บทที่ 311

ลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็นหงส์ขาว

เทพศักดิ์สิทธิ์ยืนอยู่ที่นั่น หลุบตามองถ้ำแห่งนั่น แล้วมองทิศทางที่กู้ซีจิ่วจากไป มุมปากหยักขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ

เสี่ยวซีจิ่ว อย่าทำให้ข้าผิดหวังล่ะ พยายามเข้าหน่อย!

เขาก้มมองมือตน ดูเหมือนเขาจะใส่ใจสาวน้อยผู้นั้นเกินไปหน่อยจริงๆ บางทีนางอาจเป็นผู้ทำลายครั้งแรกหลายต่อหลายครั้งของเขาจริงๆ ก็ได้

ผ่านไปสักพัก เขาหัวเราะออกมาเบาๆ หรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาทุ่มเทแรงใจให้ผู้ที่มิใช่ศิษย์สวรรค์เบื้องบนถึงเพียงนี้ บางทีอาจเป็นแค่ความรู้สึกสนใจจริงๆ อย่างไรเสียในโลกใบนี้ สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกสนใจได้ก็มีอยู่น้อยนิดยิ่งนัก…

………………………

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว คืนวันผันผ่านดุจกระสวยทอผ้า

พริบตาเดียวก็ล่วงเลยไปกว่าสี่เดือนแล้ว

ภายในห้องที่เงียบสงบ

จู่ๆ ก็มีแสงรัศมีจางๆ แผ่ออกมาจากร่างผู้ที่นั่งสมาธิอยู่ งดงามอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

ผ่านไปสักครู่ แสงรัศมีก็สลายหายไป ผู้ที่นั่งสมาธิอยู่พลันลืมตาขึ้น

‘ยินดีด้วยเจ้านาย พลังวิญญาณบรรลุขั้นสี่แล้ว!’ น้ำเสียงตื่นเต้นระคนยินดีของหยกนภาดังขึ้นมาในหัว

กู้ซีจิ่วหยัดกายขึ้น ขยับแขนขยับขา ตรวจสอบพลังวิญญาณในร่างแล้วทอดถอนใจ ‘ใช้เวลากว่าห้าเดือนถึงจะเลื่อนได้สองขั้น เสี่ยวชาง วิธีฝึกฝนของข้าไม่ถูกต้องหรือเปล่า?’

หยกนภา ‘เจ้านาย เท่าที่ข้ารู้ องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวที่พสกนิกรยอมรับนับถือว่าเฉลียวฉลาดที่สุดมีอัจฉริยะภาพที่สุดมีพลังวิญญาณขั้นสี่มาตั้งแต่กำเนิด เขาเริ่มฝึกฝนตั้งแต่สี่ขวบ ปัจจุบันนี้อายุยี่สิบปีแล้ว พลังวิญญาณคือขั้นหก สิบหกปีเลื่อนได้สองขั้น ก็ถูกขนานนามว่าตัวแทนของอัจฉริยะ ท่านเลื่อนได้สองขั้นในครึ่งปี ยังรังเกียจว่าช้าอีกรึ?! รวดเร็วเหมือนติดจรวดยังไม่ดีอีกหรือ?!’

กู้ซีจิ่วใช้นิ้วเคาะมันเบาๆ ‘นี่มิใช้พวกเราเริ่มต้นช้าหรอกหรือ? ระยะแรกย่อมสมควรเลื่อนขั้นได้เร็วอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่ายิ่งสูงยิ่งเลื่อนขั้นยากรึ?’

หยกนภาไร้วาจา ยกตัวอย่างให้เธออีกครั้ง ‘กู้เทียนเฉาพี่ชายราคาถูกของท่านมีพลังวิญญาณขั้นสองตั้งแต่กำเนิด เริ่มฝึกฝนตอนห้าขวบ ขณะนี้ยังฝึกฝนไม่ถึงขั้นสี่ตอนกลางเลย ตอนนี้เขาก็อายุยี่สิบปี!ถูกนิกายเก้าดารารับเข้าฝึกฝนเป็นศิษย์สายใน!’

กู้ซีจิ่วลุกขึ้น ‘เอาละๆ ข้ารู้แล้วว่าความจริงข้าเป็นอัจฉริยะ เจ้าไม่ต้องยกตัวอย่างเพื่อยกยอปอปั้นข้าหรอก’

หยกนภาเงียบงัน

มุมปากกู้ซีจิ่วหยักขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดีจริงๆ ที่ได้พูดคุยกับเจ้าหยกนี่อีกครั้ง!

หนนี้หยกนภาหลับใหลไปห้าเตือนเต็ม! มันฟื้นขึ้นมาจริงๆ เมื่อสามวันก่อน สามารถสนทนากับเธอได้ตามปกติ

ประโยคแรกที่เจ้าสิ่งนี้พูดหลังจากฟื้นขึ้นมาก็คือ ‘เจ้านาย ท่านเปลี่ยนถุงหนัง[1]แล้วรึ? ข้าจำท่านแทบไม่ได้!’

ไม่แปลกเลยที่มันจะประหลาดใจ ระยะเวลาเพียงแค่เกือบครึ่งปีเท่านั้น รูปลักษณ์ของกู้ซีจิ่วเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง

ร่างกายเล็กๆ ที่แต่ก่อนสูงไม่ถึง 150 เซนติเมตร ปัจจุบัน สูงประมาณ 165 เซนติเมตรแล้ว เพิ่มขึ้นตั้ง 10 กว่าเซนติเมตร!

หน้าอกก็เติบโตอวบอิ่ม สองขาเรียวยาว ร่างกายมีส่วนโค้งส่วนเว้า ทรวดทรงสมบูรณ์แบบราวกับประติมากรรมอันสมบูรณ์แบบของปรมาจารย์ใหญ่

ผิวพรรณเนียนละเอียดใสกระจ่าง ตาโตสองชั้น ปานแดงบนหน้าผากก็เลือนรางจนแทบไม่หลงเหลือแล้ว ผัดแป้งเล็กน้อยก็ปกปิดได้แล้ว

หยกนภารู้สึกตื่นเต้น เมื่อลูกเป็ดขี้เหร่กลายเป็นหงส์ขาว!

ทำให้มันต้องเปลี่ยนมุมมองใหม่ มองหนแรกแล้วอยากมองซ้ำเป็นหนที่สอง

เพียงแต่มันยังค่อนข้างกังวลอยู่ “เจ้านาย ปีนี้ท่านอายุ 14ปี 2 เดือนแล้ว รูปโฉมท่านเป็นเช่นนี้มิโตเกินวัยไปหน่อยหรือ? ท่านกินสิ่งของจำพวกสารเร่งโตอะไรทำนองนั้นเข้าไปหรือ?”

กู้ซีจิ่วแทบอยากฟาดมัน “โง่เง่า เดิมทีร่างเล็กๆ นี้เพียงแค่พัฒนาช้า ยามนั้นเจริญเติบโตไม่ปกติ ข้าบำรุงรักษาอยู่หลายเดือน ยามนี้เป็นปกติแล้วไม่ดีหรือ?! กินสารเร่งโตอะไรกัน!”

วิธีคำนวณอายุของยุคนี้คือการนับตามอายุจริง ดังนั้นสิ่งที่เรียกว่าอายุ 14 ปีในขณะนี้นับตามอายุลวง[2] คืออายุ 15 ปี อยู่ในวัยแรกรุ่น