บทที่ 27
เพียงแต่คุณหนูกู้ผู้นี้คงต้องได้รับความไม่เป็นธรรมเสียแล้ว…
องค์ชายหรงเช่อถอนสายตากลับมา แล้วมองไปที่องค์ชายหรงเหยียนบ้าง เขาโบกจดหมายเล็กน้อย พลางถอนหายใจออกมา “สิ่งนี้เป็นเผือกร้อนลวกมือโดยแท้ น้องสิบสอง เจ้าเชื่อในคำตัดสินของข้าหรือไม่?”
องค์ชายหรงเหยียนผืนยิ้มออกมา “สายตาของพี่แปดข้าย่อมเชื่อถืออย่างแน่นอน แต่ก็เกรงว่าคนร้ายที่ปลอมแปลงลายมือนั้นจะปลอมแปลงได้คล้ายคลึงอย่างยิ่ง หากว่าพี่แปดมองพลาดไปเช่นนั้นข้าก็คงได้แต่ยอมรับความไม่เป็นธรรมนี้เสีย ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ข้าไม่เคยเขียนจดหมายเช่นนี้..”
องค์ชายหรงเช่อสะบัดพัดจีบ กล่าวด้วยนำเสียงเรียบๆ “ที่แท้แล้วน้องสิบสองก็ไม่เชื่อใจข้า อืม เพื่อค้นหาความจริง งั้นก็ส่งจดหมายฉบับนี้ให้อัครเสนาบดีซ้ายตรวจดูเถิด หากเป็นอัครเสนาบดีซ้ายเจ้าคงเชื่อถึอได้แล้วกระมัง?”
ว่าพลางทำท่าจะเก็บจดหมายฉบับนั้นใส่แขนเสื้อ…
องค์ชายหรงเหยียนใบหน้าถอดสี
อัครเสนาบดีซ้ายแห่งอาณาจักรเฟยซิงมีชื่อเสียงในเรื่องของความเที่ยงธรรมยิ่งนัก ทั้งยังแตกฉานในด้านการคัดอักษรเขียนพู่กันอย่างที่ไม่มีใครเคยพบเห็นมาก่อน หากจดหมายฉบับนี้ตกไปอยู่ในมือของเขาแล้วละก็ ย่อมแยกแยะออกว่าจริงหรือปลอม! เมื่อถึงยามนั้นเรื่องที่เขาวางแผนเพื่อให้ร้ายกู้ซีจิ่ว เกรงว่าคงถูก ผู้คนรับรู้กันอย่างถ้วนหน้า หากว่าถูกศาลต้าหลี่[1]ไต่สวนหาเงื่อนงำ เกรงว่าความสัมพันธ์ของเขากับกู้เทียนฉิงจะต้องถูกเปิดโปงทันที การถูกเปิดโปงนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่าไหร่ แต่การที่เขาใช้วิธีการชั่วช้าเช่นนี้เพื่อให้ร้ายคู่หมั้นจะต้องถูกผู้คนใต้หล้าเหยียดหยามเป็นแน่…
ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์นอกจากบรรดาสตรีสกุลกู้ที่มาชมเรื้องครื้นเครงเหล่านั้นแล้ว ใครบ้างล่ะที่ไม่ใช่ผู้ที่ครํ่าหวอดในวงการราชการมานาน? เพียงแค่นำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้มาปะติดปะต่อรวมกับท่าทีขององค์ชาย
หรงเหยียน ทุกคนก็คาดเดาเรื่องราวเกือบทั้งหมดได้แล้ว ใต้เท้าฮู่เองก็เป็นขุนนางใจซื่อมือสะอาด มองไปที่องค์ชายหรงเหยียน ในใจก็รู้สึกเหยียดหยามเขาอยู่บ้าง องค์ชายสิบสองผู้นี้ เพียงเพื่อจะถอนหมั้นแล้วแผนการเลวทรามใดก็ล้วนกล้าใช้ออกมา…
แต่อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ข้อเท็จจริงของเรื่องนี้จะถูกเผยออกมาแล้ว แต่ก็ยังเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับชื่อเสียงของราชวงศ์อยู่ดี ถ้าเปิดโปงขึ้นมาจริงๆ ราชวงศ์คงต้องอับอายขายขี้หน้าจนไม่เหลือชิ้นดี!
