหมือนเดิม สายตาจ้บจ้องที่กู้ซีจิ่วเหมือนเก่า “ไม่มียาถอนพิษจริงหรือ?”
กู้ซีจิ่วตอบ “…ไม่มี!”
เธอหลับตาลง
“ช่างเป็นเจ้าตัวน้อยที่โหดเหี้ยมเสียจริง…” ตี้ฝูอีพริ้มตาลงเล็กน้อย ในที่สุดก็ปล่อยเธอ
กู้ซีจิ่วกระเด้งตัวขึ้นแล้วออกห่างเขาหลายก้าว มองเขาอย่างเยือกเย็น “เป็นท่านรนหาที่เอง! ขออำลา!”
เธอว่าแล้วพลันหมุนกาย หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ตี้ฝูอีเงียบงัน เขาลืมตามองรอบๆ
เนินหินเปล่าเปลี่ยวยิ่งนัก ไม่มีร่องรอยของผู้อื่นอีกต่อไป สาวน้อยหนีไปแล้วจริงๆ!
ทอดทิ้งเขาที่ถูกพิษไว้แล้วหนีไปโดยไม่หันกลับมามอง
โหดเหี้ยมจริงๆ!
ในพริบตาเดียวกู้ซีจิ่วก็เคลื่อนย้ายออกมาได้หกเจ็ดลี้แล้ว หนนี้มาปรากฏตัวในซอกเขาแห่งหนึ่ง
ซอกเขาแห่งนี้มีไม้ผลขึ้นอยู่ไม่น้อย ยามนี้แดงสุกใสห้อยอยู่บนกิ่ง ผลไม้ชนิดนี้ค่อนข้างคล้ายผลผิงกั๋ว (แอปเปิ้ล) มีกลิ่นหอมหวานจางๆ กลิ่นหอมตลบอบอวล
ดูเหมือนเธอต้องการจะเคลื่อนย้ายต่อ แต่พอเห็นผลไม้นี้ก็ชะงักฝีเท้า แล้วกระโจนขึ้นไปบนต้นไม้ เด็ดมาหลายลูก
ด้านข้างมีธารนํ้าจากหุบเขาไหลผ่าน เธอนำผลไม้เหล่านั้นไปล้างในลำธาร จากนั้นหยิบมากัดลูกหนึ่ง
ผลไม้เปรี้ยวอมหวาน รสชาติใช้ได้
‘เจ้านาย อย่ากินผลไม้ในหุบเขาส่งๆ สิ ท่านไม่กลัวถูกพิษหรือยังไง?’ หยกนภาส่งเสียงขึ้นมา
‘ข้าตรวจดูแล้ว ไม่มีพิษ’ กู้ซีจิ่วกินผลไม้นั้นเข้าไปอีกสองสามคำ ‘เจ้านาย พิษบนมีดท่านร้ายแรงมากหรือไม่?’
‘แน่นอน สัมผัสโลหิตก็ออกฤทธิ์ทันที พิษล้มช้างได้ภายในชั่วพริบตา’
‘เช่นนั้นเขาถูกพิษแล้ว หากพิษเขาออกฤทธิ์ล่ะ?’ หยกนภารู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยนัก
‘แม้แต่กู่ทำนองกระจ่างเขายังแก้ด้วยตนเองได้ พิษนี้ก็ย่อมทำได้เช่นกัน อีกอย่าง หากเขาไม่มั่นใจเต็มร้อยว่าจะแก้พิษได้ก็คงไม่จงใจใช้มีดบาดนิ้วให้ถูกพิษ คนผู้นี้วิปริต ไม่อาจใช้เหตุผลธรรมดามาคาดคะเนได้’