จวนแม่ทัพขายหน้าได้ แต่ราชวงศ์จะขายหน้าไม่ได้…
จดหมายฉบับนี้จะให้ตกไปอยู่ในมือของอัครเสนาบดีซ้ายไม่ได้!
เพียงแต่ คุณหนูกู้ผู้นี้คงต้องได้รับความไม่เป็นธรรมเสียแล้ว…
เขาจึงเบี่ยงเบนประเด็นเสีย “เรื่องนี้เห็นทีจะเป็นไปไม่ได้หรอก องค์ชายสิบสองก็ไปมาหาสู่จวนแม่ทัพอยู่เสมอ อยากพบคุณหนูกู้ยามไหนก็ได้มิใช่หรือ? ไม่เห็นต้องไปถึงภูเขาหนิงอู่หรอก สถานที่แห่งนั้นอันตรายเป็นอย่างยิ่ง ไม่ใช่สถานที่ที่หญิงสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะสามารถไปถึงได้ ต้องมีคนชั่วช้าสารเลวจงใจปลอมแปลงเนี้อหา เพื่อสร้างปัญหาเป็นแน่… จดหมายฉบับนี้ย่อมเป็นของปลอมแน่นอน จริงสิ คุณหนูกู้ท่านได้ไปภูเขาหนิงอู่ตามที่นัดหมายไว้หรือไม่?”
ดวงตาทั้งคู่ของกู้ซีจิ่วใสซื่อบริสุทธิ์จนยากจะหาสิ่งใดมาเทียบ “ซีจิ่วรู้สึกว่าเรื่องนี้ดูไม่ชอบมาพากลอยู่บ้าง อีกอย่างซีจิ่วเป็นสตรีจะไปพบกับบุรุษตามอำเภอใจได้อย่างไรกัน? ย่อมต้องไม่ไปอยู่แล้ว ดังนั้นซีจิ่วจึงเก็บจดหมายฉบับนี้ไว้เพื่อถามไถ่องค์ชายสิบสองว่าที่แท้เรื่องราวเป็นมาอย่างไรกันแน่”
ในยามที่กล่าวประโยคสุดท้ายนั้น สายตาก็จับจ้องไปที่องค์ชายหรงเหยียน มี ประกายเยาะหยันวาบผ่านในดวงตา
องค์ชายหรงเหยียนนั้นให้ตายอย่างไรก็ไม่ยอมรับผิดเด็ดขาด “จดหมายฉบับนั้นข้าไม่ได้เป็นผู้เขียน คงไม่สามารถให้คำตอบแก่เจ้าได้…”
ในขณะที่เขากำลังหาวิธีนำจดหมายฉบับนั้นมาแล้วหาเหตุทำลายมันทิ้งเสีย จู่ๆ กู้เซี่ยเทียนก็ก้าวไปด้านหน้า เอื้อมมือออกไปคว้าเอาจดหมายฉบับนั้นจากมือองค์ชายหรงเช่ออย่างกะทันหัน “ให้ข้าดูหน่อยสิ…”
หลังจากคลี่จดหมายออกก็กวาดสายตาอ่านอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวขึ้นมาทันที “ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบจดหมายฉบับนี้แล้ว มันเป็นของปลอม! มีคนสร้าง สถานการณ์ขึ้นมาเพื่อใส่ร้ายองค์ชายสิบสอง…”
เขาขยำมือทันที จดหมายที่อยู่ในมือเขาก็พลันแหลกสลายเป็นธุลี…
“เอาเถอะ โชคดีที่ซีจิ่วไม่ได้ตกหลุมพรางนี้นับว่าเป็นเคราะห์ดีในเคราะห์ร้าย เรื่องนี้ก็ให้สิ้นสุดลงเพียงเท่านี้เถอะ”
ใต้เท้าฮู่และองค์ชายหรงเหยียนล้วนลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ไม่ว่าอย่างไรก็ถือว่ารักษาชื่อเสียงของราชวงศ์เอาไว้ได้แล้ว…